Γιατί υπάρχουν υπουργοί;

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Το φιλοσοφικού περιεχομένου ερώτημα “γιατί υπάρχουν οι υπουργοί” ήταν εκείνο που ουσιαστικά κυριάρχησε στη χθεσινή ομιλία του προέδρου του ΠαΣοΚ Ευάγγελου Βενιζέλου στη Βουλή. Το έθεσε απαντώντας το ταυτόχρονα: είπε γιατί υπάρχουν, αλλά είπε και γιατί δεν υπάρχουν. Και ήταν πολύ ενδιαφέρον.

“Οι υπουργοί υπάρχουν για να δίνουν λύσεις” είπε λοιπόν χθες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών. Και έχει απόλυτο δίκιο. Ομως, πριν το πει, θα έπρεπε ίσως να τον προβληματίσει το γεγονός ότι η δική του “λύση” ως υπουργού Αμυνας στο υπό συζήτηση πρόβλημα των υποβρυχίων κάθε άλλο παρά λύση τελικά αποδείχθηκε: τα υποβρύχια εξακολουθούν να σαπίζουν εκτός θαλάσσης τρία χρόνα μετά την ανεφάρμοστη δική του συμφωνία του 2010. Συμφωνία που πολυδιαφημίστηκε, για όποιον θυμάται, δήθεν ως μεγάλο επίτευγμα όταν ο νυν αντιπρόεδρος ήταν αρμόδιος υπουργός Αμύνης της κυβέρνησης Παπανδρέου. Δικαιολογίες μπορεί να ειπωθούν πολλές. Λύση, πάντως, δεν υπήρξε.

Πέρα όμως από το γεγονός ότι η συμφωνία εκείνη δεν απέδωσε αν και με τον επνευστή της διαρκώς παρόντα όλο και ψηλότερα στην κυβέρνηση, υπάρχει κι ένα άλλο θέμα στο οποίο δοκιμάζεται σκληρά αυτή την εποχή η ορθότατη χθεσινή ρήση Βενιζέλου ότι“οι υπουργοί είναι για να δίνουν λύσεις”. Γιατί λύση δεν διαφαίνεται ούτε σε ένα άλλο ζήτημα που, όπως και τα υποβρύχια, είναι κι αυτό άμεσου “γερμανικού ενδιαφέροντος”, αλλά που εμπίπτει στις τρέχουσες αρμοδιότητες του υπουργού Εξωτερικών: στο ζήτημα του κατοχικού δανείου.

Η επίσημη επίσκεψη Βεστερβέλε στην Αθήνα αμέσως μετά το σχηματισμό της τελευταίας κυβέρνησης, έδειξε ξεκάθαρα ότι έχει εγκαταληφθεί πλήρως από αυτήν η γραμμή που είχε παρουσιαστεί στη Βουλή από τον προκάτοχο του κ. Βενιζέλου, τον κ. Αβραμόπουλο, σχετικά με τη διεκδίκηση της χώρας. Τώρα πια όλα αυτά έχουν ξεχαστεί και ουδείς τα συζητά. Στο ζήτημα αυτό η κυβέρνηση απλώς εγκατέλειψε, προδήλως γιατί δεν αντέχει να “στενοχωρήσει” το Βερολίνο: είναι προφανές δε ότι (και) επί του προκειμένου υπήρξε πλήρης ταύτιση απόψεων πρωθυπουργού και αντιπροέδρου. Υπάρχει ένας οφθαλμοφανής κοινός πολιτικός παρανομαστής απόψεων...

Ομως, για να επιστρέψουμε στο θέμα της ημέρας, το πιο ενδιαφέρον από τη χθεσινή συζήτηση βρίσκεται τελικά σε άλλο σημείο των όσων είπε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ στη Βουλή: στο ότι “οι υπουργοί δεν υπάρχουν για να κάνουν τον καλό στην αντιπολίτευση”.

Εδώ, δεν μπορεί να μην φέρει κανείς στο μυαλό του την εποχή που ο νυν υπουργός Εξωτερικών ήταν στη Μεσογείων και τηρούσε κάτι παραπάνω από σαφείς αποστάσεις από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου - κάποιοι τον κατηγορούσαν ότι με τις ενίοτε οριακά εντός γραμμής διατυπούμενες (τότε) απόψεις του για την κοινωνική καταστροφή που έφερνε το μνημόνιο, κάθε άλλο παρά βοηθούσε την κυβέρνησή του. Ηταν ο καιρός που, ως συνταγματολόγος, θεωρούσε ακόμα αδιανόητη μία “λύση” την οποία ο ίδιος έδωσε, λίγο καιρό αργότερα, ως υπουργός Οικονομικών: το χαράτσι μέσω του εκβιασμού της ΔΕΗ...

Ας μην το κουράζουμε άλλο, αν και υπάρχουν πολλά ακόμα. Η ουσία είναι ότι όλα αυτά μας οδηγούν σε μία πικρή, τελική διαπίστωση: οι υπουργοί, ιδίως αυτής της κυβέρνησης της οποίας ο κ. Βενιζέλος είναι αντιπρόεδρος, δυστυχώς, βασικά υπάρχουν για να κάνουν ότι τους λέει το Βερολίνο. Γι αυτό και για τίποτε άλλο. Λειτουργούν δηλαδή σαν ένα είδος διαμεσολαβητών μεταξύ της γερμανικής πρωτεύουσας και της Ελλάδας. Δεν είναι υπουργοί σε τίποτα άλλο εκτός του τίτλου και το γνωρίζουν πολύ καλά κι εκείνοι και εμείς. Οσοι δε εξ αυτών δεν βρίσκονται σε αυτήν τη γραμμή δήθεν “σωτηρίας”, προδήλως προκαλούν τον βαθύ εκνευρισμό των υπολοίπων...

Αν λοιπόν είναι να βγει κάτι χρήσιμο για τον τόπο, είναι ένα: το πώς θα αλλάξει, όσο είναι ακόμα καιρός, αυτή η καταστρεπτική υπαρξιακή ροπή της κυβέρνησής μας. Ολα τα άλλα, είναι απλώς εκ του περισσού...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση