Ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσης

• Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Θα πρέπει στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό να υπάρξει μια παραδοχή, η οποία με διακριτικό τρόπο να γίνει ξεκάθαρη και στην Ευρώπη. Τουλάχιστον στις κυρίαρχες δυνάμεις της. Η Ελλάδα για να φύγει, με οποιαδήποτε διαδικασία από τη ζώνη του ευρώ, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια διαγραφή του χρέους της σε ευρώ, της τάξης του 50-60%, λίγο παραπάνω από την τιμή που διαπραγματεύονται τα ομόλογα της στην δευτερογενή αγορά.

Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, θα πρέπει να γίνει μια άλλη παραδοχή, που ενδεχομένως μπορεί να συζητηθεί και σε ανεπίσημο πολιτικό επίπεδο και με τους άλλους ευρωπαίους. Έτσι όπως εξελίσσονται οι καταστάσεις, θα πρέπει να αναδιατυπωθεί κάτι που από το 2008, έπρεπε να είναι κοινός τόπος. Υπάρχουν δύο δυνατότητες. Η μία είναι να διασωθούν οι ελληνικές τράπεζες και ας καταρρεύσει η ελληνική οικονομία. Η δεύτερη είναι να διασωθεί η ελληνική οικονομία και να σταθεροποιηθεί και ας διεθνοποιηθούν, συγχωνευθούν ή καταρρεύσουν τα ιδιωτικά τραπεζικά ιδρύματα. Η πρώτη περίπτωση να καταρρεύσει το κράτος, αλλά όχι οι τράπεζες είναι μια «πύρρειος νίκη» και προς αυτήν κατευθυνόμαστε. Η δεύτερη περίπτωση θα είχε πολύ σημαντική αξία και για την ευρωζώνη και για την Ελλάδα, γιατί νέες τράπεζες ή πιο ισχυρές τράπεζες θα μπορούσαν να δημιουργηθούν, οι οποίες μάλιστα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και πιο θετικά δεδομένα και για τις ελληνικές επιχειρήσεις.

Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, με τις τράπεζες να καθοδηγούν την κατάρρευση, χρηματιστηριακή και μη, χρειάζεται να υπάρξει συνεννόηση με την Ευρώπη, στον εξής άξονα. Κάντε ότι θέλετε τις ελληνικές τράπεζες, αλλά οριοθετήστε μια τεχνοκρατική και αγοραία διέξοδο, που θα λαμβάνει υπόψη της τη δέσμευση του ελληνικού Δημοσίου για τις καταθέσεις και την αναγκαία διαγραφή χρεών στους καταναλωτές, στη βάση της ύφεσης που εξελίσσεται, ούτως ώστε να σταθεροποιηθούν οι επισφάλειες και τα «κόκκινα δάνεια».

Στην τραπεζικοκεντρική Ευρώπη, η ανοησία, η απληστία και το έλλειμμα στρατηγικής περίσσεψε. Για τον λόγο αυτό έχουμε φθάσει εδώ. Στην αντίθετη περίπτωση θα είχε γίνει μια πιο σοβαρή ανάλυση, στη βάση της δημιουργίας ενός κλειστού αριθμού τοπικών-εμπορικών τραπεζών, που θα λειτουργούν στην ευρωζώνη, με πολύ πιο απαιτητικά κριτήρια, που θα μπορούσαν να βγάλουν τις χώρες και τις κυβερνήσεις από την ύφεση και τον υπερδανεισμό, μέσα από την διακρατική λειτουργία τραπεζών και επιχειρήσεων. Θα ήταν μια ενοποίηση σε αγοραίο επίπεδο, που θα έλυνε το πρόβλημα των προϋπολογισμών και των ψηφοφοριών στα εθνικά κοινοβούλια ή την αναγκαστική δραστική περικοπή των δημόσιων επενδύσεων, που οδηγεί την κούρσα της καταστροφής, για ολόκληρη την ζώνη του ευρώ.

Επιστρέφοντας στο ελληνικό ζήτημα. Στην παρούσα πλέον φάση είναι εμφανές ότι έχουν καταρρεύσει τα Μνημόνια, οι στόχοι του Μεσοπρόθεσμου, οι αποφάσεις και οι λύσεις του Συμβουλίου Κορυφής του Ιουλίου και προς τα εκεί οδηγείται και η εσωτερική αγορά. Άρα η επαναδιαπραγμάτευση δεν είναι ένα πολιτικό ζήτημα, αλλά μια αναγκαιότητα. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα πρέπει να συμφωνήσουν στην επαναδιαπραγμάτευση. Με εκλογές ή χωρίς εκλογές.

Πάντως όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, απλώς πιστοποιείται το αδιέξοδο και έρχονται οι Γερμανοί…να πάρουν ή να διαχειρισθούν τα πάντα … με το μανδύα των «επενδύσεων». Αμέσως μετά, από τον Οκτώβριο δηλαδή και μετά, η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει και να βρεθεί εκτός ευρώ, με τα χρέη της στο ευρώ. Το game θα έχει τελειώσει!!!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση