Παιδείας και Εξωτερικών

Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να συν-εννοηθούν, να συμπέσουν σε κοινή αντίληψη της πραγματικότητας, ένας απλός πολίτης και ένας επαγγελματίας της πολιτικής. Διαφορετικά δεδομένα πιστοποιεί και διαχειρίζεται καθημερινά ο πολίτης, εντελώς άλλα, διαφορετικά ο πολιτικός. Ιδια τα σημαίνοντα (οι λέξεις), διαφορετικά τα σημαινόμενα (τα πράγματα).

Οχι από πρόθεση. Ο πολίτης, επειδή με τη γλώσσα κοινωνεί την πείρα του. Ο επαγγελματίας της εξουσίας, επειδή με τη γλώσσα εκφράζει νομοτελειακά την επαγγελματική διαστροφή του. Δεν υπάρχει επάγγελμα χωρίς κάποια εξειδικευμένη ορολογία («γλώσσα») που οπωσδήποτε απηχεί ένα άλλοτε κοινωνικό λειτούργημα. Και δεν υπάρχει λειτούργημα, που όταν γίνεται επάγγελμα, η γλώσσα του να μη διαστρέφεται σε σημαντική τής χρησιμοθηρίας, όχι πια της κοινωνούμενης ανάγκης.

Ο πολίτης υφίσταται προβλήματα. Ο επαγγελματίας της εξουσίας διεκπεραιώνει συμφέρουσες λύσεις. Συμφέρουσες για τον πελάτη-πολίτη, σε κάποιο ποσοστό και για τον διεκπεραιωτή. Επαγγελματική διαστροφή είναι, να πρωτεύει το συμφέρον του διεκπεραιωτή αυτονόητα. Οπως πάντοτε στην περίπτωση των επαγγελματιών της πολιτικής.

Υπήρξε η ιστορική εξαίρεση, το κατόρθωμα της αρχαιοελληνικής πόλεως. Οπου οι πολίτες κληρώνονταν στα αξιώματα, δεν εκλέγονταν, άρα αποκλειόταν θεσμικά το ενδεχόμενο να μεταποιηθεί το κοινωνικό λειτούργημα σε εξουσιαστικό επάγγελμα. Το ελληνικό μοντέλο ήταν βραχύβιο – «το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει πάρα πολλή πραγματικότητα».


Οι πολίτες σήμερα υφίστανται τα προβλήματα, οι επαγγελματίες της εξουσίας διαφημίζουν (και ως πάρεργο διεκπεραιώνουν) αποσπασματικές λύσεις. Αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να εικονογραφηθεί παραβολικά με τη σχέση πενθούντων συγγενών και εμπορευόμενου νεκροθάφτη: οι συγγενείς θρηνούν την απώλεια αγαπημένου, βιώνουν οδύνη, ο νεκροθάφτης κοστολογεί το φέρετρο, παζαρεύει την ποιότητα του ξύλου, κερδοσκοπεί με τις εντυπώσεις που θα προκαλέσει ο διάκοσμος. Με τον νεκροθάφτη δεν συζητάνε οι συγγενείς το πένθος τους, όπως και οι πολίτες δεν συζητάνε τα ουσιώδη της ζωής τους με τους πολιτικούς.

Οι κάποιας ηλικίας Ελληνες, με ενεργό μνήμη, ας διερωτηθούν: Υπήρξε ποτέ υπουργός Παιδείας στην Ελλάδα διατεθειμένος και ικανός να θέσει και να συζητήσει τη σκανδαλωδέστερη και προκλητικότερη απόδειξη χρεοκοπίας του εκπαιδευτικού συστήματος: το καρκίνωμα της παραπαιδείας, το «φροντιστήριο»; Υπήρξε (έστω ένας) υπουργός Παιδείας ικανός να συνειδητοποιήσει την καίρια απειλή της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού: τη συντελεσμένη ρήξη της γλωσσικής του συνέχειας;

Κι ακόμα: Υπάρχει πολίτης που να θυμάται, στα τελευταία σαράντα χρόνια, Ελληνα υπουργό Εξωτερικών να απευθύνεται στους Τούρκους ομολόγους του από θέσεως ισχύος; Οχι με ρητορικά νταϊλίκια και μεγαλοστομίες, αλλά με γλώσσα ιστορικού ρεαλισμού, δηλαδή πανανθρώπινης πολιτισμικής αξίωσης. Υπήρξε ποτέ τέτοιος υπουργός; Σώζει Ελληνας πολίτης εικόνα Ελληνα αγορητή σε βήμα Διεθνούς Οργανισμού (ΟΗΕ, Ευρωκοινοβουλίου, ΝΑΤΟ ή οποιουδήποτε άλλου) με λόγο καταγγελτικό, όχι τουρκικών παραβάσεων του «Διεθνούς Δικαίου» (ανυπόστατου για κάθε ισχυρόν), αλλά με κραυγή αγωνίας για την προγραμματική εξαφάνιση του τρισχιλιόχρονου ελληνικού, αιγαιοπελαγίτικου πολιτισμού;

Χωρίς ακέραιη τη γεω-πολιτισμική ολότητα του Αιγαίου (τις ακατοίκητες βραχονησίδες του και όλη τη χρωματική γκάμα των νερών σε οποιοδήποτε σημείο του) χάνεται ο μπούσουλας διαδρομής του σύνολου ανθρώπινου πολιτισμού μέσα στην Ιστορία – κραύγασε ποτέ αυτή την αγωνία ελλαδίτης πολιτικός, από διεθνές βήμα, τα τελευταία σαράντα χρόνια; Εχει απίστευτη διεθνοπολιτική ισχύ η ελληνική πολιτισμική κληρονομιά, και συμβαίνει σταθερά να τη διαχειρίζονται ανυποψίαστοι σπιθαμιαίοι, με αποτέλεσμα τον αδιάκοπο ακρωτηριασμό της ιστορικής παρουσίας του Ελληνισμού.

Κάθε επαγγελματίας της εξουσίας στη σημερινή Ελλάδα δείχνει έμπρακτα και πειθήνια παραιτημένος από κάθε σοβαρότητα στην άσκηση εκπαιδευτικής και εξωτερικής πολιτικής, όποια κυβέρνηση κι αν κυβερνάει. Μιθριδατισμός; Ασυνειδησία; Η «νεκροψία» θα δείξει, κάποτε. Σε τελευταία διαδήλωση εκπαιδευτικών, ένα μεγάλο «πανό» απαιτούσε από την υπουργό να «αποσύρει» κάποιο νομοσχέδιο: Την πρόσταζε: «απέσυρε το νομοσχέδιο»! Ο στοιχειώδης σεβασμός του Ελληνικού Λαού και της αξιοπρέπειάς του απαιτούσε από την Κυρία Κεραμέως να έχει απολύσει, ανέκκλητα, την άλλη μέρα το πρωί, τον συντάκτη, τον γραφέα και τους βαστάζους του πανό. Δεν μπορεί να διδάσκουν τα παιδιά μας στο σχολειό, οποιοδήποτε μάθημα, άνθρωποι με θρασύτατη γλωσσική απαιδευσία.

Οδυνηρό, αλλά και θεμελιώδες το δίλημμα: Συντασσόμαστε με το πένθος των οικείων ή με τον ρεαλιστικό εθισμό του νεκροθάφτη; Υποτασσόμαστε στα μικρονοϊκά επινοήματα της «προοδευτικής» τρομοκρατίας ή δίνει «νόημα» στην καθημερινότητά μας η αντίσταση στη φτήνια της αδιάντροπης αγραμματοσύνης;

Υπάρχει το γνήσιο πάθος του ερευνητή, υπάρχει και η φτηνιάρικη περιέργεια του κουτσομπόλη. Η περιέργεια είναι παρακμιακός αυτοηδονισμός. Η απάντηση, όμως, στο ερώτημα του ερευνητή θα φώτιζε τα αινίγματα του μέλλοντός μας. Λοιπόν, ποιοι σύμβουλοι, ποιο σκεπτικό, ποια σοφία ή ποιος εκβιασμός οδήγησαν τον πρωθυπουργό στην πολιτική στελέχωση των υπουργείων Παιδείας και Εξωτερικών; Η αλήθεια θα φώτιζε παρόν και μέλλον.

Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση