Ο σιωπών δοκεί συναινείν

Όταν οι ιθαγενείς δεν θέλουν να καταλάβουν πως η σιωπή ερμηνεύεται ως αποδοχή ή συναίνεση, καθώς επίσης πως το αντίτιμο του φόβου είναι η δουλεία, τότε η καταστροφή δεν αποφεύγεται – ενώ δεν θα είναι μόνο οικονομική αλλά, επί πλέον, εθνική.

«Κάτω από τις συνθήκες που βιώνουμε, η σιωπή δεν είναι χρυσός, αλλά «λίβανος και σμύρνα» – επειδή η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση, αφού όποιος σιωπά φαίνεται πως συναινεί κατά το ρωμαϊκό δίκαιο. Δεν έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να σιωπάμε, αφού σωπαίνοντας εμφανιζόμαστε ως αποδεχόμενοι ή ανεχόμενοι τα όσα γίνονται.

Σε τέτοιες στιγμές, σαν τις σημερινές, το ουσιώδες είναι να προστατεύει κανείς τον εαυτό του όχι από τη δίωξη, αλλά από τον εξευτελισμό. Να περισώνει την αξιοπρέπειά του ως ανθρώπου, ως Πολίτη και ως επιστήμονα. Να κατανοεί τη σημασία της πολιτικής ελευθερίας, ως ιστορικής κατάκτησης για την παραπέρα εξέλιξη του κοινωνικού βίου – ως προϋπόθεση για τη γενικότερη απελευθέρωση και καταξίωση του ανθρώπου. Επειδή δε θεωρία και πράξη είναι αλληλένδετες, το ουσιώδες είναι να μείνει κανείς ελεύθερος, όρθιος και αλύγιστος απέναντι στους καταναγκαστικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς των κρατούντων.

Θερμή παράκληση λοιπόν, τουλάχιστον να μην επιτρέψουμε να μας «εξανδραποδίσουν». Να διατηρήσουμε, μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους αυτούς καιρούς, άγρυπνη και ανυπόταχτη τη σκέψη μας –  να περιφρουρήσουμε την υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής μας, να κρατήσουμε στητό και αγέρωχο το ανάστημά μας.

Αν δε η Εξουσία που την συμφέρει να έχει παθητικούς και πολιτικά αδιάφορους υπηκόους μας πει ότι, ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο δεν είμαστε φρόνιμοι και νομοταγείς Πολίτες, ας της αποδείξουμε πως καλός Πολίτης είναι μόνο ο ελεύθερος Πολίτης – ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος Πολίτης.

Ας της υπενθυμίσουμε επί πλέον ότι, ο Περικλής είχε πει τα εξής στον «Επιτάφιο»: «Όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου του, δεν είναι φιλήσυχος, αλλά άχρηστος, αχρείος Πολίτης» – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε, στις σημερινές, δύσκολες για την Ελλάδα και τους Έλληνες περιστάσεις, τα λόγια του Κάλβου: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι – θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία».

Τέλος πως, κατά το Θουκυδίδη: «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς – αλλά, επίσης, εκείνος που, ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, επάνω στους οποίους άρχει» (Δανέζης με πολλές παρεμβάσεις).

Πάνω από το 35% των Ελλήνων ευρίσκεται στα πρόθυρα της απόλυτης φτώχειας, καθώς επίσης του κοινωνικού αποκλεισμού – ενώ τα τρία από τα τέσσερα νοικοκυριά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν έγκαιρα τους λογαριασμούς τους. Η αγοραστική δύναμη των Πολιτών συρρικνώνεται ραγδαία, σχεδόν το 70% αγοράζει από τα καταστήματα μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ενώ οι δαπάνες για τρόφιμα έχουν μειωθεί κατά 24% – με την υπερβολική φορολόγηση να καθιστά εντελώς αδύνατες τις επενδύσεις, άρα την ανάπτυξη, οδηγώντας στη χρεοκοπία τη μία επιχείρηση μετά την άλλη.

Παρά το ότι δε όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με τις συντάξεις των ηλικιωμένων, επειδή το θέμα «πουλάει» περισσότερο, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η νέοι – από την απασχόληση των οποίων εξαρτώνται άλλωστε οι συντάξεις. Όταν όμως το 60% αδυνατεί να βρει δουλειά, είναι λογικό να μη διακρίνει καμία προοπτική για το μέλλον, βυθιζόμενο στην κατάθλιψη – γεγονός που σημαίνει ότι, δημιουργούνται σταδιακά οι προϋποθέσεις της καταστροφής πολλών μελλοντικών γενεών.

Από την άλλη πλευρά η συνεχής ενασχόληση με τις συντάξεις, οι οποίες ήταν πράγματι υπερβολικά υψηλές στο παρελθόν, σημαίνει ότι οι Έλληνες ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και καθόλου για τα παιδιά τους – οπότε δεν είναι καθόλου λογικό να ενδιαφέρονται οι Γερμανοί για ανθρώπους που αδιαφορούν εντελώς για τα δικά τους παιδιά.

Περαιτέρω, στην Ελλάδα επικρατεί μία τρομακτική, εκκωφαντική σιωπή εκ μέρους των Πολιτών της – μία συλλογική αποχαύνωση, η οποία ασφαλώς ερμηνεύεται από τις δυνάμεις κατοχής ως συναίνεση και αποδοχή των μέτρων που της επιβάλλονται. Πόσο μάλλον όταν οι κύριοι ένοχοι της ελληνικής τραγωδίας συνεχίζουν να κατέχουν δημόσια αξιώματα, παραμένοντας ατιμώρητοι (άρθρο) – ενώ οι Έλληνες παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ποιοί κυβερνούν τη χώρα, καθώς επίσης ποιές ακριβώς είναι οι προθέσεις τους, τοποθετώντας βολικά στο στόχαστρο την κυβέρνηση και την αριστερά.

Από την πλευρά της κυβέρνησης τώρα, δεν είναι λιγότερο ένοχη όταν απλά εκτελεί τις εντολές των δανειστών, επειδή έχει επιλεγεί δημοκρατικά από τους Πολίτες – αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, πρόδωσε ξεκάθαρα την πατρίδα της όσον αφορά το δημοψήφισμα (άρθρο), ενώ η ανικανότητα της ξεπερνάει κάθε φορά τα ανώτατα όρια του αποδεκτού.

Γνωρίζουμε βέβαια πως οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην έλλειψη ικανοτήτων, όπως είχε τονίσει ο Ροσφουκώ, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία – κυρίως όσον αφορά έναν πρωθυπουργό, από τον οποίο το μόνο που απαιτείται είναι η σωστή επιλογή των συνεργατών του.

Στα πλαίσια αυτά, ο πρωθυπουργός δεν είναι δυνατόν να διορίζει σε υπουργικές θέσεις άτομα χωρίς καμία απολύτως εμπειρία, για να καλύπτει ενδεχομένως τις δικές του αδυναμίες – ούτε να εμπιστεύεται τις διαπραγματεύσεις που αφορούν το μέλλον των Ελλήνων, όπως τα εργασιακά, σε εντελώς ανεπαρκή στελέχη. Πόσο μάλλον όταν έχουν απέναντι τους επαρκέστατα άτομα του ΔΝΤ ή της Γερμανίας, με τα οποία είναι εντελώς αδύνατο να τα καταφέρουν – ειδικά όταν τα ταμεία της χώρας είναι άδεια, οπότε η εξάρτηση της είναι δεδομένη και απαιτούνται λεπτότατοι χειρισμοί.

Το μεγαλύτερο όμως ελάττωμα του πρωθυπουργού είναι οι καθυστερημένες αποφάσεις του, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως είναι καθυστερημένος – όπως στο θέμα της διαγραφής του χρέους, η οποία ήταν μεν εξαιρετικά σημαντική στις αρχές του 2015, όταν εκλέχθηκε, με την έννοια πως αρκούσε για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά αποτελεί πλέον παρελθόν. Σήμερα απαιτείται η επενδυτική βοήθεια της ΕΕ, καθώς επίσης μεγάλες παραχωρήσεις εκ μέρους των δανειστών – οι οποίοι μάλλον δεν είναι πρόθυμοι να τις αποδεχτούν, ειδικά όταν δεν έχουν απέναντι τους ικανούς συνομιλητές.

Εν τούτοις, όταν οι ιθαγενείς σιωπούν, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε μία από τις προηγούμενες ουσιαστικά κυβερνήσεις των εγκληματικών μνημονίων, τότε οι ευθύνες του πρωθυπουργού δεν είναι πολύ μεγαλύτερες, από την ανοησία της εκλογικής πλειοψηφίας – η οποία θέλει να πιστεύει πως το αντίτιμο του φόβου δεν είναι η δουλεία, ενώ δεν έχει ούτε την ελάχιστη αρετή και τόλμη των προγόνων της, όντας ικανή να αποδεχθεί εκτός από την καταδίκη των παιδιών της, ακόμη και το διαφαινόμενο εδαφικό διαμελισμό της χώρας.

Ιάκωβος Ιωάννου
Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση