Ο ανόητος κρίκος

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα, αν και έχει αναφερθεί σε πολλές αναλύσεις μας, δεν έχει προβεί στη σύνταξη ενός κρατικού ισολογισμού – στον οποίο να καταγράφονται όχι μόνο τα δημόσια χρέη, αλλά και η δημόσια περιουσία

Οι κεντρικές τράπεζες της δύσης πλημμυρίζουν με χρήματα τις εμπορικές, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα για την παγκόσμια ανάπτυξη – αφού η υπερβάλλουσα ρευστότητα κατευθύνεται στις χρηματιστηριακές αγορές, αυξάνοντας επικίνδυνα το μέγεθος της «φούσκας».

Περαιτέρω, η αύξηση των εξαγωγών στην Κίνα ανήλθε στο 2,9% το Νοέμβρη, έναντι του 9% που προβλεπόταν – μία προβληματική είδηση για την παγκόσμια οικονομία, επειδή οι εξαγωγές συμμετέχουν κατά 25% στο ΑΕΠ της «πρωτεύουσας» του μονοκομματικού καπιταλισμού.

Οι προσπάθειες ανάπτυξης της εσωτερικής αγοράς της, έτσι ώστε η Κίνα να εξαρτάται λιγότερο από τις εξαγωγές, δεν απέδωσαν – με αποτέλεσμα η υπερβολική «τροφοδοσία» του τραπεζικού της τομέα, με συνεχώς νέα πακέτα ρευστότητας, να δημιουργήσει μία τεράστια «φούσκα» στον τομέα των ακινήτων στις μεγάλες πόλεις της και στο Χονγκ Κονγκ.     

Από την άλλη πλευρά η Ιρλανδία, παρά τον καλύτερο ρυθμό ανάπτυξης που εμφανίζει σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, αδυνατεί να ξεφύγει από την κρίση – με κυριότερο πρόβλημα της την ανεργία, όπου το 31% των νοικοκυριών της έχει τουλάχιστον έναν άνεργο.

Η υποαπασχόληση στην Ιρλανδία αγγίζει το 23% - το υψηλότερα ποσοστό στην ΕΕ, ακολουθούμενη από τη Μ. Βρετανία (13%), το Βέλγιο (13%) και τη Γερμανία (11%), με την Ελλάδα να καταλαμβάνει μία πολύ καλύτερη θέση (8%). Η υποαπασχόληση είναι ένα εξίσου μεγάλο πρόβλημα με την ανεργία - ενώ πολλές χώρες διατηρούν «τεχνητά» χαμηλά τα ποσοστά της ανεργίας, με τη βοήθεια της.   

Στην Ιταλία τώρα καταρρέει κυριολεκτικά η βιομηχανική παραγωγή, με τις προβλέψεις για την ύφεση να ανέρχονται στο 2,3% το 2012. Οι μειώσεις δαπανών και οι αυξήσεις της φορολογίας, τις οποίες ψήφισε η κυβέρνηση της στα πλαίσια της πολιτικής λιτότητας, λειτούργησαν αρνητικά όσον αφορά τη ζήτηση και το ΑΕΠ – όπως συνέβη και στην Ελλάδα.

Στα πλαίσια αυτά, η παραίτηση του πρωθυπουργού της θεωρείται «ύποπτη» από τις αγορές – οι οποίες υποθέτουν ότι θέλει μάλλον να αποδράσει από την εξουσία, έτσι ώστε να μην ενοχοποιηθεί για την προβλεπόμενη κατάρρευση της χώρας του (η οποία θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τη ζώνη του Ευρώ).

Ο μεγάλος ασθενής βέβαια της Ευρώπης είναι πιθανότατα η Μ. Βρετανία – το έλλειμμα του προϋπολογισμού της οποίας (7,7%) είναι από τα μεγαλύτερα στη Δύση, ενώ το συνολικό ενεργητικό του τραπεζικού της τομέα αγγίζει τα 10,2 τρις $ ή το πενταπλάσιο σχεδόν του ΑΕΠ της (περί τα 47,3 τρις $ το συνολικό τραπεζικό ενεργητικό της ΕΕ ή 366% του ΑΕΠ της το 2012, έναντι 78% των Η.Π.Α. και 174% της Ιαπωνίας).  

Η χώρα υπολογίζει με επί πλέον δανεισμό της τάξης των 250 δις € τα επόμενα τέσσερα έτη – γεγονός που σημαίνει ότι, συμπεριλαμβανομένων των παλαιότερων τοκοχρεολυσίων που είναι υποχρεωμένη να αποπληρώνει, θα πρέπει να πουλάει ετήσια νέα ομόλογα, αξίας 150 δις € (ποσά εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν, χωρίς να καταρρεύσει η λίρα ή/και χωρίς να κινδυνεύσει με στάση πληρωμών, ελλείψει ξένου συναλλάγματος).

Παράλληλα, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Μ. Βρετανίας παραμένει ελλειμματικό, ακόμη και όσον αφορά τις συναλλαγές της με κάποιες αναπτυσσόμενες χώρες – ενώ η βιομηχανική της παραγωγή συνεχίζει να συρρικνώνεται. Φυσικά η βρετανική κυβέρνηση αρνείται ακόμη και να συζητήσει την ανακεφαλαιοποίση των τραπεζών της – οι οποίες είναι στην κυριολεξία πλημμυρισμένες με επισφάλειες (το 10% των επιχειρήσεων αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη του – διατηρούμενο τεχνητά στη ζωή από τις τράπεζες, έτσι ώστε να μην αναγκαστούν να προβούν σε αποσβέσεις χρεών).     

Την ίδια στιγμή ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Μ. Βρετανίας, ο οποίος γνωρίζει το τεράστιο αυτό πρόβλημα, αναφέρεται στους κινδύνους του παγκόσμιου συναλλαγματικού πολέμου που διαπιστώνει – όπου όλο και περισσότερες χώρες προσπαθούν να διατηρήσουν χαμηλή την ισοτιμία των νομισμάτων τους, έτσι ώστε να λύσουν τα προβλήματα τους «μερκαντιλιστικά» (μέσω των εξαγωγών). 

Τη διαπίστωση του συμμερίζεται πρώτη από όλες τις άλλες χώρες η Βραζιλία, η οποία αγωνίζεται όσο καλύτερα μπορεί απέναντι στην αύξηση της ισοτιμίας του νομίσματος της – γεγονός που οδηγεί στη συνεχή μείωση των εξαγωγών της. Επίσης η Ρωσία, στην οποία μία παγκόσμια ύφεση θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στην οικονομία της – αφού θα μειωνόταν σημαντικά οι τιμές των πρώτων υλών και της ενέργειας, από τις οποίες εξαρτάται σχεδόν απόλυτα. 

Τα σύννεφα λοιπόν πυκνώνουν στον πλανήτη, εν μέσω μίας ουτοπικής αισιοδοξίας που προκαλείται από την άνοδο των χρηματιστηριακών αξιών διεθνώς – κάτι που σημαίνει πως δεν θα αργήσει να ξεσπάσει η «τέλεια καταιγίδα», η οποία θα είναι τόσο περισσότερο καταστροφική, όσο πιο πολύ καθυστερείται τεχνητά.

Στα πλαίσια αυτά εμείς συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι, η Ελλάδα έχει τα μικρότερα προβλήματα από πολλές άλλες χώρες – τα οποία όμως προβάλλονται ως τα μεγαλύτερα, έτσι ώστε να κρύβονται όλοι οι υπόλοιποι πίσω από αυτά. Ουσιαστικά δηλαδή συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι, η Ελλάδα δεν είναι ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης, αλλά ο «ανόητος κρίκος» - με όλα όσο κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την πολιτική ηγεσία και για το μέλλον της πατρίδας μας. 

Αδυνατούμε δε να κατανοήσουμε γιατί καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα, παρά το ότι το  έχουμε αναφέρει σε πάρα πολλές αναλύσεις μας, δεν έχει προβεί στη σύνταξη ενός κρατικού ισολογισμού – στον οποίο να καταγράφονται όχι μόνο τα δημόσια χρέη, αλλά και η δημόσια περιουσία. Πόσο μάλλον όταν δυστυχώς προγραμματίζονται μαζικές αποκρατικοποιήσεις, σε τιμές εκποίησης, εν μέσω μίας γενικής κατάρρευσης των αξιών λόγω ύφεσης.

ΥΓ: Όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει (παράλληλα με την απόλυτη ανάγκη εισαγωγής του διπλογραφικού λογιστικού συστήματος στο δημόσιο, έτσι ώστε να φαίνονται τα πραγματικά ελλείμματα του προϋπολογισμού μας), εάν είχαμε συντάξει έναν κρατικό ισολογισμό, θα διαπιστώναμε τεκμηριωμένα το κατά πόσον η χώρα μας είναι υπερχρεωμένη ή όχι – γεγονός που θα φαινόταν ολοκάθαρα από τα αποτελέσματα του ισολογισμού στο τέλος του.  

Εάν δε τα αποτελέσματα αυτά ήταν θετικά, όπως είμαστε σχεδόν βέβαιοι, τότε το πρόβλημα της χώρας μας δεν θα ήταν η υπερχρέωση, αλλά η σωστή διαχείριση των περιουσιακών της στοιχείων, έτσι ώστε να αποδίδουν κέρδος – κάτι που θα περιόριζε τη φορολογία των Ελλήνων, κατά το αντίστοιχο ποσόν. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις μας δεν θέλουν να αποδειχθεί η ενδεχόμενη ανεπάρκεια τους, η οποία θα τεκμηριωνόταν από την ορθολογική διαχείριση ή μη της δημόσιας περιουσίας – με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν συνεχώς τους πολίτες με νέα εισπρακτικά φορολογικά μέτρα (τα οποία τραυματίζουν ανεπανόρθωτα την κοινωνική συνοχή, δημιουργώντας προϋποθέσεις εμφυλίων πολέμων, καθώς επίσης ευρύτερων «πολιτικών αναταραχών»).

Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου 2012 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση