Το ευρώ βάλλεται στον αδύναμο κρίκο του που λέγεται Ελλάδα

• "...Αυτή η αχίλλειος πτέρνα είναι εκείνη που πλήττεται τώρα, με πρώτο θύμα την Ελλάδα, από τα κερδοσκοπικά συμφέροντα, τα οποία είναι εξωευρωπαϊκά και διεξάγουν μεθοδευμένο οικονομικό πόλεμο εναντίον του ευρώ..."
• Από κοινού και αποφασιστικά...!
  

Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού*
Οι ενδογενείς αιτίες της οικονομικής κρίσης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, είναι ήδη γνωστοί στον κάθε έλληνα πολίτη. Παρέχεται τώρα η ευκαιρία να προσεγγίσουμε και τις εξωγενείς αιτίες της, καθώς και επί άλλων επερχόμενων κρίσεων, κυρίως στο μεσογειακά κράτη μέλη της Ευρωζώνης.
Είναι προφανές ότι η επίθεση κατά του ασθενέστερου κρίκου της Ευρωζώνης, δηλαδή της Ελλάδας, στοχεύει όχι μόνο στον θρυμματισμό αυτού καθεαυτού του κρίκου, αλλά και άλλων συνεχόμενων κρίκων με τελικό στόχο το σμπαράλιασμα αυτού τούτου του ευρώ.
Και είναι επίσης προφανές ότι η όλη επίθεση εκπορεύεται από συγκεκριμένα εξωευρωπαϊκά κέντρα που θέλουν την αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ακύρωση του τελικού στόχου της που είναι η Πολιτική Ένωση με μια κοινή και ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική.
Σε ανύποπτο χρόνο, ήτοι το 1999, με αφορμή τότε τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, διαβλέπαμε τις αντιευρωπαϊκές επιλογές της υπερδύναμης και επισημαίναμε τις αδυναμίες, τις παθογένειες και ταυτόχρονα καταγγέλλαμε τις πολιτικές ορισμένων ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες συνέπραξαν στη στήριξη των επιλογών αυτών οι οποίες, στο όνομα των στρατηγικών συμφερόντων της υπερδύναμης, έβλαπταν τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε επίρρωση αυτών θα σταχυολογήσω ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Η Απειλή», (εκδόσεις Καλέντης 1999). Αναλύοντας, τότε, τους λόγους που προκάλεσαν τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, τόνιζα: «Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας έχει βασικό στόχο να αποδυναμώσει οικονομικά και πολιτικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία. Γνωρίζουν άριστα οι ΗΠΑ τη γαιοστρατηγική και γεωπολιτική σημασία της περιοχής» (σελ.51). Και σε άλλο σημείο: «Η Ευρώπη πρέπει να αντιληφθεί ότι σε αυτόν τον πόλεμο «σύρθηκε» άκριτα. Η Ευρώπη πρέπει να διδαχτεί από αυτόν τον πόλεμο ότι στον ευρύτερο χώρο της δε μπορούν να δημιουργούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ κρίσεις, αλλά και όταν δημιουργούνται από άλλες αιτίες, δε μπορεί το ΝΑΤΟ να τις αντιμετωπίζει εις βάρος των συμφερόντων της Ευρώπης. Πρέπει να αποφασίσει η Ευρώπη ότι στα του οίκου της, στα της Ηπείρου της δικαιούται να έχει τουλάχιστον τον πρώτο λόγο. Αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσει και δεν το κάνει έγκαιρα, δεν θα μπορέσει ποτέ να καθορίσει το μέλλον της. Η Ευρώπη, τέλος, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αν θέλει να έχει προοπτική, πρέπει να αποκτήσει ρόλο στη διαμόρφωση της Νέας Εποχής» (σελ.56-57).
Η στρατιωτική χειραγώγηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ αναβαθμίστηκε και με την υπογραφή των Ευρωπαίων ηγετών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ με την οποία νέα δομή του ΝΑΤΟ στη Διάσκεψη Κορυφής στην Ουάσινγκτον στις 20-4-1999. Αντί να απαιτήσουν η νέα δομή της συμμαχίας να αποκτήσει ευρωατλαντικό χαρακτήρα, συνήργησαν στην περαιτέρω ενίσχυση του ατλαντισμού του. Ειδικότερα, για το ζήτημα αυτό, τονίζαμε: «Οι Ευρωπαίοι ηγέτες στη Διάσκεψη Κορυφής της Ουάσινγκτον, αντί να προσδιορίσουν το νέο περιεχόμενο του ΝΑΤΟ με στόχο τον αμυντικό του χαρακτήρα, επικύρωσαν την κατάλυση της αυτονομίας των κρατών, αλλά και την αυτονομία της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους διαμορφούμενους, αλλά και μέλλει να εκφραστεί –μέλλει άραγε;- μέσα από τους υπό διαμόρφωση θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με τη νέα συνθήκη, η Ευρώπη δεν παρέμεινε μόνο στο ρόλο του υποτελούς της υπερδύναμης, αλλά και αποδέχθηκε έναν κίνδυνο: τον κίνδυνο να καταστεί περιφέρεια των ΗΠΑ. Με αναπόφευκτη συνέπεια να υποβαθμιστεί ως ιστορική, πολιτική, οικονομική και θεσμική οντότητα» (σελ.39).
Όμως, η Ευρώπη είχε και αχίλλειο πτέρνα την οποία δεν φρόντισε να θεραπεύσει με όρους ενισχυτικούς της οικονομικής ανάπτυξης. Την αχίλλειο πτέρνα αποτελούσαν και αποτελούν τα κράτη μέλη της νότιας ζώνης, στην οποία εντάσσονται τα κράτη μέλη Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, τα οποία τελούν υπό την αυξημένη επιρροή των ΗΠΑ. Την αδυναμία αυτή επισημάναμε από τότε, αναλύοντας την αρχή της Ευρωπαϊκής αυτονομίας. Γράφαμε στο εν λόγω βιβλίο: «Η Νότια Ευρώπη, δηλαδή ο άξονας Πορτογαλία-Ισπανία-Ιταλία-Ελλάδα-Τουρκία, δέχεται και αποδέχεται σημαντικά αυξημένη την αμερικανική επιρροή. Θα λέγαμε ότι ο άξονας αυτός είναι κυρίως αμερικανικός και ελάχιστα ευρωπαϊκός. Αποτελεί τη βεβαρημένη περίπτωση της αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη. Και είναι άξονας, ο οποίος διεμβολίζει ευθέως ζωτικούς γεωπολιτικούς χώρους για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ προς μέγιστη ζημιά των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’αυτό επισημαίνουμε την ανάγκη να αποκτήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την αυτονομία της έναντι των ΗΠΑ στο σύνολό της, ώστε να διαμορφώνει εκείνη πλέον μια δική της ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική» (σελ.84). Όφειλαν από τότε τα ισχυρά οικονομικά κράτη της Ε.Ε. να είχαν σπεύσει έγκαιρα στην υποβοήθηση των ασθενών οικονομιών τους.
Αυτή η αχίλλειος πτέρνα είναι εκείνη που πλήττεται τώρα, με πρώτο θύμα την Ελλάδα, από τα κερδοσκοπικά συμφέροντα, τα οποία είναι εξωευρωπαϊκά και διεξάγουν μεθοδευμένο οικονομικό πόλεμο εναντίον του ευρώ, τον οποίο η Ευρωζώνη οφείλει, υποχρεούται να αντιμετωπίσει από κοινού και με αποφασιστικότητα.
*Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός είναι Πρόεδρος του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ» και πρ. Αντ/ος της Βουλής

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση