Η άλωση της Πόλης και το δράμα των εθνικών διχασμών

Στὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται: «γιατὶ ἐτούρκεψε τὸ Βυζάντιο», ῥίπτεται ἡ εὐθύνη, στὴν μερίδα τῶν ἀνθενωτικῶν, ποὺ θεωροῦνται ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν πτώση τῆς Αὐτοκρατορίας. Καὶ σ’ αὐτὸ ὀδηγεῖ ἡ ἀπολυτοποίηση τῶν φαινομένων, ὀφειλομένη στὴν ἄγνοια τῶν πραγμάτων στὸ σύνολό τους. Ἀποτέλεσμα, ἡ «ἀγιοποίηση» τῆς ἀντιπάλου μερίδος τῶν Ἑνωτικῶν, ἡ διχαστικὴ θεώρηση τῆς ἱστορίας καὶ ἡ ἀδυναμία ἀντικειμενικῆς ἑρμηνείας της.

.

Εἶναι γεγονὸς, ὅτι ἡ διάσταση Ἑνωτικῶν-Ἀνθενωτικῶν ἦταν πραγματικὴ καὶ μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ὡς ὁ πρῶτος σοβαρὸς διχασμὸς στὴ νεώτερη ἱστορία μας, ἀλλὰ καὶ ρίζα ὅλων τῶν κατοπινῶν ἐξελίξεων. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν πληρέστερη κατανόησή της (δηλ. τῆς διαστάσεως) προσφέρει ἕνα ἀσφαλὲς κλειδὶ στὴν ἑρμηνεῖα καὶ ὅλων τῶν μεταγενεστέρων διχασμῶν στὴν πορεῖα τοῦ Γένους-Ἔθνους μας.

.

Ἡ διάσταση Ἑνωτικῶν - Ανθενωτικῶν ὑποστασίωνε τὴ διπλὴ στάση τοῦ Γένους μας ἔναντι τῆς Δύσεως, κυοφορήθηκε δὲ στὴν «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴ» μετὰ τὸ μεγάλο Σχίσμα τοῦ 1054. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ, ὅτι καὶ ὅλοι οἱ μετέπειτα ἐθνικοὶ διχασμοὶ μας θὰ ἔχουν σημεῖο ἀναφορᾶς τὴ Δύση καὶ τὴ στάση μας ἀπέναντί της.

 .

Ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν δικαιώνει τοὺς Ἀνθενωτικοὺς, ὡς ρεαλιστὲς καὶ νηφάλιους ἐκτιμητὲς τῆς καταστάσεως: «Οἱ Βυζαντινοὶ διανοούμενοι, ποὺ εἶχαν ἀπορρίψει τὴ δυτικὴ βοήθεια, ἡ ὁποῖα ὑπὸ τὶς καλύτερες συνθῆκες θὰ εἶχε διασώσει ἕνα μικρὸ τμῆμα τοῦ ὀρθοδόξου ἐδάφους καὶ ἡ ὁποῖα περιελάμβανε τὴν Ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴ Ρώμη, κατὰ συνέπεια τὴν ἐπέκταση τῶν διαιρέσεων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, δικαιώθηκαν. Ἡ ἀκεραιότητα τῆς Ἐκκλησίας διατηρήθηκε καὶ μὲ αὐτὴν ἡ ἀκεραιότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ»!

Οἱ Ἀνθενωτικοὶ, ἀπορρίπτοντας τὴν δυτικὴ «φιλία» καὶ «συμμαχία», δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν ἄνευ ἐτέρου «τουρκόφιλοι».

.

Πρέπει, ὅμως, νὰ παραδεχθοῦμε, ὅτι Ἑνωτικοὶ καὶ Ἀνθενωτικοὶ, παρὰ τὴν ἀντίθεσή τους, λειτουργοῦσαν ὡς σύνθεση. Οἱ δεύτεροι ἔσωσαν τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους, ἀλλὰ οἱ πρῶτοι τὸ κράτησαν σὲ ἀδιάκοπο ἐπαναστατικὸ βρασμὸ, δυναμοποιῶντας τὶς ἀντιστάσεις του.

.

Ἡ ἴδια ἀντίθεση Ἑνωτικῶν-Ἀνθενωτικῶν συνεχίζεται καὶ στὴ διάσταση σήμερα εὐρωπαϊστῶν ἀντιευρωπαϊστῶν, ὅταν βέβαια, τὸ ὑπόβαθρο μένει πνευματικὸ, ὅπως τὸν 15ον αἰῶνα, ὁπότε μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος γιὰ διάσταση παραδοσιακῶν (ὀρθοδόξων)-ἀντιπαραδοσιακῶν, ποὺ ἔχει εἰσέλθει ἤδη καὶ στὸν πολιτικὸ χῶρο, ὡς ἀντίθεση παραδοσιακῶν-ἐκσυγχρονιστῶν (ὅλων τῶν κομμάτων). Σημασία ἔχει ὅτι σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀντιθετικὰ σχήματα, ἡ «Δύση» καὶ ἡ στάση ἀπέναντί της βρίσκεται στὴ βάση τῶν πραγμάτων.

.

Ἡ συνείδηση τοῦ προτεκτοράτου, ποὺ καλλιεργήθηκε μετὰ τὴν ἴδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (1830), ὁδήγησε ἐπανειλημμένα στὴν ὑπόταξη τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος στὸ συμφέρον τῆς ὀποιασδήποτε «προστατευούσης Δυνάμεως» καὶ στὴν ὑποταγὴ σἐ ξένα κέντρα λήψεως τῶν ἀποφάσεων. Καὶ αὐτό συχνὰ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ διεθνισμοῦ, ποὺ σήμερα ἔγινε Οἰκουμενισμὸς καὶ Παγκοσμιοποίηση. Ἀληθινὴ ὅμως οἰκουμενικὴ συνείδηση μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μόνον ἐκεῖ, ὅπου ἰσχύει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Ἔθνος.

.

Ὁ ἄνθρωπος χωρὶς πατρίδα καὶ ἐθνικὴ συνείδηση δὲν εἶναι παρὰ οἰκουμενικὸς τυχοδιώκτης καὶ πλάνης στὴν ἔρημο τοῦ ἀτομισμοῦ του. Ἡ ἐφαρμογὴ, συνεπῶς, ἐθνοκεντρικῆς πολιτικῆς εἶναι ἰδιαίτερα σήμερα ἀναγκαῖα, ὡς προϋπόθεση ἱστορικῆς ἐπιβιώσεως τόσο στὴν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ὅσο καὶ στὴν πλανητικὴ κοινωνία τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων.

.

Σήμερα τὰ σύνορά μας βρίσκονται στὴν ψυχή μας. Αὐτὴ ἀπειλεῖται μὲ νέα (τρίτη) Ἄλωση. Ἡ Ὑπερδύναμη τῆς Νέας Ἐποχῆς, μὲ ὅλες τὶς συνιστῶσες της, ἔχει ἀποβεῖ «καθολικὴ μας μητρόπολη» καὶ μόνιμο σημεῖο ἀναφορᾶς, καθορίζοντας καὶ προσδιορίζοντας συνολικά τὸν ἐθνικὸ μας βίο, καὶ αὐτὸ τὸ φρόνημἀ μας μὲ τὴν ἐξωπροσδιοριζόμενη παιδεῖα….

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο στὸ : www.e-istoria.com

Ἐπιλογὴ ἀποσπάσματος, ἐπεξεργασία, πολυτονισμός : Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο

Πηγή Eistorias

Κύρια πηγή : www.egolpion.com

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση