Ο Καλλικράτης και η ιδιωτικοποίηση της παιδείας

• Πριν δούμε καλά - καλά τι σημαίνει, ή πως λειτουργεί ο Καποδίστριας, οδηγούμαστε στο νέο σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης, που δεν είναι άλλο από τον περίφημο Καλλικράτη

Γιατί εμείς πρέπει πάντα να είμαστε σε όλα εναρμονισμένοι με τους εταίρους, εκτός φυσικά από τις... αποδοχές. Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι εκείνοι που ψηφίζουμε κάνουν ό,τι τους κατέβει και για το μόνο που καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες είναι για να τηρούν με τυφλή εμπιστοσύνη ό,τι ακριβώς τους πουν οι «κηδεμόνες», χωρίς βέβαια να ενδιαφέρονται για τον πολίτη.
Αξιοπρόσεκτη είναι η σπουδή με την οποία επιχειρείται να θεσμοθετηθεί λοιπόν ο Καλλικράτης από την κυβέρνηση, η οποία μάλιστα επιμένει, πως μέχρι τις ερχόμενες εκλογές πρέπει να έχει υλοποιηθεί το σχέδιο. Το σίγουρο είναι ότι αυτό σχετίζεται με το Γ’.Κ.Π.Σ. και τα 40 δις ευρώ που πρέπει να απορροφηθούν από την Ε.Ε. για τους Ο.Τ.Α., αφού όλο και κάποιοι ημέτεροι θα πρέπει να βολευτούν. Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε και δεν πρέπει να μας ξενίζει το βιαστικό της υπόθεσης, που όμως είναι το σύνηθες, όταν θέλουμε να πετύχουμε κάτι, ή αν κάποιοι μας πιέζουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις αντιδρούμε χωρίς να πολυσκεφθούμε και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Πάντα επιπολαιότητες που στη συνέχεια τις πληρώνουμε ακριβά εμείς και όχι αυτοί.
Η συνένωση, μικρή ή μεγάλη, δεν νομίζω ότι έχει σημασία, αλλά το αν είναι ένα μέτρο διευκόλυνσης και καλυτέρευσης της ζωής των πολιτών. Διότι στην ουσία αυτό είναι που ενδιαφέρει. Αν είναι κάτι που ξεμπλοκάρει τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και φέρνει το κράτος πιο κοντά στον πολίτη, είναι σίγουρα ευπρόσδεκτο. Όμως είναι έτσι; Φυσικά ο Καλλικράτης δεν είναι Καποδίστριας, διότι πέρα της μεγαλύτερης συνένωσης των δήμων, αλλάζουν και κάποια άλλα πράγματα, όπως είναι η κατάργηση των Νομαρχιών και η δημιουργία των Περιφερειών. Κατά το προσχέδιο, δημιουργούνται 13 περιφερειακές μίνι-κυβερνήσεις, αυξάνεται η δύναμη των Δήμων, που αναλαμβάνουν την λειτουργία και τον έλεγχο σχολείων, νοσοκομείων και όποιας επιχείρησης βρίσκεται εντός της γεωγραφικής τους περιοχής. Στην ουσία δημιουργείται ένας περιφερειακός κρατικός πυρήνας, που θα υλοποιεί τις τοπικές αλλά και της κεντρικής κυβέρνησης αποφάσεις, ενώ παράλληλα θα απορροφά και θα εκτονώνει τις αντιδράσεις για ό,τι αντιλαϊκό θα εφαρμόζεται.
Είναι λοιπόν φανερό, πώς ειδικά για την παιδεία θα χρειασθούν πολλά χρήματα, τα οποία το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να καταβάλλει και μάλιστα στα πλαίσια της στενής οικονομικής πολιτικής που υπάρχει σήμερα. Κατά συνέπεια, οι Δήμοι θα επιφορτισθούν με την εξεύρεση πρόσθετων πόρων για την κάλυψη των αυξημένων αναγκών. Το ζητούμενο όμως είναι πού θα βρεθούν τα χρήματα στη σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση που διέρχεται η χώρα. Προφανώς, ένα μέρος στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι εφικτό να καλυφθεί και από κάποιους χορηγούς, στα μικρότερα όμως θα υπάρξει δυσκολία λειτουργίας των σχολείων, που σημαίνει ότι πολλά μπορεί να βάλουν «λουκέτο» και βέβαια να έχουμε ακόμη μεγαλύτερη ερήμωση της επαρχίας. Είναι δεδομένο ότι θα χρειασθούν πρόσθετοι πόροι και, όπως είναι φυσικό, το μπαλάκι θα πέσει στους κατοίκους, οι οποίοι θα πρέπει να βάλλουν το χέρι τους βαθιά στην τσέπη, αν θέλουν να μορφώσουν τα παιδιά τους.
Με αργά λοιπόν βήματα, μας οδηγούν σε ένα τύπο αρχικά εκπαίδευσης, μικτής χρηματοδότησης, που αργότερα μπορεί να είναι και εντελώς ιδιωτική, πράγμα για το οποίο καταβάλλονται προσπάθειες χρόνια τώρα.
Κατ’ αρχήν, φαίνεται ότι περιοχές που έχουν μεγαλύτερο πλούτο, θα έχουν και καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερους δασκάλους, καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή κ.λπ. Στην πραγματικότητα θα πάψει να υπάρχει, έστω και αυτό το κουτσουρεμένο δημόσιο δωρεάν σχολείο. Θα υπάρχει πλέον το σχολείο των προνομιούχων και των παρακατιανών, οι οποίοι θα μαθαίνουν μόνο αν έχουν την θέληση και το ταλέντο. Επιστρέφουμε δηλαδή στο παρελθόν, στα πριν του ’60 χρόνια. Θα πάψει το σχολείο να είναι μέρος της κοινωνικής πολιτικής του κράτους και βασικό εργαλείο προόδου του τόπου και θα μετατραπεί σε προνόμιο των εχόντων και κατεχόντων. Και αυτό βέβαια δεν είναι κάτι το αποσπασματικό, ή εκπορευόμενο από την οικονομική κρίση, αλλά μέτρο προαποφασισμένο. Γιατί απλά δεν χρειάζονται ανθρώπους σκεπτόμενους και βέβαια ούτε πολλά χέρια, αφού με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, τους είναι πια περιττά.
Δεν μπορούμε να πούμε από τώρα με σιγουριά ποιά θα είναι από κει και πέρα τα αποτελέσματα του Καλλικράτη και αν θα βοηθήσει στην λειτουργία του κράτους, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που θα μας κάνουν να αισιοδοξούμε - άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και το εγχείρημα με τον Καποδίστρια, ο οποίος δημιούργησε αρκετά προβλήματα, λόγω και της ιδιομορφίας της πατρίδας μας. Εκείνο για το οποίο είμαστε σίγουροι όμως, είναι ότι φέρνει καινούργια χαράτσια και μας οδηγεί σε πιο μεγάλη φτώχεια, σε μια περίοδο μάλιστα που φουντώνει η ανεργία και τα μεροκάματα μειώνονται.
Όλα αυτά, σε συνάρτηση με την συνεχώς μειούμενη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, παραπέμπουν σε μια πολύ δυσχερή κατάσταση, που δεν δείχνει σημεία ανάτασης, αφού οι πολιτικοί μας (τους οποίους εμείς ψηφίσαμε!), προτάσσουν την φορολογία από την ανάπτυξη, ενώ επιπλέον, με τις βλακώδεις ενέργειές τους, μας οδηγούν σε παγκόσμια ανυποληψία.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση