Ψύχωση σε ΕΕ - ΗΠΑ κατά του ταξιδιού Τσίπρα στη Μόσχα
Ποτέ δεν έχει ξαναγίνει αυτό που γίνεται με την επίσημη επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα, όπου σήμερα το μεσημέρι θα συναντηθεί με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Τέτοια χολή με δηλώσεις Γερμανών πολιτικών ανώτατης στάθμης εναντίον της χώρας μας, τέτοιο ανθελληνικό μίσος σε πολιτικά ηλίθια κείμενα κορυφαίων εφημερίδων της Ευρώπης και των ΗΠΑ δεν θυμόμαστε ποτέ! Γράφαμε χθες για το θέμα αυτό, αλλά και χθες συνεχίστηκε η ίδια ιστορία. Πάλι θέμα στην πρώτη σελίδα της γερμανικής "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" για την Ελλάδα, όπως και στην πρώτη σελίδα του οικονομικού της τμήματος, συνοδευόμενο και από χωριστό σχόλιο. Πάλι θέμα στη δεύτερη σελίδα των "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" του Λονδίνου, αλλά και κύριο άρθρο της ίδιας αγγλικής εφημερίδας. Χθες μάλιστα μπήκαν στο παιχνίδι και οι "Τάιμς της Νέας Υόρκης" με τρία (!) άρθρα τους. Και μόνο οι τίτλοι των άρθρων αυτών αποκαλύπτουν το περιεχόμενό τους! "Οι αγορές φοβούνται πάλι χρεοκοπία της Ελλάδας", "Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει τις συνομιλίες - και γρήγορα", "Με μετρητά και γοητεία ο Πούτιν έχει στόχο τις κυρώσεις - Ο Ρώσος πρόεδρος στοχεύει τους πιο αδύναμους κρίκους της ΕΕ για να σπάσει την ενότητά της στο θέμα της Ουκρανίας"! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το θέμα της Ουκρανίας είναι το κορυφαίο θέμα της παγκόσμιας πολιτικής σήμερα. Οι Αμερικανοί, έχοντας τον άνθρωπό τους πρωθυπουργό στο Κίεβο, προβαίνουν σε διαρκείς προκλήσεις μέσω των οποίων υποχρεώνουν τη Γερμανία και την ΕΕ να συμπαρατάσσεται μαζί τους. Ο Πούτιν, ο οποίος δεν μπορεί βέβαια να αφήσει 8 εκατομμύρια Ρώσους της Ουκρανίας στα νύχια των Ουκρανών φασιστών, είναι έτοιμος να καλοδεχτεί οποιονδήποτε Ευρωπαίο πρωθυπουργό διαφοροποιείται από τη γραμμή των κυρώσεων της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας, έστω και φραστικά, παρόλο που τελικά υποχρεώνεται να τις ψηφίζει και να τις εφαρμόζει απρόθυμα.
Τέσσερις μέχρι στιγμής χώρες της ΕΕ, όλες ασήμαντες πολιτικά, έχουν κυβερνήσεις που δεν θέλουν τις ευρωπαϊκές αντιρωσικές κυρώσεις. Πρόκειται για την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ουγγαρία και προσφάτως και την Τσεχία. Οι χώρες αυτές δεν τολμούν φυσικά να προβάλουν βέτο στην ανανέωση των κυρώσεων, αλλά οι πρωθυπουργοί τους επισκέπτονται τη ρωσική πρωτεύουσα. Χώρες αυτής της πολιτικής εμβέλειας είναι αδύνατον να σπάσουν το εμπάργκο της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας. Μόνο χώρες του μεγέθους της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας ή της Ιταλίας θα μπορούσαν να το κάνουν. Καμία άλλη - ούτε η Ισπανία ή η Πολωνία, για να εξηγούμαστε. Κανένας κίνδυνος λοιπόν δεν υπάρχει η επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα να... σπάσει το μέτωπο των αντιρωσικών κυρώσεων της ΕΕ. Το μέγιστο που θα μπορούσε να αποσπάσει από τον Πούτιν ο Ελληνας πρωθυπουργός θα ήταν να χαλαρώσει, για παράδειγμα, ή και να αρθεί τελείως το ρωσικό εμπάργκο, απαντητικό στις κυρώσεις, στα αγροτικά προϊόντα που προέρχονται από την ΕΕ - στην περίπτωσή μας δηλαδή να αρχίσουν και πάλι οι εξαγωγές ελληνικών αγροτικών προϊόντων στη Ρωσία.
Θα μπορούσε επίσης να μειώσει ο Πούτιν την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου που αγοράζει η Ελλάδα από τη Ρωσία. Επιπλέον, θα μπορούσαν οι Ρώσοι όχι φυσικά να χορηγήσουν διακρατικά δάνεια στη χώρα μας, αλλά να αγοράσουν συμβολικά 2-3 δισεκατομμύρια ελληνικά κρατικά ομόλογα ή έντοκα γραμμάτια, διευκολύνοντας την κυβέρνηση Τσίπρα στην εξεύρεση άκρως αναγκαίας ρευστότητας. Τα προαναφερθέντα σίγουρα συνιστούν βοήθεια για την Ελλάδα. Είναι όμως εντελώς ασήμαντα από πλευράς διεθνούς πολιτικής και οικονομίας ως απόλυτα μεγέθη. Κυριολεκτικά μηδαμινά ως απόλυτα νούμερα. Αυτό όμως δεν εκμηδενίζει και τη σημασία του παραδείγματος.
Αν οι Ελληνες αγρότες ξαναρχίσουν τις εξαγωγές των προϊόντων τους στη Ρωσία, καθόλου ασήμαντη δεν θα είναι η πίεση που οι π.χ. Ιταλοί ή Ισπανοί αγρότες θα ασκούν στις κυβερνήσεις τους προκειμένου να εναρμονίσουν και αυτές τη γραμμή τους με εκείνη του Αλέξη Τσίπρα απέναντι στις αντιρωσικές κυρώσεις της ΕΕ, προκειμένου να ξαναρχίσουν και οι γαλλικές, ιταλικές, ισπανικές εξαγωγές αγροτικών προϊόντων προς τη ρωσική αγορά. Ολο και κάτι θα φέρει από τη Μόσχα, ελπίζουμε, ο πρωθυπουργός. Ανάσα θα είναι, ευπρόσδεκτη για την οικονομία μας που ασφυκτιά. Καμία απολύτως ανατροπή όμως ευρωπαϊκών πολιτικών δεν μπορεί να κάνει η Ελλάδα - και βεβαίως τα περί... συμμαχίας της Ελλάδας με τη Ρωσία με ταυτόχρονη εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όχι της ΕΕ, μόνο ως προπαγανδιστικές μπούρδες μπορούν να χαρακτηριστούν.
Πηγή "Έθνος"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Συντομα θα αποδειχθει εαν αυτο ειναι ενα ακομη ταξειδι κουφιων εντυπωσεων του ΣΥΡΙΖΑ Η' θα υπαρχει και καποια ουσια. Διατηρω σοβαρες επιφυλαξεις ως προς την ουσια, απο τα μεχρι στιγμης αθλια πεπραγμενα του ΣΥΡΙΖΑ εντος και εκτος συνορων. Εαν ειναι ενα ακομη παιχνιδι κουφιων εντυπωσεων, ο Πουτιν θα χασει τον πολυτιμο χρονο του και η Ελλαδα μια ισχυρη συμμαχια.
ΑπάντησηΔιαγραφή8/4/2015
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αυτοτέλεια και τον ελεύθερο λόγο μπορεί ένα έθνος να τον κατέχει μόνο όταν μπορεί και να το επιβάλει σε αυτούς που θα αμφισβητήσουν αυτό το πολύτιμο δικαίωμα του, για να το άσκηση δε πρέπει να θυμηθούμε πως αυτό απορρέει από την χάρτα του Ο.Η.Ε..
Η μη δυνατότητα να επιβάλει η Ελληνική κυβέρνηση αυτό το νόμιμο δικαίωμα της, το οποίο είναι και κατοχυρωμένο ηθικά, νομικά με διεθνής συμφωνίες και συμβάσεις είναι το κυρίαρχο σημείο που ο κύριος Δελαστίκ κρατάει σε δεύτερη μοίρα όσο αφορά το παραπάνω άρθρο στην εφημερίδα ''Εθνος''.
Αυτή του η επιλογή δεν είναι τυχαία, έχει την λογική ως κυρίαρχη σκέψη, και όταν η λογική κυριαρχεί αυτός οι αυτοί που παίρνουν της αποφάσεις γίνονται ρεαλιστές.
Ο ρεαλισμός ως σχολή γεωπολιτικής σκέψης διαμορφώνει τον κόσμο από τους αρχαίους χρόνους.
Ένας μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος ο οποίος αναγνωρίζεται από όλη την παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα ως πατέρας του ρεαλισμού είναι ο Θουκυδίδης.
Δηλαδή ο κύριος Δελαστίκ έχει πλάτες γερές στην ουσία των βαθύτερων νοημάτων που πηγάζουν τα επιφανειακά του επιχειρήματα.
Ο Μακιαβέλι ήταν ένας άλλος ρεαλιστής, όπως σύγχρονοι του είναι ο Κίσινγκερ και ο Μπρεσίνσκι.
Υπάρχουν και καρικατούρες της σχολής του ρεαλισμού, ή υποκόμοι θα ήταν καλύτερα ο προσδιορισμός τους όπως ο Κ.Καραμανλής ο γέρος που είπε ''ποιός κυβερνά τελικά αυτήν την χώρα'', είναι ο Κ. Μητσοτάκης ο γηραιότερος που είπε για το θέμα της αναγνώρισης ή μη της Μακεδονίας το έξης '' Ας τους αναγνωρίσουμε με το όνομα Μακεδονία, σε λίγα χρόνια θα το ξεχάσουμε, είμαστε λαός χωρίς συλλογική μνήμη'', ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωσε επίσημα στης αρχές της δεκαετίας του 90 κατά την επιστροφή του από διάσκεψη των χωρών της Ε.Ε., πως είναι απογοητευμένος διότι ενώ πολλοί αρχηγοί κρατών της Ε.Ε. συμφωνούν μαζί του ,στης επίσημες συζητήσεις υποτάσσονταν στο Διευθυντήριο της Ε.Ε.!!!
Και τί έκανε ο Α. Παπανδρέου ;
Συνέχισε να δεσμεύει την πατρίδα του σε αυτό το Διευθυντήριο μέσο άκρατου δανεισμού όπως οι άλλοι, δεχόμενος ρεαλιστικά πως δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στης υποθέσεις του.
Η σχολή του ρεαλισμού έχει πιστούς οπαδούς
σε αυτόν σε όλους τους βασικούς κλάδους λειτουργίας του κράτους, θα έλεγα όπου υπάρχει μορφή εξουσίας.
Επίσης στον Ρεαλισμό υπάρχουν διαστρωματώσεις ,δεν είναι ένας.
Εάν ήταν ένας δεν θα είχαν τίποτε να χωρίσουν οι Ρώσοι Καπιταλιστές από τους Άγγλους Καπιταλιστές.
Ούτε οι Γερμανοί εργοστασιάρχες από τους Αμερικάνους εργοστασιάρχες.
Εκεί λοιπόν που οι Ρεαλιστές είναι περισσότερο από οπουδήποτε συμπαγείς κύριε Δελαστίκ είναι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ,και μην ξεχνάμε πως το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει και ταυτότητα, και καταγωγή, και συνέπεια αρνητικότατη για τον Ανθρώπινο πολιτισμό.
Ο Μαρξισμός ανέλυσε εξήγησε και πρόβλεψε αυτό που γίνεται σήμερα πριν από 170 χρόνια.
Ο Λένιν όταν είπε πως οι Καπιταλιστές θα μας πουλήσουν μέχρι και το σχοινί που θα τους κρεμάσουμε είχε δίκαιο κ . Δελαστίκ, και ξέρω ότι το ξέρετε, το θέμα λοιπόν είναι πώς και γιατί σας έπεισαν να γινόσαστε ένα από το καμουφλάζ τους.
Το ταξίδι του Αλέξη στην Ρωσία δεν είναι το πέρασμα του Τσε στην Κούβα, αλλά ο Μάρκο Πόλο του διευθυντηρίου της Ε.Ε., που έστειλαν οι νεοδμητές Ρεαλιστές εργοδότες του.
Καλά κατάλαβες αναγνώστη τί εννοώ.
Αλλά να σου θυμίσω πως και ο Μάρκο Πόλο δικάστηκε από την ιερά εξέταση!!!
Θα σας θυμίσω επίσης πως κάτω από την επιρροή των νεοδμητών Ρεαλιστών ήταν και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
Και για να γίνω πιο σαφείς όσο αφορά την άποψη που είναι ότι σαν λυσσασμένα σκυλιά οι καπιταλιστές άρπαγες ,επιτίθενται όταν το υποψήφιο θύμα τους είναι πληγωμένο, ή προδομένο.
Η πατρίδα μας είναι προδομένη και πλέον πληγωμένη.
Η μεγαλύτερης πληγή είναι το πνευματικό καινό που άφησε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο δυτικός ρεαλισμός στην εκπαίδευση , της τέχνες και κατά συνέπεια στην συλλογική πολιτική σκέψη.
Αν και δεν είμαι καλός κομμουνιστής με εκφράζει απόλυτα η θέση του Κάρολου Μάρξ που είπε πως :Καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μία αθλιότητα χωρίς τέλος.-
Πέτρος από τον Μαραθώνα του Μιλτιάδη και όχι του Ψιχάκη.