Η αλήθεια για την έλλειψη εναλλακτικής

Γράφει ο Anaconda

Ο Διονύσιος Σολωμός είπε ότι «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Ας πούμε λοιπόν για ποιό λόγο δεν υπήρξε εθνικά ωφέλιμη εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Το πολιτικό προσωπικό τής μεταπολίτευσης δεν ήθελε υπερκομματικούς θεσμούς. Προτιμούσε να κυβερνά η αυλή τού εκάστοτε πρωθυπουργού. Ούτε όσοι κυβερνούσαν είχαν το κίνητρο να το νομοθετήσουν (αφού αποφάσιζαν χωρίς έλεγχο) ούτε όσοι αντιπολιτεύονταν το ζητούσαν (αφού ήθελαν να γίνουν η επόμενη αυλή και να αποφασίζουν αυτοί χωρίς έλεγχο). Πλήθος αιτημάτων μου την τελευταία δεκαπενταετία, με κάθε μορφή, για τη δημιουργία Μηχανισμού Στρατηγικής Υποστήριξης κατηγοριοποιούνταν σε φάκελο "εθνικά ζωτικό = μικροκομματικά επικίνδυνο = απορρίπτεται". Κάποια στιγμή άρχισαν να ακούγονται κάποιες φωνές για τη δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, αλλά και αυτή η πρόταση έμεινε στο ράφι. Είναι ιστορικά ξεκάθαρο πως τα κόμματα δεν επιθυμούν τη δημιουργία ενός κάτω ορίου λειτουργίας. Το πολιτικό προσωπικό επιθυμεί να συγκρίνεται η επιβληθείσα από αυτό κοινωνική κατάσταση με ένα failed state σε εμφύλιο, συνεπώς να νοιώθει μονίμως επαρκές.

Η αντιμνημονιακή ΝΔ τού 2011 έψαχνε τη δημιουργία προγράμματος με ισοδύναμα μέτρα τού τότε μνημονίου (διαφορετικό μίγμα πολιτικής στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο), άρα είχε δηλώσει έμμεσα μεν, ξεκάθαρα δε, ότι θα κάνει κωλοτούμπα με κροκοδείλια δάκρυα, "για να μην καταστραφεί η χώρα". Όπως και έγινε. Έκτοτε δεν χρησιμοποίησε το χρόνο που είχε μέχρι τις εκλογές τής 6ης Μαΐου 2012 για να φτιάξει ένα εθνικό σχέδιο. Ούτε μετά τις εκλογές, ως κυβέρνηση, το έπραξε. Δεν ήθελε εθνικό σχέδιο. Εξομοιώθηκε στην πράξη με το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ διότι κατά βάθος ποτέ δεν διέφερε ιδεολογικά. Η ΝΔ ήταν ένα αμάγαλμα ιδεολόγων της αστικής τάξης του κομμουνιστικού καπιταλισμού: ήθελαν να απολαμβάνουν επιχειρηματικά κέρδη χωρίς να αναλάβουν επιχειρηματικό ρίσκο, γιαυτό και η προσχώρηση στο πρόγραμμα τού ΚΚΕυρώπης ήταν φυσικό απότοκο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τού 2011 δεν είχε ωριμάσει τόσο ώστε να δημιουργήσει τις αναγκαίες ψευδαισθήσεις στον λαό για να τον ψηφίσει. Ωρίμασε πολύ αργότερα και, με το "πρόγραμμα Θεσαλλονίκης" ως "Ζάππειο 3000", έδωσε την ελπίδα που έψαχνε απεγνωσμένα ο κόσμος. Το γεγονός ότι όλοι τότε ασχολούνταν με το πρόγραμμα τού ΣΥΡΙΖΑ έκανε σαφές ότι, πλην του εθνομηδενιστικού μνημονίου, δεν υπήρχε αντίπαλο δέος. Αυτό ακριβώς ήταν το τραγικό για τον τόπο. Θέμα χρόνου λοιπόν να φτάναμε στο σημείο διαπίστωσης ότι απ'τη μία το μνημόνιο μάς μετατρέπει σε absorbed failed state, απ'την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει sudden death. 

Μόνη ιδιαίτερη περίπτωση οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, στην οποία θα σταθώ για λόγους ιστορικής ευθύνης. Το κόμμα δημιουργήθηκε από το πουθενά, στηρίχτηκε πλήρως στο υπόβαθρο τριών -μη εμπλεκόμενων έως τότε σε κόμματα- πολιτών και επικοινωνιακό βραχίονα τον τότε προεδρεύοντα. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι και επώνυμοι έδωσαν σε ένα νεοσύστατο κόμμα το εκπληκτικό 10,6%, όταν το πρώτο κόμμα είχε λάβει 18,9%! Η άρνηση τού non-paper από τον προεδρεύοντα οδήγησε σε αποχώρηση των τριών πολιτών και σε σταδιακή αποσάθρωση το κόμμα.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά, η έλλειψη υπόβαθρου έχει οδηγήσει τούς ΑνΕλ στην αποδοχή τού ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ως μονόδρομου, "για να μην καταστραφεί η χώρα".

Εθνική ομοψυχία χωρίς εθνικό σχέδιο δεν μπορεί να υπάρξει. Εκ τού αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι το σύνολο τού πολιτικού προσωπικού (όχι μόνο το παλαιό, αλλά το "νέο", ΣΥΡΙΖΑ και ΑνΕλ) δεν ήθελε εθνικό σχέδιο. Αν ήθελε αλλά δεν μπορούσε να το φτιάξει, θα είχε κάνει διάγγελμα ζητώντας βοήθεια. Δεν το έκανε. Ας αποδεχτούμε επιτέλους την πραγματικότητα: δεν ήθελε.

Για ποιό λόγο δεν ήθελε το πολιτικό προσωπικό την εθνική ομοψυχία επί ελληνικού σχεδίου; Για δύο λόγους:

(1) Σε περιβάλλον εθνικού σχεδίου δεν υπάρχει αντικείμενο για τούς χιλιάδες κομματικούς ενδιάμεσους εντός δημοσίου και την πληθώρα μπροστινών των πολιτικών προσώπων που προσποιούνται τούς επιχειρηματίες.

(2) Αποδεινύεται ότι η δυνατότητα παραγωγής εθνικών πολιτικών από τα υφιστάμενα κόμματα ήταν και παραμένει μηδενική, συνεπώς, ως δομικά στοιχεία τού πολιτεύματος, αποδεικνύεται ότι λειτουργούν ως αναπτυξιακό τροχοπέδη και πόλοι διχασμού.

Χρειάζεται λοιπόν κάτι πραγματικά νέο.

Κλείνοντας αυτό το ζήτημα, και επειδή πολλά ακούγονται "για συγκρότηση Κινήματος Εθνικής Σωτηρίας" και για τη δημιουργία "νέας Ελληνικής Εθνικής Φιλικής Εταιρίας", θα σταθώ σε δύο ζητήματα: στο περιεχόμενο τού non-paper και στην επόμενη -τού υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού- μέρα.

Ι. Το non-paper ήταν η τελευταία ευκαιρία του πολιτικού προσωπικού να μάθει την αλήθεια για την κατάσταση τής χώρας από τούς αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες, να συμφωνήσει σε βασικά σημεία κανόνων εμπλοκής και να κερδίσει τον αναγκαίο χρόνο για να χτίσει ένα εθνικό σχέδιο. Μόνο πού δεν ήθελε εθνικό σχέδιο, γιαυτό και δεν ήθελε να μάθει την αλήθεια, η οποία, παρεπιπτόντως, θα προσδιόριζε ευθύνες.

ΙΙ. Ιδεολογία και στρατηγική για την επόμενη μέρα υπήρξε, με ό,τι έπρεπε, τότε που έπρεπε εθνικά, μόνο που ακόμα, δυστυχώς, οι “πατριώτες” αποδεικνύονται ανώριμοι: κρίνουν και, χωρίς συστολή, μηδενίζουν ή προσπαθούν να καπηλευτούν.

Δεν υπάρχει η ταπεινότητα τής αυτογνωσίας, η οποία κατατάσει αυτόματα το λαό σε στρατηγούς και στρατιώτες. Όλοι θεωρούν εαυτόν στρατηγό, κρίνουν ως στρατηγοί ενώ έχουν επίγνωση τής κατάστασης στρατιώτη, αρνούνται να προσφέρουν σα στρατιώτες. Δεν υπάρχει εναλλακτική διότι δεν υπάρχει επιθυμία να υπάρξει εναλλακτική. Δεν το επιθυμούν οι πολίτες. Προτιμούν τη ψευδαίσθηση ότι είναι όλοι ισάξιοι, γιαυτό τραβούν την πατρίδα με το ζόρι στα κράσπεδα.
Η αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει από τον λαό ή από ένα νέο “ηγέτη”, αλλά από θεσμική ανύψωση. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα δεν καταστράφηκε από την Αριστερά, παρόλο που αυτή κυβερνάει, με τη μία ή την άλλη μορφή, τα τελευταία 60 χρόνια. Η Ελλάδα καταστράφηκε επειδή δεν υπάρχει πραγματική Δεξιά. Η πατρίδα θα ορθοποδήσει μόνο εάν υπάρξει πραγματική ανάπτυξη, πραγματική εθνική αστική τάξη, πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη. Έως τότε θα έχουμε απόπτωση, συρρίκνωση και φαβελοποίηση.

Σε φαβελοποιημένη κοινωνία, για το 99% τού πληθυσμού δεν έχει σημασία αν το 1% των ευημερούντων είναι ολιγάρχες ή τα υψηλόβαθμα στελέχη τού σοσιαλιστικού κόμματος. Σημασία έχει ότι το 99% δυστυχεί και το 1% ευημερεί. Στην κατάσταση πόλωσης {ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ} vs. {κατηγορώ όσους λένε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ αλλά δεν έχω εθνικό σχέδιο γιατί περιμένω να πω και εγώ με τη σειρά μου ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ} που ζούμε, ΟΛΟΙ, θέλοντας και μη, εργάζονται για το 1%.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση