Η Τουρκία πουλάει «προστασία» στη Λιβύη, με αντάλλαγμα πετρέλαιο και αέριο

«Οι τουρκικοί ενεργειακοί όμιλοι δεν είχαν τη δυνατότητα να πάρουν το αναγκαίο μερίδιο από τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας και θα έπρεπε να λάβουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο».

Η δήλωση έγινε στο πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή και δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αμφιβολιών όσον αφορά τις πραγματικές επιδιώξεις της Τουρκίας στην Λιβύη. Οδηγεί δε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στο συμπέρασμα ότι το τελευταίο για το οποίο ενδιαφέρονται ο Ταγίπ Ερντογάν και η κυβέρνησή του είναι η ειρήνη, η κυριαρχία και τα δικαιώματα του λαού της. «Η Τουρκία βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για έρευνες που θα αφορούν πετρέλαιο και αέριο στη Λιβύη, καθώς η κυβέρνηση του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν αναζητεί επιχειρηματικές ευκαιρίες στη σπαρασσόμενη από συγκρούσεις βορειοαφρικανική χώρα», όπως διαπίστωνε πρόσφατα το Bloomberg.

Εξάλλου, ο Καρανφίλ δεν είναι κάποιος τυχαίος παράγοντας, αλλά ένας επιχειρηματίας ο οποίος διατηρεί στενότατες σχέσεις με το σύστημα εξουσίας της Άγκυρας. Το όνομα του είναι Μουρταζά Καρανφίλ και πρόκειται για τον άνθρωπο ο οποίος είναι σήμερα επικεφαλής του ομώνυμου ομίλου, πρόεδρος του τουρκολιβυκού επιχειρηματικού συμβουλίου, αλλά και ένα από τα πλέον σημαντικά και προβεβλημένα στελέχη της MUSIAD.


Ο ρόλος της MUSIAD

Για όσους δεν γνωρίζουν, η MUSIAD είναι η μία από τις δύο μεγάλες ομοσπονδίες τουρκικών βιομηχανιών, η οποία ιδρύθηκε το 1990 από πιστούς στο Ισλάμ επιχειρηματίες. Από ένα σημείο και μετά, λειτούργησε ανταγωνιστικά προς την παραδοσιακή TUSIAD, η οποία είναι κοσμική και σαφώς φιλοευρωπαϊκή. Αποτέλεσε δε έναν από τους βασικού δεσμούς του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης με τον χώρο της οικονομίας και των επιχειρήσεων, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην ανάδειξη και ισχυροποίηση μιας νέας οικονομικής ελίτ, πιστής στον Ερντογάν και τους σκοπούς του.

Με βάση όλα αυτά, η δήλωση Καρανφίλ αποκαλύπτει τι πραγματικά θέλει ο «σουλτάνος» στη Λιβύη: Να ανταλλάξει τη στρατιωτική και πολιτική «προστασία» την οποία πούλησε στην κυβέρνηση της Τρίπολης και τον Φαγέζ αλ-Σάρατζ με ένα κυρίαρχο ρόλο στην εκμετάλλευση του τεράστιου φυσικού πλούτου της χώρας, η οποία είναι γνωστό ότι διαθέτει τα μεγαλύτερα διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου στην Αφρική – έστω κι αν τον Αύγουστο η παραγωγή έφτασε μόλις τα 80.000 βαρέλια αργού ημερησίως, έναντι 1,6 εκατομμυρίων πριν μία δεκαετία, επί καθεστώτος Καντάφι.

«Την επόμενη περίοδο, σχεδιάζουμε να υπογράψουμε μια συμφωνία γύρω από αυτό το θέμα και πιστεύουμε πως αυτή θα δημιουργήσει ένα αδιάρρηκτο δεσμό μεταξύ ημών και της Λιβύης (...) Ως Τουρκία, θέλουμε να έχουμε ένα μερίδιο στη Λιβύη, έτσι ώστε να υποστηρίξουμε τις επενδύσεις που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια», όπως πρόσθεσε ο Καρανφίλ στο πλαίσιο των ίδιων δηλώσεων.

Αντιδράσεις για το πάρε-δώσε

Αυτή η συμφωνία φαίνεται πως ήταν, άλλωστε, ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης κατά την πρόσφατη επίσκεψη του αλ-Σάρατζ στην Τουρκία. Εκεί όπου, σύμφωνα με ανακοίνωση της ίδιας της κυβέρνησής του με ημερομηνία 6 Σεπτεμβρίου, τέθηκε στο τραπέζι «η επιστροφή των τουρκικών εταιρειών προκειμένου να ολοκληρώσουν στη Λιβύη την κατασκευή έργων υποδομής που έχουν διακοπεί, καθώς και να συμβάλλουν στην έναρξη νέων».

Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, το γεγονός ότι οι φιλοδοξίες και οι πρωτοβουλίες του Ερντογάν προκαλούν όχι απλώς την ανησυχία, αλλά και την οργή χωρών οι όμιλοι των οποίων μέχρι σήμερα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη Λιβύη. Πολύ περισσότερο καθώς το αντάλλαγμα δεν περιορίζεται σε μεγαλύτερο μερίδιο στο υπέδαφος της συγκεκριμένης χώρας, αλλά και στην αξιοποίησή της ως μοχλού για τη διασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων «οικοπέδων» στη νοτιοανατολική Μεσόγειο για λογαριασμό της Τουρκίας.

Γιώργος Παυλόπουλος
Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση