Oι 13 κρίσεις που οδηγούν την ανθρωπότητα σε εξαθλίωση

Με άρθρο του στον βρετανικό Guardian, ο συγγραφέας Τζορτζ Μονμπιό απαριθμεί τις 13 μεγάλες κρίσεις, που η ανθρωπότητα θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια. Η διοίκηση και το επιτελείο του Ντόναλντ Τραμπ, το Brexit, η ιταλική τραπεζική κρίση, η μετανάστευση, η κλιματική αλλαγή και η έλλειψη σιτηρών είναι μόνο μερικά από αυτά, που σύμφωνα με τον ίδιο οδηγούν “καρφί” την ανθρωπότητα στην εξαθλίωση και στην εξαφάνιση.

Τα 13 σημεία, όπως τα καταγράφει ο Τζορτ Μονμπιό στον Guardian

Ο Ντόναλντ Τραμπ

Ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου, μοιάζει με άνθρωπο που δεν έχει τις ικανότητες, της αυτοσυγκράτησης και της διατήρησης των ισορροπιών, αλλά πρόκειται για άνθρωπο με ιδιαίτερη εκδικητικότητα. Έχει τα χέρια του ελεύθερα, με το κογκρέσο και την γερουσία υπέρ του. Πλαισιώνεται από ανθρώπους που η κρίση και η γνώση του κόσμου, είναι στην καλύτερη περίπτωση, περιορισμένη. Αναλαμβάνει τις τύχες της μεγαλύτερης πυρηνικής αλλά και συμβατικού οπλοστασίου δύναμης στον κόσμο, αλλά και μιας χώρας με τις πιο εξελιγμένες μορφές παρακολούθησης που έχει αναπτύξει κράτος.

Ο σύμβουλός του για την Εθνική Ασφάλεια

Στις κρίσιμες στρατιωτικές αποφάσεις, έχει ελεύθερα τα χέρια του να αποφασίσει, ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση του Κογκρέσου. Ο σύμβουλός του για τα θέματα Εθνικής Ασφάλειας, Μάικλ Φλιν, είναι ένας επικίνδυνος εξτρεμιστής.

Η υπόλοιπη ομάδα του

Το επιτελείο του Τραμπ, αποτελείται εν μέρει από επαγγελματίες λομπίστες των κλάδων του πετρελαίου, του καπνού, των χημικών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και άλλους δισεκατομμυριούχους. Η προτεραιότητά τους λοιπόν θα είναι να αποφύγουν τους κανονισμούς και την φορολογία. Αυτοί οι άνθρωποι – ή καλύτερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν – έχουν πλέον τον έλεγχο. Πέρα από τις επιπλοκές στη δημόσια υγεία, στην οικονομία και τη σταθερότητα, αυτό αποτελεί και μια δικαίωση του πολιτικού μοντέλου που επιχείρησαν να λανσάρουν οι καπνοβιομηχανίες την δεκαετία του 1960. Αυτό το μοντέλο, αποδεικνύει ότι αν σπαταλήσεις αρκετά χρήματα σε “δεξαμενές σκέψης”, ακαδημαϊκούς και δήθεν κινήματα και δουλέψεις με τα ΜΜΕ ώστε να τους δώσεις μια πλατφόρμα, μπορείς να αγοράσεις όσους πολιτικούς χρειαστεί και η δημοκρατία καταλήγει κενό γράμμα.

Το υπερατλαντικό πισωγύρισμα

Εν τω μεταξύ, στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού, η προσπάθεια της Βρετανία να απαγκιστρωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν ένα επίπεδο πολυπλοκότητας που μπορεί να αποδειχτεί αξεπέραστο. Επιπλέον μπορεί να μην υπάρχει απάντηση στο πολιτικό κουβάρι που αναλαμβάνει η κυβέρνηση. Κι αυτό έχει κάπως έτσι: α) είτε συμφωνεί με την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών σε αντάλλαγμα για την πρόσβαση στην ελεύθερη αγορά, οπότε σε μια τέτοια περίπτωση το στρατόπεδο του Brexit δεν θα έχει κερδίσει τίποτα πέρα από μια μεγάλη ντροπή ή β) η Ευρωπαϊκή Ένωση κλείνει τις πόρτες. Όχι μόνο είναι πιθανό να απορρίψει τους όρους που προτείνει η βρετανική κυβέρνηση, αλλά θα μπορούσε να παρουσιάσει και έναν λογαριασμό περίπου 60 δισεκατομμυρίων στους Βρετανούς, λόγω του κόστους της αποχώρησης. Αυτό θα ήταν πολιτικά αδύνατο να πληρωθεί από την κυβέρνηση και θα οδηγούσε σε μια αδιαπραγμάτευτη ρήξη και το σκληρότερο δυνατό Brexit.

Οι κίνδυνοι για την Ευρωζώνη

Η ιταλική τραπεζική κρίση, μοιάζει μεγάλη. Ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει στην επιβίωση της ευρωζώνης.

... και ο παγκόσμιος αντίκτυπος

Το αν μάλιστα αυτός ο κίνδυνος οδηγήσει σε μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Αν πάντως προκύψει κάτι τέτοιο, οι κυβερνήσεις δεν θα μπορέσουν να εκπονήσουν ένα πλάνο διάσωσης όπως αυτό του 2007-8. Τα χρηματοκιβώτια είναι άδεια.

Η αυτοματοποίηση “τρώει” δουλειές

Η αυτοματοποίηση σε πολλά κομμάτια της παραγωγής, αναμένεται να καταστρέψει θέσεις εργασίας και εξαιτίας της διείσδυσης της τεχνολογίας σε κάθε κομμάτι της οικονομίας δεν πρόκειται για κάποια μόδα που θα περάσει, αλλά για εξέλιξη που λαμβάνει μορφές “χιονοστιβάδας”, είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς το πως θα αναπληρωθούν οι θέσεις εργασίας. Καμία κυβέρνηση ή μεγάλο κόμμα πουθενά στον κόσμο δεν δείχνει να καταλαβαίνει τη σημασία ή το μέγεθος αυτού του ζητήματος.

Αν η Μαριν Λε Πεν κερδίσει

Η Μαρίν Λε Πεν έχει αρκετά καλές πιθανότητες να γίνει η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας. Αν αυτό θα προκαλέσει την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι άγνωστο. Αν αυτή δεν είναι μια σαφέστατη κρίση, υπάρχουν άλλες που περιμένουν τη... σειρά τους (ιδιαίτερα με τα αναδυόμενα εθνικιστικά κινήματα σε όλη την κεντρική και ανατολική Ευρώπη) και αναμένεται να δημιουργήσουν αλυσιδωτή αντίδραση. Νομίζω ότι όταν ξεκινήσει, θα γίνει με τέτοια ταχύτητα που θα εκπλήξει τους πάντες. Από τον ένα μήνα στον άλλο, η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αμφισβητείται.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ

Αν η Λε Πεν κερδίσει, τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα εκπροσωπούνται από τους εξής: Ντόναλντ Τραμπ, Βλάντιμιρ Πούτιν, Ζι Ζινπίνγκ, Τερέσα Μέι και Μαρίν Λε Πεν. Δεν το λες και καθησυχαστικό.

Η συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα στα σκουπίδια

Τα εθνικά προγράμματα για την κλιματική αλλαγή, δεν έχουν καμία σχέση με τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι κυβερνήσεις στο Παρίσι. Ακόμα και αν τα προγράμματα εφαρμοστούν κατά γράμμα στο εξής (που δεν θα συμβεί), θα είμαστε πολύ πίσω από αυτά που συμφωνήθηκαν. Και αυτή η παραδοχή γίνεται προτού μάθουμε τι ακριβώς θα κάνει ο Τραμπ.

Οι συνέπειες της μετανάστευσης

Ο αντίκτυπος της κατάρρευσης της συμφωνίας για την κλιματική αλλαγή – πέρα από... μικρά πράγματα όπως οι πλημμύρες στις πόλεις, η απώλεια παραγωγής τροφίμων ή η μείωση των υδάτινων πόρων – θα είναι και η μαζική μετανάστευση, που θα προστεθεί στην ήδη υπάρχουσα τάση.
Οι ανθρωπιστικές, πολιτικές και στρατιωτικές συνέπειες, τεράστιες.

Σιτηρά για 60 ακόμη χρόνια

Σύμφωνα με το τμήμα τροφίμων και γεωργίας του ΟΗΕ, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα των εδαφών μας μένουν ακόμη 60 χρόνια θερισμού σιτηρών!

Επιταχυνόμενη πορεία εξαφάνισης

Η πορεία εξαφάνισης εμφανίζεται αν μη τι άλλο επιταχυνομένη. Φτάνει μέχρι εδώ; Δυστυχώς όχι. Μια από τις ιδιαιτερότητες αυτού του πλέγματος της πολυεπίπεδης κρίσης είναι το γεγονός πως δεν μοιάζει να υπάρχει άλλος δρόμος για να ακολουθήσουμε.
Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα ρεαλιστικό σενάριο, στο οποίο οι κυβερνήσεις χάνουν τη διάθεσή τους για παρακολουθήσεις και βομβαρδισμούς με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, οι δισεκατομμυριούχοι ξεχνούν να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, η προβληματική Ευρωπαϊκή Ένωση επανασυντίθεται, η κλιματική αλλαγή γυρίζει πίσω, είδη επιστρέφουν από την εξαφάνιση και τα σιτηρά επιστρέφουν στο έδαφος.
Όλες αυτές δεν είναι στιγμιαίες κρίσεις, αλλά αποτελούν μέρος μιας μόνιμης κατάρρευσης. Οπότε το ερώτημα δεν είναι πως να τις ξεπεράσουμε -αν αυτό είναι δυνατό- αλλά πως θα τις αποφύγουμε; Μπορεί να συμβεί; Αν ναι, τι θα προϋπέθετε;

Guardian
Πηγή "Ημερησία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση