To πολιτικό σύστημα σε ρευστότητα: οι δυνάμεις του Μνημονίου

Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς

Αν η Ελλάδα ήταν μια φυσιολογική χώρα τότε τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και δεκαετίες θα είχαν εξαφανιστεί. Καθότι η Ελλάδα δεν είναι «φυσιολογική» χώρα, αλλά αποικία χρέους, για αυτό τα δύο παλαιότερα κυρίαρχα κόμματα εξακολουθούν να κυβερνούν με τις πλάτες του ξένου παράγοντα. Συμπεριφέρονται δε, ως να μην έχουν ευθύνη για εδώ που φτάσαμε.

Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ που σε τρία χρόνια έπεσε από το 44% στο 4-5% δεν άλλαξε τη συμπεριφορά της ηγεσίας του. Η τελευταία εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως να «μην τρέχει τίποτα».
Ο λόγος πολύ απλός: παρά την παρακμή του, το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να έχει άμεση πρόσβαση στην εξουσία. Να μοιράζει θέσεις και να προβάλλεται δυσανάλογα από τα κανάλια της διαπλοκής. Από την άλλη, η ηγεσία του έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα, διατηρεί μια ιδιόμορφη διγλωσσία: Απευθύνεται στους κυρίαρχους κύκλους και τους προσφέρεται ως το σταθερότερο κόμμα του μνημονίου, ενώ κάνει προτάσεις στον λαϊκό παράγοντα ως να μην έχει «γέννησε» τη μνημονιακή πολιτική.
Η πολιτική του είναι στα λόγια αντιφατική, ενώ είναι στην πράξη σαφώς φιλομνημονιακή.

Η ΝΔ, προσπαθεί να επαναλάβει τη συνταγή της περιόδου ανάμεσα στις δύο φετινές εκλογές. Όπως τότε που συγκέντρωσε όλες τις φιλομνημονιακές δυνάμεις της δεξιάς και της συντήρησης, έτσι τώρα ελπίζει να συγκεντρώσει όλες τις εκλογικές δυνάμεις του «Κόμματος του Μνημονίου». Να πάρει δυνάμεις από τα άλλα φιλομνημονιακά κόμματα, αλλά και την ΑΝΕΛ.
Στόχος, να διασφαλίσει τη σημερινή πρωτοκαθεδρία στο κομματικό σύστημα και αν είναι δυνατό την αυτοδυναμία. Προσπάθεια που στηρίζεται από τρόικα και Βερολίνο. Επιδιώκει τη δημιουργία ενός ευρύτερου κόμματος του Μνημονίου που στις σημαίες του θα γράφει: «ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα».
Με αυτό τον τρόπο θα προσπαθήσει να οριοθετηθεί απέναντι στο παρελθόν της, καθώς και έναντι της αντιπολίτευσης. Να εμφανιστεί ως το μόνο ουσιαστικά φιλοευρωπαϊκό κόμμα και να επαναπροσδιορίσει τις διαχωριστικές γραμμές του κομματικού συστήματος.
Ουσιαστικά, βέβαια, θα είναι το κόμμα του «γερμανοτραφή ευρωπαϊσμού». Καθότι, στην ουσία, ταυτίζει την Ευρώπη με την σημερινή πολιτική του συντηρητικού Βερολίνου.

Το σχέδιο μιας τέτοιας μετεξέλιξης της ΝΔ συναντά τρία εμπόδια. Το πρώτο είναι οι αντιστάσεις στο εσωτερικό της εξαιτίας κύρια της στάσης που κρατά το καραμανλικό ρεύμα. Το δεύτερο είναι ότι πολλοί στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ ορθά δεν νιώθουν ασφαλείς με τις προοπτικές επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος. Το κύριο, βέβαια, είναι το γεγονός ότι η ΝΔ στο διάστημα ανάμεσα στον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 δεν κυβέρνησε και μπορούσε να σκορπά ψεύτικες υποσχέσεις και εύκολες ψευδαισθήσεις. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει σήμερα. Ήδη υπάρχει μια αρνητική μνήμη έξη μηνών και τα χειρότερα βρίσκονται ακόμα μπροστά μας.

Τέλος, η ΔΗΜΑΡ έχει μετασχηματιστεί σε τμήμα του «Κόμματος του Μνημονίου». Αντιφατικά προσπαθεί να πείσει, αφενός ότι το μνημόνιο είναι «μονόδρομος» και αφετέρου ότι υπάρχει εντός του μονόδρομου ένας δήθεν κοινωνικός δρόμος.
Είναι το κόμμα που δεν παράγει πολιτικές, αλλά σλόγκαν για «επιδιορθώσεις» μνημονιακών πολιτικών που στηρίζει. Η παρουσία της στην κυβέρνηση δίνει «αριστερό «άλλοθι» στις δυνάμεις της τρόικας και της ολιγαρχίας, ενώ ταυτόχρονα υπονομεύει την εικόνα των δυνάμεων της αριστεράς. Κάτι που ο Σύριζα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται.
Η κάμψη των δυνάμεών της είναι πιο αργόσυρτη από ότι του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που μόλις αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα που στήριξε οι επιταχύνσεις θα είναι πολύ έντονες και οι ευθύνες της δημοκρατικής αντιμνημονιακής πλευράς, καθώς και οι απαιτήσεις σε αυτή, θα αυξηθούν απότομα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση