Ελέγχει ο Τσίπρας τον Καμμένο;

Εδώ δεν έχει καμιά εφαρμογή η ευαγγελική προτροπή «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Ο Πρωθυπουργός πρέπει να έχει απόλυτη γνώση όσων συμβαίνουν, ώστε να μη βρεθεί-και μαζί του όλοι μας-προ μη αναστρέψιμων τετελεσμένων. Η αυτονόμηση των υπουργών Άμυνας είναι επικίνδυνη

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Στο ερώτημα του τίτλου, η πρώτη (γενική) απάντηση είναι: «αλίμονο στον Πρωθυπουργό που δεν ελέγχει τους υπουργούς του». Μια δεύτερη απάντηση λέει: «ο Καμμένος είναι ανεξέλεγκτος». Και μια τρίτη: «αλίμονο αν δεν ελέγχει ειδικά τον Καμμένο».

Τι σηματοδοτεί κάθε μια από τις απαντήσεις αυτές;

Πρώτον, τα υπουργεία δεν είναι βιλαέτια και οι υπουργοί δεν είναι βαλήδες, για να δρουν αυτόνομα και χωρίς να δίνουν λόγο.

Δεύτερον, είναι άλλο πράγμα η «αυτονομία» ενός υπουργού στον ορισμό ή στη μετακίνηση ενός υπηρεσιακού στελέχους του υπουργείου του και άλλο ο «αυτόνομος» χειρισμός ενός επεισοδίου στο Αιγαίο. Το πρώτο επιτρέπεται, είναι συνήθης πρακτική. Το δεύτερο απαγορεύεται δια ροπάλου, ειδικά αν υπάρχει η υποψία ότι ο υπουργός «κάνει παιχνίδι» (πολιτικό, ψηφοθηρικό κτλ), ως μη οφείλει.  

Τρίτον, τα «παιχνίδια» στα σοβαρά θέματα είναι ανεπίτρεπτα, διότι στο τέλος δεν θα τα πληρώσει (μόνον) ο παίζων υπουργός, αλλά όλη η κυβέρνηση και, πάνω απ’ όλα, η χώρα.

Οι επισημάνσεις αυτές καθίστανται υποχρεωτικές ακριβώς επειδή το τελευταίο διάστημα παρατηρούνται αποκλίσεις στην αντιμετώπιση διαφόρων περιστατικών στις σχέσεις με την Τουρκία. Άλλα (ή αλλιώς τα) λέει ο Πάνος Καμμένος και άλλα άλλοι υπουργοί, καμιά φορά και αυτό που έχει καθιερωθεί στη δημοσιογραφική ορολογία ως «Μέγαρο Μαξίμου». Τα δύο πιο χαρακτηριστικά και πρόσφατα παραδείγματα:

– Στο πρώτο, το πιο σημαντικό, που είναι η σύλληψη και η κράτηση των δύο ελλήνων στρατιωτικών, είχαμε επί πολλές ημέρες από τη μια την, κατά Καμμένον, «ομηρία» και από την άλλη την αντίθετη εκδοχή, όπως την εξέφρασαν ο Φώτης Κουβέλης και, εμμέσως, «το Μέγαρο Μαξίμου» (εδώ).

– Στο δεύτερο -και πιο πρόσφατο- που είναι το «επεισόδιο» με το ελικόπτερο στην ακριτική Ρω, διεφάνη κάτι χειρότερο. Ότι η ελληνική πλευρά δεν το αντιμετώπισε με τον ίδιο τρόπο.
Πρώτον, δεν εκδόθηκε επίσημη ανακοίνωση, όπως έπρεπε να γίνει, αν ήταν σοβαρό.
Δεύτερον, οι πρώτες «διαρροές» προς συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης δημιούργησαν την εντύπωση ότι οι Τούρκοι πήγαν να… καταλάβουν το νησί ή κάτι τέτοιο. Ποιος «έφτιαξε» τέτοιο κλίμα;
Πάντως, ώρες αργότερα η επίσημη αποτίμηση ήταν πολύ διαφορετική: το τουρκικό ελικόπτερο δεν παραβίασε καν τον ελληνικό εναέριο χώρο (εδώ). Οι δε Τούρκοι αρνούνται ότι υπήρξε τέτοιο επεισόδιο.

Τι συνέβη; Ας μην εικοτολογήσουμε. Αυτό που φαίνεται βέβαιο είναι ότι η αριστερά (του Τσίπρα) βλέπει ή αντιμετωπίζει, για άλλη μια φορά, διαφορετικά από τη δεξιά (του Καμμένου) ορισμένα από όσα γίνονται στις σχέσεις με την Τουρκία.

Και αν μεν οι αποχρώσεις είναι λεκτικές, λίγο το κακό. Καμιά φορά ίσως και να χρειάζεται να παίζεται το έργο «καλός και κακός μπάτσος». Άντε να δεχθούμε ότι ο Καμμένος καλά κάνει και φοράει στολή παραλλαγής, αφού «δεν είναι μπαλαρίνα», που λέει κι ο (αριστερός) σύντροφός του, βουλευτής Βέττας. Όμως, αλλάζει το πράγμα αν έχουμε να κάνουμε με την αντιμετώπιση στην πράξη συγκεκριμένων ενεργειών. Εκεί δεν χωράνε ούτε «μαγκιές» ούτε διαφορετικές προσεγγίσεις. Πρέπει να έχει ξεκαθαριστεί εκ των προτέρων ποιος κάνει τι και πότε. Διότι, πέραν των όποιων σχεδιασμών των απέναντι, μπορεί  να προκύψει κάτι, είτε από προβοκάτσια, είτε από λάθος, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο. Και μετά να μη μαζεύεται.

Το έχουν συνειδητοποιήσει όλοι όσοι έχουν χειριστεί τα ελληνοτουρκικά εδώ και 40 χρόνια: η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να συμμετέχει στο παιχνίδι της έντασης, που παίζει η Τουρκία κατά περιόδους. Διότι η Τουρκία επιδιώκει (όχι πόλεμο, αλλά) κάποιο επεισόδιο, που θα αναγκάσει την Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου έχει μόνο να χάσει. Επομένως, προετοιμάζεται (η Ελλάδα) για τα πάντα, καθιστά σαφείς τις προθέσεις της, αλλά δεν τσιμπάει στις προκλήσεις.

Αυτό σημαίνει ότι είναι αδιανόητο να υπάρχουν μέσα στην (οποιαδήποτε) ελληνική κυβέρνηση είτε διαφορετικοί τρόποι αντίδρασης και αντιμετώπισης είτε, ακόμα χειρότερο, διαφορετικές επιδιώξεις. Όπως είναι απαράδεκτο να υποβαθμίζονται σοβαρά περιστατικά, άλλο τόσο είναι απαράδεκτο να διογκώνονται τα συνήθη, ώστε κάποιοι «πολέμαρχοι» να (νομίζουν ότι) αποκομίζουν πολιτικά κέρδη.
Και αυτό είναι ευθύνη του Πρωθυπουργού να το κόψει με το μαχαίρι, αν συμβαίνει και προτού πάρει διαστάσεις και οδηγήσει σε ανεπιθύμητες καταστάσεις. Ο κ. Τσίπρας πρέπει να γνωρίζει ότι όσες φορές στο παρελθόν υπουργοί-και ειδικά υπουργοί Άμυνας- αυτονομήθηκαν η κατάληξη δεν ήταν καλή.

Για να το πούμε αλλιώς, εδώ δεν έχει καμιά εφαρμογή η ευαγγελική προτροπή «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Ο Χριστός αναφερόταν αποκλειστικά στην ελεημοσύνη. Η ευθύνη του πρωθυπουργού επιβάλλει την απόλυτη γνώση για τα συμβαίνοντα εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, ώστε να μη βρεθεί -και μαζί του όλοι μας- προ μη αναστρέψιμων τετελεσμένων.

Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση