Σκληρή ανακωχή με την ευρωδικτατορία και προετοιμασία για την επόμενη μάχη

Του system failure

Παρόλα τα λάθη τακτικής από την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, σ’αυτόν τον ανελέητο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι δανειστές και οι εγχώριοι υποστηρικτές τους, αποδείχθηκε πως ο Τσίπρας είχε πολύ λίγα περιθώρια ελιγμών. Ειδικά μετά τον ωμό εκβιασμό για κλείσιμο της κάνουλας της ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών, οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής δικτατορίας (ΕΧΔ) έδειξαν ότι είναι διατεθειμένοι ακόμα και να καταργήσουν κάθε πρόσχημα, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.

Ο Τσίπρας αναγκάστηκε σε μια σκληρή συνθηκολόγηση, προκειμένου να μπορέσει η χώρα να πάρει κάποιες ανάσες και να προετοιμαστεί η κυβέρνηση για την επόμενη μάχη του πολέμου. Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε δυναμικά, παίρνοντας σημαντικές πρωτοβουλίες, αλλά οι δανειστές, παρά την αρχική αμηχανία τους, έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο του «εικονικού πνιγμού» προκειμένου να αποτρέψουν τον «επικίνδυνο» εκτροχιασμό των σχεδίων τους από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Η συνθηκολόγηση σ’αυτή τη φάση ήρθε μοιραία, καθώς αποδείχθηκε πως η κυβέρνηση ήταν αδύνατον να προετοιμαστεί σε πρακτικό επίπεδο, για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, που θα αποτελούσε ένα πραγματικό διαπραγματευτικό όπλο, αν οι δανειστές καταλάβαιναν ότι όντως υπήρχε ένα τέτοιο καλά οργανωμένο σχέδιο, έτοιμο να εφαρμοστεί.

Προφανώς, το έδαφος που είχε ναρκοθετηθεί πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς και η ασφυκτική πίεση που ασκήθηκε κα’θόλη τη διάρκεια των έξι μηνών, τόσο από τους πιστωτές, όσο και από την τρόικα εσωτερικού, την τραπεζομιντιακή δικτατορία και τους ολιγάρχες, είχε σαν στόχο ακριβώς να μην αφήσει κανένα περιθώριο στην κυβέρνηση να σχεδιάσει όπως θα ήθελε, μια πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη. Μια έξοδος, που θα αποδεικνύονταν πρώτα απ’όλα καταστροφική για τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής και εγχώριας πλουτοκρατίας.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες ασφυκτικής πίεσης, η τακτική της κυβέρνησης να “τρέξει” ζητήματα όπως η επιτροπή αλήθειας δημοσίου χρέους και η εξεταστική για τα μνημόνια, ήταν σωστή, καθώς πανικόβαλε αρχικά τους εκπροσώπους της ΕΧΔ εντός και εκτός Ελλάδας και τους ανάγκασε να πετάξουν και το τελευταίο φύλο συκής μπροστά στον κίνδυνο ανατροπής των σχεδίων τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εβδομάδα απροκάλυπτης προπαγάνδας που επιχείρησε η ντόπια ολιγαρχία σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους γραφειοφασίστες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν την κοινή γνώμη ώστε να ψηφίσει υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα. Ήταν τόσο εξόφθαλμη η αγωνία τους, ώστε κατάφεραν να κάνουν τον λαό να πάει με θυμό στην κάλπη για να ψηφίσει «Οχι», μετά και την επιστράτευση των πολιτικών απολιθωμάτων υπέρ του «Ναι», που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας.

Έτσι, παρά την, έστω ταπεινωτική, ανακωχή, η κυβέρνηση Τσίπρα κατάφερε να πετύχει δύο πολύ σημαντικά πράγματα μέχρι στιγμής.

Το πρώτο, ήταν ότι κατάφερε να διεθνοποιήσει το Ελληνικό ζήτημα, φέρνοντας στην επιφάνεια εγγενείς αδυναμίες του σαθρού ευρωζωνικού οικοδομήματος και αναδεικνύοντας τις μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ συμμάχων που ήταν κρυμμένες κάτω από το χαλί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι ασφυκτικές πιέσεις των ΗΠΑ στην Γερμανία υπό τον φόβο γεωπολιτικών κυρίως αναταράξεων, μέσα από ένα Grexit. Σχέσεις που είχαν ήδη δοκιμαστεί λόγω του σκανδάλου των παρακολουθήσεων από την NSA και άλλων αντικρουόμενων συμφερόντων.

Πιο σημαντική βέβαια ήταν η ανάδειξη των αντιθέσεων μέσα στον, υποτίθεται συμπαγή, Γαλλο-Γερμανικό άξονα. Η αντίδραση Ολάντ στα σχέδια του Σόιμπλε ήταν χαρακτηριστική, καθώς ένιωσε ότι απειλείται ο ρόλος της Γαλλίας από μια αδιάλλακτη Γερμανική ηγεσία που έδειχνε ότι ήθελε να πάρει την αποκλειστική διαχείριση του σαθρού ευρωζωνικού οικοδομήματος. Όλα αυτά βέβαια υπό το ασφυκτικό μαρκάρισμα των εθνικιστών της Λεπέν, που θέλουν με κάθε τρόπο να αποκρούσουν τον εφιάλτη της Γερμανικής ηγεμονίας.

Ίσως η πιο χαρακτηριστική ένδειξη του ρήγματος μεταξύ Γαλλίας-Γερμανίας, ήταν οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων μετά τη λήξη των διαπραγματεύσεων σε Μέρκελ-Ολάντ. Οι ερωτήσεις των Γερμανών δημοσιογράφων προς την Μέρκελ, εστιάστηκαν στο είδος των εγγυήσεων που θα εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα πάρει τα επιβαλλόμενα μέτρα. Αντίθετα, οι ερωτήσεις των Γάλλων δημοσιογράφων προς τον Ολάντ, εστιάστηκαν στην απαίτηση εγγυήσεων δημόσιας περιουσίας από τους δανειστές και στην αρχική απαίτηση Σόιμπλε για ταμείο αποκρατικοποιήσεων με έδρα εκτός Ελλάδας. Ήταν φανερή η αγωνία τους μπροστά στις σκληρές απαιτήσεις των Γερμανών, καθώς φοβούνται ότι μπορεί να έρθει η σειρά της Γαλλίας.

Το δεύτερο και κυριότερο που πέτυχε η κυβέρνηση Τσίπρα, ήταν ότι κατάφερε να αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο της ευρωδικτατορίας, πέρα από κάθε αμφιβολία, ακόμα και για τους πιο δύσπιστους. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα από αντιδράσεις ανθρώπων στα social media που μιλάνε για πραξικόπημα κατά της Ελλάδας. Είναι φανερή η μεταστροφή της κοινής γνώμης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο υπέρ της Ελλάδας, καθώς βλέπει με τρόμο το μέλλον που επιφυλάσσει στους Ευρωπαίους πολίτες η χρηματοπιστωτική δικτατορία της ευρωζώνης. Ο απροκάλυπτος, ωμός εκβιασμός των γραφειοφασιστών με τη βοήθεια της ΕΚΤ, μπορεί να αποβεί επιζήμιος και για υποψήφια προς ένταξη μέλη, καθώς οι λαοί που θέλουν να ενταχθούν, βλέπουν ότι το τίμημα είναι πολύ βαρύ. Η ζημιά που έγινε λοιπόν είναι διπλή.

Από δω και πέρα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει από τον Τσίπρα, είναι να κάνει επιτέλους πράξη αυτό που υποσχέθηκε μετά τη λήξη των διαπραγματεύσεων. Δηλαδή να πολεμήσει την ολιγαρχία, να πατάξει τη διαφθορά και να μεταφέρει τα βάρη και στους έχοντες. Έτσι θα μπορέσει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη που έχασε απέναντι σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που τον στήριξε και που δικαιολογημένα δυσανασχετεί με την ταπεινωτική αυτή συμφωνία.

Το δεύτερο, είναι να ετοιμαστεί ένα σχέδιο εξόδου από το ευρώ και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, που θα λύνει πρακτικά ζητήματα και θα έχει σαφές χρονοδιάγραμμα. Πρέπει να σχηματιστεί μια ομάδα που θα ασχολείται αποκλειστικά με τον σχεδιασμό αυτό κάτω από άκρα μυστικότητα, ώστε να μην ναρκοθετηθεί από τους ολιγάρχες και να μπορεί να εφαρμοστεί ανά πάσα στιγμή. Ιδανικός ως επικεφαλής της ομάδας αυτής φαίνεται να είναι ο Κώστας Λαπαβίτσας.

Εφόσον περάσει η συμφωνία και δεν υπάρξουν άλλες εξελίξεις, είναι σίγουρο ότι οι δανειστές θα επανέλθουν απαιτώντας νέα μέτρα, γιατί θέλουν να αναγκάσουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του πειράματος. Είναι σίγουρο ότι θα ασκήσουν νέες ασφυκτικές πιέσεις, γι’αυτό η κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί γρήγορα και επιθετικά, ψηφίζοντας παράλληλα νομοσχέδια κατά της ολιγαρχίας και της διαφθοράς και να προετοιμαστεί για την τελική ρήξη.

Είναι σημαντικό ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει ενωμένος με την Αριστερή πλατφόρμα στις τάξεις του. Θα έρθει η στιγμή που θα παίξει τον ρόλο της στον σκληρό πόλεμο κατά της ευρωδικτατορίας. Κάθε άλλο σενάριο οδηγεί στη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και σε κυβερνήσεις εκτρώματα όπως σχεδιάζουν οι πλουτοκράτες.

Πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση