Γιατί και από ποιους έπεσε το Mirage στη Σκύρο…;

Γράφουν Κωνσταντίνος Τερζής 
και Νεκτάριος Δαπέργολας 

Η Ελλάδα και η Πολεμική της Αεροπορία κατά την περίοδο 1990 - 2018 έχει θρηνήσει τον χαμό 125 στρατιωτικών της εν ώρα καθήκοντος και έχουν πέσει 81 αεροσκάφη για διάφορους λόγους.
Συγκεκριμένα έχουν πέσει δεκατέσσερα F–4, δεκατρία Mirage 2000, όπως αυτό που έπεσε χθες, δεκατρία 13 A-7 Corsair, δώδεκα F-16 διαφόρων κατηγοριών, έξι F-1 και δύο C130.
Σημειώνεται ότι οι μισοί από τους 125 νεκρούς έχασαν τη ζωή τους από την πτώση του C130 στο όρος Όθρυς.

Πλοία μας εμβολίζονται, αεροπλάνα πέφτουν, νεκροί πιλότοι και αιχμάλωτοι στρατιωτικοί, από μια χώρα που είναι σύμμαχος και στη θητεία μιας κυβέρνησης που μέχρι χθες δεν αναγνώριζε τα θαλάσσια σύνορα, ενώ εργάζεται διακαώς στο να αλλάξει τα δημογραφικά στοιχεία της Ελλάδας μετατρέποντάς την σε μουσουλμανική χώρα… Ίσως, τελικά, θα έπρεπε να λέμε: «Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο»…

Η πτώση του ελληνικού Mirage και ο αδόκητος χαμός του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου αποτελεί ένα ιδιαίτερα λυπηρό γεγονός, αλλά και μια πραγματικότητα απέναντι στην οποία οφείλουμε όλοι -και κυρίως οι «αρμόδιοι», αλλά ποτέ υπεύθυνοι- να σταθούμε ως αρμόζει. Με ενσυναίσθηση της απώλειας ενός ανθρώπου που είχε ταχθεί να «φυλάττει Θερμοπύλας», να αγωνίζεται και να μάχεται υπέρ βωμών, εστιών και πατρίδος, να υπερνικά σε καθημερινή βάση όχι μόνο τα ανθρώπινα φυσικά όρια, αλλά και τα ψυχολογικά εκείνα όρια τα οποία λίγοι μπορούν να πλησιάσουν.

Για όλους αυτούς τους προφανείς λόγους ο Γιώργος Μπαλταδώρος είναι ένας ήρωας που δεν είναι πια μαζί μας. Ήταν ένας από εκείνους τους λίγους που επέλεξαν να παίζουν με τη ζωή τους, για να υπερασπίζονται την πατρίδα τους. Ήταν ένας από εκείνους που ακόμη και αυτή τη στιγμή δίνουν κανονικές μάχες που πολύ λίγοι γνωρίζουν. Ήταν και συνεχίζει να είναι ένας ακόμη ήρωας, που τοποθέτησε την πατρίδα πάνω από τη ζωή του και που βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο, για να είμαστε όλοι εμείς ασφαλείς και η πατρίδα ακέραιη.

Σε αυτόν τον άνθρωπο που δεν είναι πλέον μαζί μας, όπως και σε όλους τους πιλότους της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας (και όχι μόνο) που μας υπερασπίζονται καθημερινά, οφείλουμε να στεκόμαστε με σεβασμό. Και για την ικανότητα που έχουν ως άνθρωποι, και για την ποιότητα που έχουν ως Έλληνες, αλλά κυρίως για τον επαγγελματισμό που τους διακρίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Και εάν εμείς, ως απλοί πολίτες, δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μέσα στο κόκπιτ ενός πολεμικού αεροσκάφους, εκείνοι που γνωρίζουν, θα έπρεπε να μετράνε πάρα πολύ τα όσα λένε, για να μην κηλιδώσουν την τιμή αλλά και μνήμη των νεκρών, αλλά και για να μην «καταρρίψουν» το ήθος και την επιχειρησιακή ικανότητα της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.

Ποια είναι τα δεδομένα του συμβάντος; Ένας πιλότος με άριστα προσόντα, ελεγμένος από ειδικούς ψυχολόγους (ψυχομετρικά τεστ), με ένα αεροσκάφος που εκτελεί επιχειρήσεις επί παντός καιρού και που επιστρέφει χαλαρά μετά από μια αναχαίτιση που δεν έγινε ποτέ (όπως έχει δημοσιευθεί)… Και αυτό το αεροσκάφος ξαφνικά πέφτει, χωρίς ο πιλότος να προλάβει να δώσει σήμα κινδύνου!!! Απίστευτο και όμως αληθινό… Και το μόνο βέβαιο είναι πως το πολεμικό μας αεροσκάφος δεν βρήκε σε… τοίχο!

Πριν φτάσουν κάποιοι να αποδίδουν τους λόγους της πτώσης του Mirage σε καταστάσεις Vertigo, αποπροσανατολισμού, ακατάλληλων καιρικών συνθηκών και άλλων φληναφημάτων, καλό θα ήταν να ελέγξουν υπαρκτούς παράγοντες και αιτίες που προηγούνται κατά πολύ των όποιων επιχειρούμενων απιθανοτήτων ως αιτιολόγηση της θανατηφόρας πτώσης του Mirage.

Μπορεί κάποιος από τους πολυπράγμονες να απαντήσει στην απλή ερώτηση: Το Mirage κατέπεσε ή κατερρίφθη; Υπήρχαν πλοία, υποβρύχια ή πολεμικά αεροσκάφη άλλης χώρας στην περιοχή, που είχαν την δυνατότητα να καταρρίψουν το ελληνικό πολεμικό αεροσκάφος; Και αν υπήρχαν γιατί βρισκόταν στην περιοχή και τι ίχνη έχουν αφήσει; Οι ανώτεροι του νεκρού σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου οφείλουν να πούνε την αλήθεια, για το τι πραγματικά συνέβη, ως ελάχιστη προσφορά στη μνήμη του νεκρού Ίκαρου και στην τιμή της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.

Μπορεί κανείς από αυτούς τους «αρμόδιους» (αλλά ποτέ πραγματικά υπεύθυνους) να αναφερθεί στο βιβλίο συντήρησης του συγκεκριμένου Mirage;

Μπορεί κάποιος από τους «λαλήσαντες» να αναφερθεί στην κατάσταση των υλικών και δη των ανταλλακτικών που τοποθετούνται στα πολεμικά μας αεροσκάφη;

Μπορεί έστω ένας από τους νυν και πρώην συνεντευξιαζόμενους να μιλήσει για τον καθημερινό αγώνα που δίνουν τα πληρώματα εδάφους (μηχανικοί κ.α.) για να αντιμετωπίσουν τραγικές καταστάσεις (λόγω έλλειψης ανταλλακτικών, που έχουν επιβάλει τα μνημόνια των δανειστών, τα οποία έχουν υπογράψει χωρίς καν να τα διαβάζουν οι πολιτικοί που σήμερα χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους) και να καταστήσουν τα αεροσκάφη ικανά προς πτήση;

Είναι δυνατόν, άραγε, κάποιος από τους πρόθυμους «αρμόδιους» να αναφερθεί σε κρίσιμα – κομβικά υλικά επί των αεροσκαφών, των οποίων η «κατάρρευση» (για λόγους αστοχίας ή γήρανσης υλικού) μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια ηλεκτρικής ισχύος, καταστροφής των ηλεκτρονικών μέσων και στην άμεση πτώση ενός αεροσκάφους;

Είναι απολύτως βέβαιο ότι ποτέ δεν θα γίνουν γνωστοί οι πραγματικοί λόγοι της πτώσης του Mirage που οδήγησε στον θάνατο του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου. Και δεν θα γίνουν γνωστοί προκειμένου να μην επιρριφθούν ευθύνες σε όλους εκείνους που μετείχαν στον θάνατο (ή στην δολοφονία;) του Έλληνα σμηναγού. Η Ελλάδα, βλέπετε, είναι μια χώρα στην οποία οι υπεύθυνοι δεν τιμωρούνται ποτέ, ενώ οι αρμόδιοι υπάρχουν και αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Είτε επειδή αναζητά προαγωγή, είτε επειδή αναζητά την επιστροφή στα αξιώματα, πάντα θα εμφανίζεται ένας «αρμόδιος» για να μας δηλώσει αρμοδίως και όχι υπευθύνως, πως συνέβη το δείνα ή το τάδε…

Μόνο που στην περίπτωση του Γιώργου Μπαλταδώρου, οι συνάδελφοί του είναι αυτοί που σήμερα πετάνε γνωρίζοντας τι πραγματικά συνέβη και, γνωρίζοντας επίσης πως οι υπεύθυνοι δεν θα τιμωρηθούν ποτέ, επειδή προ πολλού καιρού έχουν πάψει να παίζουν με την ζωή τους και παίζουν πλέον μόνο πολιτικά παιχνίδια με στόχο την «καριέρα» τους…

Οι συνάδελφοι Ίκαροι του Γιώργου Μπαλταδώρου θα βγούνε ξανά να αντιμετωπίσουν τον προκλητικό – επιθετικό γείτονα που συλλυπήθηκε την πολιτική ηγεσία.
Και αυτοί οι άγνωστοι ήρωες θα ξέρουν πως η ζωή τους εξυπηρετεί την πατρίδα και ο θάνατός τους διάφορες σκοπιμότητες στρατιωτικών ή πολιτικών που έχουν ξεχάσει πως το πραγματικό τους χρέος είναι να υπηρετούν την πατρίδα, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Θα ξέρουν πως το δικό τους όνομα δεν θα δοθεί ποτέ σε κάποια πλατεία, δρόμο ή παράδρομο, γιατί εάν κάποια στιγμή «πέσουν», θα έχουν «πέσει» υπέρ πίστεως και πατρίδος, υπέρ βωμών και εστιών, αμυνόμενοι ενός εχθρού που επιβουλεύεται την πατρώα γη, και δεν θα έχουν «πέσει» σε κάποιον αγώνα υπέρ του εθνομηδενισμού, της κατάρρευσης των συνόρων, του ξεπουλήματος του τόπου και κατά οποιασδήποτε λέξης εμπεριέχει την λέξη «πατρίδα»…

Δεν θα τους νοιάξει όμως ποτέ πραγματικά αυτό. Εκείνοι δεν μάχονται για την αναγνώριση, για τις επίγειες τιμές και την εφήμερη δόξα των ανθρώπων. Εκείνοι απλά κουβαλούν καθημερινά στην καρδιά τους αυτή την πληγωμένη και προδομένη πατρίδα. Και έχουν και το μυαλό τους πλημμυρισμένο από μια ολοένα και πιο ξεχασμένη για τους πολλούς λέξη. Τη λέξη «καθήκον». Μια έννοια πραγματικά αυτονόητη γι αυτούς. Σαν να γεννήθηκαν μαζί της…

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση