Οι πολίτες ως απλοί θεατές απέναντι στις επιλογές της εξουσίας

Από τον Βασίλη Παπαγιαννίδη

Ολα για τον λαό. Ετσι μας τάζουν. Και μας ταΐζουν ψευδείς ελπίδες για μια κοινωνία που θα προσεγγίζει περισσότερο την ουτοπική έννοια της «δικαιοσύνης». Αυτά προεκλογικά. Τότε που μας έχουν ανάγκη. Εμάς και την ψήφο μας. Την προσωρινή εμπιστοσύνη μας θέλουν. Μετά έχουν τέσσερα χρόνια μπροστά τους και αδιαφορούν. Ξέρουν πως η μνήμη μας δεν είναι και η καλύτερη. Και ελπίζουν πως δεν θα θυμόμαστε όλα όσα κάνουν και επηρεάζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, χωρίς να μας δίνεται η δυνατότητα να εκφραστούμε.

Αντιπροσωπευτική δημοκρατία… Μας αντιπροσωπεύουν όμως; Κυβερνούν και νομοθετούν με βάση τη δική μας βούληση; Ή απομονωμένοι και εγκλωβισμένοι στην εξουσία αλλάζουν τα πρότυπά τους; Μήπως το πρότυπο που είχαν και λεγόταν «άνθρωπος» -αν το είχαν- έδωσε τη θέση του σε υλικές αξίες, π.χ. «καρέκλα»; Δεν πολιτικολογώ. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι των τελευταίων ετών. Δεν σπανίζει ούτε αποτελεί χαρακτηριστικό μιας πολιτικής παράταξης μονάχα. Είναι χαρακτηριστικό ενός πολιτικού συστήματος που αναδεικνύεται από το εκλογικό σώμα και εκεί «παίρνουν διαζύγιο».

Ο καθένας τραβά τον δρόμο του. Ο λαός επιστρέφει στις δουλειές και τις οικογένειές του και οι εκλεγμένοι άρχοντες απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας δημιουργώντας μια «παράλληλη κοινωνία»: την κοινωνία των αρχόντων. Αυτές οι δύο κοινωνίες (του λαού και των αρχόντων) είναι σαν δύο παράλληλες γραμμές που συνυπάρχουν αλλά δεν τέμνονται ποτέ.

Κι όμως, εκτός των εκλογών το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα να επιτευχθεί μια επικοινωνία μεταξύ των δύο αυτών κοινωνιών με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος: είτε για κρίσιμο εθνικό ζήτημα είτε για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα.

Πριν από λίγες μέρες ήρθαμε σε συμφωνία με τα Σκόπια. Βασικά δεν ήρθαμε. Ηρθε η κυβέρνησή μας. Σε κάτι τόσο κρίσιμο και σημαντικό δεν ζητήθηκε η γνώμη μας. Παρά τις διαδηλώσεις και τη μαζική αντίθεση στη συμφωνία αυτή από την πλευρά του εκλογικού σώματος, δεν διενεργήθηκε δημοψήφισμα. Ο λαός φιμώθηκε για τα καλά και ως απλός θεατής υποχρεώθηκε να παρακολουθεί τη συμφωνία χωρίς να μπορεί να εκφράσει κάποια άποψη.

Θυμάμαι το προεκλογικό σποτ «για τις ανάγκες των πολλών». Ετσι είναι. Αλήθεια έλεγε. Τα πάντα για τον λαό. Τίποτα, όμως, μαζί με τον λαό…

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση