Αντί μνημοσύνου…

• Η εικόνα του Πρωθυπουργού μετά την συμφωνία για την επιτήρηση και την επίβλεψη της χώρας μας από τους ευρωπαίους ηγέτες ΑΛΛΑ και από το ΔΝΤ, δηλαδή από το παιδί του Λευκού Οίκου, φανέρωνε όχι μόνο τα ίχνη από τα σκαμπίλια που του έριξαν οι ομόλογοί του σε στενό κύκλο, όπως είπαν, αλλά και την ντροπή που τον διακατείχε καθώς έπρεπε να πει στον λαό που τον ψήφισε ότι, λαός και χώρα πάνε σε κατάσταση κατοχής ή απώλειας εθνικής κυριαρχίας.

Άν δεν πρόκειται για την τέχνη της διπλωματίας, η επιβεβαίωση όσων προ ημερών σάρκαζαν δύο βουλευτές της κεντρικής Ευρώπης αποκαλώντας τον ως τον πλέον βλάκα των σημερινών ευρωπαίων Πρωθυπουργών, θα φανεί, όπως λέει και το τραγούδι, στο . χειροκρότημα.
Διότι μπορεί ο ελληνικός λαός να μην μορφώνεται, να μην διαβάζει, να αρέσκεται στις πρωτόγονες τηλεοπτικές τέρψεις και προ παντός να μην αισθάνεται ότι, ο ίδιος και μόνο ο ίδιος φέρει την ευθύνη της τύχης του και των παιδιών του, αλλά το να μην έχει μνήμη ούτε ένας από τους 300, που κάθε 4 χρόνια παρακαλούν να τους τιμήσουμε με την ψήφο μας, είναι επιεικώς απαράδεκτο. Και τούτο διότι δεν βρέθηκε ούτε ένας να ενημερώσει τον Πρωθυπουργό για όσα δεν ξέρει, αφού είναι πρόσφατος μετανάστης στην Ελλάδα, και δυστυχώς είναι και μη ‘Ελλην.
Να του πει λοιπόν ότι, υπάρχουν θέσεις-διαπραγματευτικά κλειδιά, όπως αυτό που ξεκινά από την 10-ετία του 1960 όταν για πρώτη φορά γερμανός Πρόεδρος ανακοίνωνε στο Κάϊρο ότι, επιτέλους ανοίγει ο δίαυλος για τον ερχομό στην μεταναστών από την Ασία και από την Αφρική. Η τότε δυτική Γερμανία στο καιρό της μεγάλης βιομηχανικής αναπτύξεως είχε ανάγκη για πολλά εργατικά χέρια, που μέσα στην χώρα της δεν υπήρχαν στους απαραίτητους αριθμούς. ‘Εκτοτε ουδέποτε τέθηκε κάποιος ευρωπαϊκός φραγμός στην μετανάστευση. Αντίθετα με ζέση υποστηρίχθηκε και υποστηρίζεται από τους φάρους της σημερινής πολυπολιτισμικότητος και παγκοσμιοποιήσεως με ανυπόστατα επιχειρήματα, που υποβαθμίζουν την ανθρώπινη σκέψη και λογική και τα οποία παπαγαλίζει και ο Πρωθυπουργός μας. Και να σκεφθεί κανείς ότι, οι ίδιοι φάροι προ ετών έλεγαν ότι, η προσπάθεια για βίαια αλλοίωση πληθυσμού ισοδυναμεί με casus belli.
Να του πει ακόμα, επίσης σαν θέση-διαπραγματευτικό κλειδί, ότι, όταν η ΕΟΚ, τότε, είχε καταλάβει ότι, πρέπει να ενωθεί σε μία οικογένεια, χρειάζονταν επιτέλους ένα Σύνταγμα ή συνθήκη ή όπως αλλιώς θα ονομασθεί στο μέλλον με μία διακυβέρνηση και όσα καλά παρέχει μία τέτοια συμφωνία για την ανάδειξη της Ευρώπης σε αναγνωρίσιμη παγκόσμια δύναμη. Και τότε ήταν που ο δικός μας Υπουργός Προεδρείας κ. Έβερτ ζήτησε από τον προεδρεύοντα στην ΕΟΚ Πρόεδρο του Λουξεμβούργου να νομιμοποιήσει την ταυτότητα και σύμπτωση των προς ανατολάς ευρωπαϊκών συνόρων με αυτά της χώρας μας με την Τουρκία. Και τούτο διότι είναι αυτονόητο ότι, ένα Σύνταγμα αποκλείεται να μπορεί να ισχύσει αν δεν αναφέρονται σαφώς και τα όρια εντός των οποίων ισχύει.
Ο Πρόεδρος του Λουξεμβούργου διαβεβαίωσε τον κ. Έβερτ ότι, θα επιληφθεί αμέσως του θέματος για να οριστικοποιηθεί και ο προς ανατολάς χάρτης της ευρωπαϊκής ενώσεως. Ατύχησεν όμως διότι, ακριβώς 2 ώρες, 120 μετρημένα λεπτά μετά από την διαβεβαίωση αυτή ακούσθηκε στεντόρεια η φωνή από την άλλη άκρη του Ατλαντικού με περιεχόμενο:
- Κάτω τα χέρια από κείνη την περιοχή των συνόρων. Δηλαδή κάτω τα χέρια από το Αιγαίο, την θάλασσα της Ελλάδος.
Έτσι πλέον αρχίζει ο Γολγοθάς των μεγεθών στην εθνική μας οικονομία. Διότι μπορεί να φθάνουν μέχρι την κεντρική Ευρώπη τα δύσκολα της χώρας μας, αλλά ας μην νομίζει κανείς ότι, εκεί δεν ισχύει το γνωστό μας «δεν βαριέσαι». Εμείς να ‘μαστε καλά, να παράγουμε να πουλάμε και να εξάγουμε και . . . πέρα βρέχει.
Και πιο συγκεκριμένα. Αν δεν παράγουμε και δεν πουλήσουμε πρωτίστως μέσα στην Ευρώπη, που θα βρούμε καλύτερες αγορές; Και αν αγνοήσουμε ότι, η Ελλάδα αποτελεί την συνοριοφυλακή και την πρώτη ασφάλεια της Ευρώπης, αλλά η Τουρκία δεν σταματάει να την λοξοκοιτάζει, δεν βλάπτει να της πουλάμε όσα όπλα ζητάει έστω και με χρέος, που όμως ανεβάζει στα ύψη τα ποσοστά για τα οποία σήμερα γίνεται τόσος λόγος ενώ, αν και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης συμμετείχαν στην άμυνα προς ανατολάς, τα ποσοστά αυτά θα μοιράζονταν σε όλες αλληλέγγυα.
Και άς μην ισχυρισθεί κάποιος από τους ηγέτες-επιτηρητές μας ότι, είμαστε το ίδιο ασφαλείς με αυτούς, γιατί μόλις πριν από μερικούς μήνες οι Γερμανοί τουλάχιστον ένοιωσαν στο πετσί τους την τουρκική αναπνοή, όταν Ερντογάν και Μπάϊκαλ έφθασαν στην Γερμανία για να «παρηγορήσουν» κάποιους δικούς τους μετά από φωτιά που έπιασαν οι κατοικίες τους και μερικές γυναίκες πυρπολήθηκαν. ‘Ενιωσαν ότι, το πολύ προσκύνημα στα ανθρώπινα δικαιώματα κάνει τον χωριάτη ν’ ανεβαίνει στο κρεβάτι και να διακηρύσσει στους υπνώτοντες Γερμανούς – συνήθεια μετά το Ολοκαύτωμα – ότι, οι Τούρκοι θα γεμίσουν την Γερμανία με τουρκικά σχολεία και πανεπιστήμια – σήμερα βρίσκονται εκεί περί τα 6.000.000 – μέχρις ότου ξύπνησαν και έστειλαν αμφοτέρους τους επισκέπτες στον αδόξαστο, προειδοποιώντας τους ότι, στην Γερμανία εσωτερική πολιτική κάνουν μόνον οι Γερμανοί.
Δεν αποκλείεται σήμερα οι κεντροευρωπασίοι να ανέβλεψαν και επιτέλους με μερικά προχθεσινά ψηφίσματα της Κομισσιόν να «ρίχνουν στ’ αυτιά» στους Τούρκους και να κάνουν τον Ερντογάν να «γαυγίζει» τους πάντες.
Μόνο η ανάλυση αυτή δεν θα έκανε πλήρη την διπλωματική αντιμετώπιση τους Γιωργάκη. Εννοείται εφ’ όσον τον είχε ενημερώσει κάποιος σε βάθος. Γιατί, οι αριθμοί και τα ποσοστά στην δική μας οικονομία δεν δένουν μόνο με τους εξοπλισμούς αλλά και με την υποδοχή και συντήρηση των μεταναστών λαθραίων και νομίμων. Ήδη ξεπερνούν το 1.000.000, δηλαδή το 10% του ελληνικού πληθυσμού. Αν η στέγαση και η σίτιση των ανθρώπων αυτών δεν εξασφαλισθεί από τα ελληνικά αποθέματα ή και από κάποια εργασία, η μοίρα τους θα είναι αβέβαιη αλλά και προβληματική για την χώρα. Και ειδικά τώρα που στόχος των επιτηρητών είναι η παντοειδής μείωση κερδών και αποδοχών για την αύξηση της φορολογίας,
Το χειρότερο δε στην μετανάστευση για την χώρα μας είναι ότι, συντηρείται από την γείτονα Τουρκία, η οποία γνωρίζει πολύ καλά το μέγεθος της ζημίας, που προκαλεί και με την ανοχή της Ε.Ε., η οποία το τελευταίο διάστημα με την γνωστή μας FRONTEX εδέησε – πάρα πολύ αργά βέβαια – να καταλάβει το και μέγεθος του θέματος. Την σημασία του θέματος θα την καταλάβαινε, αν η χώρα μας προωθούσε στην κεντρική Ευρώπη όλους αυτούς τους εισερχόμενους, αντί να τους αφήνει να καθιστούν τα κέντρα των ελληνικών πόλεων απροσπέλαστα.
Με αυτά τα βάθρα των επιχειρημάτων θα μπορούσε η χώρα μας μέσω του Πρωθυπουργού να προετοιμάσει συζητήσεις, που, όπως φαίνεται από τον ξένο τύπο, δεν έγιναν. Γιατί ο μεν Παπανδρέου μάλλον είναι ανενημέρωτος οι δε ξένοι δεν θέλουν να ακούσουν και να παραδεχθούν την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης από μέρους τους. ‘Ετσι και μετά από την έλλειψη των θεμάτων αυτών στο τραπέζι των συζητήσεων έμενε η συζήτηση για την αριθμητική των οφειλομένων 300 εκατομμυρίων ευρώ που κατά στατιστικήν της Κομισιόν αντιστοιχούν σε:
Ύψος χρέους 112,6 %, του ΑΕΠ
‘Ελλειμμα 12,7 %, του ΑΕΠ
Πρόβλεψη για ανάπτυξη στο 2009 1,1 %, του ΑΕΠ και
Αναλογία στο ΑΕΠ της ευρωζώνης 2,6 %, του ΑΕΠ.
ενώ η παραμυθολογία με στόχο την κάλυψη της κερδοσκοπικής επιθέσεως σε βάρος της χώρας μας αλλά και της τρομοκρατήσεως του λαού μας για χρεωκοπία ελάχιστα ή καθόλου δεν αναφέρει, τι γίνεται παραπέρα, διότι σε καμία περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μία χώρα σε χρεωκοπία.
‘Ετσι, και όπως γράφει ο Δελάστικ στην εμπεριστατωμένη του έρευνα, παραβλέπονται όσα συμβαίνουν στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη – την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία. Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 – 2010 (εννοείται ότι, για το 2010 υπάρχουν μόνο προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!
Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003. Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.
Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!
Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος. Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.
‘Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.
Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι… 175%! Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.
Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.
Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).
Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως… χώρα-φούσκα του νεοφι-λελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.
Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το… 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.
Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.
Συμπερασματικά λοιπόν
Έξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας! Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!
Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας. Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.
Και απομένει το επίκαιρο κρίσιμο ερώτημα
Σε ποιά από όλες αυτές τις χώρες επεβλήθη έλεγχος, επιτήρηση και επίβλεψη; Και αν επεβλήθη, ποια χώρα τον δέχθηκε;
Και γιατί μόνο στην Ελλάδα; Και γιατί την δέχθηκε ο Πρωθυπουργός μας αναντίρρητα και μάλιστα με την προσθήκη του ΔΝΤ την στιγμή που
ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ
να μην γνωρίζει ότι, το χρέος για το οποίο βάλλεται η χώρα μας, δεν μπορεί με τίποτε να δημιουργήθηκε χωρίς αντίκρισμα και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, το οποίο σίγουρα οι δανειστές μας γνωρίζουν καλύτερα από εμάς. To ίδιο καλά γνώριζαν και οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι δανειζόμενοι. Αποκλείεται λοιπόν ο κύριος Πρωθυπουργός μας να μην στηρίζει – με τις πλάτες μας, όπως λέει – τους δανειστές μας ή κερδοσκόπους, καθώς δεν πρόλαβε να ανεβεί στην Πρωθυπουργία και έπεσαν επάνω μας λυτοί και δεμένοι να μας εξοντώσουν.
Πώς θα τον πιστεύει πλέον ο Έλληνας για όσα του λέει κατάμουτρα, καθώς θα αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο ότι, δουλεύει όχι γι’ αυτόν, αλλά για τα συμφέροντα που επιχειρούν την οικονομική μας υποδούλωση και εξόντωση;
Γιατί είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδος που Πρωθυπουργός τολμά να λέει ότι παραδίδουμε εθνική μας κυριαρχία χωρίς ούτε μία ντουφεκιά.
Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση