Και ο λαός ξανασταυρώνεται…

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας του Σταυρού. Αφού γιορτάζουμε την Ύψωσή του. Αλλά και όλος ο χρόνος είναι του Σταυρού. Γιατί σε κάθε στιγμή και γωνιά ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Όπου Γης ποδοπατείται το δίκαιο και φιμώνεται η αλήθεια. Και η γεύση ίδια πάντοτε: Γεύση Μεγάλης Παρασκευής.
Και το αδυσώπητο ερώτημα: Ποιοι και γιατί σταυρώνουν και ξανασταυρώνουν το Χριστό και το λαό;
Και η απάντηση αυτονόητη: Τον σταυρώνουν οι κακούργοι!…
Και ποιοι κακούργοι;
Όχι, βέβαια, οι λήσταρχοι και οι φονιάδες και οι πάσης φύσεως δακτυλοδεικτούμενοι και αποδιοπομπαίοι, βαρυποινίτες και τρομοκράτες…
Όχι αυτοί! Αλλά οι κακουργότεροι μεταξύ των κακούργων. Οι μεγαλύτεροι συνένοχοι, σ’ όλους τους τόπους και τις εποχές, για τη σταύρωση των λαών και των αθώων: Η αφρόκρεμα του "καλού"… υπόκοσμου! Κάποιοι, δηλαδή, εκπρόσωποι της θρησκείας, του μαμωνά και του νόμου…
Και πρώτοι-πρώτοι οι εκπρόσωποι της θρησκείας: Οι κλειδοκράτορες του πνευματικού θησαυροφυλακίου, που πωλούν τα πνευματικά πρωτοτόκια, για να πάρουν ως αντιπαροχή υλικά αγαθά και απάνθρωπα προνόμια. Αυτοί, που οφείλουν να είναι στο πλευρό των "ελαχίστων αδελφών" του Χριστού, γίνονται τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των σταυρωτών του λαού…
Και, βέβαια οι αρχιερείς του Μαμωνά πρωτοστατούν στη σταύρωση εκατομμυρίων αθώων. Αφού τους παίρνουν το ψωμί και τους προσφέρουν το θάνατο. Με την πείνα και τον πόλεμο….
Ο νόμος και οι νομοθέτες; Και οι πάσης φύσεως Ηρακλείς της νομιμότητας! Υποτίθεται ότι υπηρετούν τη δικαιοσύνη. Αλλά στην πραγματικότητα συμβιώνουν αρμονικότατα με την αδικία. Κι από εκπρόσωποι της δικαιοσύνης, καταντούν να είναι εκπρόσωποι των πρωταθλητών της αδικίας…
Κάποιοι άνθρωποι του λαού, όταν οι Εβραίοι σκότωναν τα παιδιά των Λιβανέζων κα των Παλαιστινίων, αγανακτούσαν και φώναζαν: Πού είναι τώρα ο Χριστός; Δεν βλέπει; Δεν ακούει;
Και, όσο κι αναφαίνεται παράδοξο, η πιο ταιριαστή, στην περίπτωση αυτή, απάντηση είναι πως ακριβώς τα παιδιά αυτά, ήταν ο ίδιος ο Χριστός. Πράγμα που ισχύει και για τα εκατομμύρια των παιδιών, που οπουδήποτε της Γης πεθαίνουν από τις στερήσεις. Και γενικότερα τους λαούς των υπανάπτυκτων χωρών…
Οι οποίοι τώρα, με τη σκηνοθετημένη απ’ το οικονομικό κατεστημένο «οικονομική κρίση», πολλαπλασιάζονται. Και όπου να ’ναι οι σταυρωτές θα χτυπήσουν και τη δική μας την πόρτα. Αν δεν τη χτυπούν κιόλας! Κι εμείς καμωνόμαστε πως δεν τους ακούμε….
Και, κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, στις τέσσερις (4) του Οκτώβρη καλούμαστε κι εμείς ν’ αποφασίσουμε. Και ασφαλώς όχι αν θα ’μαστε με το κόμμα της μιας ή της άλλης απόχρωσης, αλλά αν θα ’μαστε με τους σταυρωτές ή με τους σταυρωμένους.
Και ποιοι είναι εδώ οι σταυρωμένοι; Το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι! Αφού είναι «σαρξ εκ της σαρκός» μας και είμαστε «εν τω ιδίω κρίματι»!
Και ποιοι οι σταυρωτές;
Δεν χρειαζόμαστε το φαναράκι του Διογένη να τους ανακαλύψουμε. Αφού, πέραν όλων των άλλων, που τους δακτυλοδεικτούν, είναι και οι εκτυφλωτικοί προβολείς, που οι ίδιοι οι συνένοχοι ρίχνουν οι μεν στους δε...
Και μην πούμε ότι-τάχα- έχουν καθαρθεί! Επειδή βγάλανε απ’ τα ψηφοδέλτιά τους κάποιους αποδιοπομπαίους. Αυτό δεν είναι παρά το κλάδεμα της διαφθοράς. Για να επιστρέψει μετά τις εκλογές δριμύτερη και ακατάσχετη. Και να ξαναφουντώσει!…
Τα επιμέρους σκάνδαλα δεν είναι, παρά οι κορυφές του παγόβουνου. Η ρίζα και η πηγή, το σκανδαλωδέστρο όλων των σκανδάλων, είναι το γεγονός ότι έχουν κάμει την αδικία και την αρπαγή νόμο και καθεστώς. Για να σταυρώνουν και να ξανασταυρώνουν το φτωχό λαό. Και να σωριάζουν πλούτη.…
Κι ας κάνουμε μια υπόθεση:
Αν ξαναρχόταν ο Χριστός; Αλήθεια, πως θα τον αντιμετωπίζαμε εμείς; Και ιδιαίτερα, οι λεγόμενοι, ευσεβείς και ορθόδοξοι χριστιανοί!…
Γιατί το δράμα του Γολγοθά-όπως προαναφέραμε- δεν έγινε μόνο κάπου αλλού και κάποτε. Διαδραματίζεται εδώ και τώρα. Και όλοι συμμετέχουμε σ’ αυτό. Και παίζουμε ο καθένας το ρόλο του. Ολόιδια, όπως και οι πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης.
Κι άλλοτε γινόμαστε αρνητές. Και ορκιζόμαστε ότι δεν βλέπουμε το σαφάρι της αδικίας, που ξετυλίγεται γύρω μας. Ή προδίδουμε τους συνανθρώπους μας για τα «αργύρια», που μας προσφέρουν οι άνθρωποι του μαμωνά και της εξουσίας.
Κι άλλοτε «νίπτομε τα χείρας» μας, γιατί δήθεν κάποιοι άλλοι φταίνε, ενώ εμείς δεν φέρουμε καμιά ευθύνη. Ή προφασιζόμαστε φαισαϊκότατα πολλές άλλες «προφάσεις εν αμαρτιαις»…
Απ’ τις οποίες η πιο φοβερή είναι το γεγονός ότι, στη συντριπτική μας πλειονότητα, ψηφίζουμε τα κόμματα της αδικίας.…
Για να διαιωνίζεται έτσι η σταύρωση του Χριστού και των «ελάχιστων αδελφών του» απ’ τους αιώνιους σταυρωτές τους...
Παπα-Ηλίας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση