Θυσία στο Αιγαίο...

Από μικρό παιδί είχα ένα ερώτημα: ποια είναι η δύναμη που ωθεί κάποιους να θυσιάζονται για να ζουν οι άλλοι με ασφάλεια; Μέσα από τα βιβλία της ιστορίας ήταν εμφανές πως άλλοι πήγαιναν εθελοντές στο μέτωπο και άλλοι με δικαιολογίες έμεναν στα μετόπισθεν.
Μου τράβηξαν την προσοχή οι πρώτοι. Εκείνοι που θα μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς, αλλά επέλεξαν να είναι παρόντες. Εκείνοι που δεν γύρισαν πλάτη.

Δεδομένου ότι τα ζητήματα σχετικά με την ανθρώπινη ζωή και τη φύση του σύμπαντος παραμένουν επί της ουσίας ανοιχτά, το ερώτημα γιατί κάποιοι θυσιάζουν το μόνο χειροπιαστό που έχουν, το τώρα, για να έχουν οι άλλοι αύριο, γύριζε κατά διαστήματα στο μυαλό μου;

Εστιασμένο στον άγνωστο στρατιώτη, όχι στον στρατηγό που παίρνει όλη τη δόξα και γράφεται στα βιβλία της ιστορίας. Γιατί η επιδίωξη της υστεροφημίας, ή του πλούτου θα μπορούσε να λειτουργήσει ως απάντηση. Αλλά, ο άγνωστος στρατιώτης δε θα απολαύσει τίποτα από τα δύο. Ίσως κάποια αναγνώριση την ώρα της θυσίας, ενώ η θλίψη και η απώλεια για τους δικούς του θα είναι παντοτινή.

Η θυσία ενός ακόμη Έλληνα σμηναγού στο Αιγαίο επανέφερε το διαχρονικό ερώτημα στο προσκήνιο και με έκανε να σκεφτώ πιο συγκεκριμένα. Γιατί θυσιάζονται οι Έλληνες πιλότοι; Πετούν για τα χρήματα; Όχι. Τα μνημόνια τους έκοψαν ακόμη και το πτητικό επίδομα! Ένας άνθρωπος με τα προσόντα ενός ιπτάμενου θα μπορούσε να βγάζει πολλές χιλιάδες ευρώ σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Γιατί, δεν είναι μόνο σε τέλεια φυσική κατάσταση, αλλά διαθέτουν και εξειδικευμένες γνώσεις μηχανικής, φυσικής, μαθηματικών κοκ.

Πετούν γιατί είναι φανατικοί Έλληνες ή χριστιανοί; Όχι. Έχω γνωρίσει πιλότους. Είναι από τα πιο σοβαρά παιδιά που έχω γνωρίσει. Χωρίς καμία έπαρση. Χωρίς κανέναν φανατισμό. Άνθρωποι μετριοπαθείς. Γιατί, η δουλειά κάνει τον άντρα. Και όταν είσαι κάθε ημέρα μεταξύ ζωής και θανάτου, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Μαθαίνεις να εκτιμάς τη ζωή τη δική σου, αλλά και του άλλου.

Οι πιλότοι μας είναι μορφωμένοι. Εκπαιδευμένοι και κοσμοπολίτες. Έχουν εμπειρίες από το ΝΑΤΟ και έχουν ζήσει στις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Αλλά, επιμένουν να μένουν σκοπιά στο Αιγαίο. Ενώ θα μπορούσαν να πιλοτάρουν το τζετ κάποιου πλούσιου και να κοιμούνται σε ξενοδοχεία στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στο Ντουμπάι. Εύκολα. Δεν το κάνουν όμως.

Γιατί;

Γιατί κυρίες και κύριοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν πιο μακριά από την μύτη τους, που δεν περιμένουν ανταλλάγματα για να σηκωθούν από το κρεβάτι τους. Άνθρωποι που αντί να ρωτούν δίνουν απαντήσεις. Είτε είναι στο Αιγαίο, είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέτωπο που διασφαλίζει την πρόοδο, την ασφάλεια και την ευημερία του συνόλου.

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται και στα λεγόμενα μετόπισθεν. Και εκεί υπάρχουν ήρωες. Μέτωπα σχηματίζονται κάθε μέρα, σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε τόπο. Άλλοι γυρίζουν πλάτη και άλλοι ορθώνουν το ανάστημα. Χωρίς προϋποθέσεις και επιδόματα. Χωρίς παχυλές συντάξεις.

Δεν υπάρχουν λόγια για τη θυσία του Έλληνα πιλότου. Οι πράξεις δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις. Όσο πλούσια και να είναι η γλώσσα μας, είναι αδύνατο να αποτυπώσει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής και φύσης.

Και δεν έχουν νόημα τα ερωτήματα. Νόημα έχουν οι απαντήσεις. Οι πράξεις. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, όπου κι αν βρίσκονται άνθρωποι που συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους χάρις στη θυσία κάποιων ηρώων.

Γιάννης Αντύπας
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση