Η τέχνη της αλα τούρκα προβοκάτσιας αποκαλύπτεται

Του Κώστα Ράπτη

Ενοχοποιητικές αποκαλύψεις έχει αντιμετωπίσει τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση του Ερντογάν, είτε για τα σκάνδαλα διαφθοράς είτε για τον ρόλο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στη συριακή κρίση. Καμία, όμως, δεν μπορεί να παραβληθεί με τη «βόμβα» που έσκασε στις 7 Απριλίου στον απόηχο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, που έδειξαν να επιβεβαιώνουν, έπειτα από μακρά δοκιμασία, την πολιτική ηγεμονία του Ερντογάν στην γειτονική χώρα.

Η σιωπή των κυριότερων μέσων ενημέρωσης, όχι μόνο στην ίδια την Τουρκία, αλλά και στη Δύση, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ίσως ως επικύρωση της αναξιοπιστίας των καταγγελιών. Δεν μπορεί, όμως, να ισχύει το ίδιο όταν το σχετικό ρεπορτάζ δημοσιεύεται στη «London Review of Books» και υπογράφεται από τον Σίμουρ Χερς.

Αντιπάθειες ο εγκατεστημένος στην Ουάσινγκτον Χερς έχει πολλές, αλλά και πηγές επίσης. Πρόκειται, άλλωστε, για τον άνθρωπο που το 1969 αποκάλυψε τη σφαγή του Μάι Λάι στο Βιετνάμ (και για τον λόγο αυτό τιμήθηκε με το Πούλιτζερ) και που το 2004 χαρτογράφησε πλήρως το σκάνδαλο των βασανιστηρίων στις ιρακινές φυλακές του Αμπού Γράιμπ, κερδίζοντας έτσι το βραβείο Όργουελ, και το άσβεστο μίσος των αμερικανών νεο-συντηρητικών.

Στο δημοσίευμα της 7ης Απριλίου ο Χερς ισχυρίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η επίθεση με χημικά στο προάστιο Γούτα της Δαμασκού την 21η Αυγούστου του 2013, η οποία παρ’ ολίγον να οδηγήσει σε αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ήταν έργο όχι των κυβερνητικών δυνάμεων του Άσαντ, όπως καταγγέλλονταν ομοφώνως, αλλά προβοκάτσια ισλαμιστικής οργάνωσης, η οποία εκτελέστηκε με τη σύμπραξη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.

Ο στόχος ήταν προφανής. Να έρθει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, αντιμέτωπος με την «κόκκινη γραμμή» που είχε χαράξει πριν από έναν χρόνο ως προς την χρήση χημικών όπλων και, έτσι, να προκύψει η τόσο επιθυμητή για την Άγκυρα και τους συνεργούς της αμερικανική στρατιωτική επέμβαση.

Η προβοκάτσια θα έπρεπε να διεξαχθεί κοντά στη Δαμασκό και να συμπέσει χρονικά, όπως και συνέβη, με την επίσκεψη στη Συρία των επιθεωρητών του ΟΗΕ για τα χημικά όπλα. Ενώ, δε, η προετοιμασία της επιχείρησης περιβαλλόταν από μυστικότητα, μετά την εκτέλεσή της λύθηκαν αρκετά στόματα, ώστε και αμερικανικές υπηρεσίες να είναι σε θέση να «ακούσουν»¨Τούρκους πράκτορες να αλληλοσυγχαίρονται περιχαρείς.

Οι στρατηγοί και το παιχνίδι του Ομπάμα

Στον κόσμο των «black flag operations» (ήτοι των μυστικών επιχειρήσεων οι οποίες επιδιώκεται να ενοχοποιήσουν έναν αντίπαλο) αντίστοιχα προηγούμενα υπάρχουν αρκετά. Όμως, στην περίπτωση της επίθεσης στη Γούτα, η συνενοχή αγγίζει και την υπερατλαντική δύναμη, στον βαθμό που της παρασχέθηκαν επαρκείς ενδείξεις για τους πραγματικούς δράστες και παρ’ όλα αυτά υποστηρίζει μέχρι και σήμερα ότι «ο Άσαντ δηλητηρίασε τον λαό του».

Σύμφωνα με όσα γράφει ο Χερς, ρωσικές υπηρεσίες είχαν καταφέρει αρκετά νωρίς να αποσπάσουν δείγμα από τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν στη Γούτα και η ανάλυσή τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ούτε η πυκνότητα των ουσιών ούτε ο αυτοσχέδιος τρόπος απελευθέρωσής τους παρέπεμπαν σε στρατιωτική πηγή, εν προκειμένω στις κυβερνητικές ένοπλες δυνάμεις της Συρίας.

Τα ευρήματα αυτά η ρωσική πλευρά τα προώθησε στη Βρετανία, η οποία τα επιβεβαίωσε και με τη σειρά της τα διαβίβασε στο αμερικανικό Γενικό Επιτελείο.

Ήταν, δε, η παρέμβαση των στρατηγών αυτή που πραγματικά έπεισε τον Ομπάμα να ανακρούσει πρύμναν στη συριακή κρίση, καθώς το απρόθυμο για νέες περιπέτειες Γενικό Επιτελείο παρουσίασε στον πρόεδρο το βρετανικό πόρισμα, αλλά και εκθέσεις πληροφοριών που προειδοποιούσαν ότι, σε περίπτωση αμερικανικής επέμβασης «όλη η Μέση Ανατολή θα έπαιρνε φωτιά».

Όλα αυτά ενώ ο Ομπάμα δημοσίως έπαιζε το παιχνίδι της παραπομπής των δύσκολων αποφάσεων για τη Συρία στο Κογκρέσο και ενώ, όπως αποκαλύπτει ο Χερς, τα σχέδια που είχε κληθεί να εκπονήσει το Γενικό Επιτελείο των ΗΠΑ περιλάμβαναν όχι μόνο «χειρουργικά» αεροπορικά πλήγματα στη συριακή πολιτικο-στρατιωτική υποδομή, όπως δηλωνόταν, αλλά και εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων.

Με αυτή την έννοια, αποκτά πρόσθετο βάθος η «εξυπηρέτηση» που προσέφερε η ρωσική διπλωματία στην Ουάσινγκτον προτείνοντας το σχέδιο, που απέτρεψε τη στρατιωτική κλιμάκωση, για συμφωνημένη καταστροφή του συριακού χημικού οπλοστασίου. Αντίθετα, πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματα για τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες και έσπευσαν να «επιβεβαιώσουν», επί τη βάσει υποκλαπεισών συνομιλιών, την ευθύνη της συριακής κυβερνητικής πλευράς για την επίθεση στη Γούτα.

Αλλά οι αποκαλύψεις δεν σταματούν εδώ. Ο Χερς επεκτείνει την έρευνά του, υποστηρίζοντας ότι η κρυφή εγκατάσταση της CIA στη Βεγγάζη, όπου τον Σεπτέμβριο του 2012 ισλαμιστές διαδηλωτές σκότωσαν τον αμερικανό πρεσβευτή στη Λιβύη, δεν ήταν παρά ο κόμβος μεταφοράς οπλοστασίου λεηλατημένου από τις αποθήκες του Καντάφι προς τους αντάρτες της Συρίας, με ενδιάμεσο σταθμό (τι άλλο;) την Τουρκία.

Στο ερώτημα «προς τι η συγκάλυψη του ρόλου της Τουρκίας», τα πρώην και νυν στελέχη του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ που συνομίλησαν με τον Χερς δηλώνουν αφοπλιστικά: «Είχαμε ήδη κατηγορήσει τον Άσαντ. Δεν θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε εκ των υστέρων τον Ερντογάν. Άλλωστε, με τον Ερντογάν αλλάζει το πράγμα»…

Η συριακή αποτυχία φέρνει παράνοια

Όλα αυτά ενώ η αποτυχημένη συριακή πολιτική της Τουρκίας βυθίζει τη γειτονική χώρα βαθύτερα στην παράνοια, μετά τις αποκαλύψεις για τα φορτηγά που υπό την κάλυψη των μυστικών υπηρεσιών, μετέφεραν στρατιωτικό υλικό στη Συρία, την καθυστερημένη επίσημη αποδοχή ότι η τρομοκρατική επίθεση με 51 νεκρούς στη μεθοριακή τουρκική πόλη Ρεϊχανλί ήταν έργο της Αλ Κάιντα και, κυρίως, την προεκλογική διαρροή στο Διδικτυο (προφανώς στο φόντο του «πολέμου Ερντογάν – Γκιουλέν») σύσκεψης στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών με αντικείμενο τον… σχεδιασμό προβοκάτσιας που θα δικαιολογούσε στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία.

Ως γνωστόν, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο μόνιμος υπηρεσιακός υφυπουργός του, Φεριντούν Σινιρλίογλου (συνομιλητής και της Αθήνας για την υφαλοκρηπίδα), ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, Χακάν Φιντάν και ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ακούγονται μεταξύ πολλών άλλων, να εξετάζουν την αποστολή στη Συρία τεσσάρων πρακτόρων οι οποίοι θα εκτόξευαν ρουκέτες προς την τουρκική επικράτεια, ώστε να δικαιολογηθεί μία επέμβαση στην περιοχή του τάφου του ιδρυτή της οθωμανικής δυναστείας, η οποία απειλούνταν από τα «Ισλαμικό κράτος στο Ιράκ και στην Ανατολή».

Πηγή "Κεφάλαιο"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση