Crimen majastatis, σημαίνει "έγκλημα κατά της μεγαλειότητας"

Και περί ποίας μεγαλειότητας ο λόγος;

Πρόκειται για την μεγαλειότητα του Νέρωνα και του Καλιγούλα και όλων των άλλων ανθρωποειδών της ίδιας συνομοταξίας. Οι οποίοι, σύμφωνα με το «Ρωμαϊκόν Άδικον» («Δίκαιον» το λένε οι νομικοί) ήταν, σιγουρότατα, θεοί. Και όποιος δεν τους προσκυνούσε, ως θεούς, διέπραττε το προαναφερόμενο έγκλημα. Που συνεπαγόταν ακόμη και την ποινή του θανάτου…
Όμως έγκλημα κατά της μεγαλειότητας θα επικαλεστεί και ο Χριστός για όσους από μας, στη δευτέρα παρουσία του, θα μας εξαποστείλει στην αιώνια κόλαση:
«Πείνασα-θα μας πει-και δεν μου δώσατε να φάω, δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω. Ήμουνα ξένος και μετανάστης και με είχατε στοιβαγμένο μέσα σε άθλια γκέτο. Ήμουνα άρρωστος και στη φυλακή. Και, εξαιτίας της απανθρωπιάς σας, με εγκαταλείψατε να αργοπεθαίνω»!…

Αλλά στη δευτέρα του παρουσία ο Χριστός δεν θα είναι σαν ένας κοινός θνητός, όπως στην πρώτη. Θα εμφανιστεί με όλη τη θεϊκή του λαμπρότητα.
Κι εμείς αλλοπρόσαλλοι, όπως είμαστε, θα του πούμε:
«Μα τι λέτε, Μεγαλειότατε! Θα σας βλέπαμε εμείς μέσα σ' αυτό το αστραφτερό μεγαλείο και δεν θα σας δίναμε να φάτε και να πιείτε! Και δεν θα σας προσφέραμε φιλοξενία! Και δεν θα σας πηγαίναμε στους καλύτερους γιατρούς του κόσμου, αν είχατε αρρωστήσει; Ή μήπως θα τολμούσαμε να σας πετάξουμε στη φυλακή! Εμείς θα πέφταμε μπρούμυτα να σας προσκυνάμε! Και θα γλύφαμε ακόμη και το χώμα μπροστά στα πόδια σας!…
»Εμείς είχαμε τόσους και τόσους διαπρεπείς εκπροσώπους της βαριάς βιομηχανίας της αδικίας, της ληστείας και της απάτης. Νόμιμης και παράνομης. Που άρπαζαν όποτε ήθελαν, όσα ήθελαν. Και τους είχαμε στο απυρόβλητο και στην ασυλία. Κι όχι μόνο δεν τους καταδικάζαμε, αλλά και τους χειροκροτούσαμε και τους ζητωκραυγάζαμε. Και καμαρώναμε να τους έχουμε δικαστές μας και κυβερνήτες μας.
»Το μόνο, που τους ζητούσαμε ήταν να αλλάζουν πού και πού το χρώμα της αμφίεσής τους. Γιατί είχαμε πολύ λεπτά γούστα. Και πλήτταμε απ' τη ρουτίνα και τη μονοτονία. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, το μεγαλείο τους μας μάγευε. Και μας γοήτευε το γεγονός ότι προέρχονταν από ηγεμονικούς οίκους και μεγάλα τζάκια! Χώμα γινόμασταν να μας πατάνε! Και πώς είναι δυνατόν τώρα σεις, Μεγαλειότατε, να μας εξαποστέλλετε στην αιώνια κόλαση! Εμάς που τόσο λατρέψαμε και προσκυνήσαμε τα μεγαλεία! Μπορεί να είστε τόσο σκληρός και απάνθρωπος!
Κι εκείνος θα μας αποκριθεί:
Η κόλαση δεν είναι δικό μου, αλλά δικό σας δημιούργημα. Εσείς τη χτίσατε και τη συντηρήσατε, με τους ηγεμονικούς σας οίκους και τα τζάκια, των εκλεκτών σας. Που καταδίκαζαν τους συνανθρώπους σας, χωρίς οίκτο και έλεος, σε βίαιο ή και αργό θάνατο με την κακουργονομία τους! Που, μάλιστα, χωρίς ντροπή και χωρίς φιλότιμο, την χαρακτήριζαν και ως ευνομία…
Κι εμείς αθεράπευτα υποκριτές θα του πούμε:
- Μα Μεγαλειότατε, αυτοί που πέθαιναν απ' την ανέχεια ήταν τεμπέληδες και ανεπρόκοποι και τιποτένιοι. «Άχθος αρούρης»! Κι αυτοί, που σάπιζαν στις φυλακές, ήταν κακοποιοί. Και κάποιοι μάλιστα, ανάμεσά τους, ήταν και τρομοκράτες. Που έθεταν σε κίνδυνο την καθωσπρέπει κοινωνία μας. Αλλά εσείς δεν είστε σαν αυτούς. Δεν σας είδαμε ποτέ ανάμεσά τους!
Κι εκείνος αδυσώπητος και άτεγκτος θα μας αποκριθεί:
- Κι όμως κάματε λάθος. Καθένας απ' αυτούς τους τιποτένιους και κακοποιούς, ήταν και ένας αδελφός μου. Ή μήπως κι εγώ δεν ήμουν ένας απ' αυτούς, που με σταυρώσατε ως κακούργο!
… Εσείς οι καθωσπρέπει αρχιτρομοκράτες και κακούργοι…
Παπα-Ηλίας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση