Ανακεφαλαιώνοντας... Τις πταίει;

Ο Κώστας Καραμανλής ενώ κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας , τα ομόλογα που έληγαν μαζεμένα στη διακυβέρνησή του κτλ, θεώρησε ότι μη πράττοντας απολύτως τίποτα και προσλαμβάνοντας 200 χιλιάδες νοματέους θα επανίδρυε το κράτος.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ γνώριζε τη δεινή κατάσταση που παρέδωσε η ΝΔ με διψήφιο έλλειμμα που κρυβόταν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ έκλεψε τις εκλογές υποσχόμενος λεφτά υπάρχουν, κι αντί να κουρέψει το χρέος ρισκάροντας το κεφάλι του για την πατρίδα, προτίμησε τις δημόσιες σχέσεις με νομπελίστες κ πράκτορες.

Ο Αντώνης Σαμαράς ενώ παρέλαβε μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση και γνώριζε ότι εναλλακτική δεν υπάρχει, ΕΚΛΕΨΕ τις εκλογές υποσχόμενος πράγματα ανεφάρμοστα , όπως το μηδενισμό του ελλείμματος σε ενάμιση χρόνο και την κατάργηση του μνημονίου από τα οποία δεν τήρησε ούτε ένα σημείο.

Ο Αλέξης Τσίπρας , ενώ γνωρίζει ότι έχει να κάνει με μια οικονομία και κοινωνία σε κατάρρευση, υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, κάψιμο του μνημονίου, στάση πληρωμών στο χρέος και επαναφορά των μισθών με ένα νόμο.

Ερώτηση:

Όλους αυτούς τους πολιτικάντηδες ποιός τους ψηφίζει;

Σε ποιόν χρωστάμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε;

Είναι δυνατόν να γίνονται τα ίδια απανωτά λάθη από τους πολίτες;

Ή μήπως και οι πολίτες είναι στο κόλπο με το μερίδιο που τους αναλογεί;

Απάντηση:

Οι πολίτες ψηφίζουν ψευδόμενους πολίτες που μόλις εκλεγούν μετατρέπονται – μεταλλάσσονται σε κάτι διαφορετικό, γίνονται πολιτικοί και σε μία δημοκρατία μεταξύ ίσων οι πολιτικοί έχουν περισσότερα δικαιώματα και επιπλέον έχουν νομικές ασυλίες για οτιδήποτε πράξουν ως πολιτικοί!!!

Και αυτός είναι ο μίτος της διαφθοράς, ο μίτος του αίσχους μίας υποτιθέμενης δημοκρατίας που επισήμως δεν τιμωρεί εκείνον που την λοιδωρεί, που πλουτίζει εις βάρος των υπολοίπων, και που ατιμωρητί συναλλάσσεται στο όνομα του κομματικού ή του προσωπικού του συμφέροντος.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ να εκλείψει ή (καλύτερη διατύπωση) να αντικατασταθεί άρδην, από ένα νόμο που θα λειτουργεί (ακόμη και με αναδρομική ισχύ) επί της ουσίας και με βάση την παραδειγματική τιμωρία όσων έβαλαν, βάζουν ή θα βάλουν «το δάχτυλο στο μέλι».

Γι αυτό ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ να δημιουργηθούν μηχανισμοί λογοδοσίας που θα κατοχυρώνουν και την δυνατότητα του εξουσιαζόμενου να ελέγξει αυτόν που με οποιοδήποτε τρόπο ασκεί εξουσία. Αυτό είναι το κλειδί ώστε μία αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να μην εξαντλείται σε μία Κυριακή κάθε μερικούς μήνες ή χρόνια. Η δημοκρατία δεν είναι υπόθεση μίας ημέρας που παράγει μία αλήθεια η οποία με τη σειρά της δημιουργείται από μηχανισμούς απόλυτου ψεύδους διοχετευθείσας προπαγάνδας που νομιμοποιεί και δικαιώνει τον κατ’ επάγγελμα ψευδόμενο και του παραχωρεί άπειρα δικαιώματα διαχείρισης υπό το καθεστώς απόλυτης αδιαφάνειας.

Επίσης, πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει αυτό το «παραμύθι» της «πολιτικής ευθύνης». Δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, οι οποίες τιμωρούνται δια της μη επανεκλογής. Υπάρχουν ποινικές ευθύνες οι οποίες ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ να τιμωρούνται παραδειγματικά δια του νόμου και των δικαστηρίων της χώρας με ποινές που θα αφορούν τον δια βίου ζωής εγκλεισμό σε ειδικά διαμορφωμένα σωφρονιστικά καταστήματα – φυλακές, με απώλεια παντός πολιτικού και ανθρώπινου δικαιώματος, προκειμένου να μην υπάρχει καν σκέψη παράβασης του νόμου από τους πολιτικούς που έχουν εξισωθεί με τα «λαμόγια».

Κωνσταντίνος

Πληροφορίες από s4ris4

Το φωτομοντάζ είναι από το "Γρέκι"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση