Ο καθρέπτης της αλήθειας…

Ο στοχασμός του μέλλοντος σε υποχρεώνει να αξιολογήσεις την έννοια του τωρινού, να προσδιορίσεις την ισορροπία ανάμεσα στις ιδέες, να θέσεις το πρόβλημα της χρονικής σειράς, αφού μπροστά στις αμέτρητες αθλιότητες που βιώνουμε, για πολλούς το μέλλον έχει γίνει μια κραυγάζουσα αβεβαιότητα, μια αμφίρροπη έννοια και ενίοτε χωρίς σημασία…

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η αιωνιότητα άλλωστε, υπό το βάρος των δυσβάστακτων καταστάσεων, στο επίπεδο που ο καθένας τις βιώνει, δεν σου προσφέρει πολλά. Μόνον οι στιγμές μένουν αιώνιες. Ο κόσμος όλος εξαρτάται από την αυτάρκεια του εφήμερου.

Ένα περπάτημα είναι όλα προς το τέλος!..

Η ομορφιά είναι δεμένη με το θνητό, το προσωρινό. Η έννοια της απόλυτης ύπαρξης οδηγεί τον άνθρωπο σε μια απροσέγγιστη ουδετερότητα. Έτσι, φτάνει να αποδέχεται κανείς σχεδόν όλα χωρίς να αντιδρά και να μην θέτει ερωτήσεις,για την ανείπωτη κωμωδία που είναι όλα όσα βιώνει και αποδέχεται. Και οι “πόρνες” οι λέξεις, κι αυτές μας έχουν εξαπατήσει κατά καιρούς. ‘Εχουν εμποδίσει τον άνθρωπο απ’ το να ζεί “ζώον ευτυχισμένο και πανελεύθερο”.

Θα μπορούσα να προσεγγίσω αρθρογραφικά τη “χαμένη τιμή” του για δεκαετίες επίμαχου “πόθεν έσχες” των αβούλευτων της Βουλής και των πολιτικών εν γένει. θα μπορούσα να αναφερθώ σήμερα στη διασπάθιση της σοβαρότητας στο πολιτικό πεδίο από τις εξελίξεις στα κόμματα της συμφοράς ή και στην αναίσχυντη παρέμβαση στο χώρο της Δικαιοσύνης του υπουργού των Οικονομικών, κατ’ εντολήν βέβαια της “ρυπαρής λογικής” του πρωθυπουργού, σχετικά με το χαράτσι της ΔΕΗ.

Σκέφτηκα,ωστόσο, ότι οι μέρες που διατρέχουμε και σε απόσταση χρονικά μικρή από τα Χριστούγεννα, πρέπει όλοι να “καθρεπτιστούμε” στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Ακόμα κι όσοι ανίδεα εξασφαλισμένοι και απερίσκεπτοι προσπερνάμε την αδυσώπητη πραγματικότητα, που εκατοντάδες συμπολίτες μας ως εφιάλτη βιώνουν, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πολλοί υποφέρουν και είναι ήδη τυραννισμένοι. Και να δούμε στον…καθρέπτη του πόνου και της δικής τους ανέχειας, το δικό μας “πρόσωπο” μιας ανατροπής της ζωής μας, πιθανώς αύριο, μεθαύριο ή στο εγγύς μέλλον!

Έτσι, θα καταλάβουμε ένα κόσμο που δεν μπορεί να χορτάσει ούτε φαί, ούτε όνειρο. Ναί, υπάρχουν κατά χιλιάδες αυτοί οι άνθρωποι και ζούν ανάμεσά μας. Δεν είναι κατ’ ανάγκην επαίτες και στο περιθώριο της ζωής. Είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς που βρέθηκαν έρμαιοι των ανερμάτιστων πολιτικών και των ανάλγητων μέτρων, έστω και της απερισκεψίας τους. Η ζωή τους ανατράπηκε εν μια νυκτί ή εξάντλησαν όλα τα περιθώρια των αντοχών τους και υπέκυψαν στην ανάγκη της συμπαράστασή μας…

Το πιάτο τους είναι άδειο ή γεμάτο σκύβαλα. Και τα όνειρά τους τσαλαπατημένα. Τα ιδεώδη είναι λόγια χωρίς αντίκρυσμα, οι αρχές και οι αξίες της ζωής τους έχουν βγεί όλες ή σχεδόν όλες στο σφυρί. Τα αισθήματα πνίγονται στη κούνια τους ή εξαφανίζονται μπροστά στον θριάμβο της προδοσίας, της όποιας προδοσίας των ελπίδων τους, των ελπίδων μας τελικά!

Ναί, αφορά όλους μας το πρόβλημά τους. Δεν υπάρχει καμία καταφυγή για κανέναν, παρά μόνο για τους ολίγους που έχουν και κατέχουν. Κι αυτοί οι ολίγοι, θα γίνουν λιγότεροι. Οι πολλοί , πέραν των όποιων παχυλών κυβερνητικών υποσχέσεων περί ανάπτυξης και “εξόδου από την κρίση”, με δεδομένο μάλιστα ότι η κρίση είναι κυρίως κρίση αξιών και ήθους, θα σέρνονται έρημοι ανάμεσα σε επιφάσεις και ψεύδη, ανίκανοι να στεριώσουν μια πραγματικότητα. Μια πορεία-περιπλάνηση μέσα στο τίποτα. Και το τίποτα, το “Μηδέν εν”, δεν είναι μια αφηρημένη σύλληψη. Είναι μάλλον μια στάση ψυχική, μια περιγραφή της πτώσης του ανθρώπου. Είναι η κυριαρχία της απαξίας. Είναι η εκμηδένιση κάθε σημασίας και κάθε αξίας. Είναι το περπάτημα πρός το τέλος…

Πρέπει, ωστόσο, να υπάρξει μια αντίδραση στην εκμηδένιση και την εγκατάλειψη. Και υπάρχουν δύο στοιχεία που μπορούν να μάχονται τον “θρίαμβο’ της εξαθλίωσης. Το ένα είναι η αγωνία και το άλλο η καλοσύνη. Και τα δύο αυτά στοιχεία υπάρχουν στον άνθρωπο, έστω κι αν εκδηλώνονται σε κάποιες στιγμές. Υπάρχουν όμως. Κι αυτές οι ανθρώπινες στιγμές διαλύουν, ωσάν κεραυνοί, τον ζόφο της απαξίας.

Η αγωνία του ανθρώπου εκδηλώνεται σαν ρήξη. Αυτή η ρήξη μπορεί να αναδυθεί σαν “επανάσταση” , αλλά και σαν απόρριψη του δεδομένου σάπιου συστήματος. Και, φυσικά, δεν μπορεί να είναι μια δέσμη απλώς ιδεών, μια ιδεολογία, αλλά μια πράξη, μια κίνηση. Η ρήξη γίνεται κι αυτή σε μια στιγμή. Είναι κι αυτή ένας κεραυνός μέσα στη νύχτα.

Το δεύτερο στοιχείο, και από πολλές απόψεις υπέρτερο της αγωνίας, είναι η καλοσύνη. Εδώ πρόκειται πάλι για τη στιγμή. Η έκφραση μιας στιγμιαίας και αυθεντικής καλοσύνης καθαιρεί κάθε αδήριτη αναγκαιότητα. Είναι κατ’ εξοχήν στοιχείο, που κάνει τον άνθρωπο ανθρώπινο και τη ζωή βιωτή. Και μέσα στο τίποτα, στο “Μηδέν εν”, που λίγο έως πολύ όλοι βιώνουμε, υψώνονται σαν αγωνιώδεις κραυγές στο χάος αυτές οι μικρές και σύντομες στιγμές ανθρωπιάς. Βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι στιγμές δεν εξευτελίζονται, δεν προδίδονται και δεν σταυρώνονται. Κάθε στιγμή αγωνίας και καλοσύνης οδηγείται ενίοτε στον Γολγοθά της. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάμπτει…

Αξίζει τον κόπο. Αξίζει τον κόπο ν’ αντισταθούμε στην εκμηδένισή μας. Αξίζει τον κόπο να αθροίσουμε τις δικές μας στιγμές. Κι αυτό το άθροισμα στιγμών βρίσκεται αίφνης μέσα στο αναγκαιμένο βλέμμα ενός παιδιού, στη χειρονομία ενός απόβλητού ακόμη στην απλή τελετουργία της καθημερινής θυσίας ενός ανθρώπου.

Ο κόσμος της Ελλάδας είναι πλέον ένας ζοφερός κόσμος…Έτσι μας κατάντησαν αυτοί που αναδείξαμε να μας καθοδηγήσουν τελικά στον όλεθρο. Κι όταν η αστραπή ανάβει, τα μόνα που βλέπουμε είναι πόνος και δάκρυα. Κι ωστόσο, είναι οι αστραπές που έχουν σημασία κι όχι αυτό που βλέπουμε στο φώς τους! Κι αυτό, γιατί νιώθουμε ότι τα “πάντα οιακίζει κεραυνός”.

Πηγή FreePen

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση