«Δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή»

Πλησιάζουμε στις εκλογές, και μέσα από ένα κλίμα πόλωσης, ιδιαίτερα μεταξύ των του δίπολου Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν ποιοι θα αναλάβουν να διοικήσουν τη χώρα από την 26η Ιανουαρίου… Είναι όμως και άλλοι, ενδιαφερόμενοι, που προσπαθούν να αποκτήσουν την «εμπιστοσύνη» των ψηφοφόρων πολιτών, οι οποίοι παραθέτουν κάποιες προτάσεις - παραλλαγές των δύο ισχυρών αντιμαχόμενων κομματικών πόλων.

Και η ευθύνη πέφτει στην κρίση των πολιτών, που αγκομαχούν μετά από 5 μνημονιακά χρόνια, μέσα στα οποία βίωσαν την κατάπτωση σχεδόν κάθε ανθρώπινου και πολιτικού δικαιώματός τους.

Εμείς, οι απλοί πολίτες καλούμαστε να καταδικάσουμε όσους μας καταδίκασαν στην εξαθλίωση (μικρό μέρος της οποίας έχουμε «απολαύσει» μέχρι σήμερα), όσους με περισσή κομματική σκέψη αλλά χωρίς ίχνος ανθρωπιάς αποφάσισαν να σώσουν εαυτούς, τράπεζες, απατεώνες, πολιτικές και συμφέροντα τρίτων χωρών…

Εμείς οι απλοί άνθρωποι, που πληρώνουμε τα αίσχη των πολιτικών, καλούμαστε να κρίνουμε σε ποιόν θα εμπιστευτούμε το μέλλον μας, σε ποιόν θα δώσουμε την πολύτιμη ψήφο μας. Πρέπει να ανακαλύψουμε και να απορρίψουμε κρυμμένους απατεώνες, μίζερα ανθρωπάκια, σκατόψυχους χαμαιλέοντες και ανήθικους ματαιόδοξους που βρήκαν λαμπρή ευκαιρία να ζήσουν τον δικό τους μύθο, ξεπουλώντας όλες τους τις υποσχέσεις στην πρώτη «καλή προσφορά»…, αλλά κυρίως να ξεχωρίσουμε τους πατριδοκάπηλους από τους αγνούς και άδολους πατριώτες.

Τραγικά έρχονται στο νου οι στίχοι του Διονύσιο Σολωμού «Δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή»…, που μας θυμίζει το βάρος της ευθύνης σε έναν υπέρ πάντων αγώνα που θα δώσουμε με συμπαραστάτες ή και αντιπάλους, όλους εκείνους που καλούμαστε να εμπιστευθούμε.

«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει "πάρ' το", λέγοντας, "και συ"».
«Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.»

Για όσους ακόμη και σήμερα νομίζουν πως ετούτοι που μας ζητάνε την εμπιστοσύνη, πρόκειται να παλέψουν για εμάς, και μας καλούν να σταθούμε στο πλάι τους, μία απορία έχω μόνο: Αν τόσο πολύ νοιαζόντουσαν για τη ζωή του τελευταίου, απλού και πιο φτωχού συμπολίτη, γιατί άραγε δεν βάλανε έναν τέτοιο πρώτο στην επιλογή τους, που χωρίς καμία ψήφο να μπορεί να αναδειχθεί; Η αλήθεια, δυστυχώς, κρύβεται στο ότι, όλοι ετούτοι που θέλουνε να μας σώσουν και μας καλούν να γίνουμε στρατιώτες στον αγώνα τους, για τους εαυτούς τους θέλουν να κρατάνε τα αξιώματα και όχι τον αχό και τον πόνο της μάχης…

Οι ημέρες τελειώνουν, αλλά το σκοτάδι δεν φαίνεται να κάνει πίσω…
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, μέχρι να βρούμε τους πραγματικά άξιους που θα παλέψουνε για εμάς κι όχι για τους εαυτούς τους…
Και θα τους βρούμε μόνο όταν μάθουμε πως να τους ξεχωρίζουμε…

Αναγνώστης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση