Το όραμα του Γιώργου, ο εφιάλτης ενός λαού

• Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος

Η εφαρμογή του Μνημονίου έφερε τους μισθούς και τις συντάξεις στα επίπεδα του 1986 – όπως ανακοίνωσε η ΓΣΕΕ. Χρειάστηκε, δηλαδή, περίπου μία γενιά (24 χρόνια) για να επιστρέψει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Με μία μικρή διαφορά: οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν, τότε, τριάντα πέντε χρονών, τώρα κοντεύουν τα εξήντα.
Ο Ιταλός σύμβουλος του πρωθυπουργού Τομάζο Σκιόπα έλεγε, στο συνέδριο του ελληνοαμερικανικού επιμελητηρίου, πως θα απαιτηθεί άλλη μισή γενιά (περίπου 15 χρόνια) για να αρχίσει ο κύκλος ανόδου της ελληνικής οικονομίας.
Επιεικώς, δηλαδή, το 2025 θα εισέλθουμε σε τροχιά μιας κάποιας ανάπτυξης. Εάν, βεβαίως, όλα έχουν πάει καλά έως τότε και δεν έχουμε χρεοκοπήσει, δεν έχει διαλυθεί η ευρωζώνη και δεν μας έχουν αγοράσει οι Κινέζοι.
Εάν μετρήσει κανείς από το 1986 της αφελούς ευφορίας και των ψευδαισθήσεων μέχρι το 2025 της προσδοκώμενης επανεκκίνησης θα αναρωτηθεί τι συνέβη και τι μέλλει να συμβεί μέσα σ’ αυτά τα 40 χρόνια.
Ανήκω σ’ αυτή τη γενιά που έκανε τα πρώτα δειλά της βήματα το 1986, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου μοίραζε τσάμπα κοινωνική δικαιοσύνη, αύξανε τις συντάξεις και τους μισθούς, και επιδίωκε να κάνει την Ελλάδα μία μικρή περιφερειακή υπερδύναμη που θα εισέπραττε το περίσσευμα των (φίλων μας) Αράβων. Και, όπως όλα δείχνουν, θα δω αυτή τη χώρα να βγαίνει από την εθνική της κατάθλιψη σε δέκα πέντε χρόνια από σήμερα.
Και πάει στο καλό για εμάς. Τι θα πει κανείς στα παιδιά που είναι σήμερα δεκαέξι και δέκα επτά χρονών και έχουν όνειρα; Υπάρχει σοβαρός γονιός σήμερα που να συμβουλεύει ένα παιδί αυτής της ηλικίας να παραμείνει σ’ αυτή τη χώρα; Τι να κάνει; Πού να σπουδάσει; Τι πτυχίο να πάρει; Και σε ποια αγορά εργασίας να ενταχθεί;
Η συμπαθής Άννα Διαμαντοπούλου σχεδιάζει, για παράδειγμα, νέα συστήματα εισαγωγής στα ΑΕΙ και επιχειρεί τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος.
Με τι χρήματα; Με ποιο παραιτημένο επιστημονικό προσωπικό όπου επιπλέουν οι κομματικές μετριότητες και εξοβελίζονται οι άξιοι και οι τολμηροί; Με ποιους φοιτητές;
Και διερωτάται κανείς: όταν τα καλύτερα μυαλά φεύγουν στο εξωτερικό, κι όταν όσα μένουν πίσω στριμώχνονται στα αμφιθέατρα διαλυμένων, χρεοκοπημένων, υπερσυντηρητικών και κλειστοφοβικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ποιοι θα μας οδηγήσουν στον κύκλο ανάπτυξης του 2025;
Η ανάπλαση του Εθνικού Συστήματος Υγείας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στηρίχθηκε, τότε, στην πρόσκληση του μακαρίτη του Γιώργου Γεννηματά στους Έλληνες (γιατρούς) του εξωτερικού. Θα σταθεί δυνατόν να κάνουμε το ίδιο και τώρα; Γιατί καμία απολύτως ανάπτυξη δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς παραγωγικό προσωπικό, χωρίς τεχνοκράτες και επιστήμονες.
Άλλες χώρες στήριξαν παρόμοιες προσπάθειες στην εισαγωγή ειδικών από το εξωτερικό.
Η Γερμανία επί Σρέντερ «εισήγαγε» μερικές χιλιάδες Ινδούς επιστήμονες των νέων τεχνολογιών και της πληροφορικής, οι ΗΠΑ φιλοξένησαν ευχαρίστως Κινέζους και Ιάπωνες, η Γαλλία ανατολικοευρωπαίους. Εμείς;
Διότι, ακόμα κι αν στην καλύτερη περίπτωση θερμανθεί κάποια στιγμή η οικονομία, ο κ. Παπανδρέου, που αρέσκεται να αναφέρεται στην ανάγκη «οραματικής αφήγησης», πρέπει να μας πει πως θα είναι η χώρα σε πέντε ή δέκα χρόνια, να μας εξηγήσει πως θα πείσει τη «γενιά που φεύγει» να επαναπατρισθεί και, κυρίως, να μας περιγράψει τι είδους ανάπτυξη επιδιώκει.
Εν κατακλείδι η χρεοκοπημένη Ιρλανδία θα έχει, πάντοτε, να προσφέρει τράπεζες και υπηρεσίες, η Πορτογαλία θα αναζητά διεξόδους στις λατινικές προσφύσεις της, η Ισπανία θα επανεκκινήσει τη βαριά βιομηχανία της. Εμείς τι άλλο θα προσφέρουμε εκτός από τουρισμό που, κι αυτόν, τον έχουμε απαξιώσει;

Ο Σεραφείμ Κοτρώτσος είναι δημοσιογράφος. Μέλος της Συντακτικής Ομάδας της εφημ. "ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση