Γεωπολιτική (και οικονομική) αυτοκτονία του Ελληνισμού

Ελλάδα, Κύπρος και… κυρώσεις

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Η Ελλάδα λαμπρύνεται γιατί υπήρξε μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που είπε «όχι» στον ολοκληρωτισμό του 20ου αιώνα, των Χίτλερ και Μουσολίνι, σε μία εποχή που ήταν παντοδύναμος και οι περισσότεροι θα στοιχημάτιζαν ότι θα επικρατούσε στον ευρωπαϊκό πόλεμο που ξεκίνησε. Αλλά και η μικρούλα Κύπρος λαμπρύνεται για την παραδειγματική εξέγερσή της κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που κέρδισε τον σεβασμό των πέντε ηπείρων.

Δεν είναι, ασφαλώς, η περίπτωση της σημερινής Ελλάδας και της Κύπρου που, υπερψηφίζοντας τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, λένε «ναι» στον ολοκληρωτισμό του 21ου αιώνα, συμμετέχοντας στην πιθανή έναρξη μίας άτυπης παγκόσμιας σύρραξης, οργανωμένης από τις πιο εξτρεμιστικές, ολοκληρωτικές δυνάμεις της Δύσης εναντίον της Ρωσίας! Δυνάμεις που κινούνται ακόμα με «δημοκρατικό προσωπείο», αντιπροσωπεύουν όμως μία απειλή για την ανθρωπότητα ίσως πολύ σοβαρότερη από αυτή που αντιπροσώπευσαν ο ναζισμός και ο φασισμός στην εποχή τους. Δεν δίστασαν, άλλωστε, στην περίπτωση της Ουκρανίας, να συμμαχήσουν ανοιχτά με τις πιο επαχθείς, εγκληματικές δυνάμεις της ναζιστικής άκρας Δεξιάς.

Ακολουθώντας τέτοια πολιτική και σε πραγματικό παροξυσμό εθνικής υποτέλειας, Αθήνα και Λευκωσία στρέφονται ευθέως και κατά του σκληρού πυρήνα πολλαπλών ελληνικών εθνικών συμφερόντων (οικονομικών, πολιτικών, γεωπολιτικών, στρατηγικών), σε μία περίοδο, μάλιστα, οικονομικής καταστροφής και πρωτοφανούς εθνικής εξασθένησης. Και το κάνουν παρ’ όλο που είχαν την ευχέρεια, όπως επεσήμανε ο συνταγματολόγος Κ. Χρυσόγονος και «τρίτης λύσης», να μην αποτρέψουν μεν την λήψη απόφασης για τις κυρώσεις από την ΕΕ, να εξαιρεθούν όμως οι ίδιες.

Η καταστροφή των σχέσεων Ελλάδας – Ρωσίας και Κύπρου – Ρωσίας, υπήρξε τα τελευταία χρόνια κεντρική επιδίωξη των Δυτικών, πρώτον για να αποκλείσουν τη Μόσχα από τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, δεύτερον στο πλαίσιο της πολλαπλής επίθεσης που εξαπέλυσαν εναντίον των δύο κρατικών υποστάσεων του ελληνικού λαού. Η επίθεση αυτή εναντίον του ίδιου του πυρήνα της ελληνικής, ελλαδικής και κυπριακής εθνικής κυριαρχίας εκδηλώθηκε και γεωπολιτικά (σχέδια Ανάν, Αναστασιάδη – Έρογλου) και οικονομικά (Δανειακές Συμβάσεις και Μνημόνια).

Οι εξωτερικοί «πνεύμονες» της ανεξαρτησίας

Το ίδιο το «σχέδιο» του νεότερου ελληνισμού είναι σχέδιο των «ξεσηκωμένων» με τον «αντιστασιακό χαρακτήρα που διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία», όπως υπογραμμίζει ο σπουδαίος μαρξιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος, σημειώνοντας:
«Ο ελληνισμός ανήκει στην κατηγορία των μικρών λαών που κινούνται στην περιφέρεια του νεότερου κόσμου και που η σταδιακή ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης και η συγκρότησή τους σε καινούργια έθνη (…) συντελείται μέσα στην πάλη εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην αρχή, εναντίον υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οικονομικοκοινωνικών συγκροτημάτων στα νεότερα χρόνια» - Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, Θεμέλιο, Αθήνα 1976, σελ. 12 (δυστυχώς, βέβαια, οι «αριστεροί» γραφειοκράτες δεν διαβάζουν, οι «αριστεροί» ιδεοληπτικοί δεν καταλαβαίνουν).

Ο νέος ελληνισμός στηρίχτηκε επί αιώνες σε δύο εξωτερικούς «πνεύμονες»: την «ομόδοξη» και γεωπολιτικά συγκλίνουσα Ρωσία αφενός, τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό αφετέρου. Γι αυτό η διάρρηξη των σχέσεων Αθήνας – Μόσχας και Λευκωσίας – Μόσχας –πολύ περισσότερο στην ούτως η άλλως τόσο δυσμενή περίοδο ολοκληρωτικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού σχεδίου και «κατάληψης» των ευρωπαϊκών ηγεσιών της Ευρώπης από Αμερικανούς και τράπεζες- συνιστά είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του ελληνισμού.

Η Ρωσία υπήρξε πάντα στην ιστορία μας από τα σημαντικότερα δυνητικά αντισταθμίσματα στις δυτικές πιέσεις, όπως κατάλαβαν καλά στον καιρό τους πολιτικοί απ’ όλο το πολιτικό φάσμα Ελλάδας και Κύπρου, από τον Σπύρο Μαρκεζίνη, στη δεκαετία του 1950, ως τον Τάσσο Παπαδόπουλο, στη δεκαετία του 2000. Η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε σήμερα χωρίς τη διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη που της παρείχε η Σοβιετική Ένωση, αρχικά, η Ρωσική Ομοσπονδία αργότερα, για να μην μιλήσουμε για την ιδιαίτερη συμβολή των ρωσο-κυπριακών σχέσεων στην ευημερία του νησιού. Έως ότου το «κούρεμα» των καταθέσεων που αποφάσισαν ΔΝΤ, Γερμανία και Βρυξέλλες, σε συμμαχία με τις μεγάλες τράπεζες τύπου Goldman Sachs, πλήξουν τα ρωσικά κεφάλαια και τις οικονομικές σχέσεις Μόσχας – Λευκωσίας, οδηγώντας, σύμφωνα με εκτιμήσεις, και σε μετατόπιση του άξονα των επενδεδυμένων στην Κύπρο ξένων κεφαλαίων από ρωσικά σε ισραηλινά.

Το αντιρωσικό μένος Αναστασιάδη

Σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ασφαλώς ο πολιτικός που έχει ταχθεί με τον πιο αποφασιστικό τρόπο στην υπηρεσία των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων. Προ δεκαετίας ηγήθηκε στην προσπάθεια διάλυσης του Κυπριακού Κράτους με το Σχέδιο Ανάν, κάτι που θέλει να κάνει και τώρα με τις συνομιλίες.

Η καταστροφή των σχέσεων Λευκωσίας – Μόσχας είναι επίσης βασική του επιδίωξη. Τα ρωσικά συμφέροντα επλήγησαν ιδιαίτερα από το «κούρεμα» των καταθέσεων. Ο δε πρόεδρος προσέλαβε ως σύμβουλό του τον Μακάριο Δρουσιώτη, ώστε, όπως εξομολογήθηκε σε φιλικό του πρόσωπο, να μπορέσει χωρίς υλικές σκοτούρες να ολοκληρώσει το βιβλίο που έγραφε εναντίον του ΑΚΕΛ και της Σοβιετικής Ένωσης. Το βιβλίο εκδόθηκε πρόσφατα, προκαλώντας την έντονη δυσφορία της ρωσικής πρεσβείας στη Λευκωσία. Αψηφώντας το γελοίο του πράγματος και καταστρέφοντας ακόμα και την προσωπική φιλοδοξία του να εμφανίζεται ως σπουδαίος «διανοούμενος» (τόσο σημαντικό κρίνεται να πληγούν οι σχέσεις με τη Μόσχα), ο Δρουσιώτης υποστηρίζει, ούτε λίγο ούτε πολύ τη θέση ότι οι… Σοβιετικοί έφταιγαν για το 1974! Κάτι που δεν σκέφτηκαν να ισχυριστούν ούτε οι Αμερικανοί (οι πράκτορές και οι φίλοι τους επί σαράντα ολόκληρα χρόνια), αντιθέτως Κλίντον και Χόλμπρουκ ζήτησαν «συγνώμη» για όσα έκανε η Ουάσιγκτον στον Ελληνικό λαό!

Δηλητηριώδης ο κ. Αναστασιάδης υποστηρίζει ακόμη ότι η Ρωσία έχει ιδιαίτερα συμφέροντα με την Τουρκία που την εμποδίζουν να αναμειχθεί στο Κυπριακό. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος κάνει ό,τι μπορεί για να σπρώξει τη Μόσχα στην αγκαλιά της Άγκυρας, είναι η Κυπριακή και η Ελλαδική διπλωματία. Η Τουρκία, αν και μέλος του ΝΑΤΟ, δεν εφαρμόζει αντιρωσικές κυρώσεις και επιχειρεί να διεισδύσει στο πολιτικο-οικονομικό κενό που αφήνει η τυφλή, πλήρης υποταγή Κύπρου και Ελλάδας στους Δυτικούς, εις βάρος των Ελληνικών εθνικών συμφερόντων.

Υποτέλεια ή ρεαλισμός;

Υπάρχει, βέβαια, το επιχείρημα ότι «δεν μας παίρνει» να διαφοροποιούμεθα από τους Δυτικούς. Γιατί όμως δεν μας «παίρνει» εμάς, αλλά «παίρνει» την Τουρκία να αψηφά επανειλημμένως τα desiderata της Ουάσιγκτον, αρνούμενη τη χρήση του εδάφους της για την εισβολή στο Ιράκ, κατασκευάζοντας τον αγωγό Blue Stream, παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις, ή επικρίνοντας σφόδρα το Ισραήλ για τη Γάζα;
Παραδόξως, την Τουρκία που τους δημιουργεί προβλήματα τη σέβονται, όπως σέβονταν και την Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, των αστερίσκων στο ΝΑΤΟ, της αντίθεσης στις κυρώσεις για το Τζάμπο, την Ελλάδα που κέρδιζε παγκόσμιο θαυμασμό και σεβασμό για την απελευθέρωση του Αραφάτ και την «Πρωτοβουλία των Έξι».

Θα μπορούσε το επιχείρημα των δουλοφρόνων να έμοιαζε τουλάχιστον ρεαλιστικό, εάν, σε αντάλλαγμα μίας αναξιοπρεπούς υποταγής, κερδίζαμε έστω την ησυχία και την σωτηρία μας. Το αντίθετο όμως έχει συμβεί σε όλη την ιστορία μας και συμβαίνει και τώρα. Πολεμήσαμε στην Ουκρανία τους μπολσεβίκους και «φτύσαμε» τους απεσταλμένους του Λένιν για να μας αφήσουν να σφαχτούμε στη Μικρά Ασία οι Αγγλογάλλοι. Γίναμε αιματηρό και «θερμό» δοκιμαστήριο του Ψυχρού Πολέμου και πολεμήσαμε τον κομμουνισμό στην… Κορέα(!), για να δούμε να κρεμάνε τον Καραολή και τον Δημητρίου στην Κύπρο, να ενθαρρύνουν την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη και να οργανώνουν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο. Εφαρμόσαμε, πιστοί όσο και διεφθαρμένοι «ευρωλιγούρηδες», κατά γράμμα ό,τι μας έλεγαν οι Ευρωπαίοι, για να τους βλέπουμε τώρα να μας καταστρέφουν υποδειγματικά, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές.

Είναι πολλοί που υποτάχθηκαν για να μην καταστραφούν, καταστράφηκαν για να μην υποταγούν. Αλλά εδώ καταφέραμε το ακατόρθωτο: καταστρεφόμαστε υποτασσόμενοι, υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 255


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση