Ομοψυχία ιδιωτών και κομμουνιστικός καπιταλισμός
Υπάρχουν δύο ειδών ιδιώτες: αυτοί που βάζουν το άτομό τους πάνω από την κοινωνία και αυτοί που αρνούνται να αποδεχτούν το εύρος του παπλώματός τους εντός αυτής.
Οι μεν δρουν είτε εμφανώς, ψάχνοντας το χρηματοοικονομικό κέρδος ανεξαρτήτως κοινωνικών ή άλλων επιπτώσεων, είτε αφανώς, εξυπηρετώντας (εθνο)μηδενιστικές ή άλλου τύπου ολοκληρωτικές αντιλήψεις μέσω της πολιτικής.
Οι δε είναι θιασώτες του κομμουνιστικού καπιταλισμού: θέλουν να απολαμβάνουν επιχειρηματικά κέρδη χωρίς να έχουν κεφάλαιο (φυσικό, χρήμα ή ιδέες) και χωρίς να αναλάβουν επιχειρηματικό ρίσκο.
Η Ελλάδα για πάνω από 40 χρόνια έπαιρνε χρήματα και, σε αντάλλαγμα, εκχωρούσε εθνική κυριαρχία και δανειζόταν. Τα χρήματα αυτά δεν πήγαν σε παραγωγικές επενδύσεις. Είναι κοινό μυστικό ότι ένα πολύ μικρό κομμάτι τους πήγε σε βασικές ανάγκες (“έφαγαν ψωμί” πολλοί που δεν είχαν ούτε καν τα απαραίτητα) και το υπόλοιπο πήγε αφενός σε μεσαζοντικού τύπου κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, (μεγάλο) μέρος των κερδών των οποίων κατέληξε στους πολιτικούς που τις δημιούργησαν, και αφετέρου σε αμοιβές υπάλλήλων μέσω ενός κράτους-νταβατζή της υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Δεν έφταιγαν αυτοί που συναίνεσαν για να φάνε ψωμί, ούτε αυτοί που “βρήκαν μια θεσούλα και τρούπωσαν” για να έχουν ένα εξασφαλισμένο μέλλον και να μην πεινάσουν. Φταίει το πολιτικό προσωπικό και η ψευδοαστική τάξη. Φταίνε οι ιδιώτες.
Η Ελλάδα συρρικνώνεται πληθυσμιακά, οικονομικά, θεσμικά, πολιτειακά. Αυτή η πορεία είναι αναστρέψιμη;
Τεχνικά, ναι. Είναι λειτουργικό όμως εντός του υφιστάμενου συστήματος να εφαρμοστεί μια τεχνικά εφικτή λύση; Όχι.
Ένας οργανισμός είχε το ίδιο Διοικητικό Συμβούλιο για πάνω από 40 χρόνια και πτώχευσε, αλλά το ίδιο Δ.Σ. ή μπροστινοί τους απαιτούν –και κάνουν το παν για– να συνεχίσουν να διοικούν! Θα ψήφιζε λοιπόν αυτό το Δ.Σ. την αποστέρηση του δικαιώματος συμμετοχής σε Δ.Σ. όσων -αποδεδειγμένα, εκ του αποτελέσματος για πάνω από 40 χρόνια- απέτυχαν ως όργανα διοίκησης; Όχι.
Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, εντός του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως μπροστινών, δεν πρόκειται να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Δεδομένης της εφαρμοσθείσας διαδικασίας προσλήψεων στο κράτος, δεν υπάρχει περίπτωση να προκύψουν νέοι επιχειρηματίες, οι οποίοι να καταφέρουν να επιβιώσουν εντός του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, διότι το κράτος θα αξιοποιηθεί ούτως ώστε να προστατευτούν τα ιδιωτικά συμφέροντα των πολιτικών που το έχτισαν με αυτή τη μορφή, κρασπεδοποιώντας κάθε υγιή προσπάθεια επιχειρηματικότητας.
Γιατί λοιπόν η Ελλάδα δεν έχει εθνικό σχέδιο και λέει διαρκώς "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ" σε αλλοδαπά μνημόνια συνεργασίας για την κατάλυση του έθνους-κράτους; Διότι το εθνικό σχέδιο θα μεγάλωνε την πίτα και ένα σημαντικό κομμάτι της θα έπαιρναν όσοι θα ήταν ικανοί να την αυξήσουν περισσότερο, άρα θα άλλαζε όχι μόνο η βραχυπρόθεσμη ισορροπία μεταξύ των υφιστάμενων 'επιχειρηματιών' και μιας νέας αστικής τάξης αλλά κυρίως η μακροπρόθεσμη: θα υπήρχε η κρίσιμη μάζα για την ανάπτυξη της νέας Ελληνικής αστικής τάξης σε διεθνές επίπεδο, κατάσταση η οποία δεν θα επέτρεπε πρακτικές νταβατζήδων στην εγχώρια αγορά, συνεπώς θα οδηγούσε σε φυσική και αβίαστη συρρίκνωση των υφιστάμενων 'επιχειρηματιών' – ή, τουλάχιστον, των περισσότερων εξ'αυτών.
Σε προηγούμενα άρθρα προσδιορίστηκε ποιός "έχει δικαίωμα και υποχρέωση να ομιλεί" και ποιός ομιλεί όχι για ιδίον όφελος αλλά χρησιμοποιώντας την πολιτική ως μέσο ψυχοθεραπείας, παρόλο που προκαλεί εθνική ζημία.
Στο παρόν άρθρο έγιναν σαφή τα κίνητρα όσων ομιλούν μη ιδιωτικά, παράγοντας μηδενισμό, θόρυβο ή αποπροσανατολισμό από όσα μπορούν να χτίσουν μια καλύτερη μέρα.
Μπορεί να απαλλαγεί η πατρίδα μας από αυτό το βάρος; Και αν ναι, πώς;
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αρθεί η ψυχολογική ανασφάλεια όσων, για να εξυπηρετήσουν το προσωπικό τους συμφέρον, έχουν μάθει να παίζουν το ρόλο του πρόθυμου συνεργάτη του όποιου συστήματος εξουσίας. Είναι θέμα DNA; Φόβου; Συνήθειας; Η απάντηση θα δώσει και τη λύση. Άγνωστο αν θα εφαρμοστεί. Το σίγουρο είναι ότι, όσο αυτή η νοοτροπία επιβραβεύεται, έστω και με την ανυπαρξία περιθωριοποίησης ή αποστέρησης των κερδών της ή άλλης τιμωρίας, θα βρίσκεται σε ύπνωση και θα παραμένει έτοιμη να ξανακάνει τη ζημιά.
Ως προς την περίπτωση αυτών που ανοίγονται πέρα από το πάπλωμά τους, η λύση είναι πιο εύκολη: αυτοπεριθωριοποιούνται με τη συμπεριφορά τους, το επίπεδο της οποίας αποδεικνύεται πολύ χαμηλό για να σταθεί σε περιβάλλοντα με αυξημένες απαιτήσεις. Οι απολαβές ενός επιχειρηματία και ενός υπάλλήλου του δεν μπορεί να είναι συγκρίσιμες: είναι λειτουργικά ανέφικτο και μη βιώσιμο. Η απαίτηση να μοιράζονται τα επιχειρηματικά κέρδη μεταξύ του επιχειρηματία και των υπαλλήλων του είναι μια σουρεαλιστική απαίτηση του κομμουνιστικού καπιταλισμού που βιώνουμε. Το κόστος εργασίας, η φορολόγηση επιχειρήσεων και κερδών, τα πάσης φύσεως κόστη που απαιτούν επιστροφή κερδών στο κράτος, ακόμα και πριν υπάρξουν, ξεπερνά κατά πολύ το 50% των εσόδων. Το κράτος λοιπόν αναγκάζει τον πολίτη-επιχειρηματία να γίνει ιδιώτης ούτως ώστε να επιβιώσει.
2.700.000 φυσικά πρόσωπα λαμβάνουν 4.500.000 συντάξεις. Αν προσθέσουμε τους 1.000.000 ανέργους που λαβάνουν κρατική πρόνοια και τους κάθε λογής εύπορους εισοδηματίες, οι περισσότεροι εκ των οποίων έγιναν εύποροι λόγω του προηγούμενου φαύλου συστήματος, ακόμα και ένα παιδί του δημοτικού μπορεί να συμπεράνει ότι είναι μαθηματικά ανέφικτο να ψηφιστεί προεκλογικό πρόγραμμα που να κάνει την Ελλάδα βιώσιμη: η πλειοψηφία θέλει ένα σταθερό κομμάτι από μια διαρκώς συρρικνούμενη πίτα, η οποία, πλέον, δεν αρκεί για να θρέψει τη νέα γενιά.
Το συμπέρασμα είναι ότι η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα παράγει ένα εθνικά μη βιώσιμο αποτέλεσμα. Όσοι απόλαυσαν, σε κατανάλωση και αύξηση της περιουσίας τους, τα ελλείμματα της μεταπολίτευσης κανιβαλίζουν τις υπερχρεωμένες νέες γενιές μέσω της πληθυσμιακής και οικονομικής υπεροχής τους. Οι ιδιώτες είναι πολύ περισσότεροι από τους πολίτες. Δεν πρόκειται να δεχτούν οικειοθελώς τη μείωση της θεσμικής ισχύος τους διότι θα έχουν, βραχυπρόθεσμα, σοβαρή μείωση της οικονομικής ισχύος τους και, για τους συνταξιούχους, το “βραχυπρόθεσμα” δεν απέχει πολύ από το “για πάντα”.
Ως εκ τούτου, υπό την παρούσα δομή, ο πόλεμος γενεών θα οδηγήσει στην περαιτέρω εθνική συρρίκνωση έως του σημείου πολιτειακής ατροφίας και της μετατροπής της Ελληνικής Δημοκρατίας σε absorbed failed state.
Όποιος έχει κάποια πρόταση επίλυσης του αδιεξόδου, ας την καταθέσει.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
"Φταίει το πολιτικό προσωπικό και η ψευδοαστική τάξη. Φταίνε οι ιδιώτες". Όλη η σκέψη σου βασίζεται σ' αυτή την φράση. ΛΆΘΟΣ. Φταίνε τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, αυτά στήριξαν το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό καί έγιναν ποιό ισχυρά λυμαίνοντας το δημόσιο χρήμα (απόδειξη είναι ότι το 2010 πού κατέρρευσε το δημόσιο, κατέρρευσε καί ο ιδιωτικός τομέας). Η ΛΎΣΗ είναι ΜΊΑ, να κοπεί ο ομφάλιος λώρος διεφθαρμένων πολιτικών με τα διεφθαρμένα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Όλα τ' άλλα είναι ΔΙΑΊΡΕΙ ΚΑΊ ΒΑΣΊΛΕΥΕ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Μ.
"τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα" δεν είναι υποσύνολο της ψευδοαστικής τάξης; Είναι.
ΔιαγραφήΣυνεπώς αυτό που λες είναι υπόσύνολο αυτού που αναφέρεται στο κείμενο.
Όσο για την σύνδεση των διεφθαρμένων πολιτικών από αυτά, το κείμενο αναφέρει και τη σχετική μηχανική. Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μας πεις γιατί και με ποιό τρόπο θα κόψουν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί αυτό τον ομφάλιο λώρο.
Αυτά τα συμφέροντα, δεν είναι απλώς υποσύνολο της ψευδοαστικής τάξης, είναι οι επικεφαλής καί καθοδηγοί της. Μέσω των δικών τους διεφθαρμένων πολιτικών, νομιμοποιούν τις πράξεις τους, καί μέσω των δικών τους ΜΜΕ κατευθύνουν την ψευδοαστική τάξη, δίνοντας της την πεποίθηση ότι όλα αυτά είναι δικές της επιλογές, ευθύνες καί στο τέλος τιμωρία γιά τις πράξεις της.
ΔιαγραφήΗ λύση πού πρότεινα ΔΥΣΤΥΧΏΣ δεν μπορεί να υλοποιηθεί, γιατί οι πολιτικοί προτιμούν να ενεργούν σαν υπάλληλοι καί έτσι να μην δέχονται τις επιπτώσεις των πράξεων τους. Ο μόνος τρόπος γιά να κοπεί αυτός ο ομφάλιος λώρος, θα ήταν μία νέα πολιτική γενιά, ανεξάρτητη καί αυτοδιαχειριζόμενη. Δυστυχώς καί αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί οι πολιτικοί εάν δεν είναι κομμάτι αυτών των συμφερόντων, είναι άτομα πού προωθούνται από αυτά.
Ελπίζω να κατάλαβες τον τρόπο σκέψης μου, γιατί αυτά είναι συμπεράσματα δικού μου προβληματισμού από την πληροφόρηση μου καί τα προσωπικά μου βιώματα, καί όχι από κάποια βιβλία ή θεωρητική επιμόρφωση. Σού αξίζουν συγχαρητήρια γιατί παρακολουθείς το άρθρο σου καί δίνεις απαντήσεις σε κάθε σχόλιο ξεχωριστά, το οποίο δεν το έχω συναντήσει ακόμα από άλλους αρθρογράφους.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Μ.
Τον Κομμουνισμό ή τον επιστημονικό Μαρξιστικό Σοσιαλισμό που τον είδε ο αρθρογράφος ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως εννοεί ότι οι εκατομμύρια θιασωτές του Φιλελευθερισμού ,και του Νεοφιλελευθερισμού οι οποίοι στήριζαν για δεκαετίες την Ν.Δ. και το Πασόκ είχαν απο την μιά προτίμηση στην κρατικοδιαίτη καριέρα τους ,και απο την άλλη σφαζόντουσαν με τον αδερφό τους που ήταν Κομμουνιστής, και ιδεολογικά συνεπέστατα είχε την άποψη ότι όλα πρέπει να είναι κάτω απο κρατική -κεντρική οργάνωση και εξουσία.
Εάν λοιπόν εννοεί ο αρθρογράφος πως δέν μπορεί το κράτος να είναι ιδιοκτήτης και διαχειρηστής , πρέπει κάποιος να του πεί πως στην Γαλλία το κράτος ελέγχει το 95 % της παραγωγής της Ηλεκτρικής ενέργειας ,και στην Γερμανία το 70% της κινητής και σταθερής επικοινωνίας το ελέγχει επίσης το κράτος .
Ο όρος που θα έπρεπε να γνωρίζει ο αρθρογράφος, στην παραπάνω εκφραζόμενη πολιτική του θέση είναι " Κρατικός Καπιταλισμός'' και όχι "Κρατικός Κομμουνισμός".
ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., η οποία είναι ένα άθυρμα κάποιων που θα'θελαν να'ναι ΠΑΣΟΚ αλλά στο πιο κυριλέ, αποδείχθηκαν γνήσιες συνιστώσες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ευρώπης. Υπηρέτησαν το ίδιο σχέδιο μετατροπής του Βερολίνου σε νέα Μόσχα επί ΕΣΣΔ.
ΔιαγραφήΩς προς την κρατική ιδιοκτησία, το προαναφερόμενο σχέδιο δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί με ιδιωτική ιδιοκτησία του πιο νευραλγικού τομέα ενέργειας (και όχι μόνο) της Γαλλίας ή επικοινωνίας (και όχι μόνο) της Γερμανίας.
Το σχόλιό σας βασίζεται σε πολωτικές προσεγγίσεις μεταξύ εκφάνσεων του ίδιου σχεδίου: όπως τώρα δίδεται η ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν αντιμνημονιακοί, αλλά δεν υπάρχει αντιμνημονιακό σχέδιο, έτσι και τότε εδίδετο η ψευδαίσθηση ότι υπήρχαν φιλελεύθεροι, ενώ το πρόγραμμά τους και η ψήφος τους ήταν επίσης στήριξης ελεγχόμενων από εξωχώρια κέντρα εθνοδιαλυτικών πολιτικών.
Όταν κατάλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου πως το διευθυντήριο όντως αποφάσιζε, έτυχε αντικαταστάσεως. Στην Ελλάδα συνεχίζει να 'κυβερνά' ο Σπυρίδων Σημίτης.
Πιστεύεις αλήθεια πως ο Ανδρέας Παπανδρέου δέν γνώριζε πως υπάρχει διευθυντήριο-α στους διεθνής θεσμούς όπως η Ε.Ε.ή το ΝΑΤΟ ή το Δ.Ν.Τ. ή ακόμη και τα μικρότερα κεντρα δρώντων ;
ΔιαγραφήΕίναι δυνατόν να μήν γνώριζε ;
Εάν πιστεύεις κάτι τέτοιο δικαίωμα σου,όπως είναι δικαίωμα μου να πιστεύω πως δέν υπάρχουν άγγελλοι ,αλλά μόνο συμφέροντα και κύκλοι που τα υπερασπίζονται.
Η πόλωση εάν δέν εκφράζεσαι απο την σχολή των δομικών νεορεαλιστών δέν είναι συγκρουσιακή ,αλλά δημιουργεί συνθήκες διαλόγου.
Βεβαίως και γνώριζε, αλλά η χαοτική διαφορά μεταξύ της εκεί πλήρως σχεδιασμένης πραγματικότητας και του ατάκτως ερριμμένου εγχώριου ποιμνίου εκλήφθη ως κάτι διαχειρίσιμο, ήτοι αναμένοντας να προκύψει κάποτε στο μέλλον μια συνιστώσα, πράγμα που απλά δεν προβλεπόταν.
ΔιαγραφήΟι συνθήκες διαλόγου είναι χρήσιμες όταν υπάρχει ένα ελάχιστο επίπεδο, το οποίο, όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, δεν υπάρχει στον ευρύτερο πληθυσμό, γιαυτό και η διαδικασία λήψηςς αποφάσεων βασίζεται σε ένστικτα homo homini lupus.
Το άρθρο είναι έξοχο. Μια ρεαλιστική εικόνα του Νεο-ελληνικού αδιεξόδου. Η όποια διαφωνία μπορεί να έχει κανείς, προκύπτει μόνο ως
ΑπάντησηΔιαγραφήαποτέλεσμα της αδυναμίας κατανόησής του, λόγω της συστηματικής διαστρέβλωσης βασικών νοημάτων και εννοιών που εκφράζονται απο τις
λέξεις. Γεγονός που καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία 40 χρόνια απο πολιτικούς, εκπαίδευση και μιντιάρχες. Ο κάτοικος αυτής
της χώρας εμφανίζει σήμερα λεκτική αφασία, μια ασαφή αντίληψη βασικών εννοιών όπως πατρίδα, πατριώτης, εθνικό συμφέρον, κυβέρνηση, κράτος, δικαίωμα, δικαιοσύνη. Μια βιωματική αντίληψη αναλόγων λέξεων στις οποίες προσδίδει συχνά αρνητικό περιεχόμενο με έμφαση σ' αυτά που μας χωρίζουν.
Δηλαδή ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που νομίζει ότι τον συμφέρει. Πώς μπορεί λοιπόν ο δυστυχής νεο-έλληνας να αντιληφθεί τους συνδετικούς κρίκους που μπορεί να υπάρξουν ανάμεσα στα εθνικά και τα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα; Όταν μάλιστα η ευρύτερη έννοια συλλογικότητας που μπορεί να κατανοήσει περιορίζεται στον συντεχνιασμό, πώς μπορούμε να μιλάμε για εθνικό σχέδιο; Ποιός μπορεί κατ' αρχάς να το συλλάβει διανοητικά; Μπορεί να έχει εθνικό σχέδιο η Ζιμπάμπουε, όταν η επίσημη γλώσσα είναι τα Αγγλικά και ο πληθυσμός μιλά Shona και isiNdebele? Αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η ασάφεια δεν είναι ποτέ δημιουργική. Σπέρνει μόνο χάος και την καταστροφή.