Το 2012 μας βρίσκει απόλυτα υποταγμένους...

...στα τέρατα που εμείς δημιουργήσαμε

Η πολυδιαφημισμένη και πολυαναμενόμενη χρονιά , το 2012, καταφθάνει ολοταχώς. Η χρονιά της συνομωσιολογίας και της αναμονής του μεγάλου γεγονότος. Οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τις «αόρατες κυβερνήσεις» που εξουσιάζουν την ανθρωπότητα.

Και αρέσκονται να πιστεύουν πως αυτές οι κυβερνήσεις δημιουργήθηκαν ερήμην τους μέσα από κάποια μυστικά μονοπάτια , περίεργες τελετουργίες και μυστικές δυνάμεις που χειραγωγούν τα πλήθη και σχεδιάζουν το μέλλον στα μέτρα τους. Πάρα πολλοί πλέον αρέσκονται στο να πιστεύουν πως αυτοί οι «αόρατοι κυβερνήτες» δεν είναι καν άνθρωποι.

Λες και όλα τα τέρατα που έχουμε δημιουργήσει δεν οφείλονται στα ανθρώπινα μυαλά... Ο άνθρωπος άσχετα από το πως δημιουργήθηκε (από θεούς, από εξωγήινους, από ένα αυγό που έσκασε στη γη, από ένα σπόρο που έπεσε ή από μια πορδή που ξέφυγε....) στη συνέχεια και αφού σηκώθηκε στα δυο του πόδια δημιούργησε τα δικά του τέρατα. Συχνά ακούμε αυτές τις μέρες για την επέλαση της μιας ή της άλλης κακιάς φυλής που καταδυναστεύει τους υπόλοιπους από τα βάθη των αιώνων. Ωραία.. και οι υπόλοιποι τι κάνουν; Δεν το αποδέχτηκαν; Ακούμε για τέρατα και δαίμονες που κρύβονται πίσω από τα αίσχη και που κάθε στιγμή παρασύρουν τους κακόμοιρους αθώους. Και οι αθώοι γιατί παρασύρονται συνέχεια; Αν ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος, ανίκανος να λειτουργήσει εκτός σχεδίων των όποιων τυράννων γήινων, εξωγήινων ή εσωγήινων... τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε. Ας υποταχτούμε όλοι στα παιχνίδια θανάτου των ισχυρότερών μας.

Είναι πολύ βολικό για τον άνθρωπο να κατασκευάζει ένα θεό για να έχει καβάτζα για τη μετά θάνατο ζωή κι ένα διάβολο για να δικαιολογεί τις εδώ γουρουνιές του. Στη τελική ακόμα και στο ενδεχόμενο που παίζουν σκακιέρα πάνω στη πλάτη σου και σε ωθούν στον ένα δρόμο ή στον άλλο εσύ δεν είσαι που πρέπει να αποφασίσεις ποιον δρόμο θα πάρεις; Επιβιώσαμε μέχρι σήμερα από το απίστευτο πείσμα μας. Ολα τα στοιχήματα έλεγαν πως ήδη θα έπρεπε να είμαστε εξαφανισμένοι. Επιβιώσαμε γιατί ίσως υπάρχει κάποιος λόγος σοβαρός ή απλά γιατί η φύση αγαπάει το δικό μας λίπασμα. Οποια και να είναι η αιτία της ύπαρξή μας, το αποτέλεσμα είναι πως ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ καθορίζουν το ΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ θα έχει η ύπαρξή μας...

Οι αόρατες κυβερνήσεις είναι οι τερατώδεις συλλογικότητές μας . Είναι οι κυβερνήτες που φτιάχτηκαν από τα υλικά που επιλέξαμε εμείς. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας οι αληθινοί εξουσιαστές ήταν τα δημιουργήματα των επιλογών μας. Οι τύραννοι, οι πόλεμοι, οι θρησκείες μας, οι επαναστάσεις μας, είναι συλλογικότητες δημιουργημένες από εμάς που στο τέλος κατορθώνουν να έχουν τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να λειτουργούν ερήμην των ίδιων των δημιουργών οι οποίοι πλέον με τη σειρά τους ανάλογα με την όλεθρο που έχει επιφέρει το δημιούργημά τους αποστασιοπιούνται και ψάχνουν να αποδώσουν την ευθύνη σε αόρατους κυβερνήτες.

Αυτές οι μεγάλες οντότητες που φτιάχονται από τα σπλάχνα των επιθυμιών μας και των φόβων μας, σήμερα έχουν φτάσει στο σημείο βρασμού. Εχουν καλύψει τα πάντα και έχουν αφήσει πλήθη ανίκανα να δημιουργήσουν κάποιο νέο τέρας ή έστω κάποια νέα ελπίδα για να αλλάξει αυτό το σήμερα που μοιάζει αποτυχημένο σε όλες τις εκφράσεις του. Κάτω οι σημαίες των δυναστών κάτω οι σημαίες των επαναστάσεων.

Σήμερα η ανθρωπότητα στο κατώφλι του 2012 βρίσκεται ανίκανη να πολεμήσει τα τέρατά της και το μόνο που κάνει είναι να προσκαλεί συνεχώς τα ήδη υπάρχοντα σαν ύστατο αποκούμπι πριν ένα τέλος που διαισθάνεται πως καταφθάνει γοργά.

Η παγκοσμιοποίηση των τραπεζών, ο διεθνισμός του προλεταριάτου, ο εθνικισμός των υπερπατριωτών, ο υπερ-φανατισμός των θρησκευτικών κοπαδιών, είναι ιδέες σπασμένες σε κομμάτια τεράστια, ικανές να καλύπτουν τα δισεκατομύρια των ανθρώπων, τις συλλογικές τους ανάγκες, μια σκέψη ομαδική, ένας τρόπος ζωής ομαδικός, που σέβεται ελάχιστα ή καθόλου την ιδιαιτερότητα της κάθε ψυχής, ή μάλλον για να ακριβολογούμε το άψυχο δημιούργημα αγνοεί την ύπαρξη της, και ανακυκλώνει τις αποτυχημένες συνταγές για επίγειους και μη παραδείσους οι οποίοι καθορίζονται από αγαθά που ικανοποιούν μόνο την επιφάνεια του οικοδομήματος και δεν προχωρούν ποτέ στο σκάψιμο των θεμελίων. Τα θεμέλια στα οποία πατάνε οι μαζσικοποιημένες προσδοκίες μας είναι ίδια. Κι η μικρή ταπεινή στον αιώνα της ταχύτητας μένει ακίνητη χωρίς να μπορεί να προχωρήσει ούτε ένα βήμα παραπάνω από τα όρια που ίδια σκέφτηκε να βάλει . Οι μικροί ασήμαντοι Φρανγκεστάιν όλων των εποχών παρέδωσαν προ πολλού στα δημιουργηματά τους τα κλειδιά του σπιτιού τους.

Κι ο νέος μπερδεμένος προσπαθεί να επιλέξει τι πρέπει αλήθεια να διαφυλάξει; Μια κοινωνία που τον αγνοεί , τους συνανθρώπους που στην ουσία είναι ξένοι, τις πατρίδες που έχουν όρια στα σύνορά τους αλλά όχι όρια στην ανηθικότητά τους, τις πολιτικές ιδεολογίες που έχουν μετατραπεί σε γελωτοποιούς μια χιλιοπαιγμένης κακόγουστης φάρσας; Κι ο ίδιος τι χώρο καταλαμβάνει σε όλα αυτά και πόσο μπορεί να είναι ο ίδιος....

Μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό κάποιοι στίχοι που διάβασα τώρα τελευταία σε κάποιο βιβλίο..

«Με ολοκληρο το βλέμμα του
το πλάσμα κοιτάζει εκεί έξω...
και δεν βλέπει τον εαυτό του,
γιατί δεν έχει ευαυτό...»

Μ’ αυτούς τους στίχους ίσως πρέπει να καλωσορίσουμε το 2012 και να αποφασίσουμε τι να ζητήσουμε να μας φέρει...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση