Το μανιφέστο της Ευρώπης

Ποιός έχει συμφέρον από αυτά τα πυροτεχνήματα που δεν πρόκειται να μετατραπούν ποτέ σε πράξεις; Μήπως αυτοί που προωθούν την ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ, με στόχο την καλύτερη προσάρτηση της ΕΕ στο αμερικανικό άρμα;   

.

«Παρά τις εκφράσεις αγωνίας τους για το μεταναστευτικό, την ανταγωνιστικότητα και την τρομοκρατία, μόνο μια απειλή τρομάζει το ευρωπαϊκό κατεστημένο: Η Δημοκρατία! Μιλούν στο όνομα της Δημοκρατίας για να την απαρνηθούν, να την εξορκίσουν και να την υποτάξουν στην πράξη.

Πασχίζουν να προσεταιριστούν την Δημοκρατία, να την παρακάμψουν, να την διαφθείρουν, να την περιπλέξουν, να την υπονομεύσουν, να της στερήσουν την ορμή της και εν τέλει να αναιρέσουν τις δυνατότητες της. Και αυτό επειδή η πραγματική Δημοκρατία, η εξουσία του δήμου, αποτελεί τον κοινό εφιάλτη:

(α)  Της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών – των «ταγμάτων εισβολής» και της Τρόικας που έχουν σχηματίσει, μαζί με μη εκλεγμένους τεχνοκράτες από άλλους διεθνείς και ευρωπαϊκούς Θεσμούς.  

(β) Του πανίσχυρου «Euro Group» που στερείται οποιασδήποτε θεσμικής νομιμότητας – των χρεοκοπημένων τραπεζιτών, των «επενδυτικών» ταμείων και των ολιγαρχιών που πάντα αντιμετώπιζαν με περιφρόνηση την πλειοψηφία και τις οργανωμένες εκφράσεις της.

(γ) Των πολιτικών κομμάτων που εκθειάζουν τον φιλελευθερισμό, την δημοκρατία, την ισότητα και την αλληλεγγύη για να προδώσουν όλα αυτά τα ιδανικά όταν βρεθούν στην εξουσία.

(δ) Των κυβερνήσεων που γιγαντώνουν την ανισότητα επιβάλλοντας μία αυτό-υπονομευόμενη λιτότητα.

(ε) Των μέσων μαζικής «ενημέρωσης» που μετατρέπουν τον εκφοβισμό των πολιτών σε τέχνη, αλλά και σε αστείρευτη πηγή εξουσίας και χρήματος.

(στ) Των εταιρειών-κολοσσών που, σε συνεργασία με κρατικές υπηρεσίες, επενδύουν στον φόβο για να ενισχύουν την αδιαφάνεια και να χτίζουν, με το αζημίωτο, συστήματα παρακολούθησης και επιτήρησης της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής» (πηγή).

.

Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου

Είναι απολύτως σωστό πως η Ευρωζώνη θα διαλυθεί εάν δεν εξελιχθεί σε μία τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση: στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, από το ξεκίνημα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους οι ευρωπαϊκοί Θεσμοί επεμβαίνουν με έναν άνευ προηγουμένου τρόπο στις συλλογικές διαπραγματεύσεις των κοινωνικών εταίρων – καταργώντας ουσιαστικά τα εργατικά δικαιώματα, τα πολιτικά κεκτημένα και τη Δημοκρατία.

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από τους κανόνες που επιβάλλει δικτατορικά η Τρόικα, από το ευρωπαϊκό σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, από τις νέες μεθόδους παρακολούθησης και διόρθωσης των προϋπολογισμών των κρατών, καθώς επίσης από την αγορά κρατικών ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ, με οικονομικά και πολιτικά κριτήρια. Επομένως, αυτά που αναφέρονται στο μανιφέστο δεν είναι λανθασμένα – παρά τη συμμετοχή στο κίνημα ενός πολιτικού, ο οποίος προκάλεσε στην πατρίδα του τεράστιες ζημίες, σκόπιμα ενδεχομένως, «εκτελώντας» ένα συμβόλαιο χωρίς καν να λογοδοτήσει.

Εν τούτοις, η ενασχόληση με αυτά τα προβλήματα δεν συμπεριλαμβάνει τις αδυναμίες του κοινού νομίσματος – τις απαιτήσεις σύγκλισης δηλαδή των χωρών που συναποτελούν μία νομισματική ένωση. Πολύ περισσότερο επειδή οι επεμβάσεις των Θεσμών, καθώς επίσης οι διορθώσεις που επιβάλλουν, δεν συνέπεσαν τυχαία με την ευρωπαϊκή κρίση – αφού πρόκειται για προσπάθειες αφενός μεν να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ των απαιτητικών προϋποθέσεων σύγκλισης των χωρών του ευρώ, αφετέρου της ανικανότητας και απροθυμίας των συμμετεχόντων να το επιτύχουν.

Με απλά λόγια, χωρίς την ικανότητα και την προθυμία των συμμετεχόντων στη νομισματική ένωση να επιτευχθεί μεσοπρόθεσμα ένας συντονισμός των μισθών και των τιμών, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει η εκ των πραγμάτων παραίτηση τους από τις διορθώσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών – οι οποίες είναι αυτόματες, όταν κάθε κράτος έχει το δικό του νόμισμα.

Με δεδομένες λοιπόν τις διαφορές των χωρών της Ευρωζώνης μεταξύ τους, όσον αφορά (α) τις μισθολογικές διαπραγματεύσεις και (β) της συνύπαρξης μίας αναπτυξιακής πολιτικής που στηρίζεται στην εσωτερική ζήτηση με την ακριβώς αντίθετη της, αυτήν του μερκαντιλισμού (εξαγωγές, ζήτηση από το εξωτερικό), καθώς επίσης με υφιστάμενη την έλλειψη ενός διεθνούς συντονισμού των μισθών (ανάλυση), δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί η απαιτούμενη σύγκλιση – η οποία θα έπρεπε να προηγηθεί της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ενώ είναι το βαρύ τίμημα, το οποίο ουσιαστικά απαιτούσε ανέκαθεν η υιοθέτηση του ευρώ.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τις επεμβάσεις των ευρωπαϊκών Θεσμών στην αγορά εργασίας, καθώς επίσης στις κοινωνικές πολιτικές των κρατών της Ευρωζώνης – οι οποίες έχουν άμεσες συνέπειες στη διαμόρφωση των μισθών και των τιμών. Απαιτείται και σε αυτά τα θέματα σύγκλιση, όπως επίσης στα πολιτικά συστήματα των διαφόρων χωρών, τα οποία είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους – στηριζόμενα σε παραδοσιακά διαφορετικές αντιλήψεις και κοινωνικοοικονομικές δυναμικές.

Όσον αφορά τώρα την κριτική εναντίον της αυταρχικής Ευρωζώνης, η οποία θέλει να επιβάλλει δικτατορικά κανόνες στα μέλη της, οφείλει κανείς να ερευνήσει από πού προέρχεται – για ποιό λόγο υπάρχει. Πρέπει δε να προτείνει οικονομικά εργαλεία, με τα οποία θα αλλάξει η Ευρωζώνη – διαφορετικά παραμένει στη θεωρία, χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα εφαρμογής της στην πράξη.

Περαιτέρω, το κίνημα απαιτεί τη σύγκληση μίας Συντακτικής Συνέλευσης εντός των επομένων δύο ετών, με στόχο τον καθορισμό και την τελική ψήφιση ενός ευρωπαϊκού Συντάγματος – το αργότερο το 2025! Θεωρεί επομένως πως τα προβλήματα της Ευρωζώνης, ιδίως η αναβίωση της Δημοκρατίας, θα μπορούν να επιλυθούν με τη βοήθεια ενός ριζικού συγκεντρωτισμού – από μία κεντρική κυβέρνηση στις Βρυξέλες που θα έχει τη δυνατότητα να ενώσει τα ετερογενή κράτη πρόνοιας της Ευρωζώνης σε ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, το οποίο θα ταιριάζει εξ ίσου στην Ολλανδία και στην Πορτογαλία.

Προφανώς, για να λειτουργήσει κάτι τέτοιο θα πρέπει να δημιουργηθούν πανευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, τα οποία δεν θα μετέφεραν τα δημοκρατικά ελλείμματα των χωρών τους στην Ευρώπη – ενώ θα είχαν μία τέτοια συνοχή στο εσωτερικό τους, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να προτείνουν εναλλακτικά πολιτικά προγράμματα στους Ευρωπαίους πολίτες. Ειδικά σε μία εποχή που, λόγω της κρίσης χρέους, η Ευρωζώνη δεν είναι διαχωρισμένη σε δεξιές και αριστερές πολιτικές αντιλήψεις, αλλά σε βόρειες και νότιες.

Τέλος, εάν θυμηθεί κανείς τι συνέβη με το δημοψήφισμα στη Γαλλία και στην Ολλανδία όσον αφορά το τότε ευρωπαϊκό σύμφωνο, σε μία εποχή που δεν είχε ξεσπάσει η κρίση, θα κατανοήσει πώς όλα τα παραπάνω είναι ουτοπικά – πόσο μάλλον όταν η ψήφιση ενός κοινού Συνάγματος για την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης από 19 ή 28 Κοινοβούλια, όταν όλο και περισσότερα κράτη τοποθετούνται εναντίον της περαιτέρω σύγκλισης με βάση τα αποτελέσματα των ευρωβαρομέτρων, είναι εντελώς ανέφικτη.

Σημείωση εικόνας: 2014 (πηγή). Έκτοτε συνεχίζει να επιδεινώνεται.

.

Στα πλαίσια αυτά, χωρίς να επεκταθώ σε περισσότερες «λεπτομέρειες», όπως στο εάν είναι δυνατόν να λειτουργήσει μία Δημοκρατία των Πολιτών κατά το πρότυπο της Αθηναϊκής εξουσίας του Δήμου σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν αναρωτιέμαι εάν το πιστεύει ο Γιάννης και οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες του – αφού είμαι βέβαιος πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο, όσες ψευδαισθήσεις και αν έχουν.

Επειδή όμως δεν πρόκειται για ανόητους ή/και αφελείς, ασφαλώς κάτι επιδιώκουν με αυτήν την ξαφνική πρωτοβουλία τους – κάποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι διακινητές της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας. Όχι όλοι φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά μόνο οι «μυημένοι». Αυτό που απομένει λοιπόν είναι η συνήθης ερώτηση: «Ποιός έχει συμφέρον από αυτού του είδους τα πυροτεχνήματα, τα οποία δεν πρόκειται να μετατραπούν ποτέ σε πράξεις;». 

Κατά την άποψη μου, η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: αυτοί που προωθούν τη δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ, με στόχο την καλύτερη προσάρτηση της Ευρώπης στο αμερικανικό άρμα, τα ηνία του οποίοι κρατούν οι μεγάλες πολυεθνικές και το χρηματοπιστωτικό κτήνος.

Αν και δεν είμαι τώρα μαρξιστής ή λενινιστής, δεν μπορώ να μην αναφέρω την τοποθέτηση του Λένιν από τότε, στο θέμα της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης – σύμφωνα με την οποία κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε, σε συνθήκες καπιταλισμού, με το μοίρασμα των αποικιών (Lenin, «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» – άρθρο στην εφημερίδα Social Democrat, φ. 44, 23/8/1915).

«Εκ μέρους των Η.Π.Α. και της Γερμανίας;» αναρωτιέται εύλογα κανείς. Ίσως. Εγώ πάντως θυμίζω πως η κίνηση ξεκίνησε από το Βερολίνο, ενώ τα σεμινάρια του Γιάννη οργανώνονται από ορισμένα γερμανικά οικονομικά ινστιτούτα – τα οποία αμείβουν πλουσιοπάροχα. Μάλλον εμείς είμαστε λοιπόν οι αφελείς και οι ανόητοι, όχι αυτός.

Πηγή Analyst

 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση