Το μήνυμα της πεταλούδας

Ξαφνικά, άρχισαν να εμφανίζονται γραπτά κείμενα πολιτικών υποκειμένων, που αίφνης… πνέουν τα μένεα κατά των λαθρομεταναστών, που τάσσονται υπέρ της πατρίδας, που απειλούν με επαναστάσεις και άλλα πολλά… Πολλά και θλιβερά, επειδή αυτά τα πολιτικά υποκείμενα έχουν προσφέρει ήδη τις υπηρεσίες τους (επαναλαμβανόμενες) είτε στην «Μεγάλη Γερμανία» και την Μέρκελ, είτε στην τρόικα και τα Μνημόνια. Και τώρα, κατανοώντας την ανάγκη εξασφάλισης ψήφων, διαλαλούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα την πολιτική πραμάτεια τους, ευχόμενοι να εισπράξουν πολιτική ισχύ μέσα από τα γραφόμενά τους…

Η πολιτική αλητεία στο μεγαλείο της ή η απλή (ατιμωρητί) επανάληψη ενός φαινομένου που εξασφάλισε την πολιτική ισχύ σε επικίνδυνους και διεφθαρμένους ελληνόφωνες πωλητικούς;

Αυτούς τις θλιβερές «προσωπικότητες» που αναδύθηκαν – προβλήθηκαν – προωθήθηκαν μέσα από τον βούρκο των Ελληνικών ΜΜΕ, δεν τους πιστεύω, παρά τις αλήθειες που ενδεχομένως καταθέτουν. Δεν τους πιστεύω, επειδή έχουν προσκυνήσει σε αυτούς που επιτίθενται στην Ελλάδα. Δεν τους πιστεύω επειδή δεν έχουν σκοπό να δώσουν κανέναν αγώνα, πέρα από εκείνον που θα τους αποδώσει προσωπικά οφέλη (οικονομικά, πολιτικά ή άλλα)…

Η με οποιονδήποτε τρόπο η διαφήμιση τέτοιων "προσωπικοτήτων", έστω και μέσω της διάδοσης των θρασύτατων κειμένων τους, αποτελεί επί της ουσίας στήριξή τους... Και, δυστυχώς, το έχουν καταφέρει σε έναν πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, μέσα από «κοινωνικές ομάδες» που ονόμασαν (από)κόμματα.

Τα κόμματα στην Ελλάδα έγιναν (ως επί το πλείστον) για να χωρίσουν, να διαιρέσουν, να απομακρύνουν, τους πολίτες από μία πιθανή ένωσή τους... Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε, για να μπορέσουμε σαν άτομα και σαν λαός να κάνουμε το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, αφήνοντας τους ίδιους μέσα στον βόθρο που επέλεξαν να ζήσουν…

Σήμερα, ακόμη και εάν εμφανιστεί εκείνος που θα αναλάβει να σηκώσει έντιμα το βάρος που δέχεται αυτή τη στιγμή η πατρίδα, κανένας (σχεδόν) έλληνας δεν θα τον ακολουθήσει, επειδή θα είναι... άγνωστος, δηλαδή δεν θα τον έχει δει στην τηλεόραση...

Ακόμη και ο ίδιος ο Θεός να έρθει να μας σώσει, θα τον διώξουμε επειδή δεν θα τον ξέρουμε μέσα από τους Χατζηνικολάου, τους Πρετεντέρηδες και τα άλλα πουλημένα παιδιά…

Είμαστε, σαν λαός, σε τραγικό σημείο. Είμαστε σε λογικό και ηθικό αδιέξοδο...

Κοιτάξτε σήμερα στις παραλίες για να βεβαιωθείτε…

Κοιτάξτε τι συμβαίνει τα βράδια στα μπαράκια και θα δακρύσετε...

Ο ανθός της χώρας ασχολείται (σαν ναρκωμένος) με την αφασία που τον έχει πλημμυρίσει και όχι με τον δυνάστη που τον δένει πισθάγκωνα και τον βάζει για πούλημα στην βιτρίνα των διεθνών αγορών…

Ο ανθός της χώρας, ανέμελος, ζει τη στιγμή, σαν να είναι η τελευταία του, αδιαφορώντας για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, για όλα όσα επηρεάζουν και θα επηρεάσουν στον μέγιστο υπαρκτό βαθμό το σύνολο της ζωής του…

Που είναι οι δάσκαλοι που θαν ξεσηκώσουν την δύναμη αυτών των παιδιών;

Πού είναι εκείνοι οι μέντορες που θα τους διδάξουν μέσα από την ίδια τους τη ζωή;

Πού είναι εκείνη η γνώση που θα γίνει τροφή και βίωμα σε εκείνους που την περιμένουν;

Μου λες πως έχω δίκιο. Κι αν έχω δίκιο σε αυτά, πες μου τι να το κάνω τέτοιο δίκιο; 

Θα αλλάξει κάτι; Δυστυχώς, όχι…

Εγώ έχω ζήσει τη ζωή μου και θα έχω και κάποιες αναμνήσεις όταν γέρος πια θα πίνω ένα τσάι (μαζί με τα χάπια μου ή τα γιατροσόφια αφού δεν προβλέπεται να έχω τη δυνατότητα να αγοράζω χάπια) και θα χαμογελάω με όσα θα θυμάμαι...

Αυτά τα παιδιά, δεν θα έχουν ούτε όμορφες αναμνήσεις...

Δεν θα έχουν τίποτα να θυμούνται...

Το χειρότερο όλων είναι πως θα ζούνε σαν λαθραίοι μέσα σε έναν χώρο που κάποτε ήταν πατρίδα τους και τους ανήκε...

Κάποτε... Σαν μία θολή ανάμνηση ενός άλλου κόσμου...

Θα ζήσουν σαν εθελόδουλοι…

Σαν φτηνές πόρνες σε ένα παγκόσμιο πορντέλο που θα ρουφάει ζωή και θα διασκεδάζει με τις πάμφθηνες ζωές τους...

Κι όμως, πάντα υπάρχει η ελπίδα, αυτές οι κάμπιες να γίνουν πεταλούδες, για να πετάξουν ελεύθερα, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Το μήνυμα εκείνης της μοναδικής μεταμόρφωσης και του πετάγματος μέσα στην ελευθερία... Ενός πετάγματος που θα γεμίσει με χρώμα τον ουρανό, που θα γεννήσει την ελπίδα. Ενός πετάγματος που θα σηκώσει με ένα αόρατο νήμα έναν ολόκληρο λαό...

Παναγιωτίδης Μάρκος

Πηγή Έλληνας Πολίτης

ΥΓ: Αυτή η κάμπια πρέπει να προχωρήσει. Πρέπει να γίνει μεταμορφωθεί. Και η ευθύνη γι αυτή τη γέννα είναι δική μας και ίσως η καταδίκη μας...

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση