Οι αυταπάτες Τσίπρα αφορούν και τη στρατιωτικοποίηση των ελληνοτουρκικών στο Αιγαίο;
Ρωτώ, καθώς απορώ με αυτά που διαδίδονται και προβάλλονται ως στρατιωτικού χαρακτήρα απαντήσεις – και προληπτικές κινήσεις – της ελληνικής πλευράς, στην υπερ-προκλητικότητα στρατιωτικού χαρακτήρα που εμφανίζει τον τελευταίο καιρό η τουρκική ηγεσία σε συγκεκριμένες περιοχές του Αιγαίου.Ρωτώ, καθώς είναι προφανές πως διαμορφώνεται μια singularity στο Αιγαίο που αφορά σε ένα (νέο) θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ικανή να αναθεωρήσει το πραγματικό, αλλά ακόμη και το θεσμικό καθεστώς στο Αιγαίο.
Τι συμβαίνει εδώ; Διαμορφώνουμε μια διαλογική (discursive) πραγματικότητα, έτσι ώστε να διολισθήσουμε από την εικασία και το πιθανό στο σχεδόν βέβαιο, ακόμη και αναπόφευκτο, που αφορά σε μια πολεμικού χαρακτήρα αντιπαράθεση μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων Ελλάδας και Τουρκίας στην περιοχή του Ανατολικού Αιγαίου και ευρύτερα;
Γιατί, άραγε, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα συμβάλει στη δημιουργία μιας στρατιωτικού χαρακτήρα singularity στην περιοχή, από τη στιγμή που η ίδια η φύση αυτής της singularity στη συγκυρία κάνει σχεδόν αδύνατη την πρόβλεψη για το τι θα επακολουθήσει μετά από τη λεγόμενη «στιγμή» του θερμού επεισοδίου, ώστε να οδηγηθούμε σε άκρως επώδυνες διαπραγματεύσεις; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο και καλοδουλεμένο πολιτικό / διαπραγματευτικό σχέδιο, ή η διολίσθηση στη στρατιωτικοποίηση της ελληνοτουρκικής προστριβής στο Αιγαίο ανήκει και αυτή στο φάσμα εκείνων που ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποκαλεί «αυταπάτες»; Δεν φαντάζομαι, τώρα, να θεωρεί «αυταπάτη» την ειρηνική και δημιουργικώς κονστρουκτιβιστική συνύπαρξη ελλήνων και τούρκων στην γεωπολιτική περιοχή μας;
Προσέξτε, καθώς όσο πιο κοντά φέρνετε την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη σε αυτή τη «στιγμή» του θερμού επεισοδίου, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να συναχθεί και να προβληθεί μία πιθανή μελλοντική εικόνα του καθεστώτος στο Αιγαίο, υπό δραματική αμφισβήτηση και αναθεώρηση ασφαλώς!
Ποιον συμφέρει αυτό; Σίγουρα δεν λειτουργεί υπέρ του ελληνικού εθνικού συμφέροντος, έτσι τουλάχιστον όπως το εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση στις προγραμματικές αναφορές τους. Για το μικροπολιτικό συμφέρον δεν θέλω να μιλήσω, ούτε ασφαλώς για την αλήτικη και πρόστυχη συμπεριφορά που επιδεικνύουν εμφατικώς την τελευταία περίοδο οι αυτοαποκαλούμενοι ρωσόφιλοι έλληνες εθνικιστές, οι οποίοι μέσω μιας θρησκευτικού χαρακτήρα τελολογίας ταυτίζουν παραμορφωτικά το ελληνικό με το ρωσικό εθνικό συμφέρον – όπως ασφαλώς αυτό διαπραγματεύεται συγκυριακά και προβοκατόρικα από τις παραστάσεις Πούτιν.
Δεν διαφωνώ γενικά με την τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στην «Καθημερινή της Κυριακής», αναρωτιέμαι ωστόσο κατά πόσο η Ελλάδα είναι πράγματι προσεκτική, προκειμένου να μην καταστεί μέρος του προβλήματος-Ερντογάν. Κάποιες στρατιωτικές κινήσεις που κάνει (: που ανακοινώνονται και προβάλλονται), αναπαράγοντας τη λογική που προκάλεσε την «κρίση των Ιμίων» – για να αποφύγει μάλιστα μια παρόμοιας μορφής κρίση (!)- δεν μοιάζει να είναι «προσεκτικές», αλλά μάλλον κλιμακώνουν την προστριβή στο επίπεδο της στρατιωτικής εμπλοκής, φέρνοντας πιο κοντά την singularity της κρίσης! Από το «σημείο» αυτό και μετά δεν υπάρχει «λάθος» – [Κοτζιάς: «… αν δεν προσέξει κανείς, μπορεί να προκύψει θερμό επεισόδιο ακόμα και από λάθος»] – υπάρχει τελεολογία, υπάρχει σκοπός και θα ήταν μεγάλο λάθος να επιχειρήσεις να τον νομιμοποιήσεις πολιτικά και μάλιστα εκ των προτέρων με την έννοια του λάθους, καθώς δεν θα αποφύγεις να υποστείς τα αποτελέσματα της αιτίας που προκάλεσε το «λάθος»!
«Είναι γεγονός ότι η διπλωματία εάν δεν υποστηρίζεται από ισχυρή στρατιωτική δύναμη θα μείνει στο δρόμο», λέει ο Ταγίπ Ερντογάν, τη στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα δεν θα μπορούσε αντικειμενικά να ακολουθήσει σε αυτό το παιχνίδι. Αντίθετα η Ελλάδα θα μπορούσε να ενισχύσει την στρατιωτική διπλωματία της, εναρμονίζοντάς την ακόμη περισσότερο με την πολιτική διπλωματία της. Είναι σωστό αυτό που λέει ο Κοτζιάς: «η Ε.Ε. θα πρέπει να καταλήξει ποια αρχιτεκτονική ασφάλειας επιθυμεί για την ευρωπαϊκή ήπειρο στον 21ο αιώνα: Θα είναι μια αρχιτεκτονική ενάντια στη Ρωσία ή με τη Ρωσία». Και επ’ αυτού έχω επιχειρηματολογήσει επανειλημμένα υπέρ της ένταξης της Ρωσίας στη δομή ασφαλείας της Ευρώπης.
Δεν θα ήθελα, ωστόσο, να δω μια αναθεώρηση στο Αιγαίο, προτού αναδιαρθρωθεί η αρχιτεκτονική ασφαλείας στην ΕΕ, ή ακόμη χειρότερα εν όψει αυτής της αναδιάρθρωσης. Δεν υπάρχει πλέον η έννοια του «λάθους» στο Αιγαίο! Εδώ βασιλεύει πια η έννοια της σκοπιμότητας, στην οποία δεν χωρά η αυταπάτη της στρατιωτικοποίησης της ελληνοτουρκικής προστριβής στο Αιγαίο καί με ευθύνη της ελληνικής πλευράς. Τα σημείωσα όσο πιο ήπια και «τρυφερά» μπορούσα, δείχνοντας εμμέσως πως η διολίσθηση στην «πολιτική ισχύος» στο Αιγαίο είναι καταστροφική για το ελληνικό εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, στη σημερινή συγκυρία…
Πηγή RizopoulosPost
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Από ότι λέει και όπως το λέει ὁ κ.Γιαννακόπουλος,δέν έχει ελπίδες ἡ Ἑλλάς στον στρατιωτικό τομέα,και θα πρέπει να αποφύγει την στρατιωτικοποίηση των Ἑλληνοτουρκικών σχέσεων στο Αιγαίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή,θα πρέπει να υπομείνουμε οποιαδήποτε πρόκληση,για να αποφύγουμε τον πόλεμο...
Το βλέπω πολύ διαφορετικά.
Το να υπομένεις προκλήσεις,έχει νόημα μόνον όταν καιροσκοπείς,για να παίξεις το δικό σου παιχνίδι υπό ευνοϊκώτερες συνθήκες,αλλά όχι σε ένα μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον,αλλά σε μία κοντινή στιγμή,αλλοιώς συναινείς στην εις βάρος σου αλλαγή του status quo.
Όταν προεξοφλείς ότι ἡ Τουρκία ψάχνεται για στρατιωτική περιπέτεια,τότε προεξοφλείς και ότι θα σου την επιβάλει.
Οπότε,πρέπει να διαλέξεις ἄν θα την υποστείς στωϊκά,αχρηστεύοντας τα όπλα σου,και καταβαραθρώνοντας ότι έχει απομείνει από το ηθικό και φρόνημα του λαού και του στρατεύματος,είτε επιβάλεις το βαρύτερο δυνατό κόστος στον τυχοδιώκτη.
Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα,ἡ καταλυτικώτερη μας τρωτότητα,είναι διαχρονικά ἡ ποιότητα της «πολιτικιάς ηγεσίας»,και δέν ξέρω ἄν αυτό φοβάται και ὁ κ.Γιαννακόπουλος,ἤ ἄν απλώς και αυτός,από την πλευρά του δημιουργεί κλίμα ηττοπαθείας.
Ἄν όμως ἡ «πολιτικιά ηγεσία» αντιληφθεί (δια θείας επιφοιτήσεως,διότι αλλοιώς δέν) ότι σημαίνει ἡ ώρα των όπλων,και πορευθεί á la guerre comme á la guerre,δίνοντας δηλαδή στο στράτευμα το περιθώριο να χειριστεί αυτό την υπόθεση,μέχρι του σημείου όπου θα διαφανεί ότι δέν περνάει ὁ τσαμπουκάς της Τουρκίας,τότε όχι μόνο δέν είμαστε από χέρι χαμένοι,αλλά αντιθέτως φέρνουμε τον προκαλούντα μπροστά στο τίμημα της απρόκλητης προκλητικότητος του.
Και ὁ προκαλών,που έχει συνηθίσει να μένει ατιμώρητος,θα πρέπει να ζυγίσει πολύ καλά ἄν το τίμημα αξίζει το προσδοκώμενο όφελος.