Η χώρα χρειάζεται όραμα

Διαβάζοντας το βιβλίο της διάσημης καναδέζας συγγραφέως Naomi Klein το «Δόγμα του Σοκ», είχα τη βεβαιότητα ότι και ο ελληνικός λαός τους τελευταίους μήνες είναι υποκείμενο μιας εκτεταμένης, δοκιμασμένης κι απολύτως ελεγχόμενης ψυχολογικής πίεσης με στόχο τον αποπροσανατολισμό του και τη δημιουργία εθνικών και κοινωνικών ανατροπών κάτω από την επήρεια του συνεπαγόμενου σοκ.
Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε ελάχιστους μήνες οδηγηθήκαμε, κατά δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας, σε «εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας», στη βίαιη ανατροπή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, στη δραματική περικοπή μισθών και συντάξεων, στη μετάβαση από την γενιά των 700€ στη γενιά των 500€ και μάλιστα με αλαζονική επίκληση, από βήματος της Βουλής, της λαϊκής συναίνεσης από τον ίδιο τον κ. Γ. Παπανδρέου.
Ούτε είναι παράδοξο ότι ο λαός μας παρακολουθεί αμήχανος την μετάβαση από την πολιτική στην οικονομετρία, χωρίς να παίρνει απαντήσεις στα βασικά του ερωτήματα όσον αφορά την κρίση και την έξοδο από αυτή: γιατί, πότε, με ποιο σχέδιο, με ποια προοπτική, τι μπορώ να περιμένω για την πατρίδα μου, τη ζωή μου, τη ζωή των παιδιών μου.
Αντιθέτως, προξενεί γενικευμένη ανασφάλεια το γεγονός ότι σήμερα το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του κυβερνώντος κόμματος αδυνατεί να δώσει οποιαδήποτε πειστική απάντηση για τους στόχους, το όραμα και την προοπτική μας ως λαού και ως χώρας. Χρησιμοποιούν την εισβολή του ΔΝΤ (που οι ίδιοι προκάλεσαν), ως πρόσχημα για να αιτιολογήσουν όλες τις αποφάσεις τους.
Σε πλήρη αντιδιαστολή με τη σημερινή αστάθεια και ρευστότητα, το όραμα του Κώστα Καραμανλή για τη χώρα ήταν σαφές. Η γεωστρατηγική της θέση ως σημείο επαφής τριών ηπείρων επέβαλε να βγει από την ενεργειακή της απομόνωση και να μετατραπεί σε κόμβο ενέργειας, μεταφορών και τηλεπικοινωνιών. Αυτονόητη αναπτυξιακή αιχμή αποτελούσαν ο τουρισμός και η ναυτιλία με αναγκαίο υπόβαθρο τον πολιτισμό, την παιδεία και την βιώσιμη ανάπτυξη.
Ανεξάρτητα πόσοι κατενόησαν, αποδέχθηκαν ή και στήριξαν με συνέπεια το όραμα αυτό, όλες οι ακολουθούμενες στρατηγικές υπηρετούσαν τους παραπάνω στόχους. Ο στόχος μιας χώρας με ισχυρή κοινωνική συνοχή, δημοκρατική λειτουργία χωρίς διακρίσεις και ταυτόχρονα εθνικά υπερήφανης, οδήγησε στα μεγάλα ΟΧΙ αλλά και στην καταβολή του αναγκαίου τιμήματος.
Μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου, οι κορυφαίες ενεργειακές επιλογές της χώρας ακυρώθηκαν. Οι αγωγοί Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και South Stream εγκαταλείφθηκαν ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα η γειτονική Τουρκία έχει υπογράψει με τη Ρωσία πολλαπλές ενεργειακές συμφωνίες, μεγάλης γεωστρατηγικής και οικονομικής σημασίας.
Ο τουρισμός και η ναυτιλία με την κατάργηση των αντίστοιχων υπουργείων υπέστησαν βαρύτατο πλήγμα και ουσίας και σημειολογίας. Η παιδεία με τη σημειολογική κατάργηση της λέξης «εθνική» μεταλλάσσεται σε πολυπολιτισμική εκπαίδευση με τα συνεπαγόμενα αποτελέσματα.
Η κοινωνική συνοχή θρυμματίζεται και το προνοιακό κράτος καταρρέει. Οι νέοι, οι υπερήλικες, τα άτομα με αναπηρίες, οι οικονομικά ασθενέστεροι πληρώνουν το τίμημα της πολιτικής του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρωθυπουργού της χώρας. Η δημοκρατική λειτουργία υπονομεύεται με επιλεκτικές μαζικές απολύσεις νέων εργαζομένων.
Αυτό που ζητούν οι πολίτες από το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι να ξεκαθαρίσει με τρόπο αδιαμφισβήτητο: Ποιο είναι το σχέδιο εξόδου από την κρίση, με ποιο κόστος, με ποιον τρόπο, με ποιες θυσίες. Ποιο είναι το όραμα της χώρας και ποιοι οι μεσοπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι στρατηγικοί στόχοι της.
Θέλουμε να γνωρίζουμε τι μέλλον επιφυλάσσει η χώρα στις επόμενες γενιές. Θέλουμε να γνωρίζουμε εάν κάθε κυβέρνηση θα αυτοσχεδιάζει αλλάζοντας τους στρατηγικούς στόχους ακόμη κι αν έχει καταβληθεί το τίμημα των επιλογών.
Οι έλληνες πολίτες οφείλουν να απαιτήσουν από τα πολιτικά κόμματα και τις ηγεσίες τους να συνεννοηθούν για τις κορυφαίες επιλογές της χώρας. Συναίνεση και συνεννόηση δεν σημαίνει συγκυβέρνηση, δεν σημαίνει ιδεολογική αφυδάτωση, σημαίνει λαός και έθνος με προοπτική, με δύναμη, με υπόσταση, με ελπιδοφόρο μέλλον.
Μέσα στα κόμματα υπάρχουν δυναμικές πλειοψηφίες που μπορούν να επιβάλλουν την ατζέντα της εθνικής στρατηγικής συνεννόησης. Αν δεν τις γνωρίζουμε πρέπει να τις ανακαλύψουμε. Η απαξίωση της πολιτικής δεν σημαίνει κατάργηση των κομμάτων με την υφιστάμενη μορφή τους, όπως κάποιοι συστηματικά υπαγορεύουν. Σημαίνει τη μετεξέλιξη τους δίνοντας οργανική υπόσταση, φωνή και δημοκρατική συλλογικότητα σε όσους παλεύουν μέσα σ’ αυτά πιστεύοντας στην άσκηση σύγχρονης πραγματικής πολιτικής.
Μέσα από αυτή την προσέγγιση, το κομβικό σημείο της Νέας Μεταπολίτευσης, όπως αυτή ορίζεται από τη ΝΔ και τον πρόεδρό της Α. Σαμαρά, είναι πρώτα απ’ όλα συναίνεση και συλλογικότητα.
ΦΕΒΡΩΝΙΑ ΠΑΤΡΙΑΝΑΚΟΥ
Πρώην βουλευτής Επικρατείας

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
«ΤΟ ΠΑΡΟΝ της Κυριακής» την 18-07-2010

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση