Ζάλογγο ή Ναυαρίνο;

Γράφει ο Τάσσος Συμεωνίδης
Ακαδημαϊκός σύμβουλος RIEAS

Ἐρωτηθεῖς τί ἔστιν ἐλπίς, « Ἐγρηγορότος», εἶπεν, «ἐνύπνιον »
(Ἐρωτηθεῖς τί εἶναι ἐλπίδα; εἶπε «Τό ὄνειρο ἑνός ξύπνιου»)

Ἀριστοτέλους «Διογένης Λαέρτιος»

Γιά νά σωθεῖ ἡ Ἑλλάδα /στούς καιρούς τούς ὕστατους/ θέλει ἕναν Καιάδα /γκρεμοτσακίστε τους

Νίκος Γκάτσος

Τά μηνύματα εἶναι σκοτεινά, ἡ κρίση θεριεύει, οἱ δανειστές ἔχουν μεταβληθεῖ σέ ἐκτελεστές, οἱ πολιτικοί περί ἄλλων τυρβάζουν, ἡ «ἀνασύνταξη» τοῦ κράτους εἶναι τό ἀνέκδοτο του αἰώνα, οἱ ἄνθρωποι βυθίζονται, ἡ κοινωνία ἔφτασε τό ὅριο. Ποιός καί μέ ποιόν τρόπο μπορεῖ νά βάλει τροχοπέδη στό δεινό κατρακύλισμα;

Τό ἐρώτημα ἔχει πάψει νά συνδέεται μέ τήν πραγματικότητα γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι οἱ κατ’ εὐφημισμόν «πολιτικές» δυνάμεις τῆς χώρας ἁπλῶς ὑπάρχουν γιά νά ὑπάρχουν. Ἡ ὕπαρξις, ὅμως, καθ’ ἐαυτή δέν προσφέρει καμιά ἀπολύτως ἐγγύηση προσφορᾶς. Οἱ «πολιτικές» δυνάμεις δέν παράγουν «σκέψη,» δέν δημιουργοῦν ὁδούς διαφυγῆς, δέν ὁρίζουν τό πρόβλημα ὅπως πρέπει, καί δέν ἁμιλλῶνται παρά μόνον στό πεδίο τῆς κωμικοτραγικῆς ἀνταλλαγῆς ἀπειλῶν, προσβολῶν, καί αὐτό-ἐκθειάσεων γιά «ἐπιτυχίες» πού δέν ὑπάρχουν. Ἀρκοῦνται δέ στήν πειθήνια συνεργασία μέ τούς ἐκτελεστές. Μέ ἐξαίρεση τά ἰδεολογικά ἄκρα τῆς παρούσης κοινοβουλευτικῆς σύναξης, κανείς καί καμιά στόν «ναό τῆς δημοκρατίας» δέν διαθέτει πρόγραμμα «ἰδεῶν» καί «δράσης.» Ἡ τηλεόρασις τῆς Βουλῆς π.χ. ἀποτελεῖ ἀδιάψευστη συνεχῆ ἀπόδειξη ὅλων αὐτῶν σε «πραγματικό χρόνο» καθώς ἔχει μεταβληθεῖ σέ χῶρο κωμικοτραγικῶν καθημερινῶν σκηνῶν μέ πρωταγωνιστές πρόσωπα τῶν ὁποίων καί μόνον ἡ ἐμφάνιση καταδεικνύει τόν μέσο βαθμό καλλιέργειας, ἰδίως στίς τάξεις τῶν συμπολιτευόμενων.

Παραδεχόμαστε δηλαδή ὅτι ὁ ζόφος, ἡ ἀπελπισία, καί τό ἀδιέξοδο εἶναι τά μοναδικά πραγματικά στοιχεῖα τῆς κατάστασης σήμερα; Εἶναι δυνατόν νά συνθηκολογήσουμε καί νά πᾶμε σ’ ἕνα Ζάλογγο ἐγκαταλείποντας τήν ἐλπίδα;

Δυστυχῶς ἐκεῖνο πού δέν κατάλαβε ἡ ἑλληνική κοινωνία ἐγκαίρως ἦταν τό ὅ,τι τό σύγχρονο Ζάλογγο ξεκίνησε ὁριστικῶς μέ τήν ἔλευση τῆς μεταπολίτευσης. Ἡ περίοδος μετά τό 1974 δέν ἔφερε καμιά ἀπολύτως «ἀνάσταση» -πολιτική, ἠθική, οἰκονομική ἤ ἄλλη- ἀλλά ἐπιβεβαίωσε καί ἐνδυνάμωσε τίς παθογένειες καί τά μίση πού ἀναπτύχθηκαν ἀπό τήν πρώτη μέρα τῆς σύστασης τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους ἐλέω Μεγάλων Δυνάμεων.

Ἡ τυφλότητα ὅλων των «πολιτικῶν,» ἡ ἄκρατη δημαγωγία «μεταρρυθμιστῶν» ἰδίως τοῦ «δημοκρατικοῦ» χώρου, οἱ αὐτοκτονικές ἐνοχές τῆς λεγόμενης δεξιᾶς, ἡ ταχυτάτη διολίσθηση σέ κακέκτυπά της δυτικῆς αὐθάδους πολιτικῆς ὀρθότητας, ἡ συστηματική καταστροφή τῆς παιδείας (ἤ ὅ,τι τέλος πάντων περνοῦσε γιά παιδεία στήν κοιτίδα τῆς δημοκρατίας,) καί ἡ ρεπούσειος ἀπόρριψη ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν πολιτιστικῶν στοιχείων τῆς ἑλληνικῆς ἱστορικῆς καί θρησκευτικῆς παράδοσης συνδυάστηκαν γιά νά ξεκινήσει ἡ σύγχρονη πορεία πρός τό Ζάλογγο. Ἡ μεταπολίτευση ἔτσι διαμορφώθηκε σέ ἐπέκταση τῶν μεταπολεμικῶν ἐγκλημάτων τῆς ἐθνικῆς διαίρεσης μέ πρωτοβουλία πάντοτε τῶν «δημοκρατικῶν» δυνάμεων σταλινικῆς ἔμπνευσης. Ὅπως θά ἔλεγαν καί οἱ ἐμβριθεῖς μας σχολιαστές τῶν «μέσων,» ἡ ἐξέλιξη αὐτή κατέστει σύντομα καί ἀναπόφευκτα «νομοτελειακή» μέ τά γνωστά ἀποτελέσματα.

Τό ἄν τώρα πρέπει νά συνθηκολογήσουμε ἤ ὄχι μέ τόν Ζάλογγο εἶναι τό ἐρώτημα γιά μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οἱ ὁποῖες, αὐτή τήν στιγμή τουλάχιστον, δέν ὑπάρχουν--καί ἄν ὑπάρχουν ἀντιμετωπίζονται μέ τήν κλασική ἀδιαφορία καί τό «ὤχ ἀδελφέ» πού ἔχουν γίνει τά κύρια μέτρα τῶν ἀντανακλαστικῶν της ἑλληνικῆς κοινωνίας.

Ἡ ἐκλογή τοῦ Ντόναλντ Τράμπ ἔχει ξεσηκώσει τήν Εὐρώπη. Πόσο ἐπηρεάζει ἡ ἐξέλιξη αὐτή τό ἑλληνικό ἀδιέξοδο;

Ἡ ἐκλογική νίκη Τράμπ ἦταν τεκτονικός σεισμός καί ἀπίστευτη καταστροφή γιά ἐκεῖνα τά στρώματα τῆς ἀμερικανικῆς κοινωνίας πού θεωροῦσαν (καί θεωροῦν) τόν ἀχαλίνωτο «προοδευτισμό» ὡς τήν μοναδική ἀποδεκτή ὀρθοδοξία καί τήν καταδίωξη, τόν ἐξευτελισμό, τήν γελιοποίηση καί τόν ἀποκλεισμό ἐκείνων πού δέν τήν δέχονται ὡς τήν φυσιολογική, ἀπόλυτη, καί καθ’ ὅλα ἀποδεκτή «λύση» τοῦ παγκοσμίου προβλήματος. Στίς 8/11/16 δόθηκε ἡ ἀπάντηση στούς «προοδευτικούς» των ΗΠΑ ἀλλά καί ἐκείνων τῆς μονίμως οὐραγοῦ Εὐρώπης πού τώρα σχεδιάζουν σχεδόν νά πάρουν τά βουνά ὡς νέοι Maquis γιά «ἀντίσταση» κατά τοῦ «γκροτέσκου ὁλοκληρωτισμοῦ» πού μᾶς προέκυψε. Τό ἀκράτητο αὐτό «προοδευτικό» μίσος γιά τόν νέο ἀμερικανό πρόεδρο μεταδόθηκε μάλιστα στούς καθ’ ἠμᾶς μέ ταχύτητα πού θά ζήλευαν καί οἱ σκανδιναβικές χῶρες -- ἀπό πολλοῦ οἱ πρωταθλήτριες στόν καλό ἀγώνα τῆς μετατροπῆς τῶν κοινωνιῶν τους σέ δυσμορφικές καί ἐπικίνδυνες πολιτικά ὀρθές «πολυπολιτισμικές συλλογικότητες,» ὅπως τό θέλει καί τό ἰδίωμα τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦν οἱ ἰδιότυποι ἀρλουμπολόγοι πού ἐξουσιάζουν τήν χώρα μας σήμερα.

Εἶναι δεδομένο λοιπόν ὅτι ἡ «πολιτική τάξη» μας, χωρίς καμιά ἐξαίρεση, θά ἀκολουθήσει τόν δρόμο Γερμανίας/Βρυξελῶν πού μανιάζουν στήν ἀναζήτηση τρόπων κεφαλαιακῆς προστασίας τῶν εὐρωπαϊκῶν «ἀξιῶν» ἀφοῦ τό ἀμερικανικό χρηματοφυλάκιο καί πιεστήριο χρήματος κατά τά φαινόμενα κλείνει γιά τούς «συμμάχους» μᾶλλον διά παντός. Καί ἡ ἐπιλογή τῶν ἑλλήνων «ἀρχηγῶν» νά συντρέξουν τήν εὐρωπαϊκή «ἀντίσταση» κατά τοῦ Τράμπ περιορίζει στό ἐλάχιστο, ἄν ὄχι στό μηδενικό, τήν ὁποιαδήποτε ἐλπίδα κάποιας εὐελιξίας στήν διαχείριση τῶν ἑλληνοαμερικανικῶν σχέσεων μέ στόχο τήν προσέγγιση μίας Οὐάσιγκτον πού, ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς, θά κινηθεῖ μέ τρόπο εἰκονοκλαστικό, ἀπότομο, καί ἑστιασμένο ἀποκλειστικά στά ἀμερικανικά συμφέροντα.

Οἱ σχολιαστές μᾶς βογκοῦν ἤδη διότι θεωροῦν καί ἰσχυρίζονται ὅτι χάθηκε ἡ ἐπί Ὀμπάμα «ὑποστήριξη» στό θέμα τοῦ χρέους. Ἡ «ὑποστήριξη» αὐτή ὅμως οὐδόλως ὑπῆρξε ὅπως τήν φαντάζονταν οἱ παρ’ ἠμίν. Πλήν ὅμως ἡ μυθολογία εἶναι, ὅπως ἄλλωστε γνωρίζουμε, παλιό «ἐργαλεῖο» τῶν χιλιοφθαρμένων ἡγετῶν μας, κάτι πού δέν θά ἀλλάξει μέχρι τήν εἰκαζόμενη Δευτέρα Παρουσία. Τό ἑλληνικό ἀδιέξοδο λοιπόν ὑπάρχει (καί μεγεθύνεται διαρκῶς) καί ἡ ὅποια ἀμερικανική συμπαθητική χειρονομία παραμένει κι αὐτή «ὑπόθεση ἐργασίας.»

Μία ἔστω καί παροδική ἀποποίηση ἀπό τόν Τράμπ τῆς πατροπαράδοτης ἀμερικανικῆς παρουσίας στήν περιοχή μας δέν θά ἔχει ἐπιπτώσεις καί στήν ἑλληνική ἀσφάλεια, δεδομένης μάλιστα καί τῆς συμμετοχῆς μας στό ΝΑΤΟ;

Δυστυχῶς τό βέβαιο εἶναι ὅτι ἕνα «Δόγμα Τράμπ» μέ βάση τά σχόλια τοῦ νέου προέδρου γιά τό ΝΑΤΟ θά ἀποτελέσει ἰδιαιτέρως δυσμενῆ ἐξέλιξη. Αὐτοῦ λεχθέντος, τό ΝΑΤΟ δέν προσέφερε ποτέ ἰδιαίτερα ἐχέγγυα μπροστά στίς ἀδιάκοπες τουρκικές ἀπειλές στό Αἰγαῖο. Ἡ ἀρνητική αὐτή ἀτμόσφαιρα ὅμως θά χειροτερεύσει ἐφ’ ὅσον ἡ ρήξη Τράμπ-ΝΑΤΟ πάρει διαστάσεις κάτι πού θά αὐξήσει κατακόρυφα τήν σύγχυση στούς κόλπους τῆς συμμαχίας καί στίς γνωστές «συμβουλές» πρός τήν Ἑλλάδα γιά «εὐελιξία.» Ἡ Τουρκία παραμένει ἀπειλή πού διαρκῶς αὐξάνεται. Ἡ σύμπραξή της μέ τήν Ρωσία, πρός τήν ὁποία ὁ Τράμπ ἐκφράζει συγκρατημένη συμπάθεια, περιπλέκει τήν κατάσταση ἀκόμη περισσότερο. Ἡ σύγκλιση τοῦ Ἰρᾶν μέ Ἄγκυρα καί Μόσχα προκαλεῖ ἀνησυχίες τίς ὁποῖες οἱ εὐρωπαῖοι ἀντιμετωπίζουν μέ πλήρη σύγχυση. Ἡ δέ Τουρκία καθημερινά διολισθαίνει πρός τόν ἰσλαμικό ὁλοκληρωτισμό ἀλλά τό ΝΑΤΟ περί ἄλλων τυρβάζει.

Ἡ Τουρκία εἶναι στρατηγικός ἑταῖρος τῆς Εὐρώπης στό ἐνεργειακό καί μέ τήν ἐμπλοκή ἀμερικανικῶν ἑταιρειῶν πού διαπραγματεύονται ρόλους στήν μεταφορά ἐνεργείας ἀπό τόν Καύκασο καί τήν περιοχή τῆς Κασπίας ὅπως καί τήν ἐνδοχώρα τῆς πρώην ΕΣΣΔ. Μπορεῖ ἡ κυβέρνηση Τράμπ νά ἀγνοήσει τά τεράστια αὐτά συμφέροντα;

Ἡ λογική, ἤ μᾶλλον, ἡ συμβατική ἀπάντηση εἶναι «ὄχι.» Ἡ ἐπιλογή τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς Exxon Mobil Ρέξ Τίλερσον γιά τό ἀξίωμα τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν των ΗΠΑ ἐνισχύει τήν συμβατική ἀπάντηση. Ἀλλά ἤδη ὁ νέος πρόεδρος ἔχει ἐπιδείξει ἀπρόβλεπτες ἐπιθυμίες ἀπότομης ἀλλαγῆς θέσεως σέ πολλά περιλαμβανομένων καί μεγάλων στρατηγικῶν θεμάτων, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ πυρηνική συμφωνία μέ τό Ἰρᾶν πού ἤδη συμμαχεῖ μέ τήν Τουρκία καί τήν Ρωσία σέ μία entente cordiale «ἐκ φύσεως συμμάχων.» Τήν ἴδια στιγμή, τό ἡττημένο ἀμερικανικό «προοδευτικό» κατεστημένο παρακολουθεῖ τήν φιλικότητα τοῦ Προέδρου Τράμπ πρός τόν Ρῶσο Πρόεδρο Πούτιν μέ ἰδιαίτερη καχυποψία, ἄν ὄχι ἐλεγχόμενο πανικό -- καί τόν κατηγορεῖ ἀνοιχτά γιά ὕποπτες σχέσεις μέ τήν Μόσχα σέ μία προσβλητική πράξη ἄνευ προηγουμένου στά πολιτικά χρονικά των ΗΠΑ. Ἀντιμετωπίζουμε λοιπόν μία περίπλοκη κατάσταση πού ἐκπηγάζει σχεδόν ἀποκλειστικά ἀπό τό θυμικό του ἀμερικανοῦ προέδρου ὁ ὁποῖος δέν κρύβει τήν ἀντιπάθειά του γιά τήν Τεχεράνη, ἀλλά ἐκφράζεται θετικά γιά πιθανή συνεργασία μέ τήν Ρωσία.

Τά «σενάρια» λοιπόν πολλαπλασιάζονται μέ τήν Ρωσία, κατά πρῶτον, νά ἀναλαμβάνει ἕναν πιθανό ρόλο «γέφυρας» ΗΠΑ-Ἰρᾶν/Τουρκίας· ἤ τήν Ρωσία νά διαπραγματεύεται ἐκτενέστερα μέ τίς ΗΠΑ τηρώντας τά προσχήματα μέ Τεχεράνη - Ἄγκυρα, καμία ἐκ τῶν ὁποίων δέν ἐπιθυμεῖ ἀνοιχτή ρήξη μέ τήν Οὐάσιγκτον.

Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στήν Ἑλλάδα. Ποιές εἶναι οἱ ἐλπίδες της σέ τέτοιο ὀμιχλῶδες καί ἐπικίνδυνο τοπίο καί πῶς πρέπει νά ἐνεργεῖ γιά νά προστατευθεῖ;

Κατ’ ἀρχήν, ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ὑπό ἀπόλυτο ξένο πολιτικό ἔλεγχο καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι πρακτικῶς ἀπροστάτευτη. Ὅλες οἱ ἐνέργειες τῆς ἀπαιτοῦν τό imprimatur τῆς ἐν συγχύσει κουστωδίας τῆς «ἑνωμένης» Εὐρώπης καί πρωτίστως τῆς Γερμανίας. Οἱ ἑλληνικές μόνον κατ’ ὄνομα κυβερνήσεις δέν μποροῦν νά ἀγοράσουν οὔτε ἕνα κουλούρι χωρίς τήν ἄδεια τῶν ἐπιτρόπων. Ἡ χώρα εἶναι χρεοκοπημένη καί τό τραπεζικό σύστημα τῆς πλησιάζει τόν ἐπιτάφιο. Οἱ ἐπίσημοι ἰσχυρισμοί περί εἰσόδου στήν ἀνάπτυξη εἶναι τό ἀποτυχημένο ἀνέκδοτο. Ὅσοι παρακολουθοῦν τήν πορεία μας μέ ψυχραιμότερα ἀριθμητικά κυρίως κριτήρια ἐκφράζουν ἀνοιχτά τήν ἀπαισιοδοξία τούς ὑποδεικνύοντας ὅτι ἕνα ἁπλό παραπάτημα μπορεῖ νά φέρει τό τέλος. Ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι πλέον μόνιμη. Ἡ δέ weekend cool ἐκδρομική ἐμφάνιση τῶν ἐκπροσώπων μας στά εὐρωπαϊκά κονκλάβια τῶν σκυθρωπῶν ὑπεροπτῶν ἐπιτρόπων προσθέτει ἀκόμα μία εἰκόνα τῆς πολιτικῆς μᾶς πενίας, τῆς κοινωνικῆς μας κατάρρευσης, καί τῆς τραγικῆς ποιότητας τοῦ ἀνθρώπινου ὑλικοῦ πού βαστᾶ τίς τύχες τῆς χώρας στά χέρια του σέ ὥρα πολέμου ἐπιβίωσης.

Ἡ νεώτερη Ἑλλάδα συστάθηκε χάρις στήν ἐπέμβαση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων πού κατατρόπωσαν τοῦ Ὀθωμανούς στήν Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου. Καί τότε οἱ ἕλληνες ψυχομαχοῦσαν. Ἀλλά οἱ ἱστορικές συγκυρίες τῆς ἐποχῆς ἤσαν εὐνοϊκές, μέ τίς χριστιανικές αὐτοκρατορίες ἀποφασισμένες νά δώσουν μάθημα στόν σουλτάνο (τό τί ἐπακολούθησε δυστυχῶς μέ τό «στήσιμο» τοῦ ἑλληνικοῦ κρατιδίου ἀπό τούς Βαυαρούς εἶναι μία ἄλλη ἱστορία καί ἡ θλιβερή εἰσαγωγή στά σημερινά.)

Σήμερα οἱ ἱστορικές συγκυρίες εἶναι ἀρνητικές καί ἐπικίνδυνες καί χειροτερεύουν καθημερινά. Ἀμυδρή μας ἐλπίδα σωτηρίας εἶναι ἕνα νέο Ναυαρίνο ἀπότοκο μίας περιφερειακῆς κρίσης ἀσφαλείας πού θά ἐξωθήσει τίς μεγάλες δυνάμεις τοῦ παρόντος σέ πράξεις «ἐξισορρόπησης» μέ στόχο χῶρες-ταραξίες καί τήν ἐκρηκτική ἀπειλή τοῦ μωαμεθανισμοῦ. «Πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι, πάντων δέ βασιλεύς» πού θά στοιχίσει πολλές «παράπλευρες ἀπώλειες» τίς ὁποῖες ἡ Ἑλλάδα θά ἀποφύγει -- ἄν τίς ἀποφύγει -- μᾶλλον ἐκ τύχης.

Οἱ κίνδυνοι εἶναι τεράστιοι, ἀλλά καί τό μέλλον τῆς χώρας, παγιδευμένο ὅπως εἶναι στήν αἰχμαλωσία χρέους στό διηνεκές καί στό ὁλοκληρωτικό ἀδιέξοδο, δέν θά ἀλλάξει χωρίς ἕνα ἰσχυρότατο καί συντριπτικό πλῆγμα στίς δομές πού μᾶς καταπατοῦν. Πολλές «παραδοσιακές» ἀξίες θά θρυμματιστοῦν καί καινούργια «μοντέλα» διακρατικῶν σχέσεων θά ἀναδυθοῦν μέ βάση τήν ἀδιαμφισβήτητη κεντρικότητα τοῦ κράτους-ἔθνους. Καί τότε μᾶλλον θά ἐκπλαγοῦν ὅσοι σήμερα ὀλοφύρονται, στό στενό ἑλληνικό περιβάλλον, γιά τήν ἥττα τῆς «προοδευτικότητας» καί ἀμφισβήτηση τῆς «παγκοσμιοποίησης» ἀπό τόν Ντόναλντ Τράμπ.

Πηγή RIEAS


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση