Ο άγριος πόλεμος μεταξύ των «νταβάδων»

Κάποτε ένας Αγιορίτης μοναχός μου είχε πει: "Γιορτή χωρίς ψαλτάδες, παπάδες και... νταβάδες δεν γίνεται"... Σκεφτείτε εσείς ποιά είναι η γιορτή και ποιοί έχουν πάρει τους ρόλους των... πρωταγωνιστών!!!

Το κύτταρο του καπιταλιστικού κόσμου είναι ο ανταγωνισμός: Ένας αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου για κέρδος.
Σε περιόδους οξύτατων οικονομικών κρίσεων ο ενδο-καπιταλιστικός αυτός πόλεμος προσλαμβάνει άγριες μορφές. Παλιότερα είχαμε τις παγκόσμιες ανθρωποσφαγές. Σήμερα που κυβερνάνε οι υπερεθνικοί κολοσσοί, οι σφαγές αυτές δεν εκδηλώνονται στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, αλλά μεταφέρονται στην περιφέρεια, εναντίον δηλαδή εθνών και λαών.
Μια άλλη μορφή εκδήλωσης είναι ο λυσσώδης πόλεμος στο εσωτερικό του πλανητικού πλέγματος των πολυεθνικών, δηλαδή ένας άγριος, εξοντωτικός πόλεμος μεταξύ των ποικίλων μερίδων του κεφαλαίου.
Για να απλοποιήσουμε ακόμα περισσότερο αυτό το πολυσύνθετο και περίπλοκο «κουβάρι» θα περιοριστούμε, σχηματικά στην Ελλάδα.
Εδώ λοιπόν έχουμε τα διάφορα κέντρα της οικονομικής εξουσίας που σχηματικά τα αποκαλούμε «νταβάδες»: Παλιούς και νέους «νταβάδες».
Αυτοί οι «νταβάδες» ελέγχουν τις μεγάλες εστίες της πολιτικής παραπλάνησης και απάτης (ΜΜΕ) και το πολιτικό οικοδόμημα: Το οποίο πάντα αποτελεί την έκφραση και τον υπηρέτη των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ εξουσίας.
Σημείωση: δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει ότι τα κόμματα αποτελούν την πολιτική έκφραση των συμφερόντων (γενικών και ειδικών), των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.
Δεν πρέπει, επίσης, να μας διαφεύγει, ότι σήμερα αυτά τα κόμματα έχουν χάσει την παλιά σχετική τους αυτονομία και έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς των ειδικών συμφερόντων μερίδων του κεφαλαίου, γεγονός που οδηγεί σε ποικίλες διαπλοκές αντιτιθέμενων συμφερόντων και στο εσωτερικό τους.
Όλη αυτή η λυσσώδης σύγκρουση μεταξύ των κομμάτων που ζούμε σήμερα, η νοσηρή και άνευ πολιτικών αρχών, απόψεων και ήθους αντιπαράθεση, καθώς και η λεκτική βαρβαρότητα των ανοησιών που εκτοξεύουν όλοι εναντίον όλων, όλα αυτά δεν αποτελούν απλώς ένα τελετουργικό σκηνικό απάτης, δηλαδή επικάλυψης της σήψης και της δραματικής απουσίας διαφορετικών πολιτικών.
Αλλά και αντανακλούν όλα αυτά το λυσσώδη πόλεμο μεταξύ των «νταβάδων», αντανακλούν τη μανισμένη και άγρια επιθετική επιδίωξη του κάθε «νταβά» να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα και πρωτίστως να επιβάλει το πολιτικό σκηνικό που αυτός θέλει.
Ο άγριος αυτός εσωτερικός πόλεμος γίνεται ανεξέλεγκτος όταν δεν υπάρχουν οι απειλές από το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τα υποτιθέμενα «αριστερά» κόμμα έχουν γίνει και αυτά «εξαρτήματα» του καθεστωτικού σκηνικού.
Η οξύτατη κρίση, αυτή που ζούμε σήμερα, δίνει θηριώδη διάσταση σε αυτόν τον εσωτερικό πόλεμο των «νταβάδων».
Η «πίτα» πρέπει να μοιραστεί ξανά μέσα από την καταστροφική οικονομική κρίση, συνακόλουθα πρέπει να μοιραστεί ξανά και η «πίτα» της νταβατζίδικης πολιτικής κυριαρχίας. Ο αγώνας, συνεπώς για το ποιος θα ελέγξει και θα αναδιατάξει το καταρρέων πολιτικό σκηνικό παίρνει τη μορφή του ανοικτού και άγριου πολέμου μεταξύ των «νταβάδων», συνακόλουθα και μεταξύ των πολιτικών εξαρτημάτων τους και φυσικά μεταξύ των δημοσιογραφικών λακέδων τους…
Γράφαμε πριν από ένα χρόνο (ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-30):
«Ο πόλεμος μεταξύ των αντιτιθέμενων συμφερόντων έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που τείνει να γενικευτεί και να γίνει ανεξέλεγκτος: Κάθε πολιτική «μερίδα» του κεφαλαίου βγάζει από το οπλοστάσιό της τα σκάνδαλα που πλήττουν τις «άλλες» ανταγωνιστικές δυνάμεις. Και η κάθε μια, μέσα στο πνιγηρά νοσηρό πολιτικό κλίμα αυτής της αποσύνθεσης, προωθεί τη δική της «πολιτική λύση» αναδιάταξης και αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού.
Τα σκάνδαλα είναι πάγιο, ενδημικό και σήμερα επιδημικό φαινόμενο του κερδοσκοπικού καπιταλιστικού συστήματος, ιδιαίτερα σε περιόδους γεροντικής κατάπτωσης. ΠΑΝΤΑ κουκουλώνονται, εκτός σε περιόδους που ξεσπάει μεταξύ των αντιτιθέμενων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων λυσσώδης πόλεμος.
Σήμερα, αυτός ο πόλεμος έχει αρχίσει. Κάθε «στρατός» των μονοπωλίων που συγκρούονται βγάζει τα σκάνδαλα του αντιπάλου. Θα ζήσουμε, λοιπόν νεροποντές σκανδάλων εναντίον όλων: όλοι εναντίον όλων θα εκτοξεύουν μύδρους σκανδάλων. Ο αγώνας δεν θα είναι αγώνας ιδεών και πολιτικών προγραμμάτων (εδώ συμπίπτουν οι απόψεις), αλλά «μονομαχίες» σκανδάλων για το ποια πτέρυγα θα κατορθώσει να επιβάλει τη δική της πολιτική λύση.
Όλοι θα μιλούν για «εξυγίανση» και «ανανέωση» της πολιτικής ζωής, για νέο, υγιές πολιτικό τοπίο. Αυτή θα είναι η «καραμέλα» της νέας απάτης…».
Σήμερα, αυτός ο πόλεμος έχει γίνει ανεξέλεγκτος. Όσο θα βαθαίνει η κρίση, όσο θα «φουσκώνει» η κοινωνική οργή και με δεδομένο την αξιοθρήνητη (πολιτική και οργανωτική) κατάσταση του λαϊκού κινήματος, τόσο και πιο οξύτατος και ανοικτός θα γίνεται ο «νταβατζίδικος» πόλεμος και των «στρατών» του: πολιτικών και δημοσιογράφων.
Κάθε «νταβάς», με τον πολιτικό και δημοσιογραφικό του οπλοστάσιο θα αγωνίζεται να επιβάλλει τους σχεδιασμούς του στο αναπαλαιωμένο πολιτικό τοπίο ή τουλάχιστον μεγαλύτερη μερίδα μετοχών του σε αυτό.
Βεβαίως ο στρατηγικός στόχος των «νταβάδων» είναι κοινός: Δηλαδή η αποδόμηση του υπάρχοντος, σάπιου κομματικού τοπίου, η ανακύκλωση των σάπιων αυτών υλικών και η αναπαλαίωση του τοπίου με νέα πολιτικά σχήματα, αναπαλαίωση που θα τη βαπτίσουν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ «ανανέωση».
Οι μεγάλες συγκρούσεις προκύπτουν στα τακτικά ζητήματα: Στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε αυτό το «νέο» αναπαλαιωμένο τοπίο. Εδώ γίνεται η μεγάλη σφαγή. Στο πώς δηλαδή κάθε μερίδα του κεφαλαίου, μέσα από την κρίση και καταστροφή, θα αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ της και θα ελέγξει μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομικής, αλλά και πολιτικής «πίτας».
Τρεις είναι η «καταλύτες» που ανταποκρίνονται στο γενικό, κοινό στόχο των «νταβάδων»: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ και το νέο κατασκεύασμα (από το πουθενά) οι «Οικολόγοι Πράσινοι».
Αυτοί είναι οι βασικοί διεμβολείς των δύο μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων και τα «πιόνια»-καταλύτες για την αναπαλαίωση της απάτης και την πλήρη ισοπέδωση και των υπολειμμάτων της «πολιτικής αυτονομίας» και του εθνικού θεσμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Είναι και αυτός ο λόγος που αυτά τα κόμματα και αποκόμματα προβάλλονται από όλους με τόση λυσσώδη προκλητικότητα και αυθάδεια.
Το ΚΚΕ, προς το παρόν, παραμένει μια «χρυσή εφεδρεία»: Ενταγμένο και αυτό είναι μέσα στα παιχνίδια του «νέου» πολιτικού τοπίου. Το ρόλο του τον παίζει καλά και θα φανεί ακόμα πιο καθαρά αύριο με τις ανοικτές, οβιδικές μεταλλάξεις του. Ακολουθεί καθυστερημένα την πορεία των ΚΚ της Ευρώπης: καμία, λοιπόν, αυταπάτη επ’ αυτού…
Οι μεγάλες τριβές και συγκρούσεις επικεντρώνονται στους δύο μεγάλους κυβερνητικούς άξονες του καθεστώτος: Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.
Εδώ η κατάσταση είναι περίπλοκη, ακριβώς γιατί στο εσωτερικό αυτών των κομμάτων δρα και λειτουργεί όλο το φάσμα της διαπλοκής. Εδώ κάθε «νταβάς» έχει οργανωμένες δυνάμεις, με ποικίλες αλληλεξαρτήσεις. Ο πόλεμος, συνεπώς, μεταξύ των «νταβάδων» καταστρέφει τις εσωτερικές ισορροπίες, δημιουργεί συμπαγή εσωτερικά στρατόπεδα και οξύνει θεαματικά και δραματικά τις συγκρούσεις και μεταξύ των δύο κομμάτων και στο εσωτερικό των δύο κομμάτων.
Εδώ γίνεται η «μεγάλη σφαγή». Στο ποιος «νταβάς» θα επιβάλει τις δυνάμεις του, έτσι ώστε μετά τις εσωτερικές ρήξεις και την αποδόμηση αυτών των κομμάτων, αυτές οι δυνάμεις να αποτελέσουν το κέντρο της ανασύστασης.
Και εδώ παίζονται τα μεγάλα παιχνίδια των «νταβάδων» και των ΜΜΕ. Στο ποιος, δηλαδή, θα είναι κυρίαρχος στο αυριανό σκηνικό που θα εκφράζεται με διαφορετικά προσωπεία: «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά».
Εδώ εντάσσονται οι εσωκομματικές υπονομεύσεις σε κάθε κόμμα.
Εδώ εντάσσεται και η σύγκρουση του Γιωργάκη με το συγκρότημα Λαμπράκη, καθώς και τα ποικίλα «κτυπήματα» εναντίον του Καραμανλή.
Τα δύο αυτά κόμματα πρέπει να «διατηρηθούν» σε πορεία «συγχρονισμένης» κατάρρευσης και όχι επιβολής του ενός ενάντια στο άλλο. Κάθε μονομερής ενδυνάμωση υπονομεύει τα «σχέδια» των «νταβάδων» και το χειρότερο: Οδηγεί τον ελληνικό λαό σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες, ακριβώς γιατί τα κόμματα αυτά έχουν σαπίσει παντελώς και το μόνο που προκαλούν είναι η αηδία και οργή…
Εδώ εντάσσονται, επίσης και οι «σφαγές» μεταξύ των δημοσιογράφων…
Σε αυτή τη βάση πρέπει να θέσουμε και να ερμηνεύσουμε τα σημερινά «παράδοξα» και «παράλογα». Είναι μόνο εξωτερικά «παράδοξα» και «παράλογα». Λογικότατα, όμως, μέσα στη σύγκρουση των ανταγωνιστικών συμφερόντων. Οι όψεις αυτής της σύγκρουσης φαίνονται αντιφατικές και περίπλοκες, αλλά δεν είναι. Υπαγορεύονται από τη σήψη και την κατάρρευση του καθεστώτος και από την εναγώνια, λυσσώδη προσπάθεια των «νταβάδων» να επιβάλλουν τους αχυράνθρωπους και τα «φέουδα» της αρεσκείας τους…
Περισσότερα κείμενα και σχόλια για το συγκεκριμένο θέμα εδώ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση