Η Τουρκία ανάμεσα στις χώρες που καταπατούν τις θρησκευτικές ελευθερίες

Η ελευθερία είναι για έναν άνθρωπο η δυνατότητά του να δρα κατά βούληση. Η καθολική ελευθερία, με τα σημερινά δεδομένα, είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα της ατομικής και της πολιτικής ελευθερίας, καθώς και των εσωτερικών ελευθεριών.
Στην εποχή μας βάλλονται σε μεγάλο βαθμό, πέρα από τις ατομικές ελευθερίες, οι θρησκευτικές, ειδικά σε κάποιες χώρες της Μέσης Ανατολής, όπου οι διωγμοί και οι σφαγές των χριστιανών είναι καθημερινό φαινόμενο.

Σύμφωνα με έκθεση, στον παγκόσμιο χάρτη των 33 χωρών οι οποίες καταπατούν συστηματικά τα θρησκευτικά δικαιώματα σε επίπεδο λατρείας αλλά και τις θρησκευτικές ελευθερίες, συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία, μαζί με το Αφγανιστάν, το Ιράν, το Αζερμπαϊτζάν, το Μπαγκλαντές και την Κίνα.
Αυτό που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ότι παρατηρείται βίαιη άνοδος του πανισλαμισμού -κυρίως στις εξτρεμιστικές εκφάνσεις του, όπως οι σουνίτες- σε όλες τις χώρες όπου το κυρίαρχο θρήσκευμα είναι το Ισλάμ.

Ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Αλέξανδρος Κούτσης, με πολύχρονη εξειδίκευση σε θέματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, αναφέρει σχετικά με το ζήτημα:
«Σε ό,τι αφορά τις θρησκευτικές ελευθερίες στη Μέση Ανατολή, υπάρχουν δύο κατηγορίες κρατικών πρακτικών. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει εκείνα τα κράτη που έχουν Σύνταγμα, άρθρα των οποίων εγγυώνται τη θρησκευτική ελευθερία. Στην κατηγορία αυτή υπάρχουν δύο τύποι κρατών. Στον πρώτο τύπο, που καλύπτει τις περισσότερες χώρες στη Μέση Ανατολή, το Σύνταγμα περιέχει άρθρα που εγγυώνται τις θρησκευτικές ελευθερίες, εφόσον η άσκησή τους δεν ταράσσει τη δημόσια τάξη, το ηθικό αίσθημα και τα βασικά δικαιώματα των άλλων».

Ο κ. Κούτσης σημειώνει όμως και τους κυβερνητικούς περιορισμούς:
«Ωστόσο, ορισμένοι κυβερνητικοί νόμοι επιβάλλουν περιορισμούς στην ελευθερία αυτήν, όπως απαγόρευση προσηλυτισμού από μη μουσουλμάνους ή διανομή (ακόμη και από μουσουλμάνους) υλικού που προσβάλει θρησκευτικές ευαισθησίες. Ταυτόχρονα, το Σύνταγμα δηλώνει το Ισλάμ ως επίσημη θρησκεία του κράτους και ορίζει τις αρχές του ως κύρια πηγή της νομοθεσίας, τονίζοντας ότι απαγορεύεται η θέσπιση νόμου που αντιβαίνει στις καθιερωμένες διατάξεις του Ισλάμ. Εξαίρεση αποτελεί η Τουρκία, η οποία δεν ορίζει το Ισλάμ ως κύρια πηγή της νομοθεσίας, αλλά μερικοί νόμοι και συνταγματικές διατάξεις της νομοθεσίας περιορίζουν τις θρησκευτικές ελευθερίες».

Σε αντιδιαστολή προς τα παραπάνω, υπάρχουν και χώρες «όπου το Σύνταγμα κατοχυρώνει τις θρησκευτικές ελευθερίες και οι νόμοι του κράτους δεν τις περιορίζουν. Για παράδειγμα το ιρακινό Σύνταγμα ορίζει σαφώς ότι κανένας νόμος δεν μπορεί να αντιβαίνει στις αρχές της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των βασικών ελευθεριών που προβλέπονται από το Σύνταγμα», τονίζει ο καθηγητής και καταλήγει:
«Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει εκείνα τα κράτη που είτε δεν έχουν Σύνταγμα είτε το Σύνταγμά τους δεν περιέχει άρθρα τα οποία κατοχυρώνουν τις θρησκευτικές ελευθερίες, όπως η Σαουδική Αραβία. Η θρησκευτική ελευθερία ούτε αναγνωρίζεται ούτε προστατεύεται από το νόμο κα η κυβερνητική πολιτική την περιορίζει σοβαρά στην πράξη».

Νικόλας Τζαβάρας
Πηγή εφημ. «Δημοκρατία»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση