Το «δίκιο» του μαφιόζου

Οι μαφιόζοι, (οι αληθινοί ) έχουν εδώ και χρόνια το περίστροφο στο συρτάρι. Σπάνια το χρησιμοποιούν κι αν αναγκασούν δεν το κρατούν οι ίδιοι. Εχουν άλλους γι αυτές τις δουλιές: Μπάτσους, στρατούς ολόκληρους, μπράβους και άλλα κατακάθια. Οι μαφιόζοι τα λεφτά τους τα βγάζουν πια «με το νόμο». Δε φαντάζομαι πως υπάρχει κάποιος που διαφωνεί ότι ο νόμος είναι το «δίκιο» αυτού που μπορεί να το επιβάλλει. Στην προκειμένη περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας, όπως σε κάθε περίπτωση χρεοκοπίας οπουδήποτε στη γη (Λατινική Αμερική, Ασία κλπ) εφαρμόζεται το δίκιο των μαφιόζων …

Τον τελευταίο χρόνο οι μαφιόζοι μας στραγγίζουν με το νόμο. Η επιδρομή στο εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, η ληστεία των συνταξιοδοτικών μας εισφορών, η διάλυση του ιστού της κοινωνικής μέριμνας του κράτους, η υποθήκευση και το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας,όλα, γίνονται με τον «νόμο». Ολες οι συμβάσεις και συμφωνίες που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους μαφιόζους πιστωτές, όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι ενδεδυμένα με τον μανδύα της νομιμότητας. Πρόκειται, για το «δίκαιο» των μαφιόζων των αγορών το οποίο επιβάλλεται δια πυρός και σιδήρου.

Πόσο νόμιμο όμως είναι το δίκιο των μαφιόζων που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα; Σαφή και εμπεριστατωμένη απάντηση έχει αρχίσει να διατυπώνει ο νομικός κόσμος της χώρας. Νομικοί και Συνταγματολόγοι αφού μελέτησαν τα κείμενα (δανειακή σύμβαση και μνημόνιο) τα οποία μας δένουν χειροπόδαρα, έχουν αποφανθεί ότι πρόκειται για αντισυνταγματικές πράξεις.

Σύμφωνα με διακήρυξη του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
«ο τρόπος της αντιμετώπισης της πρωτόγνωρης ομολογουμένως οικονομικής κρίσης δια της επιβολής αμφιβόλου συνταγματικότητας μέτρων, της υπογραφής μίας λεόντειας δανειακής σύμβασης που οι παράμετροί της δεν έχουν αποκαλυφθεί πλήρως και της ουσιαστικής ανάθεσης της διακυβέρνησης -που ενίοτε μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι για τους εκλεγμένους κυβερνώντες μας- σε μία εξωγενή και εξωθεσμική «τριανδρία» («τρόικα» στην ρωσική), φέρνει για πρώτη φορά από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους σε αμφισβήτηση την εθνική μας κυριαρχία. (…)Η δανειακή σύμβαση, που υπέγραψε η χώρα μας -ιδρύοντας νομικό προηγούμενο και για μελλοντικούς δανεισμούς μας-, αναγνώρισε μεταξύ άλλων το δικαίωμα στους συγκεκριμένους δανειστές μας σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν, να προβούν σε αναγκαστική εκτέλεση εις βάρος της δημόσιας περιουσίας, αδιακρίτως αν πρόκειται για στοιχεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς (όπως η Ακρόπολη), μέσα αναγκαία για την εθνική μας άμυνα (όπως τα οπλικά μας συστήματα), δημόσια κτήρια (όπως η Βουλή), κοινόχρηστοι χώροι (πλατείες, δρόμοι), σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι συμβαίνει με τους λοιπούς δανειστές και τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες. Με άλλα λόγια όσα ίσχυαν ως προς το ακατάσχετο της δημόσιας περιουσίας, ανατρέπονται και δη υπέρ των αλλοδαπών δανειστών, χωρίς κανέναν περιορισμό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας βρίσκεται σε παρόμοια οικονομική συγκυρία. Και το 1898 μετά από την πτώχευση της χώρας μας (1893) και την επαίσχυντη ήττα από τους Τούρκους του 1897, τεθήκαμε υπό διεθνή έλεγχο των έξι τότε μεγάλων δυνάμεων, προκειμένου ν’ αποπληρωθεί το δάνειο που λάβαμε (170.000 χρυσά φράγκα) αφενός για την καταβολή πολεμικής αποζημίωσης 4.000.000 λιρών Τουρκίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σύμφωνα με την 22-11/4-12 1897 συνθήκη ειρήνης που υπεγράφη στην Κωνσταντινούπολη και αφετέρου ν’ αντιμετωπισθεί σχετικώς το υψηλό έλλειμμα.

Η πολιτική συγκυρία, όμως την εποχή εκείνη ήταν τελείως διαφορετική. Τότε η αγωνία ήταν για τη διαφύλαξη την κρατικής μας οντότητας. Αν και ηττημένοι διατηρήσαμε σχεδόν στο ακέραιο τα σύνορά μας. Σήμερα, υποτίθεται παινευόμασταν για την «ισχυρή Ελλάδα» της πετυχημένης διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, το μέλος της ΟΝΕ και του ΝΑΤΟ. Η δε ανάγκη δανεισμού προήλθε από την ανικανότητα των κυβερνώντων και την πρόσκαιρη μείωση της οικονομικής ρευστότητας, και όχι από μία συντριπτική ήττα στο πεδίο των μαχών.

Και τότε τεθήκαμε υπό Διεθνή Έλεγχο, προκειμένου να φανούμε συνεπείς στις δανειακές μας υποχρεώσεις. Η αποπληρωμή του δανείου προβλεπόταν ότι θα γίνει από συγκεκριμένες προσόδους κρατικών πλουτοπαραγωγικών πηγών (π.χ. μονοπώλιο άλατος, πετρελαίου, δικαιώματα επί του καπνού, τέλη χαρτοσήμου, παιγνιόχαρτα, σπίρτα κ.α.) με ιδιαίτερα επαχθείς όρους. Αλλά τότε ουδείς διανοήθηκε, έστω και ως ενδεχόμενο, να επιτρέψει τον εκπλειστηριασμό περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου.

Περαιτέρω σε περίπτωση αμφισβητήσεως κατά την εκτέλεση της σύμβασης, τότε τα μέρη (Ελληνική Κυβέρνηση – Διεθνής Επιτροπή) θα προσέφευγαν σε διαιτησία που εξασφάλιζε εχέγγυα ίσης δικονομικής μεταχείρισης, ενώ αν υπήρχε ασυμφωνία θα οριζόταν επιδιαιτητής που θα τον επέλεγαν είτε από κοινού είτε ο αμέτοχος στο δάνειο Πρόεδρος της Ελβετικής Ομοσπονδίας. Σήμερα, ορίζεται (άρθρο 14) ότι εφαρμόζοντας αγγλικό δίκαιο η όποια διαφορά υπάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ), όπου η συντριπτική πλειονότητα των δικαστών ορίζονται από τα κράτη – δανειστές μας. Με άλλα λόγια την όποια διαφορά θα την επιλύσουν οι ίδιοι οι δανειστές μας. Η δε σύμβαση, αν και με αναγκαστικό τρόπο, τότε ψηφίστηκε από τη Βουλή (Νόμος ΒΦΙΘ/1898), ενώ σήμερα αρκούμαστε στην υπογραφή της από τον Υπουργό Οικονομικών».

Είναι φανερό ότι δεχόμαστε την επίθεση των μαφιόζων των κεφαλαιαγορών. Φανερό είναι επίσης ότι σε αυτήν τους την επιδρομή σε βάρος μας, έχουν αρωγούς και συμπαραστάτες τους, την ελληνική κυβέρνηση.

Η εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που νομοθετεί το δίκιο των μαφιόζων. Η ελληνική κυβέρνηση είναι, τελικά, το μακρύ χέρι των πιστωτών. Αυτό το μακρύ χέρι, αφού πρώτα έκλεψε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, φροντίζει σήμερα για τη «νόμιμη» κλοπή συντάξεων μισθών και εισοδημάτων.

Ομως, ο πολιτικός χρόνος που οι ψεύτες και οι κλέφτες μπορούν να επιβιώσουν εξαντλείται πια, πολύ γρήγορα…

Πληροφορίες για τη νομική προσέγγιση της δανειακής σύμβασης και των μνημονίων στην διεύθυνση: http://kratosdikaioukaimnimonio.blogspot.com

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση