Οι αγνοούμενοι, η Καίτη και...

ο «άρρωστος πατριωτισμός» του Γλ. Κληρίδη

Του Σάββα Ιακωβίδη

Το βλέπουμε να συντελείται από την εποχή του δημοψηφίσματος. Το αναλύει ο ακαδημαϊκός Παναγιώτης Ήφαιστος. Σε συνέντευξη στο γράφοντα («Σ», 2.8.2009) ο Π. Ήφαιστος επισημαίνει πως άρχισε «μια φρικτή βασανιστική διαδικασία συλλογικής αυτοκτονίας, που θα διαρκέσει μερικά χρόνια.
Είναι κατά κάποιον τρόπο αποτέλεσμα της σταδιακής πνευματικής μας αποδυνάμωσης, της καλλιέργειας τάσεων υποχωρητικότητας, της εμπέδωσης μιας νοοτροπίας υπέρ ενός ολοένα και μεγαλύτερου συμβιβασμού επί θεμάτων ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της διάβρωσής μας από εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν τους Κύπριους πνευματικά και πολιτικά νεκρούς».
Αυτές οι δυνάμεις, αριστερές, επαναπροσεγγιστικές, ψευτοδεξιές, ψευτοειρηνοποιές, «καθημερινά μιλάνε αδίστακτα για συμβιβασμούς επί ιερών και οσίων, ως εάν να πρόκειται για το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Θέσεις, οι οποίες αν ειπωθούν σε άλλο κράτος, θα θεωρηθούν εσχάτη προδοσία, εδώ θεωρούνται σοφία.
Χωρίς να αποδίδω προθέσεις, παραμόνο στρεβλές και αυτιστικές ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις, υποστηρίζω ότι η κατάληψη της εξουσίας από δυνάμεις, που είναι εθισμένες να μη σκέφτονται με αυστηρά εθνικούς όρους αλλά με διεθνιστικούς, αποτελεί τη χαριστική βολή. Άμα γίνεις εχθρός του εαυτού σου δεν επιβιώνεις», λέγει ο Π. Ήφαιστος.
Αυτές τις εντυπώσεις αποκομίζει όποιος διαβάσει ένα κείμενο της Καίτης Κληρίδη, προέδρου του Ινστιτούτου Ευρωδημοκρατίας «Γλαύκος Κληρίδης», με τίτλο: «Οι αγνοούμενοι της Κύπρου» («Πολίτης», 3.9.2009). Η Κ. Κληρίδη, χωρίς να κάνει καμία απολύτως αναφορά στην τουρκική εισβολή, υποστηρίζει ότι «οι αγνοούμενοι είναι το αποτέλεσμα μιας αρρωστημένης αντίληψης του πατριωτισμού των δύο πλευρών και μια ένδειξη για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ο άνθρωπος σε στιγμές πολέμου και βίαιων διενέξεων». Και προσθέτει: «Η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτά τα τραγικά θύματα στο βωμό του παρεξηγημένου πατριωτισμού θα ήταν να αναγνωρίσουμε ότι και οι δύο κοινότητες έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στην Κύπρο». Στη συνέχεια η Κ. Κληρίδη καλεί τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων να μεταβούν στο Ανθρωπολογικό Εργαστήριο και να απολογηθούν ο καθένας εκ μέρους της κοινότητάς του για τον πόνο και την οδύνη που έχει προκαλέσει στην άλλη κοινότητα.
Ότι υπάρχουν αγνοούμενοι και από τις δύο κοινότητες, αυτό είναι γνωστό. Ότι, όμως, οι αγνοούμενοι είναι προϊόν και αποτέλεσμα μιας αρρωστημένης αντίληψης του πατριωτισμού, ιδού καινοφανής και νεοφανής θεωρία, που δεν αποτελεί αποκλειστικότητα της Κ. Κληρίδη. Προηγήθηκαν δόκτορες στη διαστρέβλωση: Το ΑΚΕΛ, η ΠΕΟ, η ΕΔΟΝ και όλη η γνωστή δημοσιογραφική συνοδοιπορία. Για τα δεινά της Κύπρου, για τη διαίρεση, για τους νεκρούς και τους αγνοούμενους, υπερθεματίζει τώρα και η Κ. Κληρίδη, φταίει ο επάρατος και άρρωστος πατριωτισμός και των δύο πλευρών. Και, φυσικά, ο σοβινισμός και ο εθνικισμός, κατά το ΑΚΕΛ, γιατί τα ξεχνά η Κ. Κληρίδη; Και η Τουρκία; Α! αυτή είναι ένας εκ των «παικτών», που δεν αναφέρεται καν ονομαστικά. Ως εάν η Τουρκία δεν ανεμείχθη ποτέ στο Κυπριακό από τη δεκαετία του ’50. Ως εάν δεν εισέβαλε και δεν κατέχει το 37% του εδάφους της ευρωπαϊκής, πια, Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως εάν δεν ελέγχει ασφυκτικά και τυραννικά την τ/κ ηγεσία. Και ως εάν δεν διέπραξε ούτε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ούτε ωμότητες ούτε φοβερές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών του κυπριακού λαού.
Τι επιχειρεί η Κ. Κληρίδη; Την πλήρη εξίσωση ευθυνών μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Διαγράφει πλήρως το ιστορικό γεγονός ότι οι Τ/κ, κατ’ εντολήν της Τουρκίας, στασίασαν και επαναστάτησαν, δηλ. έκαναν πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κ. Κληρίδη, φαίνεται, δεν διάβασε ούτε την «Κατάθεση» του πατρός της ούτε άλλα ιστορικά συγγράμματα για την περίοδο από το 1955 μέχρι σήμερα. Διαγράφει τις ασήκωτες και εγκληματικές ευθύνες της Τουρκίας για τα δεινά των Κυπρίων. Περιορίζει το θέμα στο επίπεδο των δύο κοινοτήτων.
Είναι η άθλια και ολέθρια, καταστροφική πολιτική Χριστόφια για την αναζήτηση λύσης για τους Κυπρίους από τους Κυπρίους, με πλήρη αποενοχοποίηση της κατοχικής Τουρκίας. Αν πιστέψουμε την Κ. Κληρίδη, για όλα τα δεινά των Κυπρίων ευθύνονται αποκλειστικά ο δύο κοινότητες. Όχι η Τουρκία, όχι και η Βρετανία, όχι και οι ΗΠΑ, όχι και η χούντα. Υπήρχαν, λέγει, και κάποιοι άλλοι «παίχτες» αλλ’ οι κύριες ευθύνες βαραίνουν τις δύο κοινότητες. Πρόκειται για τη Χριστόφεια θεωρία του… χαλιού: Εμείς στρώσαμε χαλί, διά του πραξικοπήματος, να εισβάλει η Τουρκία, άρα εμείς πρώτιστα ευθυνόμαστε και όσο το ομολογούμε εδαφιαίως τόσο μεγαλύτερη συμπάθεια (εννοεί καγχασμούς, γελοιοποίηση και σαρκασμούς) εισπράττουμε από τους ξένους.
Θα ανέμενε κάθε πολίτης και ειδικά ο εθνικόφρων και πατριώτης κόσμος του ΔΗΣΥ η Κ. Κληρίδη να είναι πιο σεμνή στις απόψεις της. Πρώτον, επειδή ηγείται ενός Ινστιτούτου Ευρωδημοκρατίας. Αντιλαμβανόμαστε ότι θα έχει ως κορωνίδα των στόχων του την υπεράσπιση των θεμελιωδών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων και γενικά των Κυπρίων Ευρωπαίων πολιτών.
Αλλά πώς; Διά της ισοπέδωσης και του αυτομαστιγώματός τους; Διά της… συγγνώμης προς τους κατακτητές και τους άρπαγες της πατρίδας μας; Διά της απολογίας προς τους εγκληματίες και δολοφόνους των στρατιωτών και των συμπολιτών μας; Δεύτερον, φαίνεται ότι η Καίτη δεν θυμάται ή δεν θέλει να θυμάται ότι ένας εξ εκείνων, που κατηγορεί ως άρρωστο πατριώτη, είναι και πατέρας της, Γλαύκος Κληρίδης.
Σε όλη σχεδόν την πολιτική σταδιοδρομία του, ο Γλ. Κληρίδης διασάλπιζε, ο εθνικιστής και σοβινιστής, ο άθλιος πατριώτης, πως «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω». Και με κάθε ευκαιρία, ανέμελπε βροντερά τον όρκο των εφήβων Αθηναίων περί της ιερότητας και τιμιότητας και αξιότητας της πατρίδας. Για να μην αναφερθούμε στις πολλές δημόσιες δεσμεύσεις του για την απελευθέρωση της Κύπρου.
Η Κ. Κληρίδη θέλει να λησμονεί και κάτι άλλο: Ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Σοβιετικοί ούτε οι Βρετανοί ούτε οι Έλληνες ούτε οι Σέρβοι ούτε οι Βέλγοι ούτε οι Πολωνοί απολογήθηκαν στους Ναζί για εγκλήματα και… οδύνη, που τους προξένησαν. Δεν τους… επαναπροσέγγισαν. Δεν καλλιέργησαν κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης μαζί τους. Πρώτα τους πολέμησαν με όλα τα μέσα, τους νίκησαν, ύστερα δίκασαν και εκτέλεσαν όσους Ναζί εγκλημάτησαν και μετά από χρόνια επήλθε η συμφιλίωση.
Γιατί δεν ερωτά το σεβάσμιο πατέρα της να της εξηγήσει, επιτέλους, μερικά πράγματα και γιατί ο ίδιος εντάχθηκε στη ΡΑΦ;
Η Κ. Κληρίδη, ο Χριστόφιας, το ΑΚΕΛ, και η γνωστή ομοχειρία των ψευτοειρηνιστών, ψευτοεπαναπροσεγγιστών και των σεσημασμένων πουρκουάδων και ανιστόρητων δημοσιογράφων θέλουν να βάλουν το αμάξι πριν από τα άλογα. Ε, αυτό δεν θα γίνει!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση