Είναι οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων...

"Ειν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων'
ειν' οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε' κομμάτι παίρνουμ' επάνω μας'
κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες
...................................
Αλλ' όταν η μεγάλη κρισις έλθει, η τόλμη
κ' η απόφασίς μας χάνονται' ταράττεται η ψυχή μας,
παραλύει' κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή"

Δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος είπε ότι υπάρχει πιθανότητα χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ελλάδα να μην… υπάρχουν σε λίγα χρόνια, ή τουλάχιστον να μην υφίστανται ως δημοκρατίες με τη σημερινή μορφή.
Μου έκανε εντύπωση το «θάψιμο» της δήλωσης αυτής από τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ.
Καημένη Ελλάδα τι σου επιφυλάσσουν ακόμη με την δικαιολογια
- το λέει το μνημόνιο...
- το ζητάει η τροικα...
Είμαστε λοιπόν όλοι μας μάρτυρες - αλλά και συνυπαίτιοι - ενός μοναδικού φαινομένου:
Η απελθούσα κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η πολιτική που εφάρμοσε δεν ήταν δική της (χωρίς πάντως να εξηγεί τους λόγους αυτής της "αναγκαστικής" υπαναχώρησης από τα υπεσχημένα), ζητάει δε ξεδιάντροπα (μετά την πρόσφατη εκλογική συντριβή της) να επανεκλεγεί για να εφαρμόσει τώρα, που κατά δήλωσή της έχει αλλάξει, την πολιτική που δεν εφάρμοσε στο παρελθόν...
Η νυν κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η πολιτική που εφαρμόζει (και την οποία προεκλογικώς καταριόταν κι αναθεμάτιζε) δεν είναι δική της, ζητάει δε να επανεκλεγεί για να εφαρμόσει τη δική της-"μια από τα παλιά", αυτή τη φορά, πολιτική (δηλαδή την πολιτική που ευθύνεται κατά κόρον για την τωρινή ηθική, πολιτική και δημοσιονομική κρίση, καθώς και για τον κυρίαρχο στην ελληνική κοινωνία αμοραλισμό)...
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, ο κοινός παρονομαστής είναι "ψηφίστε μας εκ νέου για να εφαρμόσουμε την πολιτική μας, την οποία υπό τις παρούσες περιστάσεις δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε"! Χωρίς καμία τσίπα, δηλαδή, παρουσιάζουν την ανεπάρκειά τους ως υπόσχεση (μελλοντικής) επάρκειας και το διαρκές ψέμα της δήθεν πολιτικής αντιπαράθεσης ως διαρκή και αναπόφευκτη αλήθεια...
Πείτε μου λοιπόν τώρα: Πώς αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν υπήρξαν απλώς προϊόντα του συστήματος, αλλά δημιουργοί και διαμορφωτές του, πώς θα το αλλάξουν; Αυτοκαταργούμενοι; Αλλά το μονο που τους ενδιαφέρει - και δεν είναι απλή άποψη του γράφοντος αυτό, είναι αναμφισβήτητο δεδομένο της πρόσφατης πολιτικής και οικονομικής ιστορίας του τόπου - είναι η διατήρηση των κεκτημένων τους, η συμπλήρωση και συντήρηση του λαμπρού οικοδομήματος που έχτισαν για όλους μας και η διασφάλιση της παραμονής τους στα ρετιρέ και τους ψηλούς ορόφους, μακριά από την πλέμπα του ισογείου και του υπογείου...
Βέβαια, για να ανεβεί κάποιος στα ρετιρέ, θα πρέπει αναγκαστικά να περάσει από την είσοδο, να μυρίσει τη μούχλα του υπογείου και το καυσαέριο του πάρκινγκ και, τέλος, να διαβεί ανερυθρίαστος, χωρίς τύψεις και χωρίς ντροπή, τις πλάκες που σκεπάζουν το υπόγειο - συνεπώς και να αντικρίσει τους "κολασμένους" λούμπεν επιδεικνύοντας καθημερινά το ίδιο πνεύμα αταραξίας και φιλόστοργης περιφρόνισής τους. Αυτή η καθημερινή "άσκηση" παγιώνει την αναισθησία κι αναγορεύει τον καταφερτζή εαυτούλη σε αδιαφιλονίκητο και αδιαπραγμάτευτο αυτοσκοπό... Αυτή είναι που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της "ιδιοκτησιακής" αντιμετώπισης του κράτους, δηλαδή τον εξανδραποδισμό όλων μας από την αφεντιά τους...
Κι αν ο Μάρκος Αυρήλιος επαναλάμβανε συνεχώς στον εαυτό του "Όρα μη αποκαισαρωθής" (δηλαδή: "Πρόσεχε να μη αποκτήσεις τα φερσίματα των Καισάρων"), των δικών μας αλαστόρων δεν ιδρώνει τ' αυτί. Όχι την τρόικα, αλλά και τον Αμίν Νταντά θα ήταν ικανοί να φέρουν στον τόπο, αρκεί οι ίδιοι να διασφάλιζαν τα δικά τους "κεκτημένα"! Οι συνδικαλιστές, που τόσο μας έχουν άπαντες εξοργίσει με την απόλυτη καταβαράθρωση της κοινής λογικής που πρεσβεύουν, εισηγούνται και καθημερινά επιβάλλουν στην πράξη, τι παραπάνω κάνουν; Εφαρμόζουν κι αυτοί, στο μέτρο των δικών τους δυνατοτήτων, την ίδια τακτική που εφαρμόζουν και τ' αφεντικά τους στο Κόμμα και στην κορυφή του κρατικού μηχανισμού.
Το "κομματικό κράτος" έχει καταστεί εδώ και τριάντα χρόνια ένα είδος πάγιου εγκληματικού προτύπου: μόνο του, αποκομμένο από κάθε ιστορική, οικονομική και κοινωνική συνθήκη, ευλογεί, αγιοποιεί, θεοποιεί τον εαυτό του, στο δε πρακτικό επίπεδο χρησιμοποιεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό τις κομματικές νεολαίες, τις κομματικές οργανώσεις, τον κομματικό συνδικαλισμό, την κομματική ορθοδοξία και κάθε είδους σχετική διδαχή, καθετί κομματικό τέλος πάντων για να αναπαράγεται, να ανακυκλώνεται, να ενισχύει τα στεγανά του, να βρίσκει κάθε φορά στόχους και αιτίες, να επιβιώνει. Είναι ένα κλειστό κύκλωμα, χωρίς άλλες πόρτες πέρα απ' αυτές που το ίδιο κρατάει ανοιχτές. Προϋπόθεση κάθε συναλλαγής μαζί του η καταρράκωση, η εξαφάνιση της αξιοπρέπειας του εκάστοτε αιτούντος, του εκάστοτε ευρισκομένου εν ανάγκη. Εξάλλου, η ίδια η έννοια της ανάγκης εφευρίσκεται, επανεφευρίσκεται και αλλάζει από το ίδιο και οψέποτε το ίδιο το κρίνει σκόπιμο. Και οι πελάτες του είναι ταυτόχρονα δούλοι του, ανδράποδα που νομίζουν ότι κάνουν τη δουλειά τους, ενώ το μόνο που κάνουν είναι τη δουλειά της σπείρας που κυβερνά.
Ο λόγος περί αλλαγής, αναμόρφωσης, αναγέννησης κλπ. μπορεί να αποκτήσει περιεχόμενο μόνο όταν όλο το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, οι δημιουργοί της κρίσης, απέλθει. Και μαζί τους ξεκουμπιστεί όλο το Παρατρεχαμενιστάν...Η θλιβερή εικόνα ενός κράτους που μπροστά στην κρίση περιορίζεται να χύνει κροκοδείλια δάκρυα και να καταγγέλει τον εαυτό του, να ξεμπροστιάζει απόμαχους πολιτικούς, να κατακεραυνώνει με το τρομερό όργανο βασανισμού που το ίδιο ονομάζει "πολιτική ευθύνη" όσους κάθε φορά κρίνει αναλώσιμους, να δημοσιεύει λίστες διεφθαρμένων, φοροφυγάδων, πλατυπόδων και, ποιος ξέρει, ποιων άλλων, αλγεινή εντύπωση μόνο προκαλεί. Καμιά τιμωρία, καμιά επιστροφή των προϊόντων της μεγάλης κλοπής, καμιά ουσιαστική βελτίωση των εσόδων απο την "πάταξη της φοροδιαφυγής", καμιά δήλωση μετάνοιας ή συντριβής. Ένα σύστημα που ψιμυθιώνεται, βάφεται σαν τροτέζα, ψιθυρίζει στον εαυτό του ένα "όλα καλά" και προχωράει εμπρός με την ίδια πόζα, με την ίδια μασκαρεμένη αθλιότητα...
Δεν είμαι αισιόδοξος. Κανείς τους δεν έχει το ψυχικό και ηθικό εκτόπισμα, την ευψυχία, που έλεγαν οι παλιότεροι, για να διαπράξει ένα πολιτικό χαρακίρι που θα συμπαρασύρει και τους άλλους στην ίδια τύχη, ανοίγοντας τον δρόμο σε δημιουργικά, υπόγεια ρεύματα που επί του παρόντος παραμένουν βουβά, μπαζωμένα από τα μπάζα της κομματικής τους Βαβυλώνας.
Είναι οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Δυστυχώς.

Αναγνώστης

Υ.Γ.: Η νέα δεξιά κυβέρνηση του Βίκτορ Όρμπαν είχε το «θράσος» να ζητήσει από το ΔΝΤ και την ΕΕ όχι να απαλλαγεί από τους δυσβάσταχτούς στόχους που αυτοί θέτουν αλλά να λάβει μόνη της τις σχετικές αποφάσεις για την εκπλήρωσή τους. Χωρίς να παραβιάζει δηλαδή τους όρους του δανείου, που προβλέπουν μείωση του δημόσιου ελλείμματος κάτω από το 3,8% του ΑΕΠ, ο Όρμπαν θέλησε να ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο ο οποίος θα περιόριζε για λίγο τη συνεχή αφαίμαξη των κατώτερων στρωμάτων. Η απάντηση των διεθνών καρχαριών ήταν άμεση και λυσσαλέα. Το ΔΝΤ διέκοψε αμέσως τις συνομιλίες με την Ουγγαρία, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα δεν θα λάβει το τελικό πακέτο των 5 δισ. δολαρίων από το σύνολο των 20 που της είχαν υποσχεθεί.
Ο ούγγρος πρωθυπουργός όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Με ειδικό νόμο που πέρασε (και εγκρίθηκε με ψήφους 301 υπέρ, έναντι μόλις 12 κατά) θα φορολογήσει τα αποθεματικά των τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κατά 0,5% για διάστημα τριών χρόνων. Έτσι θα συγκεντρώσει περίπου 850 εκατ. δολάρια τα οποία θα χρησιμοποιήσει για την αποπληρωμή χρεών. Ένα από τα μυστικά της σχετικής κίνησης είναι ότι καθώς το 80% του τραπεζικού συστήματος έχει ξεπουληθεί σε ξένες εταιρείες και κυρίως σε αυστριακές και γερμανικές τράπεζες, το μεγαλύτερο τμήμα του νέου φόρου θα έρθει από το εξωτερικό.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση