Μια πρόταση για τους αντεξουσιαστές

Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους νέους ανθρώπους που συμμετέχουν, παρεμβαίνουν, έχουν οράματα και αγωνίζονται για τις ιδέες τους, σε σχέση με κάποιους άλλους του φραπέ, του καναπέ και της κοινωνικής αδράνειας.

Αγαπητοί φίλοι!
Έχω μελετήσει τις ιδέες σας και γνωρίζω τι ζητάτε. Ονειρεύεστε μια κοινωνία αλληλεγγύης που όλοι θα εργάζονται μαζί για την παραγωγή κοινού έργου, το όποιο θα διανέμεται δίκαια, χωρίς ανισότητες και ιεραρχίες.

Ξέρω ότι για να επιτευχτεί αυτό πρέπει να καταργηθεί κάθε μορφή ιδιοκτησίας και κατοχή των μέσων παράγωγης, η ύπαρξη των οποίων αποτελούν για σας ανασταλτικό παράγοντα προς επίτευξη των οραμάτων σας.

Γνωρίζω ότι επιδιώκετε τη συλλογική κατοχή και διαχείριση των φυσικών πόρων που με κοινωνικό καθήκον θα τους εκμεταλλευτείτε προς όφελος όλων, ανάλογα των αναγκών και της προσφοράς του καθενός.

Και ο Προυντό και ο Μπακούνιν κ.α, κατήγγειλαν το καπιταλιστικό καθεστώς της εποχής εκείνης και προέβαλαν την ανατροπή του σαν προϋπόθεση αλλαγής της κοινωνίας. Η κοινωνική επανάσταση της εργατικής τάξης θα εγκαθιδρύσει μια άναρχη κοινωνία ελευθερίας και δικαιοσύνης».

Ωραία μέχρι εδώ!
«Οι επαναστάσεις όμως για να επιτύχουν, εκτός από το ηθικό πρόταγμα που προβάλλουν, κερδίζονται και με το παράδειγμα.
Ναι το παράδειγμα.
Τι σας εμποδίζει λοιπόν να επιδείξετε μια μικρογραφία της κοινωνίας που ζητάτε;

Θα είχατε κερδίσει πράγματι το ενδιαφέρον μας, αν αντί να παραβιάζατε το περιστύλιο της Βουλής και το κτήριο της Πρυτανείας, ζητούσατε από την Πολιτεία να σας παραχωρηθεί ένα εργοστάσιο (από τα χιλιάδες κουφάρια που έχουμε στη χώρα) και να το λειτουργήσετε μόνοι σας.
Τεχνικές διαδικασίες και πόροι θα υπήρξαν από την ίδια την κοινωνία, να είστε βέβαιοι. Θα αναλαμβάνατε λοιπόν ένα εργοστάσιο από την αρχή .
Θα βρίσκατε πρώτες ύλες, μηχανήματα, εργατικό δυναμικό έχετε, και σε λίγο καιρό όλοι θα αντικρίζαμε να καπνίζει το πρώτο φουγάρο ενός «συνεταιριστικού εργοστασίου» που θα λειτουργούσε με τις δικές σας παραγωγικές σχέσεις.
Το ίδιο μπορεί να γίνει και με αγροτικές καλλιέργειες, που όλοι θα παράγετε και όλοι θα μοιράζεστε.
Γιατί δεν παίρνετε την ευκαιρία να τρίψετε στη μούρη του καπιταλισμού την αποτελεσματικότητα του δικού σας οράματος;

Να είστε σίγουροι ότι είναι πολύ πιο αποτελεσματικό και από τις πορείες διαμαρτυρίας και από τις μολότοφ στις ανυπεράσπιστες βιτρίνες των εμπορικών καταστημάτων.

Η κοινωνία θα ήταν πολύ πιο κοντά σας, αν αντί καταλαμβάνατε τα πανεπιστήμια της χώρας, απαιτούσατε να σας δοθεί ένας χώρος να λειτουργήσετε μόνοι σας.

Γιατί άραγε δεν το κάνετε;»

Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Saint-Simon έθεσε το ιδεολογικό υπόβαθρο, ο Robert Owen δημιούργησε την κατασκήνωση «Νέα Αρμονία», όπως και ο Charles Fourier την Brook Farm . Συνεταιριστικές μικρές κοινωνίες ανθρώπων με τις δικές σας αρχές. Στόχος των οποίων ήταν ο μετασχηματισμός της κοινωνίας με το παράδειγμα και την εμπειρία.

Δυστυχώς όμως διαπίστωσαν ότι το εγχείρημα σκόνταφτε στις μικροαδυναμίες των μελών αυτών των μικρών κοινωνιών . Η ανεπάρκεια κάποιου ή η ολιγωρία άλλου και η απόκλιση αρκετών από τον τελικό σκοπό, δημιούργησε την ανάγκη για περισσότερο έλεγχο και περισσότερους πόρους. Το πείραμα απέτυχε παταγωδώς.

Τυχαίο; Δε νομίζω. Παρόμοια πειράματα έγιναν την ίδια εποχή 178 φορές. Και τις 178 φορές είχε το ίδιο αποτέλεσμα.

Ξέρετε γιατί αγαπητοί μου φίλοι, οι κοινωνίες που οραματίζεστε δεν μπορούν να επιβιώσουν και αποσυντίθενται μετά από λίγο καιρό;
Γιατί παραβιάζουν μια σημαντική αρχή. Την σημαντικότερη.
Την διαφορετικότητα του ατόμου.

Με τρομάζει η ιδέα να είμαι μέλος μια μεγάλης ομάδας που θα μου υπόσχεται «ευτυχία» με το δικό της και μοναδικό τρόπο.

Τρέμω με την ιδέα να βρίσκομαι πάνω σ’ένα «τραίνο» το οποίο θα έχει ΜΙΑ διαδρομή, ΕΝΑ στόχο και ΕΝΑΝ προορισμό. Δε θέλω να ανεβώ στο «τραίνο» της ουτοπίας σας. Θέλω τον δικό μου προορισμό, το δικό μου όραμα, τη δική μου διαδρομή. Θέλω το δικό μου «τραίνο».

Μη μου επιχειρηματολογείτε για ιδανικά και άξιες, γιατί αυτά αυτοακυρώνονται από την στιγμή που η επίτευξη τους δημιουργεί αποκλεισμούς.

Προτιμώ μια κοινωνία άνιση, παρά μια κοινωνία με καταναγκαστική εξίσωση.

Προτιμώ καλύτερα μια κοινωνία με κινδύνους, παρά μια κοινωνία με επιβεβλημένη ασφάλεια τύπου «Κυνόδοντα»

Προτιμώ μια κοινωνία με «ελευθερία συνείδησης», από μια κοινωνία «συλλογικής συνείδησης».

Κανένα, κατά το κοινώς λεγόμενο, «κοινό συμφέρον» δεν είναι ανώτερο από το κάθε «ατομικό ενδιαφέρον».

Το «ΕΓΩ» δεν είναι υποσύνολο του «ΕΜΕΙΣ», αλλά το αντίθετο. Το «ΕΜΕΙΣ» υποτάσσετε μπροστά στην αυτοδίκαιη έκφραση του «ΕΙΜΑΙ».
Το δικαίωμα του «ΕΝΟΣ» είναι άδικο να θυσιάζεται στο αυθαίρετο και ετεροπροσδιορισμένο «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ».

Αφού ισότητα δεν μπορεί να υπάρχει στην προσπάθεια, δεν μπορεί να υπάρχει ούτε στο αποτέλεσμα. Ισότητα υπάρχει μόνο στην αδράνεια και στην ακινησία. Αυτό δηλαδή που παράγουν τα μοντέλα σας.

Αγαπητοί μου φίλοι αναρχικοί κι αντιεξουσιαστές, αφήστε να έχουμε και μεις τη δική μας ηθική και να διεκδικούμε και μεις τη κοινωνία που θέλουμε με το δικό μας τρόπο.

Αν δεν έχετε να μας επιδείξετε κάτι από τις δικές σας δράσεις που να προάγουν κοινωνικό πλεόνασμα, παρακαλώ πολύ αφήστε μας να το κάνουμε εμείς. Τα άτομα.

Αυτά που δεν θέλουν να ανήκουν στα κολλεκτιβίστικα σύνολα των μονόδρομων που ονειρεύεστε.

Αν συνεχίσετε να σπάτε, να καίτε, να καταλαμβάνετε και να μην σέβεστε αυτά που έχω φτιάξει με τον δικό μου μοναδικό τρόπο, τότε θα αντιδράσω.

Και επειδή δεν νομιμοποιούμαι να αντιδράσω αυθαίρετα (όπως εσείς) θα αντιδράσω θεσμικά, σύμφωνα με τους νόμους που ψήφισα.

Αν δεν αξιοποιήσετε μια ιδέα σαν αυτή που σας πρότεινα και δεν σταματήσετε να καταστρέφετε το παρόν μου για να κτίσετε το απροσδιόριστο μέλλον σας, θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δεν είστε ιδεολόγοι, αλλά αλήτες».

Με συμπάθεια
Αντώνης Κρούστης




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση