Ελληνικός ρεαλισμός

Η εξέλιξη των πολιτικών διεργασιών στη χώρα αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά ότι το κυρίαρχο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τα πρόσωπα που θα εφαρμόσουν την πολιτική αλλά η θεσμική και πολιτική ανεπάρκεια. 
Ένα χρόνο πριν, ο Ελληνικός λαός ψήφισε την αντικατάσταση του μνημονίου με εθνικό σχέδιο και, στη συνέχεια, πολιτική και τεχνοκρατική επαναδιαπραγμάτευση. 
Η επιλογή αυτή δεν έγινε σεβαστή από την κυβέρνηση, ούτε θα μπορούσε να γίνει σεβαστή για έναν απλό λόγο: δεν μερίμνησε ούτως ώστε να κατασκευαστεί εθνικό σχέδιο. Γιατί;

Πλέον της ενυπόγραφης δέσμευσης της τρικομματικής κυβέρνησης για την εφαρμογή του "λανθασμένου" προγράμματος της τρόικας, δεν υφίσταται θεσμικά υπερκομματικός Μηχανισμός Στρατηγικής Υποστήριξης, ο οποίος να παράξει ένα τέτοιο σχέδιο. Το αποτέλεσμα αυτής της θεσμικής ανεπάρκειας είναι εθνικά καταδικαστικό: κυβέρνηση και αντιπολίτευση αναλώνονται σε σκιαμαχίες άνευ πρακτικού αντικειμένου. Αν δεν έχεις ένα σχέδιο το οποίο να σε εξυπηρετεί ως βάση διαπραγμάτευσης, θα αποτύχεις ακόμα και αν διαπραγματευτείς. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε και να είναι η συγκρότηση της Ελληνικής κυβέρνησης, το αποτέλεσμα δεν θα αλλάξει: θα παραμείνει η πλήρης(;) εφαρμογή του "λανθασμένου" προγράμματος.

Χωρίς εθνικό σχέδιο λοιπόν, πού οδηγούμαστε; Όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει αποφύγει επιμελώς να τοποθετηθεί επί τούτου διότι το κόστος που θα επωμιστεί ο αγγελιοφόρος είναι τεράστιο. Το όραμα της Ελλάδας εντός της Ομοσπονδοποιημένης Ευρώπης, όπως αυτή σχεδιάστηκε, δεν είναι αντίστοιχο μιας –έστω και υποβαθμισμένης– πολιτείας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Λαμβάνοντας υπ'όψιν τις ιστορικές αναλογίες, το εφαρμοζόμενο σχέδιο δεν διαφέρει πολύ από τη μετατροπή του Βερολίνου σε 'Μόσχα επί ΕΣΣΔ' και της Ελλάδας σε ένα gulag με πλήρως φαβελοποιημένη κοινωνία.

Το μνημόνιο δεν είναι ένα υγιές και συνεκτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Είναι ένα εργαλείο επιβολής οικονομικής ατροφίας με πολύ σοβαρές συνέπειες σε πλήθος άλλων εθνικών παραμέτρων όπως λ.χ. στην ποσότητα και την ποιότητα –υγείας, παιδείας, ασφάλειας, κτλ– του πληθυσμού. Οι ομοιότητες του μνημονίου με τα προγράμματα των σχεδιασμένων οικονομιών του πρώην ανατολικού μπλοκ είναι τόσο εμφανείς που μόνο ένας αδαής θα τολμούσε να το χαρακτηρίσει “δεξιό” ή “φιλελεύθερο”. Πρόκειται προφανώς για πρόγραμμα εθνικής μηχανικής με σαφή εθνομηδενιστικό χαρακτήρα, ο οποίος αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την αποδοχή του οράματος της Ομοσπονδοποιημένης Ευρώπης.

Πλέον της αύξησης της κοινωνικής ανισότητας, το όραμα της Ομοσπονδοποιημένης Ευρώπης βασίζεται στον Γερμανικό πολεμικό σχεδιασμό του 1943 με αντικατάσταση του 'Μ' από τις υπόλοιπες συνιστώσες του DIMEFIL . Η νόθευση της δημοκρατικής λειτουργίας σε χώρα υπό μετατροπή σε absorbed failed state© δύσκολα θα γινόταν πιστευτή πριν από μερικά χρόνια. Η σωρεία αναγκαστικών νομοθετημάτων υιοθεσίας αλλοδαπώς επιβληθέντος δικαίου στη μνημονιακή εποχή έχει άρει κάθε αμφιβολία επί τούτου.

Η περιγραφή της πραγματικότητας δεν συμφέρει όσους εξυπηρετούνται από την εφαρμογή του σχεδίου, κοστίζει δε σε όποιον την κάνει δημοσίως. Παρόλο που τα σενάρια συνωμοσίας ωχριούν μπροστά της, ο καθωσπρεπισμός του πολιτικού προσωπικού δεν αφήνει περιθώρια συζητήσεων. Όλοι πλέον κατανοούν τη βασική λογική της μακροοικονομικής των αυτοεκπληρούμενων προφητειών, όλοι πλέον βλέπουν την “αποτυχία” των προβλέψεων-παραδοχών του μνημονίου αλλά κανείς πολιτικός δεν κάνει κάτι γι'αυτό. Ενδεχομένως να μην είναι ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της χώρας να παράξει τη λύση, είναι όμως ευθύνη του να δημιουργήσει τις υπερκομματικές, όχι διακομματικές, προϋποθέσεις παραγωγής της.

Ανεξαρτήτως των ισορροπιών μεταξύ των κομμάτων εντός κυβέρνησης και βουλής εν γένει, το πολιτικό προσωπικό έχει δύο υποχρεώσεις:

1. Να αναζητήσει από τους εταίρους μας ξεκάθαρες, πειστικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις για το μέλλον της Ελλάδας εντός του μνημονίου. Χρειαζόμαστε ένα δεσμευτικό κείμενο με όλες τις σκληρές και αιματηρές λεπτομέρειες, με πλήρη περιγραφή του στόχου και εκατέρωθεν ανάληψη ευθυνών.
2. Να δημιουργήσει τις υπερκομματικές προϋποθέσεις ούτως ώστε να παραχθεί ο Ελληνικός Στρατηγικός Σχεδιασμός ©, βάσει του οποίου να μπορέσει όποια –παλιά ή νέα– Ελληνική κυβέρνηση είναι στο τιμόνι της χώρας να διαπραγματευτεί σε ρεαλιστική βάση με τη νέα Γερμανική κυβέρνηση και τους λοιπούς εταίρους μας.

Η εθνική λύση δεν μπορεί να προέλθει από μέρη του προβλήματος. Προσπάθειες δημιουργίας ισοδύναμων μέτρων του μνημονίου και άλλων τέτοιων τεχνασμάτων από διακομματικές ομάδες και φορείς είναι επιεικώς αποπροσανατολιστικές. Χρειαζόμαστε εθνική στρατηγική, όχι τακτικούς σχεδιασμούς. Έχουμε ανάγκη από εθνικό όραμα, όχι από μιζέρια διαχείρισης ενός διαρκώς μειούμενου επιπέδου ζωής. Οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε όλες τις υγιείς δυνάμεις του έθνους, όχι να στηριζόμαστε στους κάθε λογής υποψήφιους συζευκτές με την ΑΟΖ της... Μάλτας!

Με καλή πρόθεση, με προετοιμασία ακόμα και για το χειρότερο σενάριο ως προς τις προθέσεις των εταίρων μας, χωρίς ψευδαισθήσεις, με ειλικρίνεια πάνω απ'όλα με τους εαυτούς μας, οφείλουμε να συζητήσουμε με τους Ευρωπαίους για το κοινό μας μέλλον. Μπλόφες πλέον δεν υπάρχουν.

Μπορούμε να διεκδικήσουμε το μέλλον μας. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, μα πάνω απ'όλα στα παιδιά μας.

Σπυρίδων Τσάλλας, Πρόεδρος
Ίδρυμα Κοινωνικής Μηχανικής και Ανάπτυξης
Πηγή ikoima.org

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση