Ο Δαβίδ, ο Γολιάθ και οι ΗΠΑ

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε διαδικτυακά πριν 10 χρόνια (8-11-2000).

• Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

«It was not when Israel was perceived as weak and vulnerable, but after it demonstrated its strength, in the Six Day War, that American aid to Israel changed from a trickle to a flood……..» Novick, The Holocaust, p.166 as quoted in Norman Finkelstein, The Holocaust Industry., p. 32.
«Then came the June war. Impressed by Israel’s overwhelming display of force, the United States moved to incorporate it as a strategic asset.» ibid, Finkelstein, 20.

Γιατί οι Η.Π.Α. επέλεξαν το Ισραήλ ως στρατηγικό τους εταίρο στην Μέση Ανατολή και μάλιστα μετά το 1967; Γιατί επέλεξαν το μικρό Ισραήλ με μια χούφτα πληθυσμό, την μικρή χώρα χωρίς πετρέλαιο, με καλπάζοντα πληθωρισμό, μια γωνιά γής κυκλωμένη από την εχθρική αραβική θάλασσα; Γιατί δεν επέλεξαν την συμμαχία με τους πολλούς, αυτούς που είχαν πολύ πετρέλαιο, γη, πληθυσμό και με τους οποίους, τους Άραβες δηλαδή, οι αμερικανικοί κολοσσοί της ενέργειας, είχαν στενούς δεσμούς και συμφέροντα; Όχι πάντως γιατί η ισχυρή Αμερικανοεβραϊκή κοινότητα πίεσε προς τα εκεί. Η Αμερικανοεβραϊκή κοινότητα ακολούθησε την αμερικανική πολιτική στροφή έναντι του Ισραήλ και στη συνέχεια την εδραίωσε και επέκτεινε, δεν επέβαλε αυτή τη στροφή. Άλλο εάν σήμερα, το 2000, η Αμερικανοεβραϊκή κοινότητα κυριαρχεί στα κέντρα των αποφάσεων. Μέχρι τον νικηφόρο για το Ισραήλ πόλεμο των Έξι Ημερών, τα κύρια ερείσματα της μικρής αυτής χώρας ήταν ευρωπαϊκά και προμηθευόταν τα όπλα της από χώρες όπως η Γαλλία. Ο πακτωλός της Αμερικανικής οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ άνοιξε μετά την νίκη του 1967.
Η απάντηση λοιπόν είναι ότι τα κέντρα εξουσίας στις Η.Π.Α. επένδυσαν στο μικρό Δαυίδ και όχι στο Γολιάθ, γιατί το Ισραήλ απέδειξε γι’ άλλη μια φορά με την νίκη του στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, ότι σε αντίθεση με τους αντιπάλους του διακρίνετο από κοινωνική ευρωστία, κορυφαία στρατιωτική – πολεμική αποτελεσματικότητα και διοικείτο από μια συγκροτημένη ελίτ, αποφασιστική και με βάθος σκέψης. Εν ολίγοις το μικρό αλλά θανάσιμα αποτελεσματικό Ισραήλ κέρδισε την συμμαχία των Η.Π.Α. με το σπαθί του, αφού το επέλεξαν ως στρατηγικό εταίρο για την Δύναμη, την Αποτελεσματικότητα και την ικανή και αξιόπιστη Ηγεσία του. Ενώ από την άλλη μεριά ήσαν οι πολυδιασπασμένες αραβικές δυνάμεις που ήδη τότε είχαν εξευτελιστεί στα πεδία της μάχης τρεις φορές (1948, 1956, 1967), με χαμηλής ποιότητας ηγεσία και νεφελώδη στρατηγική. Οι Η.Π.Α. λοιπόν πόνταραν στην αποτελεσματική ποιότητα και όχι στην ασταθή ποσότητα.
Γιατί λοιπόν οι Η.Π.Α., λίγο ψηλότερα στο χάρτη, επιλέγουν την Τουρκία ως στρατηγικό εταίρο; Μόνο για την στρατηγική της θέση, για το κοσμικό ισλαμικό καθεστώς της, λες κι η Ελλάδα, όαση σταθερότητας στα Βαλκάνια, δεν έχει στρατηγική θέση; Σίγουρα και γι’ αυτά, κυρίως όμως γιατί η Τουρκία δημιουργεί μια ολοένα και ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή, γιατί αποδεικνύει ότι δεν διστάζει να την χρησιμοποιήσει και γιατί κυβερνάται από μια ηγετική ελίτ με στρατηγική και αποφασιστικότητα. Οι Η.Π.Α. λοιπόν σέβονται τους δυνατούς και αποφασιστικούς και όταν βρίσκουν κοινά συμφέροντα μαζί τους, τότε πολύ λογικά προτιμούν να επενδύσουν σε αυτούς και όχι σε συγχυσμένους ψοφοδεείς, ούτε εν γένει σε όσους εκπέμπουν σταθερά το μήνυμα της αδυναμίας, περιγράφοντας, αν χρειαστεί, και το διεθνές δίκαιο και την ηθική.
Οι Η.Π.Α. επενδύουν λοιπόν στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα γιατί η χώρα μας μετά την εποχή Γ. Παπανδρέου, υποχωρεί όποτε πιεστεί, εκπέμπει εικόνα αναποφασιστικότητας και αδυναμίας και έχει έλλειμμα ηγεσίας, έλλειμμα στρατηγικής. Με μια φράση, έχει έλλειμμα διεθνούς ισχύος. Διότι διεθνής ισχύς δεν είναι μόνον τα όπλα και η οικονομική ισχύς, είναι κυρίως το μήνυμα που εκπέμπει η Ηγεσία ότι πρώτον, έχει αξιόπιστη στρατιωτική και οικονομική ισχύ και δεύτερον και σημαντικότερο, ότι είναι αποφασισμένη να την χρησιμοποιήσει έχοντας, όρια, στρατηγική και στόχους που υπηρετεί με συνέπεια και σοβαρότητα. Όταν η Ηγεσία εκπέμπει σαφώς το μήνυμα του ότι την όποια ισχύ έχει ΔΕΝ πρόκειται να την χρησιμοποιήσει, τότε η ισχύς ΔΕΝ υπάρχει. Η εκτός Ε.Ο.Κ. αγροτική Ελλάδα του Γ. Παπανδρέου το 1964 που δεν δίστασε να στείλει μεραρχία στην Κύπρο, να εκφράσει ξεκάθαρη θέση – άρνηση στον πρόεδρο Τζόνσον ή η παλαιότερη Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου που εκστράτευσε με τόλμη στην Κριμαία κατά των Μπολσεβίκων έναντι άλλων εθνικών ανταλλαγμάτων, αυτή η φτωχή Ελλάδα των μεταναστών απολάμβανε κύρους και σεβασμού που ούτε στο όνειρο τους δεν θα μπορούσαν να δουν οι ανανήψαντες αριστεριστές του περιβάλλοντος του κ. Σημίτη. Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι σήμερα εμείς με τεράστια ελληνική κοινότητα στην Αμερική έχουμε ένα αναποτελεσματικό λόμπυ, ενώ οι Τούρκοι, με ασήμαντη αριθμητικά κοινότητα, έχουν ισχυρότατη επιρροή στα κέντρα των αποφάσεων. Όρα το θέμα της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας από το Κογκρέσσο. Από την άλλη επίσης όρα την ενιαία, μεθοδική και σοβαρή προσπάθεια του αξιοθαύμαστου αρμενικού λόμπυ, πέραν των Η.Π.Α., στην Γαλλία, την Ιταλία και το Ευρωκοινοβούλιο. Η δική μας «στρατηγική» κινείται μεταξύ σεισμών και Άντζελας Δημητρίου, ενώ στη Θράκη η ελληνική πολιτεία έχει επιτελέσει τον άθλο του σταδιακού εκτουρκισμού Ελλήνων πολιτών που ΔΕΝ είναι Τούρκοι (Πομάκοι, αθίγγανοι μουσουλμάνοι), εντός της ελληνικής επικράτειας.
Είναι αναντίρρητο γεγονός πως η Ουάσιγκτον δεν υπολογίζει τις αντιρρήσεις μας γιατί δεν έχει σαφή εικόνα των εθνικών μας συμφερόντων αλλά κυρίως γιατί δεν μας θεωρεί σοβαρούς, δεν πιστεύει στο σθένος των θέσεων μας, αφού η ίδια η ηγεσία μας τις υπονομεύει με την συνεχή διολίσθηση της. Η αμερικανική ηγεσία έχει την βεβαιότητα ότι όταν πιεσθούμε αρκετά θα υποχωρήσουμε. Γνωρίζει πλέον εκ των προτέρων σχεδόν κάθε μας αντίδραση. Γνωρίζει ότι μας κυβερνά ο «κατιμάς» της κοινωνίας μας. Γιατί λοιπόν να αναζητήσει σημεία τομής των συμφερόντων της με τα ελληνικά συμφέροντα; Γιατί να μας θεωρήσει στρατηγικό εταίρο;
Το ζητούμενο είναι λοιπόν η ανάκτηση της διεθνούς ισχύος μας, η δημιουργία αποτροπής που δεν μπορεί παρά να είναι η οικονομική και στρατιωτική ισχύς και το σαφές και σταθερό μήνυμα της χρήσης της στα πλαίσια σαφών, ορατών στρατηγικών στόχων.

Εν ολίγοις να τραβήξουμε την γραμμή, το όριο που από τα Ίμια συνεχώς διολισθαίνει, να γίνουμε μια περιφερειακή δύναμη που θα απολαμβάνει και πάλι κύρους και σεβασμού. Τότε πιθανώς να υπάρξει μια νέα συμμαχία με τις Η.Π.Α., που θα λαμβάνει και πάλι, μετά από πολλά χρόνια, υπ’ όψιν της τα ελληνικά συμφέροντα. Όσο πιο πολύ πραγματωθούν αυτά, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται η πιθανότητα ανάγκης προσφυγής στη χρήση της ισχύος.

Το Κόμμα του Πολέμου, αυτοί που θα φέρουν την σύγκρουση με την Τουρκία και την ταπεινωτική ήττα, είναι οι χαζοχαρούμενοι οπαδοί της πολιτικής του κατευνασμού, που λέει «ταίστε το θηρίο του κεμαλισμού μέχρι να εξημερωθεί». Δυστυχώς το θηρίο θα θέλει πάντα κι άλλο και κυρίως θα παραμένει πάντα θηρίο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση