Τι θα φέρει το τέλος του Greek dream

Όσοι έχουν δουλέψει σε ιδιωτική επιχείρηση σε ρόλο προϊστάμενου, μου έλεγε τις προάλλες κάποιος φίλος της στήλης, ξέρουν πολύ καλά ότι αν δεν έχουν την ευχέρεια να πουν σε κάποιο υφιστάμενο, «Αυτή είναι η δουλειά που θέλω να μου κάνεις και αυτοί οι κανόνες, αν δεν σ’ αρέσει, το δρόμο για το λογιστήριο τον γνωρίζεις», σπάνια θα μπορούσαν να επιτύχουν το παραμικρό αποτέλεσμα...

Σκέψου τώρα να έχεις να κάνεις με κάποιο υφιστάμενο που έχει εξασφαλίσει την μονιμότητα...

Τhe Greek dream…
Τις τελευταίες δεκαετίες το όνειρο εκτεταμένου μέρους του πληθυσμού έγινε η επιδίωξη μιας θέσης στο δημόσιο, όχι για να εργαστεί κάποιος αλλά για να μισθοδοτείται χωρίς να καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια...
Η εθισμός σε αυτή τη νοοτροπία έλαβε τέτοια έκταση που κάνει το χρέος των 300 δισ. που μας οδήγησε στην πρόσφατη χρεοκοπία να μην αποτελεί το βασικό πρόβλημα για το έθνος.

Το χρέος, μέσω μια αναδιάρθρωσης, ή μέσω μιας επιμήκυνσης, ή μιας συνολικότερης διεθνής ρύθμισης αντιμετωπίζεται.
Αυτό που είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί είναι η αντιπαραγωγική και παρασιτική νοοτροπία που έχει εμποτίσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εντός και εκτός του δημοσίου.

Δυστυχώς η απόλυτη κυριαρχία του ελληνικού δημοσίου σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής έχει μεταδώσει τον ιό της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα...

Οι υπάλληλοι του δημοσίου έχουν αναπτύξει την αντίληψη ότι στο δημόσιο βρίσκονται όχι γιατί πρέπει να εργαστούν και να προσφέρουν υπηρεσίες στον φορολογούμενο που τους πληρώνει, αλλά γιατί δικαιούνται κάποιου είδους αμοιβής επειδή ανήκουν στην "φατρία" του τάδε ή του δείνα πολιτικού που βρίσκεται στα πράγματα...

H ρωμαϊκή παρακμή...
Το σκηνικό ομοιάζει με τον όχλο της ύστερης Ρώμης στον οποίο οι αυτοκράτορες όφειλαν να εξασφαλίζουν άρτο και θεάματα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και οι δήμαρχοι την ψήφο εξασφαλισμένη.

Όσο υπήρχαν χώρες και θησαυροφυλάκια προς κατάκτηση, οι λεγεώνες φρόντιζαν να φτάνει στην πρωτεύουσα το απαραίτητο σιτάρι και χρυσάφι... Μετά τον Νέρωνα, η έλλειψη χρυσού αντικαταστάθηκε με τη νόθευση των χρυσών νομισμάτων...

Εμείς δεν διαθέτουμε ούτε λεγεώνες, ούτε νομισματοκοπεία να νοθεύσουν τα νομίσματα με φθηνότερο χαλκό... Μοιραία θα οδηγηθούμε στην οριστική κατάρρευση πολύ νωρίτερα...

Αναξιοκρατία…
Στο ελληνικό δημόσιο δεν υπάρχει κάποιο αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης. Ακόμη και το ΑΣΕΠ με τις κατά καιρούς προσθήκες, τύπου προσωπικής συνέντευξης του ανεκδιήγητου κ. Παυλόπουλου, δεν αποτελεί παρά προκάλυμμα βολέματος ημετέρων...

Το ελληνικό δημόσιο αποτελεί γόρδιο δεσμό, ως λόγο της πελατειακής δομής του πολιτικού συστήματος, οποιαδήποτε κυβέρνηση προσπαθήσει να αναδομήσει το κράτος, θα είναι σαν να κόβει τα χέρια και τα πόδια των μελών της...

Στην αρχαία Ρώμη όταν υπήρχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπιστεί, η σύγκλητος έδινε έκτακτες εξουσίες για ορισμένο χρονικό διάστημα σε κάποιον προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση. Τον έχριζε δικτάτορα (dictator) με ημερομηνία λήξης... Ο δημοκρατικός Βρούτος εκτέλεσε τον Ιούλιο Καίσαρα γιατί καταστρατήγησε τα χρονικά όρια κι ήθελε να γίνει δικτάτορας δια βίου...

Ο θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν προβλέπει ανάλογες έκτακτες εξουσίες. Μοιραία, μέτρα όπως η κατάργηση του σταυρού προτίμησης και η δραστική μείωση του αριθμού των βουλευτών και η κατάργηση της μονιμότητας είναι τα μόνα που απομένουν ικανά να περιορίσουν την κρίση.

Ανάλογα μέτρα πρέπει να υπάρξουν και στην περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σε όλες αυτές τις δομές υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες υποψήφιοι που υποχρεώνουν και υποχρεώνονται να μοιράζουν θέσεις αργομισθίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο με αντάλλαγμα ψήφους.

Μου έλεγε προ ημερών υποψήφιος στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές για πολίτη που δραστηριοποιήθηκε υπέρ υποψηφίου με αντάλλαγμα μια μελλοντική θέση στο δημόσιο για 14χρονο εγγονό... Η συντριπτική πλειοψηφία των αφισσοκολτων απλώς προφασίζεται τους ιδεολογικούς λόγους.

Η μονιμότητα
Την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων την καθιέρωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1911 με το άρθρο 102 του συντάγματος και αποσκοπούσε στο να προστατεύει τη δημόσια διοίκηση από τη συνήθεια του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος να εκδιώκει τους αντιπάλους για χάρη των δικών του παιδιών.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε επιχειρηματολογήσει μάλιστα τότε στη συνεδρίαση της 18 Μαΐου 1911 της Βουλής πως «η προσπάθεια η οποία καταβάλλεται δια του άρθρου τούτου, δεν αφορά το συμφέρον των υπαλλήλων, αλλ’ αφορά το συμφέρον του λαού.»

Η μονιμότητα σίγουρα έλυνε κάποια προβλήματα, αλλά νομίζω ότι σήμερα δημιουργεί περισσότερα απ’ όσα επιλύει. Γι’ αυτό πέρα από την άμεση μείωση των υπεράριθμων στο δημόσιο με κατάργηση των άχρηστων υπηρεσιών, το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι οι κατάλληλες αλλαγές στο σύνταγμα για την πλήρη κατάργησή της μονιμότητας...

Τα προβλήματα που δημιουργεί είναι περισσότερα από αυτά που επιλύει σε ό,τι αφορά το σύνολο του πληθυσμού.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση