Το στρατηγικό λάθος της Τουρκίας
Η επανάσταση του Κεμάλ μέσω του περάσματος του χρόνου αποδεικνύεται τελικά ότι είναι το στρατηγικό λάθος της Τουρκίας. Λειτουργώντας επίσημα μέσα στο πλαίσιο της απόρριψης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Τουρκία θεμελιώθηκε δομικά πάνω στη γενοκτονία, η οποία ήταν για εκείνη το προαπαιτούμενο για την εξέλιξή της. Το πρόβλημα είναι ότι εξ αρχής εξαρτάται από τη γενοκτονία και η αναγνώριση της τελευταίας είναι μια δομική απόρριψη των θεμελίων της Τουρκίας, δηλαδή της συμβολής του Κεμάλ.
Και κάθε νέα αναγνώριση είναι ένα πλήγμα στη δομή της. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει λύση για την Τουρκία και βρίσκεται, σε μια στρατηγική αδιέξοδο. Στο σκάκι θα λέγαμε ότι η θέση της είναι εκείνη του Zuzwang. Ένας τρόπος επίλυσης είναι η αλλαγή πλαισίου και η καταδίκη του Κεμάλ, ο οποίος μπορεί να προστεθεί ως ένα λάθος στην εξέλιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή η προσπάθεια είναι το νεοοθωμανικό δόγμα στην ουσία του, δίχως βέβαια να υπάρξει μια ανάδειξη του θέματος από την ηγεσία.
Αυτή όμως η προσέγγιση επιστρέφει το λαό σε μια μουσουλμανική τάση, όπου το ισλαμικό κίνημα είναι φυσιολογικό, ακόμα και αν δεν απαντά σε ορθολογικά κριτήρια για την Τουρκία, η οποία σε αυτή τη φάση δεν θα υπάρχει πια. Αυτή η αλλαγή όμως έχει επιπτώσεις σε σχέση με κράτη που ανήκουν στο πλαίσιο του ιουδαίου-χριστιανισμού. Διότι πλέον οι παλαιότερες συμμαχίες δεν έχουν πια νόημα αφού το θρησκευτικό στοιχείο επανέρχεται και μαζί το ιστορικό του πλαίσιο. Η Τουρκία μέσω του νεοοθωμανικού πλαισίου για να πρωτοστατεί και να αποτελεί μια από τις αιχμές των δοράτων πρέπει ν’ ακολουθήσει μια γενικότερη τάση, η οποία υπάρχει εδώ και αιώνες. Αυτή η γενικότερη αντιπαράθεση έχει τις ρίζες της στους Αγίους Τόπους και την ιστορία τους. Έτσι για να διορθώσει το στρατηγικό της λάθος η Τουρκία πρέπει να αλλάξει υψηλή στρατηγική και να ενταχθεί σ’ ένα πεδίο δράσης που πρώτον την απορρίπτει δομικά, δεύτερον τροποποιεί οριστικά τις συμμαχίες της και την μετατρέπει σε διάδοχο μιας διαχρονικής αντιπαράθεσης. Με την πάροδο του χρόνου, η Ευρώπη έχει αντιληφθεί αυτή τη γενική τάση, η οποία παραμένει διαχρονικά σε τοπικό επίπεδο. Επιπλέον, η συνέχεια των τοπικών αντιπαραθέσεων κρύβουν αυτήν την ουσιαστική αλλαγή. Έτσι μόνο οι γεωστρατηγιστές αναδεικνύουν νέα σχέδια πάνω σε παλαιά νοητικά σχήματα, ενώ οι πολιτικοί αναζητούν ακόμα λύσεις μέσω ενός ρεαλισμού που δεν είναι πια πραγματικότητα, διότι το στρατηγικό λάθος έχει βάθος.
Αναρτήσεις
Το σκεπτικό του Λυγερού όχι μόνο είναι ορθό, αλλά ισχύει για κάθε άλλο καθεστώς/κράτος που θεμελιώθηκε πάνω σε μαζικά εγκλήματα σε οποιαδήποτε φάση της ιστορίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦανταστείτε τον Χίτλερ να κυβερνούσε ακόμα τη Γερμανία και να τον ανάγκαζαν κάποια στιγμή οι εξελίξεις να υποχρεωθεί να αναγνωρίσει τις πολλαπλά εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος. Ή τον Στάλιν σήμερα, σε μια υποτιθέμενα ακόμη υπάρχουσα Σοβιετική Ένωση, να πρέπει να παραδεχθεί τις πολλαπλούς φόνους αντικαθεστωτικών. Γίνονται αυτά;
Καλά ξεμπερδέματα, λοιπόν, στους Τούρκους με την "κρίση ταυτότητάς" τους και να το χαίρονται το κράτος τους.
Το στρατηγικό λάθος (γενοκτονία για το κτίσημο ενός κατά κάποιο τρόπο "εθνικού" κράτους) έχει βάθος. Εδώ δεν πρόκειται περί γενοκτονιμένων ινδιάνων ή αμπρίγκιναλς, αλλά για λαών με πανάρχαια ιστορία, πολιτισμό (δεν μιλάω για ήθη και έθιμα μόνον) και φυλετικές ρίζες στην περιοχή, που επιπλέον έχουν και σύγχρονα κράτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι χρειάζεται τεράστια δομική αλλαγή, και μάλιστα εκ θεμελίων, η Τουρκιά προκειμένου να πραγματοποιήσει τον νεο-οθωμανισμό που ονειρεύεται. Αν προχωρήσει έτσι όπως είναι τώρα - χωρίς αναγνώριση των γενοκτονιών και χωρίς επαρκές χρονικό διάστημα για ανάρρωση - η αντίσταση των λαών θα είναι καταλυτική. Η Τουρκία θα περπατήσει σε βάλτο και θα πνιγεί.
Εν αντιθέση, μια αναγεννημένη Ελλάς μπορεί να ηγηθεί άνετα σε μια νεο-Ελληνιστική Αυτοκρατορία και να λύσει τα περισσότερα προβλήματα των "Αγίων Τόπων". Είναι δε τόσο ώριμη η κατάσταση που η στρατιωτική ισχύς θα έχει περισσότερο εκφοβιστικό ρόλο παρά επιχειρησιακό. Οι Άραβες το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά, και περιμένουν υπομονετικά. Όμως, πρέπει εμείς να αλλάξουμε πρώτα ξεκινώντας από μια καθεστωτική αλλαγή και συνεχίζοντας με μια βαθειά πνευματική (όχι απλά διανοητική) αναγέννηση.