Το euro έμοιαζε περισσότερο με gay pride...

Τα εφηβικά καλοκαίρια συνήθως μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη όλων μας. Τα δικά μου εφηβικά καλοκαίρια έχουν όλα συνδεθεί με την μπάλα.
Το Ευρωπαϊκό του 84 το Μουντιάλ του '86 και του '90... Μαραντόνα, Ρουμενίγκε, Λίνεκερ, Γκούλιτ παρήλασαν όλοι από την μοναδική έγχρωμη τηλεόραση που ήταν στημένη στην επίσης μοναδική πιτσαρία του χωριού, μαζί με άπειρες πράσινες μπύρες και μια πρωτόλεια σπέσιαλ πίτσα...

Ήταν μια μαγική ιεροτελεστία εκείνα τα βράδια... Το επόμενο πρωί μετά από κάθε τέτοια αθλητική μυσταγωγία προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε τα ινδάλματα μας στο ξερό ''χορτάρι '' που παίζαμε μπαλίτσα... Αναπολώντας αυτά τα παλιότερα ποδοσφαιρικά βράδια και συγκρίνοντας τα με τα τωρινά ΕURO και MUNDIAL τολμώ να πω ότι δεν υπάρχει καμιά σύγκριση πλέον. Η μαγεία έχει χαθεί και δεν νομίζω αυτό να οφείλεται στην τάση του ανθρώπου να θυμάται μόνο τα καλά...

Δεν μπορώ να ξεχάσω τα χρόνια που οι Εθνικές ομάδες ήταν πραγματικά Εθνικές ομάδες και όχι μικτή κόσμου και τα συστήματα και οι τακτικές ανταποκρίνονταν στις ξεχωριστές αρετές και ιδιότητες κάθε λαού. Οι Γερμανοί ήταν Γερμανοί και όχι η λεγεώνα των ξένων που εμφανίστηκε στα γήπεδα της Πολωνίας παριστάνοντας την εθνική Γερμανίας.

Οι ποδοσφαιριστές της δεν ήταν ποτέ τεχνίτες σαν κι αυτόν τον μυστήριο Κεντίρα, αλλά ήταν γεροδεμένοι ανθεκτικοί και πειθαρχημένοι ως γνήσιοι Γερμανοί. Οι Ιταλοί δεν παίζανε ποτέ επιθετικά, αλλά ακολουθούσανε το περίφημο κατενάτσιο και οι σέντερ φορ τους δεν ήταν υιοθετημένα μαυράκια από την ποδοσφαιρομάνα που έλαμπε, αλλά μαφιόζοι Ιταλοί όπως ο Πάολο Ρόσι!

Εκείνα τα χρόνια η Εθνική Ελλάδος αν και είχε δύο κλάσεις ανώτερους ποδοσφαιριστές από τους σημερινούς δεν κατάφερνε να διακριθεί και να προχωρήσει. Έτσι όλα τα πιτσιρίκια διαλέγαμε μια ξένη Εθνική και υποστηρίζαμε. Αλλά διαλέγαμε αυτή που ταίριαζε στην ψυχοσύνθεση μας και ταυτιζόμασταν.
Σήμερα όμως είναι τόσο ομογενοποιημένο το παιχνίδι κάθε Εθνικής, που δεν μπορείς να ταυτιστείς με καμιά. Η Γερμανία παίζει σαν Ιταλία και η Ιταλία σαν Γερμανία...

Ο πολυπολιτισμός μεταφέρθηκε και στο ποδόσφαιρο. Με την υπόθεση Μπόσμαν έγινε η αρχή. Πρώτα ''χάλασαν ''οι σύλλογοι με τον απεριόριστο αριθμό κοινοτικών και ξένων και ύστερα χάλασαν και οι Εθνικές. Το αποτέλεσμα; Καταργήθηκαν οι ξεχωριστές ποδοσφαιρικές σχολές που η κάθε χώρα εκπροσωπούσε και οι φίλαθλοι έχασαν το δέσιμο με την ομάδα....

Το EURO τελειώνει αύριο... αφήνοντας αδιάφορους όλους εμάς που μάθαμε αλλιώς το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς με τις μεταλλαγμένες ''εθνικές'', το πολυπολιτισμικό πανηγυράκι της UEFA έμοιαζε περισσότερο με gay pride παρά με κύπελλο εθνών Ευρώπης...

Μέχρι τα olympic games που είναι το επόμενο πολυπολιτισμικό πανηγυράκι του καλοκαιριού, θα κάνω βιντεοθεραπεία βλέποντας όλα τα παλιά EURO και MUNDIAL...

Είναι κi αυτός ένας τρόπος αντίστασης στην μεταλλαγμένη εποχή μας...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση