Μπορεί να γίνει διάλογος με τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν…;

Τι είδους διάλογος μπορεί να γίνει με έναν κατ’ εξακολούθηση κλέφτη και εγκληματία πολέμου;

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν επιδιώκει να δείξει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Από περιφερειακός ταραξίας και σφαγέας των Κούρδων εμφανίζεται τώρα ως ειρηνοποιός.

Πρόκειται για γνώριμη τουρκική τακτική, αποσκοπώντας να ξεγελάσει τις ηγεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την επαναφέρει επειδή δοκιμάστηκε στο παρελθόν και έπιασε τόπο.

Ενώ συνεχίζει να εφαρμόζει τις ίδιες αντιδημοκρατικές πολιτικές και να δρα στο πλαίσιο του τουρκικού επεκτατισμού, εμφανίζεται μεταμφιεσμένος για να ρίξει στάχτη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Με θρασύτητα, όπως συνηθίζει, ισχυρίζεται ότι η χώρα του είναι το θύμα και όχι ο θύτης σε όλες τις περιοχές όπου εμπλέκεται και επεμβαίνει παράνομα.

Στην ουσία δεν προσπαθεί να επανορθώσει τις σχέσεις του με την Ελλάδα, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά να τις κοροϊδέψει για να αποκομίσει οφέλη, τόσο σε σχέση με το εσωτερικό μέτωπο και την τουρκική οικονομία, όσο και για το ρόλο της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.
Αναγκάζεται να παρουσιαστεί αλλιώτικος επειδή άρχισε να αισθάνεται τις σοβαρές συνέπειες των νέο-οθωμανικών διεκδικήσεων, τις οποίες όχι μόνο δεν ακυρώνει, αλλά μέσα από τη «φιλειρηνική προσέγγιση» φιλοδοξεί ότι θα μπορέσει να τις νομιμοποιήσει.

Αυτή τη φορά, με βάση αρκετά δημοσιεύματα και σχετικές αναλύσεις, τα περισσότερα αμερικανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ, όπως επίσης δεξαμενές σκέψης και ινστιτούτα αμυντικής – εξωτερικής πολιτικής, έχουν πλέον διαμορφώσει μία συνολική εικόνα για το ποιος είναι και ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι του. Επομένως, αναμενόταν ότι η λεγόμενη «επίθεση γοητείας» που έχει εξαπολύσει και το όλο εγχείρημά του δεν θα ήταν και τόσο εύκολο, γιατί πάνω απ’ όλα στηρίζεται στην υποκρισία.

Αλλά, επειδή τα συμφέροντα παραμένουν συμφέροντα, με την ΕΕ καθοδηγούμενη από το Βερολίνο, ήδη διαπιστώνεται ότι ούτε η σκληρή κριτική κατά του Ερντογάν και η προβολή της πραγματικής εικόνας της σημερινής Τουρκίας δεν αλλάζει δραστικά τον τρόπο αντιμετώπισης της Άγκυρας.

Αντιθέτως, η Ευρώπη συνεχίζει να παρέχει τη δυνατότητα στον Ερντογάν να εκβιάζει όποτε θέλει και να αποκομίζει οφέλη. Αυτό διαπιστώθηκε ξανά κατά την τελευταία συνάντηση του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Ζοζέπ Μπορέλ, με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στις Βρυξέλλες.

«ΕΕ και Τουρκία ξεκίνησαν θετικά το νέο έτος» δήλωσε ο κ. Μπορέλ, ο οποίος καλωσόρισε τα βήματα προς την επερχόμενη επανεκκίνηση των διερευνητικών επαφών Αθήνας – Άγκυρας και εξέφρασε την ελπίδα για «μια βιώσιμη αποκλιμάκωση στην Ανατολική Μεσόγειο».

Για μια ακόμη φορά, σύμμαχοι και μεσολαβητές χρησιμοποιούν τις ηγεσίες Αθηνών και Λευκωσίας ως «προγεφύρωμα» για να διευκολύνουν τις τουρκικές επιδιώξεις. Ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι χώρες που βιώνουν καθημερινά την τουρκική επιθετικότητα και υποφέρουν μόνιμα από τον τουρκικό επεκτατισμό, θα έπρεπε να πρωτοστατούν στο ξεμπρόστιασμα του Ερντογάν και των εγκλημάτων της Τουρκίας. 

Όταν όμως φτάσει η στιγμή που το τουρκικό καθεστώς αρχίζει να νιώθει στριμωγμένο λόγω κυρώσεων, ανησυχητικών μηνυμάτων και νέων πραγματικοτήτων (σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο), ξαφνικά «προκύπτουν» διερευνητικές επαφές Ελλάδας – Τουρκίας και πενταμερείς διασκέψεις για το Κυπριακό.

Ταυτόχρονα, η Τουρκία συνεχίζει να αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες, συνεχίζει τις παραβιάσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, απαιτεί λύση δυο κρατών στην Κύπρο (για να κερδίσει τη συνομοσπονδία ώστε να ελέγχει ολόκληρο το νησί) και στο ψευδοκράτος μπογιατίζουν ξανά τη σημαία της ντροπής στον Πενταδάκτυλο (μια ενέργεια που στέλνει ξεκάθαρα μηνύματα εν όψει της σύγκλησης νέας διάσκεψης).

Ο σουλτάνος της Άγκυρας επιχειρεί να κοροϊδέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη νέα κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και την ηγεσία του Ισραήλ. Είναι ένας πανούργος αυταρχικός πολιτικός και ξέρει πολύ καλά να παίζει αυτό το παιχνίδι με περιστασιακές δηλώσεις και ενέργειες, γιατί απλούστατα έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι εύκολα πουλάει παραμύθι και βρίσκει απήχηση.

Δυστυχώς, πρώτες για τη διευκόλυνση της Τουρκίας εμφανίζονται η Αθήνα και η Λευκωσία. Σίγουρα, δεν το επιδιώκουν και δεν το επιθυμούν. Λένε ότι δεν μπορούν να αρνηθούν τον διάλογο. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, πέρα από την προσφορά εξυπηρέτησης του παραπλανητικού αφηγήματος του Ερντογάν, τέτοιου είδους διάλογοι, σε τέτοιες συνθήκες, θα επιφέρουν αναπόφευκτα κόστος στον Ελληνισμό.

Μακάρι να υπήρχε προοπτική μέσα από τον διάλογο να προκύψουν λύσεις με βάση το διεθνές δίκαιο και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Μακάρι μέσα από τον διάλογο να υπήρχε έστω μια αμυδρή ελπίδα ότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινά αποδεκτές λύσεις που να στηρίζονται στα αυτονόητα συμφέροντα της κάθε χώρας, στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας.

Πώς όμως θα υπάρξει ελπίδα όταν ένας αδίκαστος κλέφτης και κατ’ εξακολούθηση εγκληματίας πολέμου όχι μόνο δεν δείχνει διάθεση να μετανιώσει και να αλλάξει (όπως συνέβη αρκετές φορές στο πέρασμα της Ιστορίας με άλλα έθνη, κράτη και παλιές αυτοκρατορίες), αλλά συνεχίζει να κατέχει ξένα εδάφη και ξένες θάλασσες, να εισβάλλει σε άλλες χώρες, να καταργεί το κράτος δικαίου και να συμπεριφέρεται σαν νταής της περιοχής;

Τι είδους διάλογος μπορεί να γίνει με τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν;

Πανίκος Παναγιώτου
HellasJournal

 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση