Κλεπτοκρατία και χρεοκοπία

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος 

Το 2013 είναι μια χρονιά μεταίχμιο για την Ελλάδα, είτε πάει ο Γ. Παπακωνσταντίνου φυλακή στη βάση ειδικού δικαστηρίου είτε με διαδικασία της τακτικής Δικαιοσύνης. Είναι βέβαιο άλλωστε ότι η πτέρυγα VIP στις Φυλακές Κορυδαλλού θα συνεχίσει να γνωρίζει μέρες δόξας, με τους επώνυμους «φιλοξενουμένους» της. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, κρατικοί αξιωματούχοι βρίσκονται και θα βρεθούν στο στόχαστρο. Η διαφθορά, ο ωχαρδερφισμός, η αλαζονεία, το αίσθημα του ακαταδίωκτου χαρακτήρισαν τις τελευταίες δεκαετίες τη ζωή στην Ελλάδα. Επίσης η ανευθυνότητα, το θράσος, η εύνοια για τους ημετέρους, το σύστημα της δημόσιας εξουσίας και τις δυνάμεις της εσωτερικής αγοράς. Ολα αυτά τώρα αλλάζουν. Τα Μνημόνια, ο διεθνής έλεγχος, η ύφεση δρομολογούν εξελίξεις. Γεγονότα που δεν θα είχαμε ποτέ στην περίπτωση που ο Γ. Παπανδρέου και οι «κηπουροί» του δεν έριχναν τη χώρα στα βράχια. Διεργασίες που δεν θα προέκυπταν αν όλα τα προηγούμενα χρόνια, όσο υπήρχε ακόμη καιρός, αυτοί, τα πρόσωπα και οι εξωθεσμικές δομές του παρασκηνίου που έκαναν επιλογές και έπαιρναν αποφάσεις σκέπτονταν έστω και για λίγο με ρεαλισμό και σοβαρότητα ότι η κραιπάλη στις δαπάνες και τα συσσωρευμένα χρέη μαθηματικά θα οδηγούσαν στη χρεοκοπία. Κι όμως, όπως οι «κολασμένοι», μιλούσαν για το σήμερα και τον εαυτό τους. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το σκάφος, για την Ελλάδα, πάνω στο οποίο βρισκόμασταν και βρισκόμαστε όλοι.

Η «λίστα Λαγκάρντ», μια προσπάθεια στήριξης από το γαλλικό κράτος προκειμένου να διευκολυνθεί το ελληνικό να συγκεντρώσει πιο εύκολα το 2010 έσοδα από τη φοροδιαφυγή, για να μην επιβαρυνθούν μισθωτοί και συνταξιούχοι, κατέληξε αφορμή για μια διευρυμένη προσπάθεια αλλοίωσης του περιεχομένου, αφανισμού της ίδιας της λίστας, συνεννόησης με εκβιασμούς και «δωροδοκίες» των εμπλεκομένων σε αυτήν.

Με την πρώτη ματιά η Ελλάδα είναι μια απολύτως διεφθαρμένη χώρα. Με τη δεύτερη, μια απολύτως συντηρητική χώρα. Ουσιαστικά στην Ελλάδα υπάρχει πολύ μεγάλη δυστοκία να συμβούν σημαντικές αλλαγές σε πρόσωπα, δομές και θεσμούς που δεν λειτουργούν. Μοιάζει χώρα βαθύτατα συστημική, ως προς τους εμπλεκομένους, πρόσωπα και κανόνες διοίκησής της. Ταυτόχρονα όμως η Ελλάδα δεν διακρίνεται από αριστοκρατία ούτε από εμπεδωμένη παλαιοαστική τάξη. Πολύ εύκολα στη βάση του ιστορικής αυτής απουσίας στη δομή της κοινωνικής της συγκρότησης, που σηματοδοτεί έλλειμμα ισχυρής παράδοσης, τυχοδιώκτες- «αυτοδημιούργητοι» οργανώνουν στην πολιτική και στις επιχειρήσεις ψευδεπίγραφα «τζάκια» που λειτουργούν αιμοβόρικα εις βάρος της μάζας των πολιτών, αιμομικτικά μεταξύ τους και φεουδαρχικά σε σχέση με το κράτος. Ο κύκλος της ανομίας στην ιστορία της Ελλάδας διακοπτόταν από πολέμους, πολιτειακές εκτροπές, πραξικοπήματα, εξεγέρσεις και εμφυλίους. Η ισορροπία αποκαθίστατο από μια νέα περίοδο με διαφορετικές δομές και πρόσωπα σε σχέση με την προηγούμενη. Στη βάση αυτή του βίαιου μετασχηματισμού η Ελλάδα κινούνταν.

Μετά το Σύνταγμα του 1975, προϊόν εκτροπής και αυτό των προηγούμενων περιόδων, η Ελλάδα δεν αντιμετώπισε πόλεμο ούτε στρατιωτικό κίνημα, ούτε εμφύλια σύγκρουση. Παγιώθηκε με τον τρόπο αυτό το καθεστώς της δεκαετίας του ’70 σε πρόσωπα και δομές, όπως αυτό εξελίχθηκε μετά το 1981. Το σύστημα όμως ήταν ανερμάτιστο γιατί πρωταρχικό στόχο δεν είχε το μέλλον αλλά την ακύρωση των δεδομένων και των προκλήσεων του ’50, ’60, ’70. Η συμπλεγματική αλλά και αντιδραστική αντίληψη μιας κοινωνίας κρατικοδίαιτων «αυτοδημιούργητων» κατέληξε στον κυνισμό και στην κλεπτοκρατία του 1990 και του 2000. Η απουσία εκτροπής των δεδομένων του συστήματος, με σωρευτική ακύρωση προσώπων και δομών, οδήγησε σε μια νόθα αριστοκρατία προνομίων επί του κράτους μερικών οικογενειών και τελικά στη συνολική χρεοκοπία.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση