Απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα - Θράκη 4

Συνεχίζοντας την ανάλυση της προπαγάνδας του «καθηγητή» του άρθρου "Απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα στην Θράκη", θα ασχοληθούμε με τους περαιτέρω ισχυρισμούς του.

3ος ισχυρισμός
«Ας ξαναγυρίσουμε στην Συνθήκη των Αθηνών του 1913. Στη συνθήκη έχουν προστεθεί 3 πρωτόκολλα, βάσει του άρθρου 2, το τρίτο πρωτόκολλο ισχύει όχι μόνο για τα εδάφη που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά για όλα τα ελληνικά εδάφη. Με βάση την αρχή της διαδοχής των Συνθηκών, οι συνθήκες που έχει συνάψει μία χώρα πρίν την απόκτηση νέων εδαφών, ισχύει και για τα εδάφη που θα προσαρτήσει αργότερα. Η Συνθήκη της Βιέννης του 1978 κατοχύρωσε την αρχή αυτής της διαδοχής των συνθηκών στο 15ο άρθρο της.

Έχει υποστηριχθεί ότι η Ελλάδα δεν έχει επικυρώσει ακόμα αυτή την συνθήκη,δεν την έχει πρωτοκολλήσει στη Γραμματεία του ΟΗΕ και κατά συνέπεια δεν δεσμεύεται από αυτήν. Στο σημείο αυτό είνα χρήσιμο να υπενθυμίσουμε την απάντηση που έδωσε το Διεθνές δικαστήριο της Χάγης στην Ελλάδα το 1978, όταν προσέφυγε για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Στην απάντηση υπογραμμιζόταν ότι το εδαφικός καθεστώς (status territorial) μίας χώρας δεν καλύπτει μόνο τα εδαφικά της όρια κατά την ημερομηνία που υπογράφηκε η Συνθήκη που αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά και τα εδάφη που αργότερα συμπεριλήφθηκαν στην επικρατειά της. Στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να συζητηθεί και η υφαλοκρηπίδα των Δωδεκανήσων. Όταν υπογράφηκε το 3ο πρωτόκολλο, η Ελλάδα δεν κατείχε ακόμη την Δυτική Θράκη και τα Δωδεκάνησα,αλλά εξαιτίας της αρχής της διαδοχής και της απόφασης του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης ,που μόλις αναφέραμε, είναι πλέον υποχρέωση της το πρωτόκολλο αυτό να ισχύει και για τους Μουσουλμάνους των περιοχών αυτών. Το 3ο πρωτόκολλο,παρά τα όσα ισχυρίστηκε η Ελλάδα το 1981, δεν καταργήθηκε με την Συνθήκη της Λωζάννης, ισχύει και θα ισχύει στο μέλλον για κάθε εδαφική περιφέρεια που θα προσαρτήσει η Ελλάδα και στην οποία θα κατοικούν μουσουλμάνοι. »
Απάντηση
Ο «καθηγητής » αναφέρει πέρα από το θέμα των μειονοτήτων και θέμα υφαλοκρηπίδας!
Δεν γνωρίζουμε τι έχει υποστηριχθεί από την Ελλάδα και το κατά πόσο προσέφυγε στο Διεθνές Δκαστήριο της Χάγης για την υφαλοκρηπίδα. Για το θέμα της υφαλοκρηπίδας, δικαιωμάτων επί θαλάσσης κ.α θα αναφερθούμε σε επόμενα άρθρα που θα αφορούν το Αιγαίο. Αυτό όμως που θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι ο «καθηγητής» έχει ξεχάσει να αναφερθεί σε βασικές συνθήκες περί υφαλοκρηπίδας. Αυτές είναι:

• Η Σύμβαση της Γενεύης του 1958
• Το Πρακτικό της Βέρνης του 1976
• Η διασκεψη της Ν.Υόρκης του 1977
• Η Σύμβαση Montego Bay του 1982 στην Τζαμάικα

Θα αναφερθούμε επιγραμματικώς στον ορισμό της υφαλοκρηπίδας που διατυπώνεται στο 1ο άρθρο της Σύμβασης της Γενεύης, όπου ο όρος υφαλοκρηπίδα χρησιμοποιείται για να δηλώσει:
Α)Το βυθό της θάλασσας και το υπέδαφος των υποθαλάσσιων περιοχών των παρακείμενων στις ακτές αλλά ευρισκομένων εκτός της αιγιαλίτιδος ζώνης,μέχρι βάθους 200μ,ή και πέρα του ορίου τούτου μέχρι το σημείο εκείνου όπου το βάθος των υπερκείμενων υδάτων επιτρέπει την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των εν λόγω περιοχών.
Β)Τον βυθό της θάλασσας και το υπέδαφος των αντίστοιχων περιοχών οι οποίες συνέχονται προς τις ακτές των νήσων.
Η διάταξη αυτή αποδίδει ισχύον διεθνές δίκαιο, επομένως δεσμεύει την Τουρκία στην υιοθέτηση της, παρ’ όλο που δεν έχει επικυρώσει την Σύμβαση!
Επιπλέον προβλέπει ότι το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας,αναφορικώς προς την έρευνα και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της.
Στην περίπτωση που η αυτή υφαλοκρηπίδα παράκειται στα εδάφη δύο ή περισσοτέρων κρατων (λ.χ. Δωδεκάνησα), των οποίων οι ακτές βρίσκονται η μία απέναντι της άλλης ,τα όρια της υφαλοκρηπίδας καθορίζονται διά συμφωνίας μεταξύ των εν λόγω κρατών. Σε έλλειψη συμφωνίας και εφόσον ειδικές περιστάσεις δεν δικαιολογούν διάφορο κανονισμό των ορίων, αυτά καθορίζονται υπό της μέσης γραμμής, κάθε σημείο της οποίας βρίσκεται σε ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσεων,από των οποίων μετράται το το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης του κάθε κράτους.
Αυτό το άρθρο της Συμβασης το αναφέραμε, διότι βάσει τούτου βασικά το «πρόβλημα» της υφαλοκρηπίδας λύνεται πολύ εύκολα!
Επιπλέον με το Πρακτικό της Βέρνης του 1976 καλούνταν και τα δύο μέρη σε διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Οι διαπραγματέυσεις,που διήρκεσαν 5 χρόνια απεδείχθησαν ατελέσφορες. Την 22η Νοεμβρίου 1981 ο νεοεκλεγείς–τότε-πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου τοποθέτησε το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας ως νομικό,δηλ. ως προς δικαστική επίλυση, και τόνισε ότι « εφόσον η Τουρκία επιθυμεί να θέσει θέμα,ας το θέσει στο Δικαστήριο της Χάγης... Ευπρόσδεκτη είναι».
Δηλαδή η οριοθέτηση πλέον δεν θα αποτελούσε πιά ζήτημα απευθείας διαπραγμάτευσης.
Η Συνθήκη αναφοράς για τον «καθηγητή» εξακολουθεί να είναι η Συνθήκη των Αθηνών του 1913.
Αναφέραμε στον 1ο ισχυρισμό του άρθρου Απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα στην Θράκη γιατί αυτή η Συνθήκη είναι ανενεργή. Επειδή λοιπόν ο «καθηγητής» συνεχίζει να προκαλεί θα πρέπει να τεθούν κάποιες σημαντικές ιστορικές λεπτομέρειες περί Θράκης:
Οι Νεότουρκοι μετά την εκδίωξη του σουλτάνου Χαμήτ, κάλεσαν τον Γερμανό στρατηγό Γκόλτς Πασά να οργανώσει τον τουρκικό στρατό και τους είπε με λύπη ότι διεπίστωσε ότι μόνο η διοίκηση της χώρας ήταν τουρκική. Όλα τα άλλα, οικονομία, εμπόριο, βιομηχανία, εκπαίδευση ανήκουν σε μη Μουσουλμάνους
Αρμένιους,Ισραηλίτες και κυρίως Έλληνες,επομένως οι Τούρκοι δεν είναι κύριοι των εδαφών τους(;;).
(Σχόλιο: Ο μισέλληνας στρατηγός θεωρεί την Θράκη τουρκική, βεβαίως χωρίς ιστορικά επιχειρήματα)
Οι Νεότουρκοι μετά την Συνθήκη του Βουκουρεστίου(10 Αυγούστου 1913),κάλεσαν τον στρατηγό Λίμαν φον Σάντερς και του ανέθεσαν να επιθεωρήσει την Ανατολική Θράκη και να γνωμοδοτήσει για το πως θα μπορέσει να αμυνθεί εναντίον της «εχθρικής επδρομής». Αυτός από την Κωνσταντινούπολη γύρισε τα σύνορα και μέσω Αδριανουπόλεως, Αίνου και Καλλιπόλεως ήρθε στην Ραιδεστό όπου διακήρυξε δημόσια ότι «είναι ανάγκη να γλινουν οχυρωματικά έργα προς τις δύο πλευρές των συνόρων και προς τον Εύξεινο Πόντο, αλλά δεν αρκούν αυτά. Για να κατοικείτε ήσυχοι και ανενόχλητοι στο έδαφος τούτο, πρέπει να συμπήξετε καθαρώς μουσουλμανικό όγκο... προς τούτο πρέπει να εκδιώξετε εξ’ αυτής τις ξένες εθνικότητες και ιδίως τους Έλληνες που κρατούν στα χέρια τους όλο τον οικονομικό πλούτο της χώρας».
Αμέσως μετά τις δηλώσεις αυτές δημιουργήθηκε στην Ραιδεστό η «Επιτροπή Εξώσεως των Ελλήνων». Τα σχέδια της επιτροπής ετέθησαν σε εφαρμογή από το φθινόπωρο του 1913.Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η εκδίωξη των Ελλήνων κατοίκων, ο εξαναγκασμός τους να φύγουν,οι εκτοπισμοί,οι επιθέσεις και η πολιορκία χωριών,και η τρομοκρατία με κάθε είδους απειλές.Τα σχέδια αυτά εφαρμόστηκαν από το 1913 μέχρι και το 1919! Συγκεκριμένα απο την άνοιξη του 1914 εκδηλώθηκε απροκάλυπτα η ωμή τουρκική βία. Έλληνες φιλήσυχοι πολίτες υβρίζονταν και δέρνονταν ανηλεώς,νεκροταφεία βεβηλώθηκαν,οι φυλακές γέμισαν,άτακτοι Τούρκοι (τσέτες) περιέτρεχαν τα χωριά οπλισμένοι για να τρομοκρατούν τους κατοίκους που έτρεχαν στο άλλο άκρο του χωριού οποτε άρχιζε η καταδίωξη τους. Όσοι δεν πρόφθαιναν να φτάσουν σε γειτονικό χωριό σφάζονταν.Οι κάτοικοι του γειτονικού χωριού βλέποντας τους φυγάδες ενώνονταν μαζί τους και έτσι κοπάδια φοβισμένων και δυστυχισμένων ανθρώπων ζητούσαν καταφύγιο στην Ραιδεστό ή στην πλησιέστερη πόλη για να σώσουν τη ζωή τους. Οι τουρκικές αρχές έλεγαν στους προκρίτους:
«Μέσα σε 24 ώρες δεν θα μείνει κανείς σας εδώ. Με ποιόν τρόπο προτιμάτε να φύγετε; Με ξύλο ή με σκότωμα;».
Οι απειλές και η τρομοκρατία δεν περιορίστηκαν μόνο στην ύπαιθρο αλλά επεκτάθηκαν και στις πόλεις. Στην Ραιδεστό σχεδόν οι μισοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να εκπατριστούν το 1914. Από τα 250 ελληνικά καταστήματα έμειναν μόνο τα 20!Οι κάτοικοι των χωριών έφθαναν γυμνοί έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στην Ραιδεστό και αφού είχαν χάσει όλα τα υπάρχοντά τους. Ζητούσαν από τις αρχές λίγο ψωμί για να μην πεθάνουν και η απάνθρωπη απάντηση ήταν: (Γκερμπενσιλάρ) =να ψοφήσουν!!
Όσοι δεν έφυγαν για Καβάλα ή για Θεσσαλονίκη εξορίσθηκαν στην Μ.Ασία.
Τα ίδια έγιναν σαφώς και στην Μ.Ασία όπως και στον Πόντο.
Τον Οκτώβριο του 1911 πραγματοποιήθηκε το συνέδριο των Νεοτούρκων όπου επικράτησαν οι φανατικοί, όπως οι γιατροί Ναζίμ και Σακίρ.
Στο συνέδριο ο Ναζίμ είπε τα εξής:
«Θέλω μόνο να ζήσει ο Τούρκος. Εκτός των Τούρκων όλα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν.»
Ο Σακίρ πρόσθεσε:
«Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα,όπου η μωεμαθανική δύναμη και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν....Τα έθνη που απέμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν».
Όμως ακόμα πιό πριν (Αύγουστο 1908) είχαν ήδη φανεί οι ενδείξεις των προθέσεων των Τούρκων από τις δηλώσεις του Τούρκου πρέσβη στην Αθήνα :
«Η Νέα Τουρκία θέλει να διαλύσει κάθε σύγχυση μεταξύ των δύο εθνοτήτων(Ελλάδας-Τουρκίας). Θέλει να καταλάβουν οι Έλληνες ότι οι Οθωμανοί ελληνικής καταγωγής είναι οριστικά Οθωμανοί και όχι Έλληνες.Το Οικουμενικό Πατριαρχείο οφείλει να παύσει να είναι μία ελληνική εστία. Οι Οθωμανοί μόνοι αφέντες στο σπίτι τους,θα επιβάλλουν την θελησή τους σε όλους.»
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε δεκάδες μαρτυρίες όπου αποδεικνύονται οι προθέσεις των Τούρκων για την εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου σε Θράκη,Μ.Ασία,Πόντο.Αντιθέτως δεν υπάρχει καν η παραμικρή ένδειξη εις βάρος της φυλής μας σχετικά με δηλώσεις ή γεγονότα κατά των Τούρκων!
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι:
Με ποιό ηθικό δικαίωμα ο «καθηγητής» απαιτεί σεβασμό της συγκεκριμένης συνθήκης όταν οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν σέβονται τιποτα;
Πως είναι δυνατόν να ισχύει μία Συνθήκη ετεροβαρώς από την στιγμή που οι Τούρκοι προβαίνουν σε γενοκτονίες,ενώ αντιθέτως οι Έλληνες ουδέποτε προέβησαν σε εγκληματικές ενέργειες κατά των μουσουλμανικών μειονοτήτων;

4ος ισχυρισμός
«Τα πρακτικά των συζητήσεων της συνδιάσκεψης της Λωζάννης παρέχουν πρόσθετες πληροφορίεςπου αποδεικνύουν ότι η συνθήκη ειρήνης ,η οποία υπογράφηκε στο τέλος αυτής της συνδιάσκεψης,δεν έχει καταργήσει την Συνθήκη των Αθηνών του 1913 ούτε και το τρίτο πρωτόκολλο.Ο Βενιζέλοςστην συνεδρίαση της 19ης Δεκεμβρίου 1922 και καθώς συζητούνταν οι όροι της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία ανέγνωσε το άρθρο 11 της Συνθήκης του 1913 και το παρουσίασε ως παράδειγμα για το πως η νέα Τουρκία θα πρέπει να δώσει τέτοιου είδους εγγυήσεις.Επιπλέον στη συνεδρίαση της 29ης Δεκεμβρίου 1922,καθώς η τουρκική αντιπροσωπεία επέμενε πως το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης δεν μπορούσε πλέον να εδρεύει στην Τουρκία,ο Έλληνας αντιπρόσωπος Κακλαμάνος δήλωσε πως σε αυτή την περίπτωση δεν θα παραμείνουν σε ισχύ οι όροι της Συνθήκης των Αθηνών με βάση τους οποίους επιτρέπεται η εκλογή μούφτηδων από τους Μουσουλμάνους,καθώς και η υπαγωγή του αρχιμούφτη στην Κωνσταντινούπολη.
Στην ελληνική θέση ο Γάλλος αντιπρόσωπος Λαρός απάντησε:
«Η συμφωνία η οποία πρόκειται να υπογραφεί στην Λωζάννη δεν μπορεί να θέσει εν αμφιβόλω καμία από τις νομικές δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει Ελλάδα και Τουρκία μέσω διμερών συμφωνιών και το συνέδριο δεν έχει αρμοδιότητα να καταργήσει ή να επιβεβαιώσει τέτοιου είδους δεσμεύσεις.»
Απάντηση
Έχουμε την αίσθηση ότι ο «καθηγητής» έχει μελετήσει αποσπασματικά τις συνθήκες!
Οι Ελληνες υπήκοοι θα έχουν στην Τουρκία τα ίδια προνόμια με τους υπηκόους των συμμάχων. Το ίδιο θα συμβεί και με τους Τούρκους υπηκόους στα συμμαχικά κράτη και στην Ελλάδα.
Πόσο το σεβάστηκαν αυτό οι Τούρκοι;
Αυτά όμως στην Συνδιάσκεψη Ειρήνης και οχι στην Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης!
Διότι στην Συνθήκη της Λωζάννης ,μεταξύ άλλων υπάρχει και το άρθρο 27 το οποίο αναφέρει:
«Ουδεμία πολιτική,νομοθετική ή διοικητική εξουσία ή δικαιοδοσία θέλει ασκηθή,δι’οιονδήποτε λόγον,υπό της Κυβερνήσεως ή των Αρχών της Τουρκίας εκτός του Τουρκικού εδάφους επί των υπηκόων εδάφους διατελούντος υπό την κυριαρχίαν ή το προτεκτοράτο των λοιπών Δυνάμεων των υπογραψασών την παρούσαν Συνθήκην κι επί των εδάφων αποσπασθέντος της Τουρκίας.Εννοείται ότι η πνευματική δικαιοδοσία των θρησκευτικών μουσουλμανικών Αρχών δεν θέλει ποσώς θιγεί».
Επομένως η δήλωση Κακλαμάνου,αν έγινε,δεν έχει καμία νομική ισχύ,διότι επακολουθεί η Συνθήκη της Λωζάννης της 24ης Ιουλίου 1923 που αναιρεί τις δηλώσεις του,-αν βεβαίως ειπώθηκαν-!
Τι εφήρμοσαν όμως από τις συνθήκες οι Τούρκοι;
Φάνηκαν οι παραβιάσεις τους τα έτη 1941-42,1955,1964,1974,ακομα και σήμερα στις διατάξεις που αφορούν τα δικαιώματα της Ελληνικής μειονότητας στη γλώσσα,θρησκεία,ελευθερία,εκπαίδευση,στο Οικουμενικό Πατριαρχειό,στον εναέριο χώρο,κ.α.
Αυτό όμως που είναι το πιό σημαντικό, είναι η σύμβαση περί ανταλλαγής πληθυσμών, η οποία είχε τα πρώτα της σπέρματα στην Συνθήκη των Αθηνών του 1913!
Αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύει η Συνθήκη των Αθηνών!Ούτε μπορούμε να αναγάγουμε ότι επειδή υπάρχει ένας όρος μίας ανενεργής συνθήκης υπό διαπραγμάτευση ότι η Συνθήκη ενεργοποιείται!
Η ανταλλαγή πληθυσμών ήταν ο μοναδικός κοινός παράγοντας που έθιξαν οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας και Τουρκίας στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης με την ανενεργή Συνθήκη των Αθηνών του 1913.
Κατά τον Διπλωμάτη–Πολιτικό Π.Αργυρόπουλο (1881-1966) «η Σύμβαση περί «ανταλλάγης πληθυσμών» υπήρξε δυστυχώς πλημμελεστάτη από ελληνικής πλευράς για την κατοχύρωση των δικαίων των Ελληνικών πληθυσμών και ιδίως των Κων/πολιτών δια τους οποίους η σύμβαση αυτή συνετάχθη ετεροβαρής.
Το ετεροβαρές της Συμβάσεως εκπροστάτευε και προήγε τα τουρκικά συμφέροντα και τις τουρκικές βλέψεις».
Οι Τούρκοι υποστήριζαν ότι ως «εγκατεστημένοι» δικαιούνταν να θεωρηθούν μόνο οι εγγεγραμμένοι στο Δημοτολόγιο της Κων/πολης,ενώ η ελληνική άποψη ότι υποδηλωνόταν δι’αυτού όποιος διέμενε στην Κωνσταντινούπολη προ της 30 Οκτωβρίου 1918.
Με την μόνη διαφορά ότι υπήρχαν πολλοί περισσότεροι Έλληνες απ’ότι στο Δημοτολόγιο,διότι πολλοί Έλληνες στην Τουρκία-και όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη- δεν ήθελαν να δηλωθούν για να μην πληρώνουν τους δυσβάσταχτους φόρους ,αλλά και να μην υπηρετούν στον Τουρκικό στρατό.
Επιπλέον οι διαθέσεις των Γάλλων,Άγγλων και Ιταλών απέναντι της Ελλάδας ήταν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές.Ο στρατιωτικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στρατηγός Α.Μαζαράκης γράφει:
«Η ατμόσφαιρα εκεί ήταν ευνοϊκή για τους Τούρκους.Οι αντιπρόσωποι των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων ,των νικητριών,φέρονταν με ταπεινότητα και διαρκώς υποχωρούν προ των αγερώχων τρόπων και αξιώσεων των Τούρκων.Ο Ισμέτ Πασάς ήταν ο άνθρωπος της ημέρας».
Ο Γάλλος αντιπρόσωπος Λαρός έπρεπε να ήξερε ότι οι διμερείς συμφωνίες πρέπει να τηρούνται και από τα δύο μέλη!Εφόσον οι Τούρκοι προέβησαν σε γενοκτονίες εις βάρος της φυλής μας,η Τουρκία δεν έχει δικαίωμα να επικαλείται Συνθήκη που ουτε καν σέβεται!Οι δηλώσεις του είναι γενικές και δεν γνωρίζουμε αν καν αναφέρεται στην Συνθήκη των Αθηνων του 1913!
Ο «καθηγητής» όμως αναφέρει μισές αλήθειες!Η Τουρκία δεν αναφερόταν καν σε θέματα μειονοτήτων όπως και σε δικαιώματα τους,παρά σε πολεμικές αποζημιώσεις.Ενώ οι πολεμικές αποζημιώσεις θεωρούνται εξοφλημένες αμοιβαία,η Τουρκία απαιτούσε την καταβολή πολεμικής αποζημιώσεως από την Ελλάδα!
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποχωρήσει η αγγλική αντιπροσωπεία!Τελικώς κατόπιν συμφωνίας υπογράφεται η Συνθήκη ,αλλά χωρίς την αποχώρηση των Άγγλων!
Τέλος να υπενθυμίσουμε στον «καθηγητή» ότι η Τουρκία εν τέλει παραιτήθηκε της αξίωσης περί μεταφοράς του Πατριαρχείου Κωνσταντινοπόλεως εκτός του τουρκικού εδάφους.
Όμως η Τουρκία μέχρι και σήμερα ακολουθεί μία πολιτική συστηματικής ταπείνωσης και απομόνωσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Με το Διάταγμα 1092/1923 η Τουρκία αμφισβητεί επίσημα τον οικουμενικό χαρακτήρα του Πατριαρχείου.Το παρουσιάζει ως θεσμό καθαρώς εσωτερικού τουρκικού δικαίου.
Ο «καθηγητής» όμως δεν αναφέρει την προσπάθεια εξόντωσης του Πατριάρχη Μελέτου Δ’ από τον Μουσταφά Κεμάλ προς την παραίτηση του Οικουμενικού Πατριάρχη ήδη από το 1921 και την αντικατάσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το αυτοαποκαλούμενο «Τουρκορθόδοξο Πατριαρχείο»!
Αναφέρουμε το σημαντικό απόσπασμα της αναφοράς του ύπατου αρμοστή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, Ζες Κυρελί, στον πρωθυπουργό του Ερριό (Herriot) την 25/11/1924:
«...η πρόθεση της κυβέρνησης της Άγκυρας είναι να εκλέγει ενα δικό της δημιούργημα,να μετατρέψει το Πατριαρχείο Φαναρίου σε τουρκικό Πατριαρχείο,να ελαττώσει την εξουσία και το γόητρο του,και να υποκαταστήσει σιγά-σιγά την ελληνική γλώσσα με την τουρκική.Ο υποψήφιος της θα ήταν ο Μητροπολίτης Μάτσκας*,κοντά στην Τραπεζούντα,ο οποίος προσέφερε υπηρεσίες στους Τούρκους κατά την διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας**,οργανώνοντας νοσοκομεία και περιθάλπτοντας τους τραυματίες.»

* Πρόκειται για τον μητροπολίτη Ροδόπολης Πόντου, Κύριλλο, που ήταν ο επιθυμητός της τουρκικής κυβέρνησης
** Το κίνημα του Κεμάλ σε ελληνικότατες περιοχές 3000 ετών,όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν ελληνική, και το εμποριο και η οικονομία ανθούσε φιλήσυχα και ειρηνικά θεωρούταν ακόμα και τότε ως «κίνημα ανεξαρτησίας»)

1) Πηγή: «Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές Συνθήκες-Συμφωνίες και Συμβάσεις»,
Χαραλ. Γ. Νικολάου
2) Πηγή: «Μύθος και πραγματικότητα-Ανάλυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής», 22 τούρκοι ακαδημαϊκοί αναλύουν την τουρκική εξωτερική πολιτική
3) Πηγή: «Θράκη-Η έπαλξη του Ελληνικού Βορρά», Γιάννης Μαγκριώτης
4) Πηγή: «Έχω όπλο την αγχόνη... (Μουσταφά Κεμάλ, Σεπτέμβριος 1919)», Χάρης Τσιρκινίδης
5) Πηγή "Για το ζήτημα του Αιγαίου", Αν.Πεπονης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση