Οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτες αντιδράσεις

Τα κόμματα είναι μαθημένα να λύνουν το πρόβλημα της διαδοχής στην εξουσία με ορισμένους τρόπους. Πολύ ορισμένους. Και συγκεκριμένους. Και “σωστά”, εν πάσει περιπτώσει, πράττουν. Σε φυσιολογικές συνθήκες κοινοβουλευτικής εναλλαγής στην εξουσία.
Αλλά εδώ έχουμε μια ΕΚΤΑΚΤΗ κατάσταση. Που απαιτεί και ΕΚΤΑΚΤΗ αντίδραση. Οχι συνήθη δηλαδή αντιμετώπιση.
Και έκτακτη αντίδραση θα ήταν να καλέσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εν προκειμένω, τον λαό σε μια αδιάλλακτη συσπείρωση, ανυπακοή και αντίδραση μέχρι να παραιτηθεί η κυβέρνηση.
Να αντλήσει δύναμη από τον λαό, ως κόμμα, συντασσόμενο και με τα βασικά λαϊκά αιτήματα όπως

• οι κλέφτες στη φυλακή,
• φέρτε πίσω τα κλεμμένα
• στο καλό με το Μνημόνιο,
• όχι άλλα βάρη στο λαό κλπ,

που θα του απέφεραν πολιτικά μια ευρύτατη λαϊκή συναίνεση. Που θα καθιστούσαν την αξιωματική αντιπολίτευση, ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ πολιτική. Αυτό, έχω την πεποίθηση, ότι είχαν δημιουργηθεί οι όροι ώστε να μπορει να συμβεί. Υπήρχε ο θυμός και το αναψοκοκκίνισμα από το χαστούκι. Οσο ήταν φρέσκο.
Επίσης, η λαϊκή συναίνεση και οι λαϊκοί αυτοί στόχοι θα γινόταν το σοβαρότερο όπλο, ΥΠΕΡΟΠΛΟ, στα χέρια της ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης ώστε να αντιμετωπίσει από θέση ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ οποιαδήποτε εσωκομματική αντίδραση, αντιπολίτευση ή πρόσωπο είχε άλλα σχέδια, συμμαχίες, στόχους και “κακές” συνήθειες, όπως στο παρελθόν. Και να παρακάμψει έτσι αυτού του είδους τα εσωκομματικά προβλήματα, που τώρα θα πάρουν ΧΡΟΝΙΑ να λυθούν, αν λυθούν ποτέ.
Δεν συνέβη τίποτε όμως. Η ΝΔ έχει, φαίνεται, δικό της “χρονο-προγραμματισμό” αντίδρασης και απάντησης στην καταστροφή που υφιστάμεθα. Δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει το λαϊκό ΥΠΕΡΟΠΛΟ. Γιατί; Εχω πολλές ερμηνείες. Αλλά δεν είναι της ώρας.
Σαν λαός έχουμε δεχτεί ένα χαστούκι. Και δεν αντιδράσαμε. Ταπεινωθήκαμε και σιωπάσαμε. Η ενδεδειγμένη άμεση αντίδρασή μας, σε ένα τέτοιο “χαστούκι”, θα ήταν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να βρούμε ως λαός έναν τρόπο, ώστε να οδηγήσουμε αυτή την καταστροφική κυβέρνηση σε παραίτηση και εκλογές. Με πορείες, συγκεντρώσεις, κόμματα και πολιτικούς που θα έμπαιναν μπροστάρηδες, σε έναν τέτοιον ανένδοτο αγώνα.
Δεν καταφέραμε να το κάνουμε. Δεν εξετάζω εδώ τους λόγους. Το χαστούκι το φάγαμε, το μάγουλο άρχισε τώρα να κρυώνει. Θα μας μείνει βέβαια ο πόνος. Ναι... Και θά 'ναι μεγάλος πόνος. Αλλά δεν αντιγυρίσαμε όσο ήμασταν ζεστοί. Και ήταν λάθος. Δικό μας λάθος...
Απλώς νιώθω, ότι νιώθουν πως ο κίνδυνος άμεσης απάντησης από τη μεριά του λαού, που ίσως γινόταν και εξέγερση με ΣΟΒΑΡΑ αιτήματα, παρήλθε.
Ετσι ξαναφήσαμε τα πράγματα στα χέρια των κομμάτων. Στον συνήθη καβγά τους. Με τις γνωστές ισορροπίες, εξισώσεις, συμψηφισμούς, κλπ κλπ του πολιτικού παιχνιδιού.
Βέβαια, επειδή είμαστε και απρόβλεπτος λαός, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει ως το τέλος.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση