Ο εχθρός του λαού

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης, σήμερα (22.3.2012), στην ιστοσελίδα του ΚΑΠ-ΣΠΙΘΑ:

“..........Για να ηττηθεί αυτό το συμπαγές αντεθνικό και αντιλαϊκό Μέτωπο της εθνικής μειοδοσίας και της αντιλαϊκής λαίλαπας, θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα επίσης συμπαγές μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων που θίγονται από τις πολιτικές των Μνημονίων, υπεράνω ιδεολογικών και κομματικών συνόρων. Και γι' αυτό ανέλαβα να δημιουργήσω το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών (ΚΑΠ), που το θεωρούσα και το θεωρώ ως ένα συνδετικό κρίκο γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Δυστυχώς ομολογώ ότι απέτυχα, δεδομένου ότι αντιμετώπισα γενικώς άρνηση συνεργασίας και μάλιστα αναζωπύρωση του κομματικού πατριωτισμού, που καταδικάζει και πάλι τα κόμματα της Αριστεράς που επιδιώκουν την παρουσία τους στη Βουλή, σε ένα ρόλο παθητικού παρατηρητή, ανίκανα να εμποδίσουν ουσιαστικά, όπως έγινε έως τώρα, τις δραματικές εξελίξεις με θύμα τη χώρα και τον Ελληνικό Λαό”.

Ο Μίκης, λοιπόν, ομολογεί (με τη μοναδική Θεοδωρακική λεβεντιά και οξυδέρκειά του) ότι δεν μπόρεσε να ορθώσει το γιγάντιο ανάστημά του και να νικήσει τον “κομματικό πατριωτισμό”. Αυτό, που αποκαλείται “κομματοκρατία”(στο ομότιτλο εγχειρίδιο του υπογράφοντα hkommatokratia.blogspot.com) και της έχει δοθεί ο ορισμός “η πολιτική νοοτροπία και πρακτική που προτάσσει πάντοτε το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος”.

Αυτή η νοοτροπία και πρακτική που, σαν πολίτης, την έχω καταγγείλει (εδώ και χρόνια) ως τον μοναδικό αυτουργό του εγκλήματος της επερχόμενης (τότε) φτωχοποίησης της κοινωνίας και της (πολυεπίπεδης) πτώχευσης του κράτους, καθώς, αποδεδειγμένα πλέον, αυτή αποτελεί την υπόγεια στοά εισόδου της Εξάρτησης και την πιστή θεραπαινίδα της έξωθεν πατρωνίας που οδηγεί την Ελλάδα να υπηρετεί, πρωτίστως τα ξένα και μετά τα δικά της συμφέροντα.
Αυτή η νοοτροπία και πρακτική είναι “ο εχθρός του λαού”.

Είναι αυτός που έφερε στον τόπο την καταστροφή (με το κομματικό κυνήγι της εξουσίας να σπαταλά κάθε οικονομική και δημιουργική ικμάδα της χώρας, όλα αυτά τα χρόνια της “μεταπολίτευσης”) και ο ίδιος που, όπως καταγγέλλει ο ΜΘ, (αναφέροντάς τον, με ευγενέστερη αρνητική φόρτιση σαν “κομματικό πατριωτισμό”), δεν αφήνει την κοινωνία να σταθεί στα πόδια της, κρατώντας σήμερα (στις τραγικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στον τόπο) τις “προοδευτικές δυνάμεις” στο ρόλο του σαράφη που, σκυφτός στο πουγγί του, μετράει με ικανοποίηση το κομματικό κομπόδεμα που φουσκώνει και δεν βλέπει ότι τα αργύρια είναι χωρίς καμία αξία, καθώς γύρω απλώνεται η ερημιά και σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτε να αγοραστεί με αυτά....

Αυτός ο (τόσο ισχυρός) εχθρός, είναι η ψυχή και ο νούς (ο τρόπος σκέπτεσθαι) τού καθεστώτος πολιτικού συστήματος που, ένα μέρος του (τα “κόμματα εξουσίας”) έχει οργανώσει και ένα μέρος του (όλα τα άλλα κόμματα) έχει επιτρέψει (αφού δεν έχει αποτρέψει) να μας κυβερνά μία Ολιγαρχία καλυμμένη με τον μανδύα της Δημοκρατίας, που έτσι νομιμοποιεί τις αποφάσεις της. Είναι, μαζί, το ίδιο το σύστημα και το οχυρό του.

Είναι ο εχθρός που απέναντί του όρθωσε το ανάστημά του ο Μίκης Θεοδωράκης, ανάβοντας τη σπίθα της ελπίδας.

Αυτός ο εχθρός, αποδεικνύεται (και θα μείνει) ακαταμάχητος, μέχρι την ώρα που μία “πειστική μειοψηφία”, θα φωτίσει και θα πείσει τον Ελληνικό λαό να συσπειρωθεί και να απαιτήσει την απαιτούμενη “Συντακτική Εθνοσυνέλευση” για να εξορίσει (αυτόν τον εχθρό του λαού) από τη διαδικασία διακυβέρνησης της χώρας, αποκαθιστώντας τη λειτουργία μίας καλά μελετημένης ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, απαλλαγμένης οριστικά και αμετάκλητα από τους ενδιάμεσους χονδρεμπόρους της λαϊκής βούλησης, τα κόμματα, τους φυσικούς φορείς της εγκληματικής νοοτροπίας της κομματοκρατίας, που ορίσαμε παραπάνω.

Σε μία τέτοια Δημοκρατία, τα κόμματα θα κληθούν να παίξουν το ρόλο του φορέα ανάπτυξης της πολιτικής θεωρίας και πρότασης πολιτικής πρακτικής, που θα διαμορφώνει την πολιτική σκέψη των πολιτών που θα συμμετέχουν στη διοίκηση της Πολιτείας.

Αυτός θα είναι ο, καθοριστικός μέν, έμμεσος δέ, επηρεασμός των πολιτικών και οικονομικών θεωριών, στη διαμόρφωση της κυβερνητικής και νομοθετικής πολιτικής της χώρας.

Η άμεση ανάμειξη των κομμάτων στη διοίκηση και στη διακυβέρνηση του κράτους, αποδείχθηκε, αναντίρρητα, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΒΛΑΒΗΣ για την κοινωνία (και όχι μόνον την Ελληνική).

Αποτελεί δέ, αξιοσημείωτο και αξιοπερίεργο γεγονός, (που οδηγεί και σε πονηρές σκέψεις) το πώς ένας “θεσμός”, το κόμμα, που στο Σύνταγμά μας όχι μόνο δεν αναφέρεται και δεν περιγράφεται ως θεσμός απαραίτητος για τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, (αλλά γίνεται αναφορά του παρεμπιπτόντως, δύο-τρείς φορές σε άρθρα του Συντάγματος αναφερόμενα στη λειτουργία άλλων θεσμών), έχει αναδειχθεί ως η δεσπόζουσα Αρχή στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, καθώς το κόμμα που κερδίζει στις εκλογές (πριμοδοτούμενο σκανδαλιστικά με έδρες=δύναμη) αποτελεί τον μοναδικό κυρίαρχο και των τριών εξουσιών (που η Δημοκρατία τις θέλει εντελώς ξεχωριστές), καθώς αυτό είναι που, στην πραγματικότητα, και νομοθετεί, και κυβερνά και δικάζει (ή δεν δικάζεται) σύμφωνα με τη δική του, μόνο, βούληση!!!

Και το πράγμα παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, όταν διαπιστώνουμε (όλοι οι Έλληνες) ότι η βούληση αυτή διαμορφώνεται στην “αυλή” μίας πολιτικής οικογενειοκρατίας (οι 73 “αντιπρόσωποι του λαού” (στους 300), αποτελούν γόνους και μέλη των οικογενειών των “βαρώνων της πολιτικής”) που είναι σε άμεση επαφή και σχέση με την οικονομική οικογενειοκρατία του τόπου, την οποία χρηματοδοτούν (λεηλατώντας τον Δημόσιο πλούτο) για να τους χρηματοδοτεί, προκειμένου να διεκδικούν ή να συντηρούν την κυβερνητική εξουσία, μέρος της οποίας μοιράζονται και με τα “άλλα κόμματα” ώστε, σύμφωνα με την “αρχή της συνενοχής”, να έχουν (τουλάχιστον) την ανοχή τους. “Μαζί τα φάγαμε”, θα πουν όταν “τα πράγματα σφίξουν”.

Είναι καιρός, μετά την τρέχουσα, ολοσχερή καταστροφή της από αυτόν τον εχθρό της, η κοινωνία να αναδιαρθρώσει αυτό το αντι-δημοκρατικό μοντέλο της “δημοκρατικής” λειτουργίας της.

Αυτός ο εχθρός του Λαού, πρέπει:

1. Να αποκαλυφθεί στο Λαό, ως ο μόνος υπαίτιος της αιχμαλωσίας μας στα προδοτικά “Μνημόνια”, (χωρίς να αφήνει αμφιβολίες και κενά για το ποιός ακριβώς είναι, πώς λειτουργεί και πώς παρουσιάζεται) .
2. Να καταδικαστεί στον απελευθερωτικό (για την κοινωνία) οριστικό αφανισμό του με τον συγκεκριμένο τρόπο (της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης) που θα φέρει τη λειτουργία μίας καλά μελετημένης ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (δηλαδή χωρίς ενδιάμεσους).

Η βαρυσήμαντη μαρτυρία του μεγάλου μας Μίκη Θεοδωράκη, που δείχνει τον τρόπο που αυτός ο εχθρός συμπεριφέρεται σε στιγμές εξαιρετικά κρίσιμες για το μέλλον της κοινωνίας, αποτελεί μία μεγάλη προσφορά προς το πρώτο “πρέπει”, αυτό της αποκάλυψής του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση